Pfff… Ik weet niet waar dit ineens vandaan komt, maar IK WIL OOK WEER ZWANGER ZIJN!!
Hoorde net dat mn schoonzusje zwanger is van de derde (10 weken). Mijn andere schoonzusje is 13 weken zwanger van de eerste. En mijn derde schoonzusje is bezig voor de eerste…
Weet dat ik helemaal niet mag klagen, maar ik baal dat ik nog even ‘moet’ wachten. M’n hub wil nl voorlopig niet nog een (‘in een volgend leven misschien’ zei hij vandaag voor de grap). We hebben een soort van afgesproken volgend jaar zomer er weer voor te gaan en ik heb daarvan gemaakt dat we weer gaan proberen als Marie anderhalf is. Maar ik wil NU!!!
Twee vriendinnen zijn ook weer bezig. Ik wil er gewoon een soort van bij horen denk ik… (Weer) het idee dat de hele wereld zwanger is behalve ik.
Zo! Moest ik even kwijt :mrgreen:
ik ken het gevoel… ik wil ook wel weer… maar het gaat echt niet gebeuren.
bij mij is het echt zo`n gevoel wat bij 9 maanden niet meer zwanger zijn hoort…
tja, en allerlei zwangere vriendinnen maken het zeker niet minder…
Ik hoop voor je dat je man snel overstag gaat en een derde niet lang op zich laat wachten!
:hug:
Allereerst een hele dikke :hug:
Ik deel je frustratie… Ik wil het ook zo graag nog 1 keertje meemaken en nog 1x zo’n klein wondetje krijgen, maar het gaat nu gewoon (nog) niet.
Op het moment kan ik aan niets anders denken… Terwijl ik het NU nog niet will… :shifty: :doh:
Ik hoop dat je man eerder aan jouw gevoel kan/wil toegeven, dat hij er eerder klaar voor is. :doh: :-*
:hug:
Bedankt voor jullie reacties :-*
Wat je schrijft herken ik Memmie. Eigenlijk wil ik ook nog niet; zit net weer lekker in m’n werk en we hebben ons leventje eindelijk, voor het eerst sinds 3 jaar ongeveer, weer op orde. Maar heb denk ik weer een ‘doel’ nodig ofzo… En dus dat stomme gevoel dat het oneerlijk is dat zij wel zwanger zijn en ik niet. Slaat nergens op! Want ik gun het ze natuurlijk van harte. Ik schaam me er eigenlijk ook wel voor dat ik zo reageer.
Ik heb het ook nog met hub besproken en hij wil echt voorlopig nog niet. Dus ik moet het maar even uit mijn hoofd zetten (hoe?).
Hoi Noor,
Helpt het niet als je wel met je man afspreekt wanneer jullie er wel voor zullen gaan? Dat je weet waar je naartoe leeft? Wij hebben namelijk nog geen kinderen, en ik zou het liefst al een aantal maanden geleden zijn begonnen met het proberen zwanger te worden, maar het feit dat we hebben afgesproken om in december te beginnen geeft me wel rust… Tuurlijk, ik voel ook de frustratie als er weer iemand zwanger is, maar ik weet dan wel wanneer het (hopelijk, als het ons gegeven is) mijn beurt mag zijn.
Succes ermee!!!
Ow… lees nu ff terug in je eerste post dat jullie in feite al wel een periode hadden afgesproken… Te snel gedacht 
Hoi Noor
Eerst weer ff een dikke :hug:
Jullie hebben natuurlijk ook wel een hele moeilijke/turbulente periode gehad (en natuurlijk ook een hele mooie periode niet te vergeten!) en als het dan ‘eindelijk’ allemaal weer goed/lekker loopt…
Maar het is en blijft erg moeilijk om dat gevoel te onderdrukken en te negeren…
Veel afleiding etc, maar toch komt het dan steeds weer naar boven in die rust momenten.
Het is gewoon een diep verlangen/wens.
Ook al weet je met je verstand dat het (nog) niet verstandig is, je lijf en gevoel/hart schreeuwt erom…
Het hangt hier helemaal af van de thuissituatie (onze oudste is erg pittig; ADHD en gedragsstoornis). Hij gaat na de zomer vakantie naar het MOD en krijgt dan tegen die tijd ook medicatie. Als het in de maanden die volgen ‘rustiger’ wordt dan willen we beide graag voor een 3e wondertje gaan. Heeft het echter geen ‘rustiger’ effect dan blijft het bij deze 2 heerlijke mannetjes.
Soms krijg ik te horen, moet of wil het echt daar van af laten hangen? Weegt dat echt zwaarder dan je verlangen?
JA! Hoe het NU gaat is echt de top voor mij en ik vind het niet eerlijk tegenover Tycho zelf, Jesse en evt een 3e wondertje om dan voor mezelf/mijn (ons) verlangen te kiezen. Zo kan ik (kunnen wij) het handelen en ik wil niet het risico nemen dat het dan boven mijn top komt. Moeilijk!
Wie weet draait jouw man wel bij en anders is het idd (lang) wachten tot jouw wens/verlangen weer in vervulling mag gaan.
Hier gewoon lekker je frustratie van je afschrijven. Er is altijd wel iemand die zich herkent in hoe je je voelt!
Fijn he, dit forum!
:-*
Als “iedereen” zwanger om je heen is dan rammelen die eierstokken ook makkelijker en lijken maanden wachten wel eindeloos te worden. Zeker als je een soort van afspraak samen hebt gemaakt.
Zo heb ik dat ook wel gehad, dan was die zwanger, of die net bevallen en zij zaten maar met die kleintjes en ik wilde eigenlijk ook wel heel graag.
Overigens ben ik daar nu wel van af van die fase.
Ik hoop dat je als de tijd daar is snel kan genieten van een mooie zwangerschap!
Dat geloof ik ook graag Lydia! Het is hier echt in alle hevigheid losgebarsten na de geboorte van een mooi, lief klein nichtje :inlove: 13 juli (in dezelfde periode als toen de tijd van Jesse 15 juli '09 :inlove: ).