Lieve dames,
Wij zijn al bijna 2 jaar bezig en het zwanger worden wilt maar niet lukken.
We zitten ook in de medische molen om uit te zoeken hoe en wat! Bij mij is PCOS geconstateerd en me vriend heeft traagzaad…
In het begin was ik super positief maar na alle tegenvallers en teleurstellingen is het zo moeilijk om nog sterk te blijven! Iedereen om me heen is zwanger of is al mama… dit doet verschrikkelijk veel pijn…
Hoe gaan jullie ermee om?
Liefs,
@prinses1985 wrote:
Iedereen om me heen is zwanger of is al mama… dit doet verschrikkelijk veel pijn…
Hoe gaan jullie ermee om?
Wachten tot ze weg zijn en dan hard jankend roepen dat het oneerlijk is :wink:
Dat deed ik tenminste toen ik laatst hoorde dat iemand een verassing kreeg.
Maar zonder gekheid, twee jaar is ook behoorlijk lang, niet zo vreemd dat je optimisme een behoorlijke deuk hebt opgelopen. Steeds weer de hoop dat het eindelijk is geleukt en dan toch weer de teleurstelling.
Misschien is iets van yoga of mindfullnes iets voor je. Ik zelf doe aan yoga en vind dat lekker ontspannend. Met mindfullnes zou je misschien kunnen berijken dat je er iets minder mee bezig bent, maar daar heb ik zelf geen ervaring mee.
Ik weet trouwens niet of je er goed over kunt praten. Ik zelf heb tegen best veel mensen verteld wat onze situatie is, zodat ik er over kan praten. Verder vind ik het ook fijn om hier te praten met mensen die hetzelfde, of een vergelijkbaar probleem hebben. Af en toe moeten je frustraties er toch uit. Ikzelf schrijf mee in het doorverwezen naar de gyn topic, daar zitten veel meiden waarbij het langer duurd.
Allereerst een hele dikke knuffel.
Bij ons heeft het vijf jaar geduurd voordat we van de allerlaatste ICSI poging een gezonde zoon mochten verblijden. Wat mij erg heeft geholpen is er veel over praten, open zijn over wat je voelt en dat je af en toe in tranen uitbarst, dat hoort erbij. Hier op het forum zijn ook speciale topics voor mensen bij wie het allemaal langer duurt, misschien een goed idee om daar ook eens te gaan meepraten.
Eerlijk en open zijn tegen de (zwangere) mensen die echt goeie vrienden zijn! Heel veel kun je wel zelf verwerken maar soms is het fijn om dus niet de schone schijn te hoeven ophouden. Een uitlaatklep te hebben iemand die je anytime kunt bellen om mee te praten. Bij voorkeur ook iemand uit je vriendenkring die je helpt het positief te blijven zien. Dat er kansen zijn binnen de uitdagingen waar jullie voor staan. Het glas halfvol zien. Zolang er kansen zijn ze ook daadwerkelijk zelf te zien. :thumbup:
Hier echt heeeeel lang in de medische molen gezeten. IVF was (en is) de enige optie voor ons om kinderen te verwekken. En echt ik was eerst ook heel optimistisch maar bij vlagen ook pessimistisch. Dat hoort erbij voor het verwerken. Uiteindelijk na 3 IVF pogingen (blijvend na 2 miskramen) zwanger van een prachtige dochter die helaas bij de bevalling is overleden. Daarna dacht ik WTF?? :wall: Eerst het ‘waarom wij?’ daarna kwam het ‘waarom wij niet?’ want het kan iedereen overkomen. En nog later; erger dan dit kan het niet worden dus we gooien zoooo onze schouders eronder! Uiteindelijk flink wat miskramen gehad (onderzoeken waar niets qua oorzaak uitkwam dus weer de schouders eronder) een gezonde zoon gekregen. En toen hij 9 maanden was weer de molen ingegaan. Inmiddels is onze eerste zoon bijna 4 en hebben we kortgeleden een tweede prachtige zoon mogen verwelkomen. Echt waar de wonderen zijn de wereld niet uit en het is pas ‘over’ wanneer de artsen (incl tweede opinie!) zeggen dat er echt, echt, echt geen mogelijkheden zijn om je zwanger te krijgen. :-* Sommige mensen ‘krijgen’ kinderen, gewoon verwekt en gepland, sommige mensen ‘krijgen’ ze als verrassing ongepland maar wel gewenst. En soms, soms moet je er heftig voor vechten om dat gewenste kindje te krijgen. Hopelijk komt voor jullie dat wonder er ook. Heel veel succes want het is NOOIT tof om voor een kind te moeten vechten in de medische molen.
@Rhiannon wrote:
Eerlijk en open zijn tegen de (zwangere) mensen die echt goeie vrienden zijn! Heel veel kun je wel zelf verwerken maar soms is het fijn om dus niet de schone schijn te hoeven ophouden. Een uitlaatklep te hebben iemand die je anytime kunt bellen om mee te praten. Bij voorkeur ook iemand uit je vriendenkring die je helpt het positief te blijven zien. Dat er kansen zijn binnen de uitdagingen waar jullie voor staan. Het glas halfvol zien. Zolang er kansen zijn ze ook daadwerkelijk zelf te zien. :thumbup:
Hier echt heeeeel lang in de medische molen gezeten. IVF was (en is) de enige optie voor ons om kinderen te verwekken. En echt ik was eerst ook heel optimistisch maar bij vlagen ook pessimistisch. Dat hoort erbij voor het verwerken. Uiteindelijk na 3 IVF pogingen (blijvend na 2 miskramen) zwanger van een prachtige dochter die helaas bij de bevalling is overleden. Daarna dacht ik WTF?? :wall: Eerst het ‘waarom wij?’ daarna kwam het ‘waarom wij niet?’ want het kan iedereen overkomen. En nog later; erger dan dit kan het niet worden dus we gooien zoooo onze schouders eronder! Uiteindelijk flink wat miskramen gehad (onderzoeken waar niets qua oorzaak uitkwam dus weer de schouders eronder) een gezonde zoon gekregen. En toen hij 9 maanden was weer de molen ingegaan. Inmiddels is onze eerste zoon bijna 4 en hebben we kortgeleden een tweede prachtige zoon mogen verwelkomen. Echt waar de wonderen zijn de wereld niet uit en het is pas ‘over’ wanneer de artsen (incl tweede opinie!) zeggen dat er echt, echt, echt geen mogelijkheden zijn om je zwanger te krijgen. :-* Sommige mensen ‘krijgen’ kinderen, gewoon verwekt en gepland, sommige mensen ‘krijgen’ ze als verrassing ongepland maar wel gewenst. En soms, soms moet je er heftig voor vechten om dat gewenste kindje te krijgen. Hopelijk komt voor jullie dat wonder er ook. Heel veel succes want het is NOOIT tof om voor een kind te moeten vechten in de medische molen.
Ben het zeker met Rhi eens!!
Wij zijn inmiddels 8,5 jaar bezig, incl. medische molen…
Vooral in het begin vloog het soms echt even op me af en wist ik me er geen raad mee.
Ik ben na een jaar dmv Clomid zwanger geraakt, maar dit werd na 11 weken helaas een miskraam.
Daarna is het nog niet weer gelukt.
We hebben inmiddels 5 IUI’s achter de rug en in principe nog 1 te gaan, maar we hebben een pauze ingelast (die inmiddels ook alweer 2 jaar duurt)
Ik was er even helemaal klaar mee.
Binnenkort willen we toch die laatste poging nog doen.
En lukt dat ook niet, tja dan laten we het zo.
Na zo’n lange periode leer je er wel mee leven (natuurlijk hoop ik dat dat voor jullie nooit zover zal komen!!)
Wij weten dat ik zwanger kan raken en dat blijft toch in het achterhoofd zitten.
Zelfs zonder IUI kan het dus gewoon.
IVF willen we niet doen.
Dat lijkt mij veel te zwaar en ook qua geloof kan ik dat nog niet echt rijmen.
Dikke kus
:-*
:hug: Het lijkt me erg moeilijk om te accepteren dat iets wat je graag wilt niet lukt. Wij hadden voor ons zelf een tijdslimiet en een grens gesteld. Voor mij gaf het een stukje duidelijkheid en rust. Daarna hadden we naar een andere invulling in het leven gezocht of misschien wel pleegzorg.