…Confrontaties met dood en sterfelijkheid?
Sinds ik zwanger ben kan ik echt hélemaal diep akelig worden van die verhalen over mensen die overleden zijn of kindjes waar iets mee gebeurd is.
Zoals wat er vorige week gebeurd is in die crèche…daar kan ik bijna om huilen, stel je voor dat dat jouw kleine babietje is…
Of zoals net bij Hart van Nederland, Guusje Nederhorst die dus pas haar zoontje had gekregen en overleed? Echt, dat kan ik bijna niet áánzien
En nu het toppunt: op mijn werk kijken de jongeren fervent GTST, en nu is het dus gaande met de dood van Anita…en ik zat dus van de week op mijn werk en ben weggelopen naar kantoor uit angst dat ik zou gaan huilen :shock:
Ik kan dan ook echt helemaal gaan doordenken en dan voel ik me zo akelig. Laatst had ik bedacht dta mijn kinderen over 16 jaar ook op stap gaan, en daar kan ik dan nú al onderhand wakker van liggen! Dan ben ik bang dat je de zorgen die je als moeder hebt niet aan kan.
Ik wéét heel goed dat het gewoon onredelijk is om er zo heftig op te reageren, en ja, dood hoort gewoon bij het leven. Toen wij onze hypotheek afsloten was ik pas net zwanger en kon ik het allemaal nog heel goed hebben (overlijdensrisicoverzekering e.d.), maar nu…
Ik huil echt om alles. Echt alles! Ik hoop echt dat dit de hormonen zijn, en dat er misschien ergens nog een andere mama in spé is die zo onredelijk is… :shifty:
Ehhh…geen geruststelling ben ik bang, maar niet alleen mama’s in spé hebben daar last van ben ik bang.
Ik heb dat ook heel erg bij vlagen. Dan kan ik er gewoon letterlijk benauwd van worden bij het idee dat er iets met m’n kinderen gebeurt.
Niet continu gelukkig, maar op sommige momenten kan ik daar erg mee bezig zijn.
Volgens mij zijn dit wel de hormonen hoor 
, heb tranen met tuiten zitten huilen een tijdje terug om hart in aktie :eh: en toen pas iemand tijdens een moeilijk gesprek ging huilen ging ik zo goed als meedoen… Maak me ook zorgen om de wereldproblematiek, maar bij mij zijn het ook wel vlagen gelukkig (ook voor mijn omgeving :mrgreen: ).
heel herkenbaar, lig er zelfs wakker van
Vorige week hoorde ik dat een neefje van mij een 2e mk heeft gehad. we zijn ongeveer gelijk van onze eerste bevallen en zou voor beiden de 2e zijn, maar heb eigenlijk maar 1x per jaar contact met ze op de familiedag nou daar lig ik echt wakker van. vandaag hoorde ik van een internet dinnetje dat ze op de 20 weken echo een dood kindje had, heb haar nooit in real life ontmoet maar ben helemaal overstuur…
Ik heb het sinds ik moeder ben geworden.
Bij mij is het dus na mijn zwangerschappen nooit meer weggegaan… :?
eeehmmmm…ik zou zeggen: wen er maar aan 8) :mrgreen:
Bij mij is het niet weggegaan, ben een enorme emo-muts geworden.(helemaal als er kindjes in het spel zijn)
@Kirsten wrote:
Ik heb het sinds ik moeder ben geworden.
Bij mij is het dus na mijn zwangerschappen nooit meer weggegaan… :?
Ook hier is het niet weggegaan na de zwangerschap.
Ik denk dat je er nu gewoon veel meer mee bezig bent, juist omdat je beseft wat de dood voor impact kan hebben.
Ik ben zelf echt bang om mijn meisje niet op te zien groeien, of dat er iets met haar of mijn vriend gebeurd. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan
Hoewel dit natuurlijk niet altijd makkelijk is. Wij hebben ook van Mo, onze meimama afscheid moeten nemen en dan komt het allemaal wel heel dichtbij.
En ik huil gewoon als ik iets op tv zie wat me raakt, mijn vriend en ik hebben vorige week samen zitten huilen na dat vreselijke drama in België.
Hm, ja…ik was er al bang voor dat het nooit meer helemáál weggaat eventueel…maar misschien wen je er wel een beetje aan op een gegeven moment.
Ik heb het ook met vlagen, dan vooral als ik dan zo’n verhaal hoor of zie…
jep! hier ook een emo-muts!
ik zat laatst het pogramma ik mis je te kijken 
ben ik de rest van de avond van slag…
en vandaag is een kennisje bevallen van een prachtige zoon, kan ik ook wel janken van geluk… beleef mn eigen bevalling dan ook weer op nieuw.
@Lily2006 wrote:
Hm, ja…ik was er al bang voor dat het nooit meer helemáál weggaat eventueel…maar misschien wen je er wel een beetje aan op een gegeven moment.
Ik heb het ook met vlagen, dan vooral als ik dan zo’n verhaal hoor of zie…
Euh…
NEE :mrgreen:
…Ik mag toch wel nog een béétje hoop hebben… :shifty:
Dat wordt wat, want ik vind het altijd vreselijk om emo te zijn in gezelschap :think:
jup heel herkenbaar!
En ik las vandaag een interview met Deepak Chopra die zei dat alles via de moeder bij het ongeboren kind komt en dat het dus juist heel slim is om in deze zwangerschapstijd je gezicht wat af te wenden van het onheil en nare dingen in de wereld. Of dat nu wereldwijd, in NL of in je buurt is. Het schijnt volgens hem (en volgens indiase tradities in het algemeen) invloed te hebben op je kind en hoe je kind met bepaalde situaties omgaat later in zijn/haar leven.
Ook stress bij de moeder is niet goed.
Ik kan bijv. ook niet meer tegen horrorfilms, terwijl ik ze vroeger verslond! :?
vreselijk he? ik zat laatst ook bijna te huilen bij een liedje omdat ik dacht dat ik dat op de begravenis van mijn kinderen zou draaien…WAAR slaat dat op?? :shock: :shock:
EN als mijn man later is dan ik verwacht (lees 10 minuten of meer) dan denk ik minstens dat ie een ongeluk heb gehad…
Kortom ik ben ook mega emo als ik zwanger ben en sinds ik mama ben!
@blue_fairy wrote:
jup heel herkenbaar!
En ik las vandaag een interview met Deepak Chopra die zei dat alles via de moeder bij het ongeboren kind komt en dat het dus juist heel slim is om in deze zwangerschapstijd je gezicht wat af te wenden van het onheil en nare dingen in de wereld. Of dat nu wereldwijd, in NL of in je buurt is. Het schijnt volgens hem (en volgens indiase tradities in het algemeen) invloed te hebben op je kind en hoe je kind met bepaalde situaties omgaat later in zijn/haar leven.
Ook stress bij de moeder is niet goed.
Ik kan bijv. ook niet meer tegen horrorfilms, terwijl ik ze vroeger verslond! :?
Ja…ik zit normaal ook echt smullend naar van die reality-ziekenhuis programma’s te kijken, en nu vind ik echt het kleinste sneetje al niet om aan te zien :?
Ik ben er wel bang voor dat ik met mijn zorgen en stress (ik reageer momenteel bijzonder slecht op tegenslagen…) de baby beïnvloed…het is niet echt dat ik ándere dingen voel dan eerst, alleen het komt allemaal veel harder binnen en er dus ook sneller uit (huilen) :roll:
Blue fairy, inderdaad. Horrorfilms kan ik ook niet meer kijken.
De eerste die ik zag na de bevalling van de eerste was The Grudge. Aiaiaia, ik heb wekenlang langharige meisjes gezien… :? :shifty: En 's nachts moesten continu de lichten aan als ik naar bed ging. :roll:
Ninja, ook heel herkenbaar. Dat je dat soort gekke dingen ineens gaat bedenken. Echt schandalig. Soms kan ik er helemaal in blijven en moet ik echt heel hard huilen. :oops:
Helaas, Lily2006, er is geen hoop! 8) :lol:
Ok…dan ga ik voor de optie “het is ergens goed voor”… :roll: :lol:
Heel goed! Go with the flow!!! :mrgreen:
Succes! :thumbup:
GTST was vanavond dan ook weer drama. Normaal kan ik het wel droog houden. Maar nu lag ik op de bank en mijn kleine meisje lag tegen mij aan te slapen. En als je dan ziet hoe Anita afscheid moet nemen van iedereen en ook van haar dochter 
Drama!
En dan is dit gewoon maar een soap, maar de traantjes liepen hier wel :oops:
Nououou precies :shock: Nou kijk ik normaal gesproken geen GTST, maar ik wist dat dit kwam doordat de jongeren op mijn werk kijken, dus ik heb het gewoon serieus vermeden…
Zo is ook (voor de mcleods daughters liefhebber…) het moment dat Claire doodgaat…haar kleine babytje laat redden door haar zus, wetende dat ze zelf zometeen in een ravijn stort…nou, zelfs zónder hormonen tranen met tuiten…dus dat dvdtje vermijden we voorlopig ook maar :roll: