Hoi dames.
In september ben ik bevallen van een geweldig kereltje. Ik ben ingeleid omdat ik het HELLP syndroom had. Hiervan ben ik behoorlijk van de kaart geweest en heb ik een hele tijd niet echt bewust dingen meegemaakt, maar meer in een soort labiele roes. Geen normale beslissing kon ik nemen en nu, 4 maanden na de bevalling, heb ik daar eigenlijk nog steeds moeite mee. Nou ja, eigenlijk moeite met het gevoel dat ik niet de “juiste” beslissingen heb genomen. Mn ventje is een gevoelig mannetje en heeft in de eerste periode veel gehuild. Kennen jullie dit gevoel, het blijvende schuldgevoel omdat je het gevoel hebt dat je de dingen niet goed hebt aangepakt ?
Overigens gaat ons kereltje al weken fantastisch ! :inlove:
Ben heel benieuwd wat jullie ervaringen hiermee zijn
Teetje, ik heb geen ervaring met HELP, maar ik begrijp je schuldgevoel wel een beetje. Probeer je te richten op hoe het nu gaat, zodat je over een paar maanden in elk geval geen spijt hebt van deze tijd. En over die eerste maanden: je hebt gedaan wat je kòn, toch? Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan, zeg ik dan. Van een paar maandjes aanklungelen wordt je heus geen slechte moeder. Je zoontje zal zich er later niets van herinneren. Dus: lekker genieten nu van je ventje en gewoon doen wat je kunt :hug:
Schuldgevoel?? niet doen!!! Jij kan er helemaal niets aan doen dat jij je zo voelde. HELLP is een syndroom wat niet onderschat moet worden.
Zelf heb ik er geen ervaring mee, maar ik kan me voorstellen dat je je er schudig over voelt, maar echt jij kan er niets aan doen!!!
ik herken het gevoel…
tygo was te vroeg geboren,
ik lag op mijn eerste verlofdag in het ziekenhuis.
heb achteraf niet naar de bevalling toe kunnen leven,
en ik denk dat het daardoor komt, dat de klap achteraf zo hard aankomt
en je deste labieler bent…
bij jou was je bevalling ook ‘plotseling’, toch?
ik herken ‘de roes’ ook… als ik er nu aan terug denk… wat een rare periode was dat… ik was mezelf kwijt!
en dan moet je ineens keihard voor je kindje zorgen,
waarvoor je zo veel liefde voelt
dat je de hele wereld wilt aanvallen, zodat ze hem geen pijn kon doen…
extreme emoties toen… zoooo moe zijn, zo’s last nog van BI, het gevoel hebben dat je het ‘niet kan’, of dat je de verkeerde keus hebt gemaakt om een kind te willen… maar aan de andere kant: ook geen hulp willen aanvaarden, alles zelf willen doen… en erdoorheen zitten…
tygo heeft ook erg veel gehuild, en hij is ook in september geboren (maar daar zal het vast niet aan liggen :mrgreen: )
Ik zit er soms ook aan te denken: had ik maar zus of zo gedaan
of: de volgende keer doe ik het anders. Ik had bijvoorbeeld tot een half jaar na zijn geboorte nog kraamvisite! :? belachelijk eigenlijk, ik had er ook helemaal geen zin in, in al die mensen die langs kwamen…
maar je wilt toch ook je kindje showen…
heel dubbel allemaal
maar zoals hierboven ook al gezegd werd: eigenlijk hoef je je niet schuldig te voelen… je hebt er alles aan gedaan,
je hebt gedaan wat je kon, namelijk: je bent veranderd in een zo goed mogelijke moeder voor je kind.
Ik ben nu alles aan het opschrijven… alles van vlakvoor de bevalling, de bevalling zelf en de periode erna.
Kan nog niet zeggen of dat het gevoel weg neemt,
maar ik doe er in ieder geval voor mijn gevoel nu iets nuttigs mee.
al moet ik zeggen dat het minder is als een half jaar geleden, het gevoel is er nog steeds…
oja, trouwens:
als het fantastisch gaat met je mannetje,
dan heb je hoogstwaarschijnlijk toch de goede keuzes gemaakt 
Ik sluit mij helemaal bij Ziet aan. Jeetje Ziet als ik jou verhaal lees, het is net of ik het geschreven heb. Precies dezelfde situatie.
Het is zoals je schrijft Ziet, het is me inderdaad overvallen, opeens in het ziekenhuis, binnen een paar uur moest hij gehaald worden. En dan die hele hordes mensen die langs willen komen en familie (ook tantes die ik nooit zie) die denken dat ze er geen afspraak voor hoeven te maken.
Ik was blij als ze weer weg waren… :oops:
Ik hobbelde eigenlijk overal maar achteraan voor mn gevoel. Achter het ritme van mn kereltje, achter de visite, achter mn eigen labiele geest.
En nog ben ik niet de oude, maar wordt wel beter gelukkig…goed om te lezen dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Het gevoel van ik-wou-dat-ik-het-over-mocht-doen-met-de-kennis-van-nu…
Bedankt voor jullie reacties 
Hier ook iemand die na HELLP met een gigantisch schuldgevoel rondliep…
Omdat ik niet naar mijn eigen lichaam geluisterd had, maar wel naar die censuur vk.
Omdat frummie 6 weken te vroeg is geboren omdat mijn lichaam niet meer kon.
Omdat ik toen ze net geboren was haar niet uide couveuse kon pakken omdat ik nog zo ziek was dat ik letterlijk viel waar ik stond. 
En omdat ik later weinig zal kunnen vertellen over de bevalling, omdat ik zo ziek was dat ik het simpelweg niet meer weet. Gelukkig was mijn vriend er de hele tijd bij en die weet alles nog. Misschien een keer opschrijven :think:
Het vele huilen was hier ook… en is nog steeds… ondertussen zijn we er wel achter hoe t komt en ook dat ik er niets aan kan doen.
Ik ken het wel het schuldgevoel… maar het wordt wel minder! :-*
hier heb ik geen ervaring met HeLP
maar ik denk inderdaad als je zegt dat het nu fantastisch met je mannetje gaat, je toch de juiste keuzen gemaakt moet hebben.
enne kom je bij ons kletsen bij de september 2006 mama’s?
Hoi Teetje, Ja ik herken je verhaal.
Stom he, die schuldgevoelens, maar ze zijn er nou eenmaal. Ik voelde me heel erg schuldig dat m’n kindje ‘gehaald’ moest worden en niet op haar eigen tijd kon komen. Ze leek ook heel lang heel boos, ze huilde ontzettend veel. Ik kreeg medicijnen die je eigenlijk niet met borstvoeding mocht combineren en dat vond ik vreselijk. Maar de arts vond het belangrijker dat mijn bloeddruk weer omlaag ging. (Ik heb ze stiekem niet allemaal genomen, misschien ook wel dom, achteraf)
Ik bleef me afvragen wat ik in m’n zwangerschap anders had kunnen doen. Maar ja, we weten allebei dat HELPP je buiten je schuld overkomt, toch?
Veel sterkte, en naarmate de tijd verstijkt ga je je echt stukken beter voelen hoor! (Psychisch en lichamelijk)
:hug:
OliviaMay
O ja, en ondanks alles, ben ik altijd vreselijk blij en dankbaar gebleven voor m’n prachtige kindje. Maar dat hebben jullie allemaal ook denk ik, ondanks dat ROT-HELPP!
Ik heb ook op het laatst hellp gehad en ook een tijd in een roes geleefd. Ik weet niet of ik schuldgevoel heb gehad. Ik had net zoals iedereen gehoopt op een ideale bevalling: lekker thuis met de vk, binnen 10 uur etc.
Tja en dan de realiteit: met 3 infusen, een dronken gevoel van de medicijnen en er niet echt bij zijn, een bevalling van 30 uur en uiteindelijk werd Bram gehaald omdat zijn hartslag wegviel.