of je bij wijze van voor niet meer weet van achter nog te leven?
Pfieuwwwwwwwwwww dat ervaar ik nu…
Ben sinds 3 weken begonnen met mijn nieuwe baan. Gaat allemaal erg goed en leuke collega’s.
Maar dan al het regelen met de kids. In de ochtend vroeg op en de hele dag doorstomen thuis komen en eten koken tegen 18.15 voor man en kids. Kids douche, verhaaltje lezen even knuffelen en naar bed. Dan je huishouden en tegen een uur of 21.00 pas tijd hebt voor jezelf maar een uur later al ligt te slapen door moeheid. Dan krijgt mijn lieve echtgenoot ook weinig aandacht natuurlijk.
En dan nu deze week. Maandag werken, dinsdag had ik gehoopt een dagje thuis te prutsen totdat mijn papa mij belde met de mededeling dat hij met spoed opgeroepen was voor zijn gecompliceerde openhartoperatie!!! Die zelfde middag nog eens!!! 
Ik de kinderen gauw naar school brengen en hup op de fiets naar mijn vader en moeder. Heel emo allemaal en jongere broertje en zusje waren al van school opgetrommeld en ik zou voor hen zorgen die dag. Dan de hele dag allerlei telefoontjes van fam gehad met de vraag of ik al wat meer wist. Eigen kids weer ophalen van school samen met broertje en zusje en gauw naar huis weer afwachtenen de kinderen waren DRUKKKKKKKKKKKKKKK ze voelde vast alles aan. In de loop van de avond bericht dat papa klaar was en op de IC ligt dus pfff dat ook weer gehad en nu op hoop van zegen!
Ik steeds kribbiger en lag tegen drieen pas op mijn bedje en de volgende dag voor afleiding maar gaan werken…Natuurlijk wegens alles erg dromerig en afwezig maar gelukkig goed verlopen. Uit mijn werk gelijk door naar het ziekenhuis waar we pas om 1.00 vandaan kwamen en ik tegen 2 weer op bed lag. Vandaag mijn moeder geholpen(willen het huis helemaal opnieuw inrichten speciaal voor mijn vader zodat als hij thuis komt alles nieuw is dus een hopelijk nieuwe start 
) Nu even thuis kindjes opgehaald van school en zometeen komt mijn goede vriend op de kindjes passen zodat mijn hub ik broers en zusje bij mijn ouders aan de gang kunnen gaan dus weer een latertje!!!
En zooo gaan we maar door en ben zoooo moe :oops:
Moest het even kwijt… Dit was een hectisch jaar met een opa die overleed in maart aan Alzheimer en oma die plotseling door een hersentumor kwam te overlijden in Juni . September getrouwd dus alles bij elkaar vind ik het ECHT even genoeg…
Heb je dat ook wel eens? :oops:
Zowww wordt er alleen al moe van als ik het lees… 
Geen mogelijkheid om in eens een lekker weekendje weg te gaan met je man… Na de feestdagen, of juist ervoor nog even…
Kun je even bijtanken… :-*
Wel fijn dat je papa gezond thuiskomt… 8)
@faizaa wrote:
Zowww wordt er alleen al moe van als ik het lees…
Geen mogelijkheid om in eens een lekker weekendje weg te gaan met je man… Na de feestdagen, of juist ervoor nog even…
Kun je even bijtanken… :-
Wel fijn dat je papa gezond thuiskomt… 8)
Ja we hopen dat de operatie die mn vader heeft gehad echt heeft geholpen dat hij nog heel wat jaartjes bij ons mag blijven!
En ja dat weekendje weg nou daar zou ik een tja :oops: voor doen! Maar wegens verjaardag jongste en verjaardagen van(drie naaste familie leden die 50 worden) en de feestdagen en werk wordt het hem niet meer dit jaar. Misschien volgend jaar nog maar moeten dat maar eens bezien.
Maar thanks meis! :hug: :-
Ik hoop met jullie mee…
Nou, als dat er niet in zit…
Dan een ladies night inplannen…
Masker, lekker ontspannen in de douche…
Lotion… vriendinnen bellen… Naar de film of gewoon lekker thuis… en de hele bups de tent uitgooien… :mrgreen: Je man weg, je kids weg…
Alleen jij en de meiden :inlove:
Ik wil je even heel veel sterkte wensen :hug: