Mijn oudste zoon doet de laatste tijd erg vreemd tegen zijn papa.
Als mijn man thuiskomt, rent hij bewust weg, of draait zijn hoofd om als mijn man hem een kus wil geven.
Wanneer mijn zoontje iets vraagt aan tafel en mijn man geeft antwoord, dan negeert mijn zoontje hem en blijft hij zijn vraag stellen totdat ik antwoord zou geven. (dat doe ik dan dus niet…)
In het weekend mogen de kids 's ochtends bij ons in bed. Standaard wil hij bij mij liggen en negeert hij wederom zijn vader.
Er is niets raars voorgevallen. Mijn man stoeit vaak met hem, is vaak degene die tijd neemt om samen te knutselen of te tekenen.
Van de week ging oma hem ophalen van school, samen met mijn man. Toen negeerde hij ineens oma compleet. Terwijl het heel bijzonder is dat oma hem dan komt ophalen.
Ik schaam me dan soms echt voor hem…
Het is een heel lief mannetje, normaal gesproken. Maar hij kan wel drammerig zijn en zijn zin willen doordrijven.
Wie heeft een tip hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Het liefst hoor ik natuurlijk dat het allemaal heel normaal is, en dat het een fase is, maar ik geloof dat ik het bij andere kinderen nooit zie :oops:
Ben dus benieuwd naar jullie ervaringen en hoop er wat verder mee te komen.
Op deze leeftijd vind ik het ook vrij bijzonder eerlijk gezegd 
Maar voordeel daarvan is wel dat je het hem uit kunt leggen; papa of oma voelen zich gekwetst als je zo doet, iemand negeren is onbeleefd, je moet antwoord geven als iemand je iets vraagt enz.
Vraag het hem zelf gewoon anders eens 
Dan zegt hij: “ik vind jou gewoon liever”.
En “ik zal het niet meer doen mama”.
Tja… :think:
Krengen kunnen het zijn he :lol:
Ze hebben hier natuurlijk ook wel van de extreme-mamafases gehad en wat wij dan wel deden is heel streng en duidelijk zijn; dit accepteren wij gewoon niet. Als hij nog een keer vraagt terwijl papa het antwoord al gegeven hebt direct aankijken en vragen of hij papa niet gehoord heeft, evt de volgende herhaal-vraag gewoon afkappen ‘nee, papa heeft het je al gezegd’. Zelf uit bed stappen in het weekend en vast gaan douchen zodat hij gedwongen is gezellig met papa te zijn. En hier deed de papa in zo’n periode ook weleens iets met dat kind apart. Een keer werd dat een groot fiasco, kreeg ik een chagarijnige man en kind terug :roll: Maar over het algemeen helpt dat wel hoor 
@Lune wrote:
Maar voordeel daarvan is wel dat je het hem uit kunt leggen; papa of oma voelen zich gekwetst als je zo doet,
DIT zou ik hem dus niet “uitleggen”… Sorry hoor… maar een kind van 4 dat zijn voorkeur heeft en dat op kinderlijke manier toont, die “kwetst” toch niet??? Ik vind dat een overdreven schuldgevoel aanpraten.
Wessel doet het ook wel hoor… het is in mijn ogen de oprechtheid en zuiverheid van een kind die de contacten kiest die op dat moment goed voelen voor hem.
Op het moment van “uitspelen”… b.v. Wessel vroeg na een “verbod” van papa aan mij “mama… vind jij dat ook”…is het aan ons om hier verstandig mee om te gaan.
Ik vind het een mooi zuiver normaal gedrag. En dat dat soms confronterend is oke… maar kwetsend :think: :think: :think:
@preggie wrote:
@Lune wrote:Maar voordeel daarvan is wel dat je het hem uit kunt leggen; papa of oma voelen zich gekwetst als je zo doet,
DIT zou ik hem dus niet “uitleggen”… Sorry hoor… maar een kind van 4 dat zijn voorkeur heeft en dat op kinderlijke manier toont, die “kwetst” toch niet??? Ik vind dat een overdreven schuldgevoel aanpraten.
Wessel doet het ook wel hoor… het is in mijn ogen de oprechtheid en zuiverheid van een kind die de contacten kiest die op dat moment goed voelen voor hem.
Op het moment van “uitspelen”… b.v. Wessel vroeg na een “verbod” van papa aan mij “mama… vind jij dat ook”…is het aan ons om hier verstandig mee om te gaan.
Ik vind het een mooi zuiver normaal gedrag. En dat dat soms confronterend is oke… maar kwetsend :think: :think: :think:
ik vind het stukje dat hij als hij antwoord krijgt van papa het negeert en door blijft vragen aan mama, echt geen normaal gedrag.
daar zou ik echt wel wat van zeggen.
dat hij op andere momenten gewoon naar mama gaat ipv papa ,zou ik niks van zeggen.
Maar je eigen vader negeren als hij iets zegt vind ik niet normaal en niet kunnen.
@Sabrina84 wrote:
@preggie wrote:@Lune wrote:Maar voordeel daarvan is wel dat je het hem uit kunt leggen; papa of oma voelen zich gekwetst als je zo doet,
DIT zou ik hem dus niet “uitleggen”… Sorry hoor… maar een kind van 4 dat zijn voorkeur heeft en dat op kinderlijke manier toont, die “kwetst” toch niet??? Ik vind dat een overdreven schuldgevoel aanpraten.
Wessel doet het ook wel hoor… het is in mijn ogen de oprechtheid en zuiverheid van een kind die de contacten kiest die op dat moment goed voelen voor hem.
Op het moment van “uitspelen”… b.v. Wessel vroeg na een “verbod” van papa aan mij “mama… vind jij dat ook”…is het aan ons om hier verstandig mee om te gaan.
Ik vind het een mooi zuiver normaal gedrag. En dat dat soms confronterend is oke… maar kwetsend :think: :think: :think:
ik vind het stukje dat hij als hij antwoord krijgt van papa het negeert en door blijft vragen aan mama, echt geen normaal gedrag.
daar zou ik echt wel wat van zeggen.
dat hij op andere momenten gewoon naar mama gaat ipv papa ,zou ik niks van zeggen.
Maar je eigen vader negeren als hij iets zegt vind ik niet normaal en niet kunnen.
ja tuurlijk… maar niet om te zeggen dat dat moet omdat je anders papa “kwetst”…
Omgangsvormen zou ik hem ook aanleren…
maar zelfs dat is toch normaal? Normaal in de zin van… “dat hoort bij 4 a 5 jarigen?”…
ik vind wel dat je een kind dan kan zeggen dat iemand dat verdriet doet als je hem gewoon negeert.
En dat papa net zo goed antwoord kan geven als mama en dat daar dan ook naar geluisterd moet worden.
Mijn dochter heeft het nooit gedaan.
Wel dat ze een voorkeur had en dat heeft ze nog alleen ligt hier de voorkeur bij oma.
Omdat het contact heel intensief is geweest.
Nu zijn we dat aan het afbouwen en soms is dat moeilijk.
Als ze dan zegt dat ze liever bij oma is.
Maar dan zeg ik dat we nu hier wonen en eten en dat ik mama ben en dat we niet meer iedere dag naar oma gaan.
Levi heeft nu ook soms deze fase.
Dan de mama-fase, dan de papa-fase, en ook nog eens soms de oma-fase (ik wil naar oma toe, en dat heel vaak en drammerig zeggen, of als we bij oma zijn niet meer naar huis willen).
Tja je kunt inderdaad zeggen dat het niet lief is, of dat het kind iemand verdriet doet.
Ik persoonlijk heb hier echter mijn vraagtekens bij om dit te zeggen.
Het kind doet het waarschijnlijk niet bewust, om iemand verdriet te doen of te kwetsen. Op die leeftijd weten ze niet eens wat kwetsen is!
Ik denk eigenlijk dat het er gewoon bij hoort soms, dat het een fase is.
Herken het erg bij mijn neefjes en nichtjes, die hebben ook een fase gehad waarbij papa genegeert werd. Echter met wat hulp van mama en opa en oma is dit goed gekomen (terug verwijzen naar papa).
@preggie wrote:
@Sabrina84 wrote:@preggie wrote:@Lune wrote:Maar voordeel daarvan is wel dat je het hem uit kunt leggen; papa of oma voelen zich gekwetst als je zo doet,
DIT zou ik hem dus niet “uitleggen”… Sorry hoor… maar een kind van 4 dat zijn voorkeur heeft en dat op kinderlijke manier toont, die “kwetst” toch niet??? Ik vind dat een overdreven schuldgevoel aanpraten.
Wessel doet het ook wel hoor… het is in mijn ogen de oprechtheid en zuiverheid van een kind die de contacten kiest die op dat moment goed voelen voor hem.
Op het moment van “uitspelen”… b.v. Wessel vroeg na een “verbod” van papa aan mij “mama… vind jij dat ook”…is het aan ons om hier verstandig mee om te gaan.
Ik vind het een mooi zuiver normaal gedrag. En dat dat soms confronterend is oke… maar kwetsend :think: :think: :think:
ik vind het stukje dat hij als hij antwoord krijgt van papa het negeert en door blijft vragen aan mama, echt geen normaal gedrag.
daar zou ik echt wel wat van zeggen.
dat hij op andere momenten gewoon naar mama gaat ipv papa ,zou ik niks van zeggen.
Maar je eigen vader negeren als hij iets zegt vind ik niet normaal en niet kunnen.
ja tuurlijk… maar niet om te zeggen dat dat moet omdat je anders papa “kwetst”…
Omgangsvormen zou ik hem ook aanleren…
maar zelfs dat is toch normaal? Normaal in de zin van… “dat hoort bij 4 a 5 jarigen?”…
Negeren vind ik absoluut niet normaal. Zeker niet voor een 4-5jarige…
Voorkeur hebben naar een ouder wel.
Ik zou dus in het geval van negeren echt wel zeggen dat papa verdrietig wordt van het gedrag.
Kom op zeg. Kinderen zijn kinderen maar niet alles hoeft geaccepteerd te worden en negeren helemaal niet.
Hier heeft de oudste voorkeur voor zijn vader en de jongste voor zijn moeder.
Dit gedrag hoort bij een 3/4 5 jarige. Kinderen spreken hun voorkeur uit naar wat hun op dat moment het beste past. Dat is volkomen normaal. Waar je als ouder op kunt letten is dat je gewoon de regels hanteert die je anders ook doet. Dus goed als ouders zijnde op 1 lijn blijven zitten, je zult zien dat het gedrag net zo snel verdwijnt als het gekomen is.
@Madre wrote:
Ik zou dus in het geval van negeren echt wel zeggen dat papa verdrietig wordt van het gedrag.
Waarom zeg JIJ daar iets van? Vind je het niet beter om papa dit zelf op te laten lossen? Juist om te leren dat hij niet te negeren is?
@preggie wrote:
@Madre wrote:Ik zou dus in het geval van negeren echt wel zeggen dat papa verdrietig wordt van het gedrag.
Waarom zeg JIJ daar iets van? Vind je het niet beter om papa dit zelf op te laten lossen? Juist om te leren dat hij niet te negeren is?
Nou, dat is wel heel letterlijk gelezen.
Ik bedoelde met mijn zin niet specifiek dat mama het moet lossen, maar wel dat er iets van gezegd moet worden. :)
Natuurlijk moet papa dat doen, wellicht ook nog beaamd door mama, het lievelingetje.. 8)
@Madre wrote:
@preggie wrote:@Madre wrote:Ik zou dus in het geval van negeren echt wel zeggen dat papa verdrietig wordt van het gedrag.
Waarom zeg JIJ daar iets van? Vind je het niet beter om papa dit zelf op te laten lossen? Juist om te leren dat hij niet te negeren is?
Nou, dat is wel heel letterlijk gelezen.
jaja.. let op je woorden he.. je kent me toch? :mrgreen: :mrgreen:
Ik bedoelde met mijn zin niet specifiek dat mama het moet lossen, maar wel dat er iets van gezegd moet worden. :)
Natuurlijk moet papa dat doen, wellicht ook nog beaamd door mama, het lievelingetje.. 8)
klopt... we zijn het dus eens... alleen niet over de tekst van de boodschap... want "je doet de ander verdriet" krijg ik niet uit mijn strot.. maar okeeeeeeeeee.....
Pé, ik denk ook dat het normaal is en een fase…hier duurt die fase al ongeveer vanaf dat onze oudste geboren is. Een enkel keer afgewisseld met een papafase. Nu is het ook erg sterk aanwezig: mama en Tim zijn de liefste…echt enorme voorkeur. Maar papa weet zijn voorkeur meestal wel te doorbreken met een stoeipartijtje 8) Wij proberen er niet te moeilijk over te doen en vinden het niet raar. Zo heeft de middelste een voorkeur voor zijn papa…dus ach, dat compenseert de boel weer 
@preggie wrote:
klopt… we zijn het dus eens… alleen niet over de tekst van de boodschap… want “je doet de ander verdriet” krijg ik niet uit mijn strot… maar okeeeeeeeeee…
Wat is daar dan zo erg aan?
Ik benoem zoiets zo vaak. Toen ze kleiner waren als ze broer/zus verdrietig maakten door lelijk te doen, speelgoed af te pakken ofzo, later door een ander te negeren en nu weer op andere vlakken. Ik vind enkel een dat mag niet niet voldoende en vind het belangrijk dat ze de emoties van anderen leren herkennen.
Ik vind het emotioneel chanteren als je via een “verdrietige papa” afdwingt dat hij lief doet tegen papa.
Een speeltje afpakken of een kindje pijn doen vind ik van andere orde. en zelfs dat is “normaal” gedrag en grijp ik ook niet altijd op in. Dat is ook sociaal leren zijn toch? Ruzies maken, landje pik, je plek innemen in een groep(je).
Als je kindje een groot mens niet wil kussen, dan is dat toch prima… wordt papa daar nou écht verdrietig van??? Of is het een gespeeld verdriet???
Ik zou juichen om de assertiviteit van mijn zoon in dat geval.
Aankijken en gedag zeggen; oke…
Antwoord geven; oke…
maar papa is degene die daarvoor moet door-eisen…
maar “genegenheid tonen”… dat ga ik niet afdwingen…
Ik ook niet hoor, dat lijkt me juist een heel verkeerde boodschap (lichamelijk contact af laten dwingen, omdat een ander dat wil… geen goed plan).
Maar sommige dingen zoals iemand die je antwoord geeft negeren dat kan gewoon niet. Het is onbehoorlijk en kwetsend en dus, voor ons iig, onwenselijk gedrag. Dat leg je uit en daarbij geef ik dan ook een voorbeeld, als jij iets aan mama vraagt en mama kijkt gewoon de andere kant op en zegt niks, dan wordt jij daar ook verdrietig van. Dat heeft mijns inziens echt helemaal niets met chantage te maken.
oke… ik snap hoe je het bedoeld.
Weet je… het is mijn allergie misschien ook wel een beetje… :oops: :oops:
Wessel wordt altijd “gedwongen” door opa en oma om te lachen, te kussen en laatst zelfs oma z’n bord te helpen leegeten… allemaal grappig gezegd maar ik word daar dus misselijk van.
Dus toen ze haar beklag kwam doen dat Wessel niet wilde meehelpen (was een verkapte poging om hem zuur vlees te laten eten), vroeg ik haar waarom hij dat moet doen. Toen antwoorde ze “nou… om oma een plezier te doen”… Ik zei toen… oh oh… zo lachend, maar DAAR is Wessel niet voor op de wereld gezet.
Daarop reageerde zij gepikeerd: nou, dan weet ik dat ook weer…
Achter mijn reactie zit dus een hele wereld die ik niet vermeld had…
Hij hoeft niet papa te antwoorden omdat papa anders verdrietig wordt, maar omdat het gewoon fatsoenlijk is en hij moet luisteren naar z’n vader.
snap jouw reactie nu ook wel; je bent niet mijn schoonmoeder he? :lol: :lol: (toch? :shock: )
:lol:
Ik heb nog geen schoondochters en wou dat graag nog even zo houden eigenlijk haha!
Ja, ik snap wel dat je daar niet tegen kan hoor.