Hallo,
Ik heb lang geleden ooit eens een heel mooi gedicht gelezen over een eikenboom/moeder-eik die een eikeltje verliest. Het is jaren terug geweest en ik kan het nergens meer terugvinden.
Voor mij verwoordde het heel mooi het verdriet als je een kind/een geliefde verliest.
Het is een ietwat kinderlijk geschreven gedicht omdat de moeder-eik tegen het eikeltje dat alleen op de grond ligt praat.
Als ik op Google zoek zijn er verwijzingen naar gedichtensites met gedichten van twijfelachtige kwaliteit of forums van mannen met dubieuze lichamelijke klachten :mrgreen:
Gaat er bij iemand een belletje rinkelen? Wie kan me aan dat gedicht helpen?
Ik heb ook even gegoogled, bedoel je deze:
De eik en de eikel
krak zegt het steeltje
klaar roept de wind
de eikenboom fluistert ’ dag mijn lief kind’
het eikeltje buitelt ‘plof’ op de grond
kijkt nog wat duizelig, hulpeloos in het rond
waar zijn mijn broertjes, ik zie er geen een
waar zijn mijn zusjes, ik ben zo alleen
de aarde mijn kind, neemt je in haar schoot
en brengt als een moeder, alle eikeltjes groot
en luister, eenmaal, ik zie het in mijn droom
word je als ik ben, word je een boom
fleurig en krachtig, de mooiste van het bos
daarom mijn kindje, liet ik je los
Dat was hem! Dankjewel! Jij Googled beter dan ik Muiz :thumbup:
Nu ik hem teruglees zie ik er weer een hele andere betekenis in, eerder het loslaten van je kind om zelf aan z’n eigen leven te beginnen.
Maar ik vind hem in al z’n eenvoud nog steeds erg mooi.
Nogmaals, heel erg bedankt!