Ik baal… 
Onze middelste dochter is 6 jaar, en zit in groep 2. Ze is een vroege/oude leerling, want in oktober 6 geworden. Omdat ze wat onzeker is hebben we haar 2 jaar groep 1 laten doen.
Nu zit ze dus in groep 2, en is bezig aan haar derde kleuterjaar. In al die jaren is het helaas zo geweest dat ze veel te maken had met wisselende leerkrachten, door zwangerschapsverlof, verhuizing van de juf etc. Steeds een overgang naar weer een nieuwe juf is haar zwaar gevallen.
Onze dochter gaat niet met plezier naar school. Wanneer ik haar ophaal 's middags is ze wel blij, ze is populair in de groep en sociaal. Maar ze blijft enorm onzeker over schoolwerk. Omdat ze op een Montessorischool zit moet ze veel zelfstandig doen, en ik merk dat ze uit zichzelf geen werk pakt (behalve tekenen, dat doet ze graag).
Op zich is het natuurlijk niet erg dat ze geen echte groep 2 werkjes wil doen. Onze dochter kan alle letters lezen, ze kan woordjes lezen, woordjes schrijven, aardig rekenen, en is dus wat dat betreft ook nog eens heel voorlijk. Verder is ze met haar algemene ontwikkeling ook ver vooruit.
Mijn punt is dat zij dit op school dus niet laat zien. Volgens de juf is zij met alles gemiddeld. Ik ben zelf juf, weet dus wat een gemiddelde kleuter kan, en dus ook dat zij hier ver boven zit. Tekenen vindt ze heel leuk, maar wat dat betreft staat haar ontwikkeling ook echt stil. Ze produceert al een jaar lang dezelfde tekeningen.
Het is dus duidelijk dat zij niet goed in haar vel zit (op school, thuis wel redelijk), en dat zij op dit moment niet de juiste ontwikkeling volgt. Nu gaat de juf die ze sinds de zomer heeft OOK weer weg in maart, en krijgt ze dus WEEEEEER een ander. De laatste weken leek ze wat meer belangstelling te krijgen voor school, maar ik ben bang dat het door deze zoveelste wisseling weer minder gaat worden met haar.
Ik wil niet zo’n ouder zijn die heel betweterig gaat zeggen dat haar kind echt heel erg slim is en dat de school dat allemaal niet wil zien. Het maakt me ook niet uit als 1 van mijn kinderen gewoon gemiddeld of zelfs onder gemiddeld presteert./ Een kind mag worden wie hij is. Alleen ben ik bij mijn dochter zo bang dat ze niet kan worden wie ze is op dit moment, omdat ze geen plezier heeft in het schoolgebeuren.
Ookal ben ik dan juf, hier heb ik het toch echt erg moeilijk mee. Ik vraag voor volgend jaar een bepaalde juf aan die al bij het schoolmeubilair hoort, er 5 dagen is en heeeeeel veel ervaring heeft. Hopelijk krijgt zij dan 2 stabiele jaren (groep 3 en 4). Maar tot de zomervakantie is het nog zo’n lange periode, en ik zou graag een plan opstellen om die periode te besteden aan plezier in school. Heeft iemand tips???
Met de school gaan praten en je gedachtengang aan hen voorleggen? Of heb je het al met ze besproken?
Sommige kinderen gedijen gewoon niet binnen het montessori onderwijs.
Ons Aniek zou dan bijvoorbeeld ook stagneren in haar ontwikkeling.
Ze is namelijk aartslui… positief hoor, t is een lieverd. Maar ze ging pas lopen toen we haar zo ongeveer dwongen.
Ze heeft leren fietsen omdat we anders haar nintendo weer weg zouden doen. Ze gaat graag slapen en slaapt ook uit en haar ultieme dag is lekker hangen op de bank en tv kijken in pyama.
Tja… ze toont weinig eigen initiatief omdat ze alleen warm loopt voor zaken die haar interesseren.
Ze zit nu op een school die wel rekening houden met het eigen tempo van een kind. Maar er word toch veel gestimuleerd en aangereikt.
Montessori sprak ons in eerste instantie ook erg aan. Maar toen we keken naar hoe zij is van karakter… kregen we de angst dat ze heel gelaten zou zijn en alleen het minimale aan input zou geven.
veel veranderingen zijn ook niet positief, wij lopen zelf nu ook tegen die frustratie aan met Peter (ander topic daarover)
Maar of een kind past binnen een bepaald soort onderwijs, dat speelt ook mee.
Veel praten? proberen te visualiseren? vragen of ze kan aangeven waarom ze het nu niet fijn vind op school, desnoods met haar knuffels?
Dat werkt hier meestal goed, dan doen we toneel met de knuffels en speel ik met een knuffel voor juf en klasgenootjes.
Er komt dan veeeel uit… zo waren we er snel achter dat hij zich door zijn invaljuf genegeert voelt… Terwijl hij gewoon heel stil is in de klas, thuis juist niet.
Cell, over dat punt heb ik ook nagedacht (past het wel bij haar, dit systeem??). Juist Montessori is er op gericht een "lui"kind te activeren, meer dan het onderwijs waar juf alles maar aanreikt…
Het punt is dat er dan wel een goede, stabiele leerkracht voor de groep smoet staan. En dat is de afgelopen jaren niet zo geweest. Wel een goede leerkracht, maar veel te veel verschillende.
Misschien gaat het straks in 3 beter, omdat het hier op school vanaf groep 3 wat schoolser is, en wat minder Montessori. Maar dat duurt nog een half jaar…
We hebben donderdag een gesprek, en ik wil graag wat aanreiken aan de juf, ideeen. Maar ik weet dus niet zo goed wat.
Ik heb bij Montessori onderwijs altijd het gevoel gehad dat het juist heel veel pro-activiteit verwacht van een kind. Dat is ook de reden dat wij montesorri scholen links hebben laten liggen bij onze keuze, omdat wij Merijn daar niet geschikt voor achten.
Daarom is het eerste wat er in mij opkomt dat het type school misschien niet zo geschikt is… maar ik ben echt een nono op dit gebied hoor dus misschien sla ik de plank wel helemaal mis, maar dat gevoel komt er op bij mij
@jet wrote:
Ik heb bij Montessori onderwijs altijd het gevoel gehad dat het juist heel veel pro-activiteit verwacht van een kind. Dat is ook de reden dat wij montesorri scholen links hebben laten liggen bij onze keuze, omdat wij Merijn daar niet geschikt voor achten.
Daarom is het eerste wat er in mij opkomt dat het type school misschien niet zo geschikt is… maar ik ben echt een nono op dit gebied hoor dus misschien sla ik de plank wel helemaal mis, maar dat gevoel komt er op bij mij
het zou ons verhaal kunnen zijn wat betreft de schoolkeuze die we destijds gemaakt hebben voor Femke.
nou precies (jet en maxim)
Ik weet wel dat montessori veel doet aan stimuleren, maar het moet uiteindelijk wel uit het kind zelf komen. Ze moeten het zien en willen.
Intrinsieke motivatie.
En dat heeft Aniek gewoon niet. Ze wil alles, maar haar karakter en een portie onzekerheid doen haar gauw denken dat ze iets niet kan en dan probeert ze het niet eens. Gaat ze dus minimaal presteren.
De school hier is een brede school, ze doen een beetje een mengeling van Dalton en verticaal breed onderwijs.
Ze heeft standaard 3 taken in de week, wanneer ze die afmaakt maakt niet uit, als ze maar af zijn.
Dan ineens zijn ze vaak woensdag al af. Tenzij het iets is waar ze van denkt dat ze het niet kan.
Ze is erg van doorgaan op structuur en handreikingen. Zou juf niet duidelijk afbakenen wat de verwachtingen zijn, gaat ze zitten afwachten.
Ik weet werkelijk niet wat je de juf kan aanreiken, maar krijg je ook niets uit je dochter?
Een kind van 5 heeft vaak al best aardig door waar de schoen wringt voor zichzelf.
Het klopt wel dat het Montessori-onderwijs erg gericht is op zelf doen. Ik vind dat juist wel bij onze dochter passen, omdat zij pas haar kont tegen de krib gooit wanneer ze iets MOET.
En dat is dus wat je nu een beetje gaat zien. Zij MOET nu wat meer werkjes voor groep 2 gaan pakken , want wanneer een kind uit zichzelf niet de werkjes pakt die op het eigen nivo zijn, dan geeft de leerkracht een voorzet. En daar stagneert het dus. Zelf denk ik dat dit komt omdat zij zich niet veilig (genoeg) voelt op school. Een kind dat goed in zijn vel zit wil namelijk altijd wel vooruit en nieuwe dingen leren.
Montessori-onderwijs is juist erg gedisciplineerd, en dat heeft ze zeker wel nodig. Een normale school is denk ik veel te vrij voor haar, dan doet ze alleen nog maar simpele dingen ben ik bang :? (ze zit immers al ver boven het nivo van eind groep 2).
:think:
Cell, het enige wat er uit komt is dat ze naar mij wil. Ze mist mij als ze op school is, zegt ze…En ze zegt dat ze geen zin heeft in rekenen 
Ik proef dus een portie onzekerheid bij je dochter.
Maar dat kan echt veel oorzaken hebben :think:
Aniek vertoonde afgelopen jaar ook mega veel onzekerheden. Ze wilde het liefst thuis blijven en huilde veel.
School dacht in eerste instantie aan een achterstand op t 1 of ander iets.
Maar ze konden er de vinger niet op leggen. We werden doorverwezen naar een kinderpsycholoog.
Nou herkende ik thuis eigelijk niets van haar gedrag en ben dus zelf gaan rondkijken.
Kwam bij een fysiotherapeute terecht die ook ergo therapie gaf en cursussen omtrent het zelfvetrouwen.
Ze dacht na een intake, toch echt wel wat te kunnen betekenen voor Niek.
Uiteindelijk bleek dat Aniek haar evenwicht behoorlijk verstoord was, dit merkte ze zelf bij bepaalde motorische handelingen en daardoor raakte haar vertrouwen in haar lichaam geschaad.
Ze was dus letterlijk onzelfverzekerd in haar lichamelijke kunnen.
Wij konden dit direct terugkoppelen aan haar geboorte, ze kwam eruit met een enorme stoeprand op haar hoofd, ze had oedeem en heeft zeker 5 dagen tekenen vertoont die wijzen op een hersenschudding.
Uiteindelijk heeft ze 4 maanden speltherapie gehad, puur op het leren ontdekken van haar eigen lichamelijk motorische grenzen.
Doordat ze leerde wat haar lichaam allemaal kon, leerde ze weer vertrouwen op zichzelf en nu is het echt een totaaaaal ander meisje.
Ze zit nu echt super in haar vel.
Maar hadden we puur afgegaan op het psychologische aspect, dan was er ws niets uitgekomen. Ze was zich van dit probleem namelijk niet heel bewust.
Het is voor jullie natuurlijk enorm verdrietig om te zien dat je kind zo met tegenzin naar school gaat, moeilijk ook dat ze liever bij jou is.
Ik zou toch eens gaan rondkijken naar iets van spelactieve begeleiding.
Soms zit een probleem ergens heel simpel. Ze wil niet leren rekenen, waarom niet? is ze wellicht een kind met dyscalculie en voelt ze nu al aan dat cijfers voor haar raar overkomen?
Heeft ze een issue met een kindje in de klas, een kindje wat juist erg gek is op rekenen… Heeft ze een interesse die ze graag tot uiting wil brengen maar is daar op school geen ruimte voor en gooit ze het daarom op iets anders…
Moeilijk altijd met kinderen.
Ik weet nog wel van mezelf dat ik een periode echt niet naar school wilde en zelfs zogenaamd heel veel last had van mijn arm en dat dit uiteindelijk kwam door de juf die overduidelijk de pik op me had en vaak een soort van sneer gaf. Die sneer had ik nog niet door, maar ik voelde wel dat ze me niet moest.
Het heeft mijn ouders echt 3 maanden gekost om daar achter te komen.
Cell, lief dat je steeds zo uitgebreid antwoord geeft. Fijn!!! :-*
Het blijft inderdaad erg moeilijk allemaal, en de problemen zijn nu ook weer niet zo megagroot dat er voor mijn gevoel direct actie ondernomen moet worden.
Ik blijf iig scherp opletten, en zal morgen alles goed doorspreken met de juffen. En ga dan een plan opstellen.
Mijn dochter geeft wel aan dat ze een bepaalde juf van vorig jaar (die dus ook weg is nu) heel erg lief vond, en ik weet zelf dat die juf HAAR ook heel erg lief vond, ze was dol op haar.
Misschien is het waar wat jij zegt, en voelt ze aan dat de juf niet speciaal van haar gecharmeerd is. Hoewel de juffen wel lief zijn zegt ze, maar niet zo lief als juf C. van vorig jaar.