Mijn zoon kan het met name met 1 jongentje bij hem in de klas niet vinden! Daar heeft hij best vaak ruzie mee.
Laatst is het heel erg mis gegaan. Na schooltijd in de gang kregen ze ruzie (Th wou zijn zusje beschermen bleek later) en zijn ze slaags geraakt, Th had een bloed lip maar dat jongentje kreeg een epileptische aanval. :shock:
Daar kan Th natuurlijk niets aan doen, maar die moeder en ik hebben nu wel besloten het wat beter in de gaten te houden.
Maar nu merkte ik vrijdag dan weer dat het een beetje doorslaat. Want nu waren ze wel leuk aan het spelen, en haalde moeder dat jongentje in paniek bij Th weg, terwijl er niks aan de hand was… daardoor kregen ze even later dus bijna wel weer ruzie.
Die moeder ziet ze liever niet samen, maar ze zitten samen in 1 klas en volgens mij kunnen we ze beter begeleiding naar misschien wel vriendschap/gedogen, dan ze angstvallig uit elkaar te houden.
Th heeft ook een explosieve vriendschap met een ander jongentje, die kunnen ook erg goed ruzie maken /vechten, maar als dat is “uitgevochten” dan weten ze weer wat ze aan elkaar hebben… Is dat misschien gewoon een jongens ding?
Wie heeft er tips of ervaring?
Ik merk toch dat ik als vrouw anders tegen dingen aan kijk.
Mijn broer snapt veel dingen van Th veel beter.
Ik herken het van mijn middelste een beetje. Maar ik lees niets over wat jouw zoontje ervan vindt? Die van mij heeft er echt last van namelijk en dat zorgt ervoor dat ik samen met hem zorg dat het niet meer voorkomt. Hij heeft heel veel moeite zichzelf te remmen en wordt dan door het gedrag van een aantal andere knullen zo meegesleept dat hij die rem gewoon niet meer vindt (en dat kan dan uitmonden in echt vechten).
Ik praat daar met hem dan over, en hij gaat die kindjes nu zelf behoorlijk uit de weg.
Ik vind het wel belangrijk om het kind daar bij te betrekken, tot op bepaalde hoogte moet je ze idd beschermen, maar ze moeten ook leren zichzelf te beschermen tegen dergelijke situaties.
Hij roept heel veel, maar is eigelijk doodsbang.
Bang voor die andere kinderen, want daar snapt hij gewoon niks van, bang voor zijn eigen gedrag/reactie, bang voor reacties avn anderen en de impact dat het met zich mee brengt. Angst dus.
Ik praat er inderdaad veel met hem over, blijf dingen steeds maar weer uitleggen, net als dat zijn juffie dat doet. Zij blijft gewoon ook kalm uitleggen aan beide partijen dat we op deze manier (vechten/elkaar pijn doen enz.) niet met elkaar omgaan.
En ja, natuurlijk probeer ik dat het zo min mogelijk voor komt, die ene keer toen het zo heel erg uit de hand liep was hij de rest van de dag ook helemaal van slag en waren we weer tijdelijk terug bij af wat betreft het slapen.
Ik denk ook dat de Sinterklaas-Advent-Kersttijd meespeelde.
Hij heeft natuurlijk een hele moeilijke tijd gehad (trauma’s, ziekte, angsten), maar juf zag juist heel veel verbetering (met nu dan weer een dipje). Ik heb er vertrouwen in dat dat ook nog wel weer door blijft zetten. Ik hou hem weer een beetje meer bij me. Hij is lichamelijk ook erg aan het veranderen (wisseld in rap tempo tanden) en al vindt hij dat aan de ene kant super stoer, hij vindt het ook allemaal eng dat groter worden, hem dan weer een tijdje te “pamperen” helpt hem wel om drempeltjes over te gaan.
Ik zou het met de juf bespreken. kijken hoe zij er mee omgaat in de klas en dit ook daarbuiten toepassen. Dan blijft het voor beide kinderen duidelijk hoe ze met elkaar om moeten gaan. Ook zou ik de juf vragen of zij het met de andere moeder wil bespreken. Mijn ervaring is dat ouders van ruzieende kinderen ook wel eens ruzie kunnen krijgen 
Ja en dat wil ik echt niet (ruzie met de andere ouders!)!