Onze kleine Annika is nu 8 maanden oud.
Het is een heel erg vrolijk meisje, ze vind iedereen lief, is (nog?) niet éénkennig…ook nooit geweest.
Alles is eigenlijk gemakkelijk en leuk aan ons meisje op één ding na, ze is namelijk vreselijk onrustig.
Er is nooit rust in dat kleine lijfje… al vanaf haar geboorte.
Ze is altijd rond aan het tuimelen in huis, tegen de spijlen van de box aan het trappelen, houdt niet van teveel lichamelijk contact, houdt niet van teveel oogcontact en wil het liefste altijd spelen.
Ze zoekt altijd prikkels op.
Ze is wel heel erg sociaal, ze lacht veel, houdt van andere kinderen en mensen, legt ook vaak even tijdens het lachen de dollen samen een handje op je gezicht (en dan kijkt ze me zo intens en met een serieus gezichtje aan :inlove: ) Maar dat soort momenten zijn maar heel erg kort. Secondenwerk, langer niet.
Ons eerste dochtertje kon vroeger als baby (en nu nog steeds…) urenlang in onze armen liggen en slapen.
Zo heerlijk knus.
Maar Annika doet dat niet. Zodra haar flesje leeg is gaat ze strekken en draaien en kreunen en mopperen om maar weer snel op de grond of in de box terecht te komen en om weer te spelen. Niks is veilig alles moet ze zien, voelen, proeven en ze gaat net zo lang door met proberen tot ze heeft wat ze in haar handjes wilde hebben.
Ik vind dat zo jammer, ik hou zielsveel van haar, maar je bouwt wel een hechtere band op als je af en toe kan kroelen of knuffelen (of haar alleen maar in je armen kan houden)
Als ze ziek is, pijn heeft of verdrietig is kunnen we haar daardoor ook nooit erg gemakkelijk troosten. Haar ademhaling is vaak erg onrustig.
Ik wordt af en toe zelf zenuwachtig van haar.
Heeft iemand tips om onze kleine wiebel- en draaikont een beetje rustig te krijgen? Heeft iemand ervaring met onrustige baby’s?
Tips zijn heel erg welkom!
Ik heb ook je andere topic gelezen.
Lijkt heel veel op Anique. Ook een super tevreden meisje, nooit iets mis, altijd vrolijk naar iedereen.
Maar een ontzettende drang om iets te “leren”. Alles willen ervaren. Op school noemen ze haar al sponsje (omdat ze alles opneemt)
Wilt nog steeds niet knuffelen of lekker bij je hangen.
Het hoort gewoon bij je dochter en geniet van de andere momenten die je wel samen met haar hebt. Lekker alles ontdekken!
Heel herkenbaar!
Hier ook een drukte-maker hoor!
Kan ook niet of nauwelijks op schoot zitten, het is onze 1e, dus we hebben geen vergelijking, maar zijn neefje is 6 dagen jonger is wel lekker rustig, mag graag op schoot zitten enz enz…
Mijn mannetje is druk, is altijd ‘bezig’, en bovenal heel enthousiast!
Als kleine baby al hoor, ik wou hem zo graag eens even bij iemand anders op schoot zetten, maar hij drukte altijd z’n kontje onderuit zodat hij er maar weer vanaf kon, haha :lol:
Ik denk dat het gewoon in het kind zit hoor, geen zorgen!
mijn oudste is ook geen knuffel kind. Als hij al kwam knuffelen was hij echt ziek ziek.
nou nog is hij geen knuffel, kruipt wel eens op schoot maar is binnen 2 tellen ook weer weg…
zit nou eenmaal in zijn karakter, zijn broertje daarin tegen is een knuffel kont :inlove:
Herkenbaar! Beide kids zijn wel te vergelijken met je verhaal. De oudste wilde nooit zitten, knuffelen of iets dergelijks maar dat kwam later wel, toen ze er zelf bewuster van werd.
De jongste kan heel rustig op schoot zitten, als ze maar iets kan zien. Die kan ik ook niet rustig krijgen in bed door er even heen te gaan ofzo, dan is het overeind en drama want dan moet er actie komen. Verder is ze heel makkelijk en tevreden. Alleen als ze heel moe is wil ze lekker hangen, maar het liefst wil ze rechtop en als het even kan achterstevoren binnenstebuiten! Pakken wat ze pakken kan enz.
Ik geloof zelf niet dat je daardoor minder band hebt als met een rustig kind, denk alleen een andere manier. Wat ik hier juist wel doe is spelletjes op schoot, dit zijn mijn wangetjes, damespaard enz. Dan is het geen knuffelen maar wel contact dmv spelen. Stil zitten wil ze namelijk meestal niet en zo hebben we een soort van knuffelmoment. Rondlopen en haar tegen me aan wil nog wel eens helpen dat ze rustig wordt. Maar nog is het dan een soort links rechts gegooi met haar hoofd om alles te zien als ze niet moe genoeg is. Luier verschonen is een onderneming en slapen ook veel onrust. Zo druk als we dachten dat de oudste was, nog veel drukker is deze, hoewel ze wel rustiger en tevredener en makkelijker is, snap je m nog? Oudste was wel een veel betere slaper!
Ik denk dat het gewoon karakterafhankelijk is dus. Niet alle kinderen houden van knuffelen. Misschien lekekr voor de tv gaan zitten ofzo? Dan wil ze hier nog wel eens hangen, als ik haar iets in haar handen geef.
Wieniex
Die kan ik ook niet rustig krijgen in bed door er even heen te gaan ofzo, dan is het overeind en drama want dan moet er actie komen.
Heel herkenbaar. Ik heb de gewoonte om altijd even bij Maaike te gaan kijken als ik naar bed ga. Eventjes een aai over haar bolletje en een kus en meestal slaapt ze er doorheen. Of ze wordt een beetje wakker, mopelt iets van "truste mamma" en dan is ze weer onder zeil...
Maar voor de jongste druktemaker geldt dit niet hoor. Bij haar blijf ik nu weg, door schade en schande wijzer geworden... :roll:
Zodra ik het kamertje binnenkom lijkt het wel alsof er een duracel batterij op tilt gaat. Allebei haar armpjes en beentjes gaan meteen spartelen, en klinkt een hele vrolijke kreet, zo van YESSSSSSS!! Het feest gaat weer beginnen. En de eerst volgende uren is ze klaarwakker aan het kletsen, gillen, tikken en uiteindelijk huilen in haar bedje
Geloof me, dan is de nacht lang, heel lang :zzz: :zzz:
Hier dus ook. Ik ben nu zover dat ik wel haar kamer in blijf gaan, ze wordt er nu niet altijd meer wakker van. Maar, dan moet ik haar vooral niet aanraken ofzo, zoals ik bij oudste altijd deed en doe. Goedleggen is helemaal met gevaar voor eigen nachtrust haha!
Wat ik bij deze dame ook merk, als ze huilt om de 1 of andere reden, bijv omdat ze niet kan slapen, of niet meer wil slapen of wat dan ook, dan helpt het bijv ook niet om om de 10 min even te troosten (met het idee het gevoel te geven dat je er bent enz) want dat werkt alleen averechts. Ik laat onze dame dus steeds vaker gewoon maar even huilen. Als ik zeker weet dat er niks aan de hand is dan moet dat maar, anders gaat ze helemaal niet meer slapen. Bij me pakken en troosten werkt hier totaal averechts op zo’n moment, idd net of er een knopje om gaat, “hé, mama dus speeltijd!!” Gelukkig gaat ze meestal goed slapen, tevreden. Ze wordt alleen soms erg vroeg wakker en dan gaan we dus 1 keer kijken en daarna ook even niet meer.
En verder is ze de meest tevreden, blije rustige beeb. Vindt alles prima als ze maar iets kan zien of doen. Al is ze nog zo moe, meestal toch nog lekker rondkijken enz enz. Alleen slapen is dus moeilijk, zeker met een weekendje weg, hele gezin op 1 kamer en dan een huilend kind wat niet gaat slapen… dan heb je dus het hele huis wakker want zelfs bij ons in slaap vallen kost dan heel veel moeite! En tot 3 maanden sliep ze perfect, daarna ging ze zich ontwikkelen en begon het pas.
Hier ook een vrolijke maar onrustige baby. Steven kruipt overal in op onder achter en overheen. Kan vrijwel nooit even lekker rustig op schoot zitten (alleen als hij tandjes krijgt dan zit ie even een paar dagen zo aan me vast gekleefd, dat dat weer bijna irritant is :roll: )
Momenten waarop ik lekker knuffel met Steven is eigenlijk vooral in het zwembad, we gaan 1x per week naar babyzwemmen en hij vind het geweldig. Vooral tegen mij aan gedrukt en dan samen springen. Verder haal ik contact momentjes uit liedjes zingen met gebaren enzo.
Maar soms dan wil je hem zo graag knuffelen, maarja dan heeft hij geen zin, want hij moet op ontdekkingstocht inhuis, alles ervaren.
@wieniex wrote:
Hier dus ook. Ik ben nu zover dat ik wel haar kamer in blijf gaan, ze wordt er nu niet altijd meer wakker van. Maar, dan moet ik haar vooral niet aanraken ofzo, zoals ik bij oudste altijd deed en doe. Goedleggen is helemaal met gevaar voor eigen nachtrust haha!
Wat ik bij deze dame ook merk, als ze huilt om de 1 of andere reden, bijv omdat ze niet kan slapen, of niet meer wil slapen of wat dan ook, dan helpt het bijv ook niet om om de 10 min even te troosten (met het idee het gevoel te geven dat je er bent enz) want dat werkt alleen averechts. Ik laat onze dame dus steeds vaker gewoon maar even huilen. Als ik zeker weet dat er niks aan de hand is dan moet dat maar, anders gaat ze helemaal niet meer slapen. Bij me pakken en troosten werkt hier totaal averechts op zo’n moment, idd net of er een knopje om gaat, “hé, mama dus speeltijd!!” Gelukkig gaat ze meestal goed slapen, tevreden. Ze wordt alleen soms erg vroeg wakker en dan gaan we dus 1 keer kijken en daarna ook even niet meer.
En verder is ze de meest tevreden, blije rustige beeb. Vindt alles prima als ze maar iets kan zien of doen. Al is ze nog zo moe, meestal toch nog lekker rondkijken enz enz. Alleen slapen is dus moeilijk, zeker met een weekendje weg, hele gezin op 1 kamer en dan een huilend kind wat niet gaat slapen… dan heb je dus het hele huis wakker want zelfs bij ons in slaap vallen kost dan heel veel moeite! En tot 3 maanden sliep ze perfect, daarna ging ze zich ontwikkelen en begon het pas.
Jeetje Wienix het kon compleet mijn verhaal zijn. Annika is trouwens ook vreselijk vroeg wakker. Soms al om 4:30 uur. Laten liggen werkt hier echt niet. Ze blijft huilen, krijsen tot ze er uit kan. Middagslaapjes zijn meestal maar erg kort. Even opladen, zeg maar,… en dan weer los…
We kunnen in principe haar middagslaapjes overslaa zolang er maar genoeg prikkels en gezelligheid om haar heen is. Dan blijft ze gezellig en leuk. Maar zodra er even geen aandacht en/of indrukken zijn, gaat ze huilen. Maar zolang ze niet moe is kan ze zich prima alleen vermaken, dat is wel een enorme luxe hoor.
De enige manier waarop er hier geknuffeld kan worden is op de wilde, luidruchtige manier. Met poepkusjes op haar buikje en in haar nekje, of grommen in haar nekje en harde smakkusjes op haar wangetje… dan schatert ze het uit.
Maar even in je armen een aai over haar bolletje, of een knuffel in mijn armen…in alle stilte en rust…daar heeft mevrouwtje het geduld niet voor
Dit is precies hoe mijn moeder mij als baby omschrijft… :oops: Ik was ook altijd aan het bewegen, en toen ik eenmaal kon lopen was het helemaal gezellig :roll: : ik liep overal heen, zat aan alles, wilde alles kunnen voordat ik dat ook maar kon etc. etc. En slapen… wat was dat? Het was volgens mijn moeder inderdaad meer ‘opladen’ dan slapen hoe al iemand beschreef.
Tja… het zegt natuurlijk helemaal niets, maar het wil wel zo dat ik ADHD heb, en dat er toen vast al een beetje uitkwam 8) .
Nu moet ik wel zeggen dat ik al wel een beetje rekening hou met eventueel ook een druk kindje…
Tis alsof mijn kind beschreven wordt hier :o
Nooit knuffelen want daar heeft ie geen tijd voor. Slapen is idd opladen… even uitrusten voor de volgende ronde! Stilzitten is zonde van je tijd want er kan nog meer van de wereld ontdekt ( of gesloopt) worden.
Als baby hebben we Sam moeten inbakeren omdat ie anders helemaal niet sliep. Nu maakt ie korte nachtjes om vervolgens om voor 6u uitgeslapen aan m’n deur te komen met de vraag of het niet te vroeg is ( wat denk je zelf? :mrgreen: ) En idd, altijd een blijerd, als er maar iets te doen is.
Binnenkort krijgt hij overigens een observatie op het kdv omdat ze hem opvallend druk vinden… ben heel benieuwd. Vraag me af wat er nu al van gezegd kan worden.
Overigens was hij met zijn fysieke ontwikkeling idioot vroeg. Het lijkt erop alsof dat voor hem het allerbelangrijkste was en nog steeds is. Daar ligt voor hem de uitdaging.
Overigens kan ik heel erg meevoelen wb het missen van het kroelen en knuffelen. Die ene vluchtige kus die ik hier af en toe krijg sla ik dan ook gelijk op op mijn harde schijf. Want het is idd een soort van gemis, je hebt toch een beeld bij het hebben van een kindje. En bij dat beeld hoorde voor mij heel erg samen zitten/kroelen/knuffelen. Helaas… zit er hier niet in.
Beter werkt het om grapjes te maken en idd de genoemde ‘poepkusjes’ op de buik. Inmiddels doen wij hier aan woordgrapjes ( jouw poep stinkt naar… Bob de Bouwer! etc) en daar kan ie dan vreselijke lol om hebben. Maar zijn fysiek is van hem en niet van mama.
Ik had een tijdje terug al op je andere topic gereageer, maar wil hier toch ook nog wel even reageren.
Ik denk dat er twee soorten ‘onrust’ zijn. Een kind dat echt onrustig is en een kind wat ‘altijd bezig is’ en behoefte hebben aan ‘iets te doen of te zien’. En dat lijken mij twee verschillende dingen. Zoals ik in het andere topic schreef heeft Jinthe heel veel bewegings- en ontdekkingsdrang, ze is dus ‘altijd bezig’ en ze wil ook altijd iets doen of iets zien (rustig zitten om te eten zonder speeltje of iets te zien lukt bv. ook niet). Even rustig met haar zitten, een boekje voorlezen, enz. dat is niet te doen met haar. Maar ik ervaar haar niet als een kind dat onrustig is (ja, oké, heel soms, maar dat lijkt me logisch).
Ik denk dat het zoeken is naar dingen die voor Annika (en jou) werken… Jinthe werd in het begin bv. in bad en onder de douche wat rustiger (nu juist nier meer). Soms helpt massage ook (Jinthe heeft niet de rust om daarvoor stil te blijven liggen, maar je hoort wel eens dat kindjes er juist rustig van worden). Op dit moment zijn de Teletubbies op tv hier het enige wat er voor zorgt dat ze even een periode rustig kan blijven zitten. Of iets met andere kinderen, op vakantie was er bv. een kinderdisco, dat vond ze geweldig (om te zien dus). Dit zijn natuurlijk niet echt dingen waar ze rustig van wordt, maar wel dingen die er voor zorgen dat ze even wat minder actief is.
En wie weet veranderd het ook wel iets met de tijd? Jinthe gaat nu steeds meer contact zoeken. Het is vluchtig, als het haar uitkomt en op haar manier, maar het is er zeker wel. En verder zoek ik het contact in dingen als samen spelen, liedjes zingen met bewegingen, stoeien, kietelen, dat soort dingen. En zo nu en dan til ik haar ook gewoon op (soms wil ze dat ook wel voor heel even) en knuffel haar dan. En heel af en toe krijg ik tegenwoordig ook een echte knuffel terug. :inlove: