Mijn dochtertje is vier en een half jaar oud en speelt regelmatig buiten zonder mijn toezicht. Ze moet dan wel in het speeltuintje vlakbij blijven. Ik heb met haar afgesproken dat ze altijd aan mij moet vragen/melden als ze bij andere kinderen binnen gaat spelen.
Pas geleden deed ze dit dus niet en konden wij haar nergens vinden. Alle rampscenario’s schoten door ons hoofd, wat een paniek. Uiteindelijk bleek ze bij een buurkindje binnen te zitten.
De moeder had niet aan haar gevraagd of haar ouders ervan wisten… dat vind ik raar, want ik vraag dat altijd (…en dan maar hopen dat het antwoord wat je krijgt eerlijk is :roll: )
Vanavond ging haar bedtijd verhaaltje over een monster dat er heel erg lelijk uitzag, maar wel heel erg lief was. Niemand wilde met hem spelen omdat hij er zo gemeen uitzag. Toen het verhaaltje uit was zei mijn dochtertje “mam, er zijn toch ook mensen die er lief uit zien, maar juist heel gemeen zijn?”
Ik heb haar verteld dat dit inderdaad zo is, en dat er dus ook mijnheren en mevrouwen kunnen zijn die in het speeltuintje komen en die heel erg lief tegen haar doen. En dat ze nooit zomaar met die mensen mee mag lopen als ze dat vragen en dat ze altijd moet zeggen dat ze het aan mamma of pappa moet vragen. Zelfs als het bekenden zijn, zoals de buurman of vaders van vriendinnetjes, moet ze eerst thuis vragen of iets mag.
Ik heb dat ooit al eens eerder besproken, maar omdat ze daarna toch zomaar bij een vriendinnetje binnen ging, heb ik het verhaaltje en haar vraag van vanavond maar aangegrepen om het nog maar eens een keer te benadrukken.
“en als die mijnheer in een auto zit, moet je niet naar de auto lopen, en als die mijnheer je hand wil vastpakken mag je wegrennen, dat is niet onbeleefd, dat mag van mamma” heb ik erbij gezegd.
Alleen zei ze daarna opeens dat ze nooit meer alleen naar het speeltuintje wilde.
Alleen als ik erbij zou zijn.
Omdat er gemene mijnheren kunnen zijn…
Ik heb haar nog uit proberen te leggen dat niet alle aardige mijnheren gemeen zijn. Dat de meeste mijnheren (en mevrouwen :oops: ) juist heel erg aardig zijn. En dat er niks kan gebeuren als ze altijd maar eerst thuis komt vragen.
Maar het leed was geleden… ze was opeens heel erg stil en aan het denken.
Normaal ligt ze boven nadat ik de kamer uit ben zeker wel een kwartiertje met haar knuffels te spelen. Dan hoor ik haar lachen en giegelen.
Maar nu was het meteen muisstil.
En ik zit hier beneden te piekeren.
Heb ik haar onnodig bang gemaakt?
Ben ik te ver gegaan met mijn informatie?
Jij kent je dochter het beste dus misschien ben je wel ‘te ver’ gegaan omdat ze misschien gevoelig is.
Ik heb mijn kinderen hetzelfde gezegd en zij spelen nog steeds heel graag op het pleintje.
Ik hoop dat ze weer het vertrouwen vind alleen te spelen.
Madre; hoe oud waren jouw kinderen toen jij dit verhaal vertelde?
Ik ben er zelf van overtuigd dat het verhaal op zich goed is. Maar ik twijfel aan de leeftijd.
Aan de andere kant denk ik ook weer dat dit verhaal broodnodig is als ze eenmaal zonder constante toezicht buiten speelt…
Ik hoop maar dat ze dit verhaal snel vergeet, en dat het weer bovenkomt zodra het nodig is.
Ik heb op die leeftijd ook een dergelijk verhaal verteld, maar bij het ene kind komt het gewoon harder binnen als bij de ander.
Mijn oudste is wat angstig aangelegd en wil nog steeds liever niet naar de speeltuin als het daar helemaal leeg is, en vroeger absoluut niet zonder zn broertje of een van ons. Dat is wel vanzelf gezakt, maar ook met de wetenschap dat ze zelf controle hebben.
We zeggen ook altijd dat als iemand ze bijv een lief babypoesje wil laten zien dat dat best mag, maar dat wij het wel eerst willen weten. Om te voorkomen dat ze het stiekem gaan doen, of denken dat alles eng is.
Dat babypoesje verhaal heb ik haar ook net verteld…
Dit met het drama Milly Boelen in mijn achterhoofd.
Mijn kinderen zijn 4 en 5,5 en ik heb het ze begin zomer verteld.
Soms herhaal ik het.