Ik zit ergens mee en weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen.
Het gaat om I.S. Op de een of andere manier denkt zij heel anders dan andere kindjes van haar leeftijd. Ze is erg creatief, kleurt, kleit en verft graag, veel en vaak. Maar ipv leuke fleurige kleurtjes te gebruiken, gebruikt zij graag donkere kleuren (verschillende kleuren door elkaar). Het is ook geen huisje boompje beestje wat ze dan maakt, maar “iets” waar ik totaal niets van kan maken, maar zij wel. Iedereen kent denk ik wel “echte” kunst. Zo’n schilderij waarvan je denkt… hmm… wat moet dit nu eigenlijk voorstellen. Nou, zoiets maakt I.S. dus.
Zij heeft ook een hele grote fantasie, maar kan niet “normaal” spelen met bv autootjes. Als zij met autootjes speelt, dan maakt ze een vierkant van 8 autootjes. Of ze maakt van 3 auto’s een brug door een autootje op de andere 2 te plaatsen. Het lijkt wel of zij alles in een ander perspectief ziet, meer ruimtelijker, meer dingen ziet dan waar ze, voor een ander, bedoeld zijn (zoals dat voorbeeld van 3 autootjes een brug maken).
Verder kan I.S. ook helemaal verdrietig worden om een klein fietsje die ze met sinterklaas van zwarte piet heeft gehad. Ja ruim een half jaar geleden dus. En echt intens verdrietig dat ze is nog steeds.
Ook kan zij niet gelijk vertellen wat er is gebeurd op school. Daar gaan dagen over heen voordat ze eens iets loslaat. Zo ook met haar schoolreisje. Ze wilde (haar eigen zeggen) niet zeggen wat hoe het is geweest. Pas toen ik de plattegrond erbij pakte, vertelde zij in geuren en kleuren alles.
I.S. lijkt lui. Als ze 1x iets probeert en het lukt niet, dan geeft ze het gelijk op en gaat schreeuwen “Het lukt niet, ik kan het niet”. Pushen heeft dan geen enkel nut. Maar ik weet dat ze het wel kan als ze het probeert. Ik heb hierbij meer het idee dat zij iets in haar hoofd heeft, wat er niet goed uitkomt zeg maar.
Het is niet dat ik me zorgen maak dat er iets mis met haar is in slechte zin. Meer dat het iets is waar ik geen vinger op kan leggen en zodoende ook niet weet hoe ik met haar om moet gaan. Ik heb niet het geduld met haar als ik wel met L.R. heb. Zij begrijpt dingen niet die ik zeg terwijl ik er heilig van overtuigd ben dat zij niet dom is of een achterstand ergens in heeft. Alhoewel mijn man dus denkt dat zij inderdaad niet bijster slim is, ik denk daar dus precies het tegenovergestelde van. Ik heb het idee dat zij juist erg slim en creatief is, maar dat het er niet uit komt zoals zij dat wil.
Als baby zijnde was I.S. een rustig kind. Kon uren in de box zitten spelen met 1 speeltje. Had wel behoorlijk wat RRR nodig, maar verder een normale baby. Niet echt bijzondere dingen die er uit springen eigenlijk. Nou, eigenlijk wel. I.S. heeft nooit zo gespeeld als L.R. doet. Die speelt echt met auto’s zoals “het hoort”. I.S. niet, b.v. zij heeft Little People gekregen, maar daar speelde ze niet mee, ander speelgoed laat ze ook links liggen. Ze wilde van jongs af aan kleien, kleuren, verven en lezen. Verder had en heeft ze last van hard geluid. Daar kan ze dus echt niet tegen en gaat helemaal over haar toeren, huilen/krijzen.
Ik wil I.S. graag wat meer laten doen met haar creativiteit, zoals 1x in de week op schilder"les" voor kleuters of zo (bestaat er zoiets???). Ook wil ik wel eens weten wat er nu in haar koppie omgaat zodat ik weet hoe ik met haar kan/moet omgaan.
Ik wil I.S. liever geen testen laten doen zodat ze in een hokje geplaatst wordt. Ik vind dat nu echt nog niet nodig.
Lang verhaal, maar misschien dat iemand iets herkent of een tip heeft.
He Debbie,
Ik herken zeker wel dingen…
Veron kan ook heel boos worden als hij iets wil doen doen wat hem niet lukt… Bijvoorbeeld tekenen, tja logisch vinden wij het dat hij het niet zo goed kan als papa maar zelf gaat hij huilen als hij het niet zo goed kan… En zet dan een groot kruis door zijn net gemaakte tekening heen…
Ook heb ik geen idee wat Veron doet op school… Hij vertelt nauwelijks iets, ik hoor vaak van andere moeders ofzo wat ze gedaan hebben… Zag zelfs een keer een foto hangen op school van Veron met een lammetje en hij had dus niet eens verteld dat er een lammetje was geweest…
Als ik vraag wat hij gedaan heeft zegt hij: ik weet het niet meer…
Maar volgens mij is dat wel normaal kleutergedrag hoor…
Hoop dat je er wat aan heb… En weet je deze leeftijd, dat ze net naar school gaan is nu ook niet de makkelijkste leeftijd volgens mij…
grts patricia
Babylover, het is met tekenen bij I.S. niet zo dat ze niet kan tekenen (ze wordt ook niet boos dat ze niet net zo goed als ons kan tekenen). Dat kan ze wel. Ze tekent huizen, mensen enz. Dat kan ze wel. Maar als ze haar creativiteit de vrije loop laat gaan, dan is het anders. Er zit dan iets in haar hoofd en zo moet het ook. Alleen krijgt ze het niet vanuit haar hoofd, naar haar handen zodat het ook op die manier uitpakt.
Ik kan het niet echt goed uitleggen, het is een gevoel wat ik heb bij haar. Ze gedraagt zich ook anders dan andere kinderen. Ik kan alleen niet echt duidelijk aangeven waar het gedrag nu anders in is.
Vind het lastig om het zo uit te leggen wat er nu eigenlijk is.
I.S. lijkt in haar gedrag veel jonger dan ze in werkelijkheid is. Hierdoor lijkt het alsof ze minder slim is, maar ik krijg juist het idee dat ze meer kan en wil dan ze nu kan geven of doet.
Jeetje, ik maak het er niet echt duidelijker op he.
ik lees eerlijk gezegd niet meer dan een opsomming van een kind dat net zo ‘anders’ is als alle andere kinderen… 
geen zorgelijke dingen, gewoon dingetjes die elk kind op haar eigen manier doet.
hoihoi
mijn oudste dochter heeft ook heel lang een voorkeur gehad voor donkere kleuren en beide kunnen niet tegen hard lawaai en mijn oudste heeft heel veel rrr nodig.
Het zou kunnen dat ze een creative gave heeft maar ik kan me voorstellen dat je haar nog niet wil laten testen. wat zegt de jof of meester erover. Of een eventuele oppas. die kijken vaak toch weer anders tegen je kind aan wat je kan helpen om zaken goed te bekijken.
sterkte
marlies
Ik snap je gevoel wel hoor, maar echt “anders” vind ik het nog niet. Mijn oudste maakt hele knutsels van papier. In principe plakt ze gewoon 60 velletjes op elkaar, maar dat zijn dan vliegtuigen, tassen, verzin het maar… Ze scheurt, knipt, plakt en zelfs al je je ogen een heeeeeeel klein beetje dicht knijpt, om door je wimpers naar haar knutsels te gleuren, zie je nog niet wat het voor moet stellen.
Ze gaat nog niet zo heel lang naar school zie ik? Misschien kan je tussen neus en lippen door eens iets aankaarten bij de juf?
Ik zie het ookniet helemaal… inderdaad wat dingen die anders zijn dan bij andere kinderen, maar de meeste kinderen hebben wel wat van die dingen. Ze speelt op haar eigen manier met speelgoed, is creatief, houdt het meest van knutselen, is gevoelig voor harde geluiden, geen open boek. Je begint echt iets van een persoonlijkheid te zien. Maar niks om ongerust over te zijn, of om een naam te willen geven toch?
Kan me wel voorstellen dat als ze anders is dan jij, of dan jij was als kind, dat je het dan misschien lastiger vindt om de klik te maken, om haar belevingswereld te (her)kennen? Is het je gevoel van ‘ik vat d’r niet helemaal’ dat je wat onzeker maakt, of zelfs wat ongerust? Maar dan zou het niet zo zeer ‘iets’ zijn dat in haar zit, als wel iets dat tussen jullie tweeën speelt / kan gaan spelen? Niet iets ergs of iets ‘mis’, maar wel iets waar jij van bewust bent? Volgens mij is dat niet zo ongewoon, eerder een teken dat je zoekt naar afstemming met je kinderen en dat die je bij de één wat makkelijker komt aanwaaien dan bij de ander?
Ik ben het met de andere schrijfsters eens, maar toch… Ik heb ondertussen wel geleerd om toch heel goed naar het ‘onderbuikgevoel’ van een moeder te luisteren. Het lastige is alleen dat je daardoor een kind zo snel wel in een hokje gaat plaatsen :oops: Is ze hoogsensitief/ beelddenker misschien? Ik zou als ik jou was wel gewoon naar de juf stappen en je zorgen voorleggen. Het is altijd fijn als er een objectief iemand met je meekijkt en denkt. En nogmaals, misschien is het wel helemaal niets en heb je gewoon een kind dat totaal niet op jou lijkt maar je maakt je niet voor niets ‘zorgen’.
Is ze naar een kdv of psz geweest? Dan heb je wellicht een eindgesprek en eindverslag gekregen waar al wat dingen in stonden? Hoe kijken anderen tegen je meisje aan bijvoorbeeld? En misschien nog wel het allerbelangrijkste; waarom maak je je zorgen? Wat is je grootste angst?
Mamaartje, op de psz begonnen ze destijds al over hoogsensitief. Ik heb me daar eigenlijk verder nooit in verdiept omdat ik I.S. accepteer zoals ze is.
Wat betreft beelddenken. Mijn zusje is dus een beelddenker en ook erg creatief met alles eigenlijk. Nu je het daar over hebt, herken ik wel het een en ander bij I.S.
Waar ik me zorgen om maak is eigenlijk dat ik het idee heb dat I.S. en ik niet meer op 1 lijn zitten. Ze lijkt zowel uiterlijk als innerlijk erg veel op mij. Dus wist ik wat ik beter wel of niet kon laten bij haar. Maar het lijkt wel alsof ik de grip verlies. In die zin dat ik niet echt meer met haar kan communiceren. Misschien wel inderdaad zoals Lena zegt, een eigen persoonlijkheid aan het ontwikkelen is.
Ik weet wel dat ik hierdoor onzeker wordt en dus een stuk minder geduldig met haar ben.
Ik weet alleen niet goed hoe ik dat moet aanpakken. Ik probeer me zoveel mogelijk te verplaatsen in haar. Maar hoe ouder ze wordt, hoe lastiger het ook wordt omdat ik haar steeds minder ga begrijpen. Ik begrijp haar denkwijze ook niet meer. Zij denkt op een heel andere manier dan dat ik doe. Logisch, aangezien zij een kind is en ik een volwassene. Maar tot niet zo heel lang geleden kon ik haar denkwijze nog begrijpen, maar de laatste tijd niet meer.
Ik ben zelf ook een beelddenker en moet je eerlijk bekennen, dat ik altijd heb gedacht dat iedereen in beelden denkt 
Maar vind het erg lastig om er verder wat over te zeggen. Het lijkt me niet makkelijk in ieder geval! Misschien kan je wat meer vinden via de website van hoogsensetieve mensen?
Dat lijkt me ook heel lastig, als je het gevoel hebt dat je je kind niet meer begrijpt. Het kan natuurlijk een fase zijn, als kinderen voor het eerst naar school gaan maken ze een heel ingrijpend proces mee…
Overigens vind ik een diagnose stellen om je kind beter te begrijpen los staan van je kind accepteren zoals het is.Je moet naar mijn idee een kind nooit laten onderzoeken om het een labeltje op te kunnen plakken, maar alleen omdat je handelingsverlegen bent. Dan doe je het juist omdat je je kind wil accepteren zoals het is en je een beter inzicht krijgt hoe je je kind het beste kunt begeleiden
IK ben het met mamaartje eens. Je probeert te begrijpen hoe je kind denkt en dan kan een term als ‘beelddenker’ je helpen (een diagnose zou ik dat niet willen noemen, ‘verbaal sterk’ of ‘’ linkshandig’ is ook ggen diagnose ).
Lijkt me inderdaad een naar gevoel, dat ze je ontglipt. Ze is natuurlijk ook een beetje een eigen wereld aan het opbouwen buiten jou om, nu ze naar school gaat. Daar niks over willen vertellen vind ik heel herkenbaar. Niet alleen van mijn eigen dochter, maar sowieso. Alles wat ze nu meemaakt, moet ze verwerken, moet ze over nadenken. Dat doet ze op haar eigen manier. Misschien is dat idd wel een andere manier dan die van jou. Dan moet je dus opnieuw contact maken, haar opnieuw leren kennen, als het ware. Wat is nu haar manier van communiceren, haar manier van contact maken? Trek een gerust een half jaar voor uit, voordat je elkaar weer ‘gevonden’ hebt .
Wat zegt juf erover? Vindt ze haar draai op school? Buitenstaanders zijn vaak wat objectiever en hebben vaak ook lagere verwachtingen over hoe goed ze een kind zouden moeten begrijpen of aanvoelen dan wij als moeders…
@Debbie & Lana wrote:
Mamaartje, op de psz begonnen ze destijds al over hoogsensitief. Ik heb me daar eigenlijk verder nooit in verdiept omdat ik I.S. accepteer zoals ze is.
Wat betreft beelddenken. Mijn zusje is dus een beelddenker en ook erg creatief met alles eigenlijk. Nu je het daar over hebt, herken ik wel het een en ander bij I.S.
Waar ik me zorgen om maak is eigenlijk dat ik het idee heb dat I.S. en ik niet meer op 1 lijn zitten. Ze lijkt zowel uiterlijk als innerlijk erg veel op mij. Dus wist ik wat ik beter wel of niet kon laten bij haar. Maar het lijkt wel alsof ik de grip verlies. In die zin dat ik niet echt meer met haar kan communiceren. Misschien wel inderdaad zoals Lena zegt, een eigen persoonlijkheid aan het ontwikkelen is.
Ik weet wel dat ik hierdoor onzeker wordt en dus een stuk minder geduldig met haar ben.
Ik weet alleen niet goed hoe ik dat moet aanpakken. Ik probeer me zoveel mogelijk te verplaatsen in haar. Maar hoe ouder ze wordt, hoe lastiger het ook wordt omdat ik haar steeds minder ga begrijpen. Ik begrijp haar denkwijze ook niet meer. Zij denkt op een heel andere manier dan dat ik doe. Logisch, aangezien zij een kind is en ik een volwassene. Maar tot niet zo heel lang geleden kon ik haar denkwijze nog begrijpen, maar de laatste tijd niet meer.
misschien een ideetje om haar eens met je zus te laten praten…
misschien dat zij ‘hoogte’ van IS kan krijgen
of dat jij eens met je zus gaat praten over hoe haar denkwereld in elkaar zit… om zo een beter beeld van IS haar denkwereld te kunnen krijgen, om zo beter met IS te kunnen communiceren
moeilijk, heel moeilijk… :hug: :hug: :hug:
Hey Deb!!!
Is die van jou een februari 2006 kind ofzo??? :mrgreen:
Veel van de dingen die je beschrijft heb ik thuis ook. Het gevoel dat ze me ontglipt gelukkig niet.
Ik heb al die dingen nooit als zorgelijk gezien. Iets van haar leeftijd. Ze hebben veel te verwerken en leren ineens onwijs veel, nemen veel in zich op. Verwerken dit alles ook anders dan toen ze nog peuter waren.
L een keer met je zus laten kletsen, lijkt me goed plan!
Enne… ik heb wel ander nummer, maar je weet me te vinden he??
:-*
@Eppo wrote:
Ik ben zelf ook een beelddenker en moet je eerlijk bekennen, dat ik altijd heb gedacht dat iedereen in beelden denkt
ik dacht ook meteen aan beelddenken
ben laatst op een site terecht gekomen hier over, en dat was echt een eye opener t.a.v mezelf, maar ook t.a.v. Tyg.
Ik dacht ook altijd dat iedereen zo in beelden dacht, maar ons soort blijkt in de minderheid te zijn :mrgreen:
Debbty, ik zou zeker eens gaan lezen over hoogsensitiviteit. Misschien herken je wel heel veel dingen bij haar.
Hallo Debbie,
Ik lees ook veel wat lijkt op een hoogsensitief kind. Verdiep je daar eens in. Je hoeft haar ook niet in een hokje te plaatsen maar het is fijn om handvatten en herkenningspunten te hebben. We hebben in “contact” een topic over hoogsensitieve kinderen. Kom eens lezen, misschien herken je hier wat in…
Behalve dan het punt dat je dochtertje jonger lijkt dan dat ze is, had dit verhaaltje over Maaike kunnen gaan.
Zelfs die donkere kleuren. Ze gaat nu ze op school zit braaf met de meute mee en vind rose dus mooi. Maar thuis, met kleuren en kleien komen de zwarte en aarde tinten toch weer op tafel.
Maaike wil later kunstenaar worden. Heeft ze niet van ons, maar dat las ze ooit in een nijntje boekje.
Ze speelt ook anders dan andere kinderen. Niks wordt gebruikt zoals het moet. Ik vind dat persoonlijk wel erg leuk. Het is alleen wel jammer dat ze hierdoor maar moeilijk aansluiting heeft bij leeftijdgenoodjes. Die vinden haar af en toe maar een beetje vreemd doen. Maaike zelf wil ook niet altijd met andere kinderen spelen. Het verschil in interesses is gewoonweg te groot.
Ik ben creatief, mijn moeder is creatief, mijn schoonmoeder is creaftief…dus het is niet zo vreemd dat zij het geerft heeft.
Maaike kan ook erg snel gefrustreerd raken als iets niet lukt. Maar dat is geloof ik ook wel een beetje de leeftijd?
Ze wordt alleen wel ouder geschat omdat ze erg wijs kan praten. Ze gebruikt moeilijke woorden voor haar 4 jaar en discussieert af en toe als een volwassenen.
We moeten ook opletten om haar af en toe niet als een ouder kind te behandelen. Want het blijft toch een klein meisje.
Ze is ons eerste kind, waardoor wij niet beter wisten dan dat haar manier van praten gewoon was. Pas toen ik ging vergelijken (na een paar erg verwonderde opmerkingen van familie, buren en vrienden) viel pas op hoe anders ze af en toe is.
Ik heb er erg mee gezeten. Maar nu leg ik mij erbij neer dat ze anders is. Ik laat haar in haar waarde. Hoop maar op niet teveel problemen in de toekomst. Ze is nu eenmaal hoe ze is. En mijn man en ik zullen onze opvoeding zoveel mogelijk aanpassen.