Mijn dochtertje is nu ruim 5 jaar en fietst nog steeds niet zonder zijwieltjes.
Zodra we opperen om te oefenen merken we dat ze niet wil.
In het verleden hebben we het op haar verzoek geprobeerd maar ze is zo bang. Meteen als we haar laten fietsen (en haar schouders ondertussen vasthouden) begint ze te gillen en onzeker te schommelen met haar stuur.
Ze is zo onzeker over haar kunnen.
Ik zie dat andere kinderen in de buurt zich vastbijten en verder blijven proberen tot iets lukt.
Maar onze dochter geeft bij de minste weerstand meteen op.
Ook op school wil ze vaak iets niet proberen omdat ze denkt dat ze het niet kan.
Hoe kunnen we haar motiveren.
We hebben al heel duidelijk verteld dat we juist heel erg trots zijn als ze iets probeert. Dat het proberen belangrijker is.
Dat het juist heel erg goed is dat ze iets leert door door te zetten. Dat wij niet van haar verwachten dat iets meteen lukt. Dat papa en mama ook niet alles meteen kunnen en soms ook onzeker zijn.
Maar niets werkt. Op den duur zegt ze botweg dat ze het niet leuk vind en het daarom niet wil leren.
Haar vriendinnetjes rollen al op skeelers en fietsen zonder zijwieltjes. Gaan touwtje springen of koppeltje duikelen op het klimrek.
Allemaal dingen die zij niet durft, of wil leren.
Op deze manier heeft ze strakjes helemaal geen aansluiting meer bij haar vriendinnetjes.
Heeft iemand tips hoe wij haar kunnen motiveren?
Heel erg herkenbaar!!
En ik heb eigenlijk maar 1 tip: gewoon laten rusten, want het komt echt vanzelf.
Hier fietsten ze pas met bijna 7, skeeleren doen ze nog steeds nooit. Kopje duikelen ook nauwelijks…
Hier wel gewoon aansluiting bij andere kinderen, ze doen gewoon iets wat ze allemaal kunnen en leuk vinden.
Ook ik heb me enorm zorgen gemaakt en van alles uit de kast getrokken. Toen ik zelf accepteerde dat onze dochter gewoon niet zo doorsnee is, ging het beter.
ik was precies zo, en fietste toen ik 7 jaar was.
bij de oudste zie ik hetzelfde gedrag. meteen goed willen kunnen doen, bang zijn te vallen of te falen, driftig worden bij tegenslag. tja. wat kun je doen? blijven herhalen dat proberen goed is en dat je leert van oefening. maar niet dwingen om op die fiets te gaan zitten oid.
op een goede dag stapte ik op mijn fiets en reed zó weg. omdat Ãk er klaar voor was en niet omdat het moest van iemand anders.
zo werkt het gewoon.
onze oudste fietste met 5,5 zonder zijwieltjes, de 2e is nu 5,5 en denkt er nog niet eens overna.
Nou ja niet over nadenken… hij zegt dat hij het doet als de jongste kan zitten, want dan kan die ook mee op de fiets en dat hij dan wel zonder zijwieltjes er naast moet kunnen he?
Waarschijnlijk kan hij idd het weekend nadat de jongste kan zitten zonder zijwieltjes fietsen… want hij durft het nu niet… als hij iets in zijn hoofd heeft kan het hij vaak wel en zet dan dus wel door.
Onze oudste was gewoon bang en dacht veel te diep na… wat als ik val… op mijn knie is niet erg, maar als ik dan op mijn hoofd val? Dan kan ik doodgaan… laat ik maar gewoon niet zonder zijwieltjes gaan fietsen dan ga ik ook niet dood (en dat zijn dus letterlijk gesprekken geweest zoals ze hier gingen).
We hadden op een bepaald moment 1 wieltje wat omhoog… later de ander ook… en als hij dan gewoon doorfietste hoorde je ineens helemaal geen zijwieltjes meer.
Het zetje dat hij nodig had was het compliment van een 10 jarig buurjongetje ‘wauw je hoort ze niet, dan fiets je gewoon zonder zijwieltjes!’. Weekend erna moesten ze eraf en halfuur later fietste hij zonder zijwieltjes alsof hij nooit anders had gedaan.
Het heeft mijn inziens dus niet altijd met een gebrek aan doorzettingsvermogen te maken.
Dat is ook zo hoor. In sommige gevallen is het een gebrek aan doorzettingsvermogen en in sommige gevallen angst.
ik vind het ook nog wel jong om het een gebrek aan doorzettngsvermogen te noemen, het heeft blijkbaar gewoon niet echt haar interesse en ze vindt t misschien toch nog wel wat eng
mijn zoon was ook zo …behalve wanneer iets HEM interesseerde, dan ging hij er helemaal voor, maar fietsen deed hij pas toen hij al ruim zeven was wij hebben het ook gewoon laten rusten en uiteindelijk deed hij t zomaar ineens zelf, en niet op de grote fiets, maar op het allerkleinste dat we hadden staan, kon hij makkelijk zn voeten aan de grond zetten, voelde veilig, in t begin zette hij dan gewoon af en liet zich een stukje rollen met de benen in de lucht,
toen hij dat veilig vond…zette hij zn voeten op de trappers maar zonder trappen…en dan gauw weer de voeten aan de grond als hij was uitgerold :lol:
ik denk dat je haar gewoon lekker dr gangetje moet laten gaan niet te veel druk zetten, dat werkt allen maar tegen denk ik
@kristalkindje wrote:
ik vind het ook nog wel jong om het een gebrek aan doorzettngsvermogen te noemen, het heeft blijkbaar gewoon niet echt haar interesse en ze vindt t misschien toch nog wel wat eng
mijn zoon was ook zo …behalve wanneer iets HEM interesseerde, dan ging hij er helemaal voor, maar fietsen deed hij pas toen hij al ruim zeven was wij hebben het ook gewoon laten rusten en uiteindelijk deed hij t zomaar ineens zelf, en niet op de grote fiets, maar op het allerkleinste dat we hadden staan, kon hij makkelijk zn voeten aan de grond zetten, voelde veilig, in t begin zette hij dan gewoon af en liet zich een stukje rollen met de benen in de lucht,
toen hij dat veilig vond…zette hij zn voeten op de trappers maar zonder trappen…en dan gauw weer de voeten aan de grond als hij was uitgerold :lol:
ik denk dat je haar gewoon lekker dr gangetje moet laten gaan niet te veel druk zetten, dat werkt allen maar tegen denk ik
Ik dacht echt dat onze dochter een uitzondering was, maar als ik het zo lees is dat helemaal niet het geval
Dat geeft rust, en vanaf nu laat ik het haar zelf uitzoeken.
Ik biedt het haar aan, en dan kan ze zelf bekijken wat ze ermee doet.
@Happy mommy wrote:
@kristalkindje wrote:ik vind het ook nog wel jong om het een gebrek aan doorzettngsvermogen te noemen, het heeft blijkbaar gewoon niet echt haar interesse en ze vindt t misschien toch nog wel wat eng
mijn zoon was ook zo …behalve wanneer iets HEM interesseerde, dan ging hij er helemaal voor, maar fietsen deed hij pas toen hij al ruim zeven was wij hebben het ook gewoon laten rusten en uiteindelijk deed hij t zomaar ineens zelf, en niet op de grote fiets, maar op het allerkleinste dat we hadden staan, kon hij makkelijk zn voeten aan de grond zetten, voelde veilig, in t begin zette hij dan gewoon af en liet zich een stukje rollen met de benen in de lucht,
toen hij dat veilig vond…zette hij zn voeten op de trappers maar zonder trappen…en dan gauw weer de voeten aan de grond als hij was uitgerold :lol:
ik denk dat je haar gewoon lekker dr gangetje moet laten gaan niet te veel druk zetten, dat werkt allen maar tegen denk ik
Ik dacht echt dat onze dochter een uitzondering was, maar als ik het zo lees is dat helemaal niet het geval
Dat geeft rust, en vanaf nu laat ik het haar zelf uitzoeken.
Ik biedt het haar aan, en dan kan ze zelf bekijken wat ze ermee doet.
neen hoor, je dochtertje is geen uitzondering. Trouwens wat het fietsen betreft: het kan ineens enorm veranderen: Michaël fiets nu zonder zijwieltjes sinds een maand of twee. Was dus 5.5 jaar toen. Maar een 2-3 maanden voordien reageerde hij precies zoals jouw dochtertje.
Inderdaad: ff laten rusten, het komt wel.
liefs
Gerda
Mijn zoontje fietst ook nog steeds niet zonder zijwielen en wordt over een maand al 6 en weigert te oefenen. Hij is vrij onzeker en faalangstig, ook op school. Positieve benadering werkt hier het beste. Als wij hem het vertrouwen geven dat hij iets kan en dat uitspreken dan gaat hij dat vanzelf ook geloven. Maar het heeft tijd nodig. 
Kan mij overigens niet voorstellen dat het een belemmering zou kunnen vormen in de aansluiting met vriendjes. Y maakt het helemaal niet uit hoor dat zij wel zonder zijwielen fietsen :mrgreen:
De jongste heeft juist een hele andere leermethode: gewoon uitproberen net zolang totdat het lukt 
Zo zie je maar ieder kind is anders.
Onze oudste wordt eind augustus zes en fietst sinds afgelopen zondag zonder zijwieltjes. Eerder wilde ze het er nog niet over hebben, maar toen ik het afgelopen zondag voorstelde, was ze helemaal enthousiast. De eerste ronde was levensgevaarlijk, ze slingerde enorm en hing volledig aan mijn man. Maar na 4x de straat op en neer (en da’s niet eens zo’n hele lange straat) fietste ze zelf. Dat is dan misschien ook wel weer een voordeel van langer wachten…wij waren geen uuuuuuuuuren bezig.
En onze meid vindt dingen ook snel lastig en moeilijk, ze is motorisch niet de handigste. Geef haar gewoon wat tijd. Ik heb ook een poos gedacht: ‘‘Oh, ze is de enige op school nog met zijwieltjes, wat zal iedereen wel denken?’’ Maar al snel kon ik die gedachte los laten, ‘‘Nou èn?’’ Ze heeft er niks aan om gepusht te worden, het werkt alleen maar averechts. Niet iedereen is overal even snel mee. Maar het is nu natuurlijk wel heel leuk om te zien dat ze zelf naar school sjeest, misschien is het nu wel dubbel genieten (omdat het wat langer heeft geduurd), voor ons en voor haar!
Ik zou het idd laten rusten. Over die aansluiting met vriendjes, daar kan ik me wel in vinden. Oudste hier heeft met fases beter en minder goede aansluiting bij haar vriendinnetje omdat die wat verder is. DWz ze is ruim een jaar ouder en daardoor kan ons meisje dat soms niet bijhouden. Zo is het een tijdje wat minder geweest omdat ze verbaal niet sterk genoeg was en dus ook omdat ze nog niet zonder zijwielen kon fietsen. De kinderen pasten zich wel een beetje aan op haar, maar zij fietsten los en dat houd je niet lopend bij. (hier dus het doorzetten en persé willen al wel, ze wilde persé los fietsen om mee te kunnen doen, trekt zich op aan vriendinnetje) Misschien is een loopfiets een tip? Dan kunnen ze het fietsen toch bijhouden, doet ze toch mee op haar manier en het helpt voor het vertrouwen om los te leren fietsen.
@Happy mommy wrote:
@kristalkindje wrote:ik vind het ook nog wel jong om het een gebrek aan doorzettngsvermogen te noemen, het heeft blijkbaar gewoon niet echt haar interesse en ze vindt t misschien toch nog wel wat eng
mijn zoon was ook zo …behalve wanneer iets HEM interesseerde, dan ging hij er helemaal voor, maar fietsen deed hij pas toen hij al ruim zeven was wij hebben het ook gewoon laten rusten en uiteindelijk deed hij t zomaar ineens zelf, en niet op de grote fiets, maar op het allerkleinste dat we hadden staan, kon hij makkelijk zn voeten aan de grond zetten, voelde veilig, in t begin zette hij dan gewoon af en liet zich een stukje rollen met de benen in de lucht,
toen hij dat veilig vond…zette hij zn voeten op de trappers maar zonder trappen…en dan gauw weer de voeten aan de grond als hij was uitgerold :lol:
ik denk dat je haar gewoon lekker dr gangetje moet laten gaan niet te veel druk zetten, dat werkt allen maar tegen denk ik
Ik dacht echt dat onze dochter een uitzondering was, maar als ik het zo lees is dat helemaal niet het geval
Dat geeft rust, en vanaf nu laat ik het haar zelf uitzoeken.
Ik biedt het haar aan, en dan kan ze zelf bekijken wat ze ermee doet.
zo is het hoor, hoe meer stress jij er over voelt hoe meer zij zal voelen, ook als we denken dat we ons gevoel goed verbergen hebben die kids antennes voor alles wat ons dwars zit en reageren daar weer op
ze doet het vanzelf, op haar moment
ik denk dat t heel vaak ook is dat je dan van anderen hoort, oooo die van mij fietste al toen ie twee was…was al zindelijk voor zn tweede, kon al praten voor ie anderhalf was , maakt al puzzels van zestig stukjes op zn derde.
ik heb geen wonderkinderen hoor hihi, die doen t als ze er aan toe zijn, soms vroeg, soms op de normale tijd en vaak ook later dan gemiddeld
en daar zijn ze me geen steek minder lief om, en ik vind ze er niet minder speciaal om :inlove:
Hier min of meer hetzelfde gehad met de oudste (hij kon wel fietsen, eerst met, later zonder zijwieltjes, maar het gaat natuurlijk niet altijd even goed en dan laat hij het liever gelijk maar helemaal :roll: ), totdat ik hem met 4,5 toch alsnog een loopfietsje heb bezorgd. Sindsdien suist hij samen met z’n broertje (heeft het kleinste maatje loopfietsje :inlove: ) over de stoep en is me wà t trots dat hij zo goed kan ‘loopfietsen’. 