Wauw Karin2, wat een prachtig verhaal…echt heel erg mooi…
Jouw meisje heeft zeker een hele bijzondere gave.
Het moet jou ook wel een heel apart en warm gevoel geven he?
Ik geloof hier voor de volle 100% in.
En ik lees nog meer mooie verhalen van iedereen.
Mae-Lynn zegt en doet ook weleens dingen dat ik denk: hoe kan ze dit nu weten? Mijn man en zijn familie hebben die gave ook, maar als je er op een gegeven moment ‘niks meer mee doet’ wordt het minder. Ik ben het ook helemaal eens met watLovelyEllen schrijft.
Echt heel erg bijzonder om jullie ervaringen te lezen…
waauw bijzonder…voor jullie
ik heb idd ook wel eens gehoord dat kinderen een speciale geve hebben op jonge leefthijd wss vandaar die fantasievriendjes 
@lizzy wrote:
jeetje apart he niet zo fijn dat ze er bang van werd ik zou als ik jou was niet afwimpelen dat het niets was en gewoon met haar gevoel praten en dat opa heel lief was en niet bang voor hoef te zijn
Hoe voelde jij erbij karin? Het is jou vader die daar stond.
Nee ik wimpel het ook niet af hoor, ik heb er meteen met haar over gepraat en ze heeft het hele verhaal ook aan oma verteld toen we weer terug waren. En we hebben papa meteen gebeld en daar heeft ze hetzelfde aan verteld.
Ze was heel duidelijk in haar verhaal. Al vergiste ze zich even en zei dat opa blauw haar had
Ik voelde me eerst heel warm worden, toen werd ik een beetje bang maar nu ik er langer over nadenk, vind ik het steeds mooier worden. Mijn vader probeert vaak contact met mij te maken in mijn slaap. Nouja, probeert…het lukt ook gewoon. Maar nu hij ook via Eva bij ons komt vind ik echt heel bijzonder ! Om het zo van dichtbij via mijn meisje te ervaren, geweldig !
Ik denk ook dat we een keer terug gaan, als Eva dat wil.
Vanmorgen zei ze dat ze nog een keertje wilde kijken bij opa.
@Ziet wrote:
schrijf je dit soort verhalen op, karin?
Ja ik heb wel een boekje waar ik opmerkelijke dingen over de kinderen inzet. Dit verhaal dus ook zeker.
@ilsederooy wrote:
ik geloof zowiezo in het 6e zintuig maar ff rationaliseren staat er bij jouw of oma’s geen foto met opa in dat pak zodat ze gezien kan hebben welke kleding hij droeg ?
Nee, we hebben alleen een portretfoto van opa en een foto van opa in zijn zwembroek op het strand
Een hele mooie foto overigens. Hij staat alleen op het strand, met de rug naar de camera alsof hij wegloopt in de zee…
Zo heb ik een afscheidszoen van mijn moeder gehad, terwijl die net overleden was! Heel gek, ze had haar ogen dicht…en deed ze niet open… (ik was een jaar of vier, vijf)
:oops:
Ja, kan heel goed. Heb het zelf als kind ook sterk gehad en nu nog. Veel voorgevoelens en dingen weten die ik niet kan weten.
Mijn overleden oom zat ineens op de schutting te vertellen hoe goed hij en zijn vrouw het nu hadden. Toen was ik 7.
Vlak voor hun sterven heb ik eindeloos geschreeuwd en gegild dat ze niet weg mochten gaan, maar dat deden ze toch en vervolgens verongelukten ze. (ben nog boos dat ze toen niet luisterden, maar ja, ik was 5 )
Laat haar maar gewoon met rust, haal het niet teveel aan, alleen als ze er zelf aan begint.
Maar bijzonder he, mooi dat je het hebt opgeschreven. Goed bewaren. Vergeten doe je het niet iig
Ik heb alles nog even gelezen, alle reacties en ook verhalen. Ik krijg het er warm van en het geeft me op de één of andere manier een brok in mijn keel…
Ik vind het ook heel mooi om te lezen dat er meerdere mensen en kinderen zijn met een dergelijke ervaring. Prachtig eigenlijk !
Wat een prachtig verhaal Karin! Wat knap dat sommige kinderen (en volwassenen) dit kunnen…
Prachtig verhaal. Zo te horen echt geen trauma, het leek wel of opa haar geruststelde, en ze daarom op het einde naar hem zwaaide.
Mijn neefje van 6 ziet mijn schoonmoeder regelmatig. (14 jr geleden overleden) hij beschrijft dingen die hij helemaal niet kan weten, en lijkt altijd erg opgewekt als hij haar ‘gezien’ heeft.
Je meisje haar opa waakt over zijn kleindochter, super toch?!
Mooi verhaal!
en kleine kinderen zijn echt gevoeliger voor dit soort dingen,die wij niet meer(willen?)zien.
Voor een trauma hoef je echt niet bang te zijn, instinctief pakte ze het meteen goed aan(pleisters en dagzwaaien).
Mijn dochter ziet dr overleden oma,wel eens of in dr slaap of tussen de sterren zoals zij het noemt. en vertelt ook dingen die ze echt niet kan weten(nooit verteld).
Er is echt meer tussen hemel en aarde!(alleen staan wij er niet(meer?)voor open)
Kippevel!
Prachtig verhaal, prachtige dochter!
Ik kan alleen maar hopen dat zoiets ooit bij mijn dochtertje gebeurt 
. Mijn vader is ruim 7 jaar geleden overleden en ik vind het zó jammer dat ze elkaar niet kennen… 
Mooie verhalen zeg, ik zit hier met kippevel…
Ik heb zelf zoiets meegemaakt.
Mijn ouders zijn ongeveer 14 jaar geleden gescheiden, allebei na een paar jaar een nieuwe partner gevonden en ik kon het heel goed vinden met de vriendin van mn vader. Ze was mijn tweede moedertje. Ze heeft zelf nooit kinderen kunnen krijgen tot haar grote verdriet, dus toen ik maar niet zwanger raakte, begreep ze mijn gevoel heel goed.
Tegen alle verwachtingen in raakte ik toch zwanger en we waren door het dolle.
Met 9 weken is het alsnog misgegaan, en ze was er gewoon ziek van van verdriet.
Na ongeveer 3 jaar was ik weer zwanger. Zij kreeg te horen dat ze longkanker had.
Na de eerste echo heb ik het fotootje gecopieerd van ons kleintje en maar gauw opgestuurd, uit angst dat ze het anders misschien niet meer zou zien.
We zijn er uiteraard nog een paar keer geweest, maar op de dag dat mijn man en ik 'savonds bij de verloskundige het hartje zouden gaan beluisteren van ons kleintje, is mijn tweede moedertje 'smorgens overleden… 
18 december is Kimberly geboren en met oud en nieuw was ze 5 voor 12 wakker. Ik was behoorlijk emotioneel, want het had zo leuk geweest als mijn tweede moedertje Kimberly nog had kunnen zien.
Ik stond voorover gebogen bij de box, met tranen in mijn ogen en ik voelde een warme zachte hand op mijn rug. Ik dacht nog: sjonge, sta ik heel even alleen bij Kimberly, staat de visite meteen weer op mn lip!
Ik draaide me om en iedereen zat gewoon aan tafel…
Kimberly ligt vaak naar een punt op haar slaapkamertje te kijken waar er niks te zien is, er zit zelfs geen scheurtje ofzo in het plafond. Ze begint soms te lachen of kijkt heel serieus en beweegt met haar handjes daarheen.
Ik heb het vermoeden dat er iemand is die heel lief is tegen Kimberly en ik hoop dat het mn tweede moedertje is.
Wauw kippevel. Wat bijzonder. Ik geloof er ook in hoor. Kinderen hebben toch meer dat gevoel. en staan er open voor.
Wat bijzonder.
@Anne-marie wrote:
Creepy…
Tijn en ik zijn maandag naar de speelochtend gegaan, en ik noemde de namen van de kindjes op met wie hij kon spelen, Joost, Tim, Sam, Brechtje, etc…en Maud. Zegt ie ineens, nee niet met Maud. Ik vroeg waarom niet met Maud (normaal heeft ie het altijd over met Maud spelen)…zegt ie “die is er niet”. Blijkt dat Maud er inderdaad niet is en toen we even later naar de supermarkt gingen en we Maud en haar moeder daar tegenkwamen, bleek Maud een beetje ziek te zijn???
Vond dat ook al zoiets van :think: :think: :think:
Ja moest er daarna ook nog aan denken Anne-Marie… :think: Inderdaad erg vreemd… Ik merk bij Joost vaak dat ie in het "niks"wijst en zegt: "kijk mam daar! En dan een brabbelverhaal erachteraan over wat ie ziet…
Karin, wat een prachtig verhaal. Ik geloof je zonder meer.
Ik heb met Jaden ook wel eens dingen meegemaakt dat ik dacht he? Maar ik kan nu helaas niet meer zo snel zeggen wat…