Mijn jochie van ruim 2,5 jaar heeft een steeds sterker wordende verlatingsangst naar mij toe. Het begon een paar maanden geleden toen hij naar de psz ging en dat werd zo erg, dat we samen (wij en psz) besloten hebben er maar even mee te stoppen, maar nu wordt het steeds erger.
Overal waar ik met hem kom of wat hij ziet of hoort betrekt hij op iets waar mama ook een keer niet bij was. Vanmorgen reden we ergens langs (vlak bij huis) en dan zegt hij “hier was ik met papa, zag ik een grote hond en moest ik huilen … ik wou naar mama toe”. Ook als hij kindjes naar school ziet gaan, zegt hij altijd “ik wil niet naar de psz/school, dan ga ik huilen, ik wil naar mama toe”. Hij slaapt ook moeilijk in en wil alleen mama maar zien.
Hij wil ook de hele dag knuffelen en noemt me ook geen mama meer, maar “liefie” en hoe leuk het ook ergens is met papa en hoe dicht bij ik ook ben, hij vraagt continu naar mij en wil naar mama toe.
Mama voelt zich wel vereerd natuurlijk, maar met ruim 7 maanden zwangerschap erbij is het best pittig. De komst van de baby zal er ook wel mee te maken hebben.
Iemand tips hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Herkent iemand dit?
Niets afdwingen, maar ook niet te veel er in mee gaan.
Peter is ook zo aanhankelijk en kan letterlijk hartverscheurend roepen “mama toeeeee” terwijl ik 4 meter naast hem zit en hij bij papa op schoot zit.
We praten erover.
Peter, mama snapt het wel, maar het kan niet altijd, Peter moet ook leren dat mama soms iets anders doet of hij met papa alleen is.
Dan zegt hij “maar dat wil Peter niet, dan is Peter drietug”
Dat bevestig ik dan wel, zo van… snap ik vent, verdrietig zijn is niet leuk. Maar mama kan gewoon niet altijd bij Peter zijn, Peter word een grote jongen en gaat straks ook naar school.
Meer dan dat doen we niet, we kijken het even aan en in zo een bui ga ik ook niet meteen op hem af, maar kijk of we iets kunnen verzinnen om hem af te leiden.
Bij mij is het ook erger geworden sinds hij mijn grote dikke buik ziet en ook die buik heeft zien bewegen. Hij lijkt ineens te beseffen dat er een kindje bij komt en vraagt soms “Vind mama Peter nog wel lief” of wil mama alleen de baby?"
Dan zeg ik altijd maar dat mama ook veel van papa houd en van Aniekje en dat hij toch nog altijd zijn knuffeltjes krijgt van mama ook al zijn we met zijn 4tjes…
Ook vertel ik dan dat ik net als hij zo gek is op knuffelen en dat papa en Aniekje dat niet zijn, dus hij blijft altijd mijn knuffelventje. Dan is het weer goed.
Vind het ook heel moeilijk hoor. Zeker idd als je met een dikke buik loopt te zeulen. Maar ja.
in mijn voordeel is misschien nog dat peter al een zusje heeft, dus hij trekt zich ook vaak aan haar op.
Wij hebben sinds een week of 2 ook dit probleem 
.
Lotta gaat al 5 maanden naar de psz en dat ging best goed. Ze vond het allemaal wel erg spannend daar, maar nam zonder problemen afscheid van ons. We werden zo’n beetje de deur uit gedirigeerd zelfs!
Nu is ze pas ziek geweest (ik weet niet of het er mee te maken heeft, want ze is al constant ziek sinds ze naar de psz gaat :shifty: ) en INEENS is alles een enorm drama…
Ze gaat helemaal uit haar pannetje als ik haar uitzwaai op de psz en blijft daar ook in hangen. Ook toen ik gisteren weg moest en opa en oma bleven bij ons thuis om op te passen was ze ontroostbaar
En als ik er wel ben is ze enorm lichtgeraakt. Ik hoef maar naar haar te wijzen en ze begint te snikken. Niet uit bozigheid, maar echt heel verdrietig.
Op de psz begint ze te huilen als een ander kindje contact zoekt.
Ik krijg er helemaal de zenuwen van. Hoe kan een kind ineens bang zijn voor de hele wereld :? ?
Zou het een fase zijn 
Misschien moet ik er een professional bij halen?
Sorry…nou zit ik in jouw topic mijn verhaal te doen :oops:
Maar het probleem is ongeveer hetzelfde (en onze kids zijn ongeveer even oud dacht ik?)
Ik heb ook geen oplossing zo 123…
Maar ik voel even hélemaal met je mee! :hug:
Gisteren vertelde iemand mij dat kinderen rond deze leeftijd (2,5 jaar) door krijgen dat ze een individu zijn en ook dingen zonder mama en papa kunnen doen. Sommige kids ervaren dat als eng en kunnen hierdoor slecht (in)slapen, zijn heel afhankelijk en houden mama en/of papa continu in de gaten. Ze beseffen nl. dat zÃj niet alleen een eigen persoontje zijn, maar mama en papa ook en dat maakt ze bang. Dat papa en mama niet altijd 100% bij ze kunnen zijn. Volgens haar duurt het wel even, maar komen ze er wel weer overheen.
Angst serieus nemen, er over praten op peuterniveau en langzaam laten wennen hieraan. Niet volledig in mee gaan, maar een middenweg zoeken en langzaam opbouwen vertelde ze me. Het gaat erom dat je ze het vertrouwen geeft dat je er altijd voor ze bent als het nodig is en ze zelf ook prima dingen kunnen doen en papa en mama soms ook even weg zijn, maar ze dan echt niet aan hun lot worden overgelaten (zoals alleen slapen in je eigen bedje niet eng is, mama wel weer terug komt als ze even weg is).
Praten met een peuter kan nog best lastig zijn, maar ik heb gemerkt dat als ik een knuffel van hem pak en zogenaamd als knuffel met hem praat hij veel meer verteld wat er in zijn koppie om gaat en we zo een “gesprek” aan kunnen gaan.
Hier komt nr. 2 er ook snel aan, dus dat zal ook nog wel meespelen met zijn angst om mama niet meer 100% voor zichzelf te hebben. Ik zie er al tegen op met de bevalling. De bevalling op zich natuurlijk al 
, maar ook hoe het met mijn zoontje moet. Familie en goede vrienden wonen niet in de buurt, dus hebben we een aantal kennissen ingeschakeld waar hij naar toe kan (afhankelijk van welke dag) en ook al weet ik dat hij daar in goede handen is en hij ze best goed kent … ik weet nu al hoeveel impact dit op hem zal hebben en als hij dan thuis komt is er ook nog een baby bij … pfff … blijft moeilijk.
Ik heb ook wel het gevoel dat dit weer een ‘sprong’ is in de ontwikkeling.
Eentje die nogal wat impact heeft op wat er in die kleine koppies rondgaat…
Lotta plaste gisteren en vandaag ineens weer op de wc. Dat had ze al maanden niet meer gedaan :think: Dat zal wel niet toevallig zijn.
Ze is ons ook ineens aan het rondcommanderen. Toen ik daar gisteren niet aan toe gaf resulteerde dat in een mega driftbui van een half uur.
Maar in jouw geval zal de baby op komst ook zeker wel invloed hebben. Ik kan me voorstellen dat rond de bevalling die verlatingsangst heel lastig zal zijn. Ik hoop heel erg dat het allemaal een beetje te doen is voor jullie ventje :hug: (en voor jullie zelf natuurlijk).