Th (5,rjr) heeft heel erg veel last van faalangst.
Dat kwam al een beetje naar voren op school, waar hij vaak gelijk dicht klapt en zegt iets niet te kunnen of te weten.
Maar nu komt het ook tot uitting bij ballet. Hij zegt ineens niet meer te willen. Na met hem gepraat te hebben blijkt dus dat hij niet durft, dat hij bang is het niet goed genoeg te kunnen (zo zei hij dat echt 
).
Terwijl hij echt onwijs goed is, en het is gewoon kleuterballet… daar hoef je nog niks… Maar ja, hij is wel de enige jongen en dat maakt natuurlijk dat hij opvalt.
Ik ga het er nog met de balletjuf over hebben en hij krijgt binnenkort speltherapie waar ze ook zijn faalangst zullen aanpakken, maar wat kan ik hier nu mee?
Het lijkt me alles behalve goed om dan maar te zeggen “nou dan stop je met ballet”, omdat ik dan mee ga in zijn angst het niet te kunnen en dat wil ik natuurlijk niet.
Je ziet hem echt stralen tijdens het dansen, zolang er niets specifiek van hem gevraagd wordt. Zo heeft hij al wel met de balletjuf afgesproken dat hij de buiging (die voor jongens anders is) aan het begin niet meer hoeft te doen, want zo had hij tegen de juf gezegt, die vind hij stom. Hij wil gewoon niet opvallen, anders zijn, begrijpelijk ook natuurlijk!
Het uit zich natuurlijk in heel veel dingen, maar ik vind het zo verdrietig om te zien dat het hem ook belemmert in dingen die hij eigelijk echt leuk vindt!
