Kijk er van op dat er mensen zijn die zomaar roepen, meenemen! Zonder de kinderen waar het omgaat te kennen…
Ik vind dat erg moeilijk, helemaal om voor een ander te bepalen omdat het per kind ook erg verschillend is denk ik. Kijk naar je kind en beslis per kind wat je wil. Er zijn over dit onderwerp vast ook wel boekjes, dus je kunt ook de bibliotheek eens binnen lopen, je kunt dan samen een boekje er over lezen.
Persoonlijk vind ik 3 jaar erg jong, onze jongste is bijna 3 en die zou ik niet meenemen, vanaf een jaar of 4/5 zou ik het dan dus per kind gaan bekijken.
Sterkte!
WIj hebben net tehoren gekregen dat mijn opa (opi voor mijn kinderen) nog maar kort te leven heeft.
Rhodé kent hem goed, we sturen ook regelmatig een tekening of kaartje, maar we wonen ruim 2 uur bij elkaar vandaan waardoor we elkaar zelden zien.
Ik heb haar niet verteld dat Opi ziek is. Ze heeft er op dit moment helemaal niets aan, en het zal haar ook zorgen geven.
Ik zit erg in dubio of ik haar meeneem naar de begrafenis. Rhodé is een erg gevoelig meisje dat alle emoties om haar heen opzuigt en het 's nachts weer verwerkt. Dit is altijd een zorg geweest (soms is het erg extreem…lijkt wel een zesde zintuig).
Omdat het niet echt een feestje is op een begrafenis, en er veel huilende mensen zullen zijn, neig ik toch meer naar thuis laten.
Het verwerken van het verlies kan ook door middel van vertellen dat Opi nu in de hemel is denk ik…Afscheid nemen vind ik eerlijk gezegd iets heel aparts, want de persoon is er naar mijn gevoel niet meer als hij dood is, maar misschien is het juist wél belangrijk voor haar :think:
Ik vind het maar moeilijk…
rhode,
via een uitvaartverzekering,
hier de dela, hebben ze een heel mooi boekje omtrent kinderen en een overleden persoon,
je kan daar een heel mooi en duidelijk persoonlijk boekje van maken,
met mijn oudste heb ik daar echt heel veel aangehad…
kind kan daar persoonlijke woordjes in tekenen, of schrijven
(eventueel door papa of mama)
Hij is ook erg emotioneel,
en kon daar al zijn gevoelens in kwijt…
ik denk dat ze bij elke uitvaart ondernemeing,
wel iets voor kinderen hebben…
jij ook enorm veel sterkte…
hier zitten we helaas nog in een rouwproces…
@rhode wrote:
WIj hebben net tehoren gekregen dat mijn opa (opi voor mijn kinderen) nog maar kort te leven heeft.
Rhodé kent hem goed, we sturen ook regelmatig een tekening of kaartje, maar we wonen ruim 2 uur bij elkaar vandaan waardoor we elkaar zelden zien.
Ik heb haar niet verteld dat Opi ziek is. Ze heeft er op dit moment helemaal niets aan, en het zal haar ook zorgen geven.
Ik zit erg in dubio of ik haar meeneem naar de begrafenis. Rhodé is een erg gevoelig meisje dat alle emoties om haar heen opzuigt en het 's nachts weer verwerkt. Dit is altijd een zorg geweest (soms is het erg extreem…lijkt wel een zesde zintuig).
Omdat het niet echt een feestje is op een begrafenis, en er veel huilende mensen zullen zijn, neig ik toch meer naar thuis laten.
Het verwerken van het verlies kan ook door middel van vertellen dat Opi nu in de hemel is denk ik…Afscheid nemen vind ik eerlijk gezegd iets heel aparts, want de persoon is er naar mijn gevoel niet meer als hij dood is, maar misschien is het juist wél belangrijk voor haar :think:
Ik vind het maar moeilijk…
Waarom vraag je haar tegen die tijd niet wat ze zelf wil?
Kaylee is ook gevoelig, zuigt alles op, wil alles weten. Maar hier wilde ze echt niet mee naartoe. Dan maar niet, ik vind dat niet iets dat ik voor haar moet beslissen eigenlijk :think:
Ik heb het helaas kort geleden ook mee moeten maken. Mijn vader was ernstig ziek (longkanker) en we hebben de kinderen gewoon elke keer meegenomen. Mijn zoon was toen 4 en dochter 1,5. Ze hebben elk proces van de ziekte meegemaakt en toen hij overleden was gingen ze gewoon mee naar de crematie. Bij het afscheid nemen was de kist open en we hebben het aan de oudste overgelaten of hij hem wilde zien of niet. We hadden verteld dat hij er wit en koud uitzag alsof hij sliep maar met een rare witte kleur. Hij iwlde graag kijken, heeft een tekening en dikke kus gegeven. Het eerste wat hij zei was “mama opa ziet er helemaal niet wit uit, gewoon als opa”. Ook bij de crematie hebben we gewoon heel eerlijk gezegd dat er veel gehuild zou worden omdat we opa allemaal zo missen. Hij was wel verdrietig, wilde bij ons zitten en moest vooral huilen als hij ons zag huilen. Maar ik ben wel van overtuiging dat dit hem heeft geholpen om het te beseffen en te begrijpen van opa. Ons dochtertje was nog te jong, ze was wel mee maar op een gegeven moment begin ze om te bloemen heen te lopen en toen is een vriendin met haar naar buiten gegaan. Zodat wij ons niet om haar hoeften te bekommeren op dat moment.
Tja heel verhaal maar ik zou ze wel mee laten gaan, denk dat het proces van afacheid nemen nu al begint en de kinderen zullen meegroeien in zijn ziekte. Maar je kent je eigen kinderen natuurlijk het beste.
Heel veel sterkte
Lees nu net je laatste post. Hier was de vreugde en verdriet ook erg dicht op elkaar. Mijn vader zou mijn getuige zijn op mijn bruiloft maar is helaas 1 week ervoor overleden. We moesten letterlijk de muziek voor de crematie en bruiloft op dezelfde dag uitzoeken. Ik hoop voor jullie dat hij de bruiloft van je moeder nog mee mag maken. :hug:
@janet76 wrote:
Kijk er van op dat er mensen zijn die zomaar roepen, meenemen! Zonder de kinderen waar het omgaat te kennen…
Ik vind dat erg moeilijk, helemaal om voor een ander te bepalen omdat het per kind ook erg verschillend is denk ik. Kijk naar je kind en beslis per kind wat je wil. Er zijn over dit onderwerp vast ook wel boekjes, dus je kunt ook de bibliotheek eens binnen lopen, je kunt dan samen een boekje er over lezen.
Persoonlijk vind ik 3 jaar erg jong, onze jongste is bijna 3 en die zou ik niet meenemen, vanaf een jaar of 4/5 zou ik het dan dus per kind gaan bekijken.
Sterkte!
Ik denk dat het (even kort door de bocht) niet van belang is dat wij de bewuste kindjes kennen.
Neem eigenlijk gewoon aan dat als TS zelf haar kindjes goed ingeschat heeft en vanuit dat idee denkt dat ze mee zouden kunnen. Ik lees haar vraag eigenlijk als een “is het gebruikelijk?” vraag of “wat zouden jullie doen?”
Ga er blind vanuit dat als ze zelf denkt dat haar kindjes dat niet aan zouden kunnen, ze dat zelf wel bedacht had,wat het topic dan weer overbodig maakt.
Beetje wijzen op het voor-de-hand-liggende dus…
Verder voor alle dames die hier mee rondlopen, veel sterkte allemaal. Het is een rotproces. Hoewel ik het nog steeds ontzettend jammer vind,dat Jo en Eli hun opa nooit hebben gezien, vind ik het wel fijn dat ze het korte,maar ellende proces bespaard is gebleven…
Doe wat je hart je ingeeft allemaal!
@Madre wrote:
Mijn kinderen van toen 2 en 3 heb ik niet laten gaan.
Zij hebben wel afscheid genomen toen hun opa nog leefde maar op sterven lag in het ziekenhuis.
Zo hebben wij het ook gedaan, we hebben wel foto’s gemaakt van de hele uitvaart en een boekje gekocht. (Derk Das blijft altijd bij ons). Een mooi verhaal over een opa die dood gaat.
Ik ben ook van het meenemen! Situatie afhankelijk uiteraard.
Toen mijn schoonvader plotseling overleed (we waren er de avond ervoor nog geweest) was het voor ons meteen duidelijk dat Tim mee zou gaan. We zijn opa iedere dag wezen bezoeken toen hij opgebaard lag en het was voor hem een onderdeel van het leven geworden. Daar ben ik ook heel nuchter in,… dood hoort erbij!
In de kerk hadden we oppas voor als hij vervelend zou worden, zeker toen ik naar voren moest om te spreken, wilde hij bij mama zijn. Dat kon uiteraard niet. We hebben hem goed voorbereid op wat er ging gebeuren en dat ging ook zonder enig probleem. We zijn naar het kerkhof geweest om het gedolven graf te bekijken, daar lag oma ook al begraven en hij vond het gat wel interessant, we hebben nog even naar oma geroepen dat we opa morgen zouden komen brengen! De volgende dag, tijdens het zakken van de kist riep hij nog, doei opa veel plezier bij oma! al met al dus een kwestie van “normaal” begeleiden. Dood hoort bij het leven en verdriet hoort daarbij. Hoe minder je het zelf beladen maakt voor het kind hoe makkelijker ze het ermee zullen hebben.
Vera was net geboren en was net thuis uit het ziekenhuis (is ernstig ziek geweest) we hebben haar bij een vriendin gebracht. Dat had echt geen meerwaarde. Ze was 11 week.
de oudere generatie had er erg veel moeite mee dat wij Tim mee namen. De dominee raadde het juist aan en zo ook de uitvaartverzorger.
Generatie verschil dus.
@karinvandam wrote:
Ons dochtertje was nog te jong, ze was wel mee maar op een gegeven moment begin ze om te bloemen heen te lopen en toen is een vriendin met haar naar buiten gegaan. Zodat wij ons niet om haar hoeften te bekommeren op dat moment.
Hier gebeurde dat ook met het nichtje van 1,5 toen, maar wij hebben dat bewust laten gaan, laten gebeuren. Mijn moeder overleed plotseling, maar we wisten dat ze een dienst zou willen die haar leven weer gaf, en in haar leven huppelde die kleine natuurlijk ook overal omheen. Dus zij zat rustig aan de bloemen rondom de kist te ruiken terwijl er werd gesproken door mensen. Dat was geen moment vervelend of storend, het paste juist heel goed. Nu is ieder kind anders, dus iemand standby hebben staan om in te grijpen als zo'n dreumes of peuter het ineens op zijn heupen krijgt is hoe dan ook verstandig. :)
Toen mijn schoonvader bijna vier jaar geleden overleed, is mijn oudste (toen 5) wel meegeweest. De toen nog jongste was toen 2,5, en die hebben we niet mee laten gaan. De oudste is nooit zo rap, en die had het allemaal niet zo door, waardoor hij tijdens een stil moment hardop vroeg “is er iemand dood of zo?”. Maar we zijn wel blij dat hij geweest is, want nu is hij negen en snapt hij het allemaal prima. Hij heeft nog steeds veel verdriet om opa, heeft ook een foto op zijn kamer van hem waar hij tegen praat en wat hem troost geeft.
ik zou ze meenemen vroeger toen ik zo oud was kreeg ik de keuze mee of uitspelen wat kies je dan spelen en nu verwijt ik het mn ouders wel eens dat ik niet mee was dus voor mij is mocht ik ooit voor zn keuze staan makkelijk mee nemen
Toen mijn oma overleed was ik 8. ik wilde graag naar haar uitvaart, maar mijn opa dacht dat het voor mij (en de andere kleinkinderen) te ingrijpend zou zijn. Verstandelijk wist ik dat ze er niet meer was, maar het heeft lang geduurd voor ik het een plekje kon geven.
Ik zou jouw oudste dus in elk geval zelf laten kiezen.
D. Ja ons dochterje kon er ook hele leuke geluiden bij maken, 
Maar ook hier een opa die veel met de kindjes deed en die ook vond dat ze er gewoon bij hoorden.