Vorige week mijn 1e IUI gehad. Had niet verwacht dat het zoveel onzekerheid en stress met zich mee zou brengen. Dacht heel naief dat deze hulp alleen maar fijn zou zijn… :oops: :oops:
Nu een paar dagen verder vraagt iedereen hoe het is gegaan en daarop volgen meteen allerlei positieve reacties, dat het nu vast goed gaat komen, dat het vast gelukt is…
Het voelt nu alsof ik moet presteren ofzo, het aan mij ligt wanneer het straks niet gelukt is, en ik zelf heb het vertrouwen inmiddels eerlijk gezegd al wel wat verloren.
Begrijpelijk en goed bedoeld maar toch…
Herkenbaar??
liefs
Ineke
Heel herkenbaar, dat is ook de reden waarom wij een volgende IVF poging niet meer gaan bespreken met de omgeving. 
Alles is goedbedoeld en iedereen leeft ontzettend mee, maar een enorme druk op mijn schouders. :? (zoals jij omschrijft)
Mijn moeder kwam heel lief na de 1e terugplaatsing met 2 knuffelbeesten aanzetten. Ze was er van overtuigd dat ik zwanger was… :?
Super lief, maar ik heb haar in bescherming moeten nemen. Terwijl IK de ‘patient’ was
Je bent gewoon veel bezig met ‘zou het nu dan eindelijk toch eens een keer lukken…’
Dat is heel logisch. Tips heb ik niet echt.
Er niet teveel mee bezig zijn, is geen antwoord. Het maalt de hele dag door je hoofd en als je er even niet aan denkt is er wel weer iemand die vraagt hoe het gaat.
Probeer leuke dingen te gaan doen, dan gaat de tijd snel.
Succes meid!!!
Hai,
Het is zo dubbel he, iedereen is zo lief maar die opbeurende dingen wil/kun je soms niet horen omdat het voor jou niet zo voelt.
Weet ook dat er geen ‘tips’ voor zijn.
Hopen dat we hier ooit op terug kunnen kijken als toch een bijzondere tijd.
Suc6.
liefs
Ineke
Dat is precies wat vruchtbaarheidsbehandelingen zwaar maakt. Het gebeuren in het ziekenhuis valt wel mee en je hebt lichamelijk minder stress. Zij zorgen ervoor dat je je eisprong niet mist, dus dat zit wel goed.
Je kan er eigenlijk niets tegen doen. Wij zijn na de eerste keer al opgehouden met de data door te geven. Alleen op mijn werk en mijn beste vriendin wisten die. Ook aangegeven als ik niet wilde dat mensen er steeds naar vroegen. Op mijn werk zei ik ook altijd dat mijn nod later was, dan hij echt was, zodat ze niet op mijn echt nod-dag allemaal enthousiast zouden komen vragen “En? Gelukt?”
Nu we dadelijk aan IVF gaan beginnen vertellen we echt bijna niemand de precieze data. Alleen mijn beste vriendin denk ik. Ook dan leg ik mijn nod weer later dan hij is… Werkt voor mij het beste.
Meer druk… dat kwam pas bij IUI 5 en 6. Als het nu niet lukt moeten we door… die gedachte.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte in deze wachtweken. Makkelijk is inderdaad anders. Praat er ook met je gyn eens over. (als je die nog spreekt voor je 7/8 weken echo ) Bij mij luchtte dat op.
Heel herkenbaar dat je de mensen om je heen steeds moet afremmen. De meeste mensen denken dat je “eventjes” een behandeling doet en dat het allemaal zo gaat lukken. Terwijl in de werkelijkheid de slagingskansen niet enorm hoog zijn. Bij IUI vond ik het dan nog wel gaan. Maar bij IVF/ICSI zijn mensen ervan overtuigd dat je zwanger bent, zodra er een terugplaatsing heeft plaatsgevonden. Je hebt dan toch een embryootje in je buik? Dus dan ben je zwanger! Mensen weten niet dat het nog moet innestelen, enz. En dat legt best wel een druk op je schouders. Je zit zelf in de stress en dan moet je mensen om je heen ook nog steeds afremmen! Plus dat je voor je gevoel inderdaad wel een beetje faalt, als het niet lukt… Want jouw lichaam is niet zwanger geworden. Niet realistisch natuurlijk, want het heeft met zoveel verschillende factoren te maken. Niet alleen met jouw lichaam.
En dan ook nog steeds de goedbedoelde opmerkingen en verhalen over anderen, die al in de mm zaten, niks lukte en toen ineens spontaan zwanger! Of dat die en die toch ook nog zwanger geworden is. Goed bedoeld, maar jij hebt er helemaal niks aan! En als er medische oorzaken zijn aan te wijzen, word je heus niet even spontaan en onverwacht zwanger tijdens een vakantie, of iets dergelijks! Of je zou er volgens anderen teveel mee bezig zijn en moet je het loslaten… Ook zo’n dooddoener! :wall:
Heel veel succes met de wachweken! Ik duim me helemaal suf & hoop dat de IUI gelukt is!
Groetjes,
Jippie
Ik blijf diep respect hebben voor jullie meiden… :-
Ineke ik kan je niet helpen , helaas.
Wil je veeel sterkte wensen…
Liefs van mij :-
Wat ik ook ineens veel hoor is na de eerste IUI: Ach meid je weet toch dat het de eerste keer niet altijd meteen lukt!!!
Nou op zo’n moment kon ik wel huilen want het is de eerste keer IUI maar de 23e keer dat het niet lukt!!!
En ik ben al meer emo door de clomid.
En mensen zien al je kwaaltjes he. Ik voel mij misselijk en mensen lijken het wel te voelen zonder dat je wat zegt en dan is het gelijk: yes misschien ben je wel zwanger.
En weet je het rare : onbewust ga je het zelf ook hopen…
Net als Nicje ook hier geen data meer richting anderen. Zelfs niet mijn beste vriendin. Het enige wat we hebben aangegeven is dat we ergens volgend jaar weer gaan starten.
Ook dat gevoel van falen van je lijf…argh vreselijk! Ik weet ook dondersgoed dat IK of mijn lichaam niet degene is die faalt, maar het is in mijn lijf teruggeplaatst. En soms voelt het nog vreemder omdat eigenlijk alles voor het terugplaatsen zo ontzettend goed verloopt…
Die bijna 100% bevruchting die we telkens hebben is fijn maar ook weer niet, want het geeft alleen maar aan dat de combinatie wel in orde is maar alles daarna dus niet. :shifty:
Ik probeer daar meestal maar niet teveel over na te denken, want ik weet ook dat er tig vrouwen (teveel weer) zijn die bv ook (meerdere) miskramen krijgen, die ondanks dat lichamelijk alles wel goed zit niet zwanger worden, die geen kindje uitdragen etc en dat het dus niet zo raar is zeker niet omdat zoals Jippie al zegt van zo enorm veel factoren afhankelijk is en de percentages van slagen zo klein zijn bij IVF of welke andere behandeling dan ook. Geen garanties, geen wonderpilletje of wonderbehandeling mogelijk. Ik vertelde bij de laatste afspraak bij de gyn nog dat als er 1 arts is in Nederland die dat durft te beweren die gelijk uit zijn functie ontheven mag worden. 
Ja, zoveel gevoelens die erbij komen kijken, reeel of niet…
Na de 1e miskraam was ik nog vol hoop. Ik kon immers zwanger worden, dan zou het toch goed gaan komen? Inmiddels is die hoop toch wel verdwenen, waarom zouden wij niet een stel zijn bij wie het niet lukt?? Elke bezoek bij de gyn komen er weer nieuwe en andere dingen naar voren. Alsof mijn lichaam steeds weer iets nieuws zoekt om me te laten weten dat ik/we er ons op in moeten stellen dat we geen kindertjes zullen krijgen. Zo voelt het wel eens.
Die onzekerheid vind ik het aller ergste. Is het reeel om maar door te gaan en maar te hopen etc. etc. Het voelt dan als verspilde tijd ofzo omdat het toch continue er wel om draait hoeveel afdleiding je ook zoekt. Op de achtergrond is die wens steeds aanwezig en je richt je leven toch steeds zo in er rekening mee houdend dat er misschien toch een kindje gaat komen. Als is het al vakantieplannen voor een volgend jaar, verbouwingen in je huis, sparen etc. etc.
Hier al weer een paar dagen alle tekenen van komende ongi. Poging 1 (zoals verwacht…) van de IUI dus zeer waarschijnlijk niet gelukt. En dan zeg ik maar weer dapper dat ik dan in ieder geval wel het komende weekend met mijn schoonzus naar de sauna kan en wijntjes kan drinken… Kt sauna en kt wijntjes…
Hoi allemaal,
Wij zijn inmiddels ook 2 jaar bezig met onze kinderwens. Ik word in december 33 jaar, mijn man is 36.
Ik heb inmiddels al mijn 3e miskraam gehad, 2 mk’s in februari en april 2006, en de laatste dateert van 9 mei 2007.
We waren bezig met het organiseren van onze bruiloft, die op 15 juni 2007 plaats heeft gevonden. Daar heb ik me maar op gericht, maar het was slopend. De moed was ik toen alweer helemaal kwijt na die laatste mk. Zeker nadat ik in februari 2007 een kijkoperatie met doorspuiten eileiders heb gehad. Dit was positief, ze zagen er goed uit. In maart 2007 heb ik mijn keelamandelen laten verwijderen. En ik ben ook op 7 maart 2007 gestopt met roken, motivatie kinderwens. Ik eet al sinds onze kinderwens zo gezond mogelijk, zodat ik alle vitamine zo goed mogelijk binnenkrijg. Ik slik al 2 jaar foliumzuur, sinds 1,5 maand vitamine B en omega 3, 6 en 9 visolie. Verder eet ik fruit, groente, granen, volkoren producten, zuivelproducten, en magere vleessoorten.
Alcohol heb ik nooit echt gedronken, misschien een paar keer per jaar en dan nog 1 of 2 glaasjes.
Kortom: mijn hele leefwijze is inmiddels aangepast op het krijgen van kinderen, op het gezond zwanger worden en blijven. Koffie ben ik ook al flink mee gematigd, daarvoor in de plaats drink ik nu regelmatig groene thee of looizuurvrije thee, en gebruik ik weleens cafeinevrije koffie als ik denk dat gewone teveel wordt.
Ik probeer elke dag een half uur te wandelen, maar ik durf ook geen hele gekke dingen te doen, springen, rennen etc. Ben bang dat ik dan net zwanger ben voor ik ongi word, en het nog niet weet.
De 3 mk’s zijn allemaal voor de 6e week spontaan beeindigd.
De laatste keer kwam er zwangerschapsweefsel mee naar buiten, die andere 2 keer heb ik alleen stolsels gezien.
Ik was erg verdrietig hierover, ik had weer wat hoop gekregen door die kijkoperatie, ik was gestopt met roken, nog steeds trouwens.
Inmiddels al een half jaar gestopt, en begin er ook niet meer aan.
En toen ik merkte dat ik een aantal dagen overtijd was en wat kenmerken gingen opvallen, ben ik gaan testen. 1e keer heel licht, en 2 dagen later was het heel duidelijk positief. Dus zwanger, ik blij, man blij, maar er zat een naar smaakje aan bij mij. Ik begon na die 2e test, 2 dagen later te bloeden. Eerst heel licht, en toen was ik al bang dat het weer mis was, weer een mk. Ik wist het meteen toen, ik voelde dat het niet goed was. Buikkrampen erbij, helemaal fout natuurlijk. Maar ik kon niet terecht bij de gyneacoloog. Ik moest toch wachten tot de afspraak die al op stond 1 week later. Want ze konden anders toch niks doen.
Het ging inderdaad mis, bloedingen werden steeds heviger, buikkrampen van tijd tot tijd vreselijk. En de dag van de mk ben ik van mijn werk eerder weg gegaan. Ik voelde me zo beroerd en slecht, en ik had ontzettende buikkrampen en die deden verschrikkelijk veel pijn.
Toen mijn man die dag thuis kwam, is het 1 uur later op de wc afgekomen. Het was na onderzoek niet het vruchtje, maar zwangerschapsweefsel. Meer konden ze er op het AZM niet over zeggen.
Toen dachten ze over een buitenbaarmoederlijke, omdat mikjn hcg verder steeg, maar niet hoog genoeg voor een goede zwangerschap.
Die hoop werd me al meteen ontnomen. Ze meende eerst dat het vruchtje in de eierstok of eileider zat, want er zat wat, maar toen het HCG weer gedaald was, zeiden ze dat het een kyste was. Die kyste was in juli een stuk kleiner al, bijna weg.
Ik was er helemaal kapot van, zo intens verdrietig was ik, mijn man ook, maar gaat er op een andere manier mee om. Ik voelde me zo leeg en nutteloos, waardeloos en ik haatte mijn lichaam op dat moment.
De mk’s hebben veel invloed gehad op mij zowel lichamelijk als psychisch.
Na elke mk duurt het zeker 3 maanden voor dat je weer een normale cyclus hebt en schoon bent van binnen.
Inmiddels 4 maanden later gaat het weer wat beter, nog steeds doet het pijn, en is er af en toe verdriet omdat ik niet zwanger word.
Nu gaan we er wel weer voor, om de dag klussen, soms ook elke dag, maar het gebeurt vaak spontaan bij ons. Zit nu op de 10e dag. Het gaat er weer op aan. Woensdag 19 september as. moet ik naar het AZM, dan krijg ik bij de fertiliteitsarts/gyn. een echo en bloedonderzoek naar de oorzaak van de mk’s. De uitslag krijg ik wel pas over 6 weken, maar ik ben blij dat er iets gedaan wordt.
Ik hoop dat er iets behandelbaars uit komt, maar als er nergens iets uitkomt, en alles blijkt positief te zijn, hoe dan verder te gaan??? Daar maak ik me wel wat zorgen over, maar ik probeer positief te zijn, en ik wacht het eerst maar af. Ik word ook niet snel zwanger.
Geen zorgen maken over iets dat je nog niet weet. Stap 1 voor mij. Het maakt je gek als je ermee bezig blijft, je wordt er depri van. Momenteel gaat het iets beter met me psychisch, maar mijn concentratie is nog steeds niet wat het zijn moet. Ben sneller moe, en heb het idee dat ik 1 dag in de week extra vrij moet hebben. Heb last van mijn nek en schouders, wordt wel iets minder weer. Mijn aandacht verslapt vaak als ik ergens mee bezig ben, ineens denk ik dan weer aan kindjes.
Ik wens iedereen veel suc6 met zwanger worden.
Groetjes Wilma32
Wat je zegt Ineke, je kunt proberen wat je wilt met afleiding, er niet aan denken etc, maar onbewust ben je er toch mee bezig of zelfs bewust zoals Wilma. Goed eten, weinig alcohol, matig met zus en zo. Want als…
Dat stukje stress hebben we hier (gelukkig?) niet want ik wordt toch niet spontaan zwanger dus cru gezegt als we niet aan het behandelen zijn leef ik mijn leven zoals ik dat wil zonder waar dan ook rekening mee te hoeven houden. Maar alcohol drink ik alleen op een heel gezellig feestje, het rauwe spul zoals filet etc smaakt me minder, ik merk dat ik het niet eens echt mis. Maar het stoppen met eraan denken…dat lijkt wel haast onmogelijk. Zelfs als ik zelf goed mijn best doe, lekker afgeleid ben etc dan komt er wel weer die reclamefolder binnen van de Zeeman oid met leuke babykleertjes :roll: of die pampersreclame met een dansende baby…
Weet je soms denk ik wel eens dat het niet ‘afgesloten’ is tot we er letterlijk en figuurlijk helemaal mee klaar zijn op welke manier dan ook. Of omdat we zelf midden in de babykleertjes, luiers en potjes etc zitten of omdat we te horen krijgen dat we ook dat laatste stationnetje gepasseerd zijn en het over en uit is.
Ja, inderdaad! Misschien zijn we ook wel te streng voor onzelf om te willen dat we er niet aan zullen denken. Dat kan immers niet want het is zo’n grote wens!!!
Zelfs al zouden we het hebben afgesloten dan zal het nog altijd een gemis blijven, hoe dan ook.
Gelukkig zijn we wel in staat verder te kijken en wel te kunnen genieten van ander dingen!
Yeps helemaal Ineke! We blijven ermee doorgaan, hoop doet leven nietwaar? En gelukkig hebben we ook nog een hele pleur om voor te leven (behalve wandelende baarmoeder met bijpassende hormonsters te zijn :mrgreen: ) en van te genieten.
Ach en om het luchtig te maken…in de prime time van ons leventje, leven wij super gezond, en als we dan straks 80 zijn (met of zonder kids en kleinkids) dan zitten wij nog strak in ons velletje :lol: 8)
We kunnen wel een keer een topicje maken met een dikke ironische titel; Het voordeel van geen kinderen krijgen… en dan een topic vol met ‘zwarte humor’, sarcastisch tot en met een heeeeeele dikke knipoog om ons door de wat minder goeie dagen heen te slepen 
Zetten we daar allerlei dingen in als; nooit oppas hoeven te regelen, nooit geen regeldagjes, geen (peuter)puber ellende, geen zakgeld hoeven uitdelen, niet uitscheuren tijdens een bevalling, geen streepjescode-buik (hmm voor mij al te laat maar swah :lol: )…geloof dat ik zo nog wel even door kan gaan… 8)
Dag meiden,
Ook hier: same story. Of althans iets wat er op lijkt.
Sinds maart 2004 proberen we zwanger te raken. De eerste 2,5 jaar hebben we er voor gekozen om niet de medische molen in te stappen. Om er maar zo relaxed mogelijk in te staan, het los te laten en te zien wat er gebeurt. En ik moet jullie eerlijk bekennen dat ons dat goed afging. Nergens rekening mee gehouden, op mijn werk mooie stappen gemaakt, vakanties gepland zonder rekening te houden met, etc, etc.
Na 2,5 jaar toch maar de stap in de medische molen gezet en sindsdien is het steeds dramatischer. Godzijdank geen miskramen (en hoe dubbel denk je dan dat dat eigenlijk niet eens zo’n drama is, want dan weet je dat je een match hebt. Hele slechte gedachte, maar hoe wanhopig kan je zijn… 8) .
We zijn nu 10 maanden Clomid verder (75 % raakt binnen 3 maanden zwanger, wij niet), een baarmoederfoto waarbij ik flauw viel (en dat wil ooit ergens bevallen, ha!), nu aan de Primolut om mijn menstruatie op te wekken en de 1e kuur Gonal F en Pregnyl in de koelkast om de volgende cyclus te starten met IUI.
Wat positief is, is dat ik het afgelopen jaar wel geleerd heb om er over te praten. Niet altijd zonder slag of stoot, maar het helpt mij heel erg dat mensen om mij heen het weten. Dat ze me bellen wanneer ik in het ziekenhuis ben geweest. Dat mijn leidinggevende het weet en er ook heel schattig op reageert: "goh, als ik kan helpen, laat het me weten (het is een man :lol: )
En, oh, wat herken ik de frustratie als mensen het beter weten, me vertellen dat als je het loslaat het vanzelf gebeurt, inclusief talloze voorbeelden. Om nog maar niet te spreken over de “ongelukjes” die ik de afgelopen jaren heb aan moeten horen. Of de vriendinnen die hun lief maar aan hoeven te kijken of de Predictor test slaat op tilt.
Dus ja, Ineke, ik herken heel erg je gevoel en ik had ook never nooit niet verwacht dat het emotioneel zo zwaar zou zijn. Ik dacht dat ik het wel trok, ben nou eenmaal een taaie tante.
En Rhiannon, laten we inderdaad een topic openen met zwarte humor, want mijn lief en ik kunnen er gelukkig ook soms heel hard om lachen en zelfspot is me ook niet vreemd. En misschien lucht het wel op als het is toegestaan om lekker sarcastisch en cynisch te doen over alle goede raad die je krijgt (laat ik wel vooropstellen dat ik er nog steeds van overtuigd ben dat mensen het echt heeeeel goed bedoelen en gewoon ook niet meer weten wat ze moeten zeggen, toch?!!!)
Meiden, houd je taai!!
Groetjes,
Sen
ps…ben trouwens 2 weken terug gestopt met roken (alles voor het goede doel) en ben sindsdien echt helemaal één grote emotionele tijdbom. Heel fijn…
Ach, laat ik nou vergeten te melden dat mijn collega’s die het niet weten (ik geef leiding aan zo’n 40 man en daar heb ik niks aan verteld) denken dat ik gestopt ben met roken omdat ik zwanger zou zijn… :shock:
Of zou dat komen omdat de kilo’s er vanwege het stoppen aan vliegen naief kijk
Ja, inderdaad. Alle voordelen van het hebben van GEEN kinderen. Misschien gaan we er zelf nog wel in geloven! In ieder geval zit ik nu lekker in mijn pyamaatje, is mijn vriend zich aan het douchen, drinken we zo een bakje koffie en gaan we lekker een dagje weg. Zonder volgeladen auto, jengelende baby’s, middagslaapjes etc. etc. Wat toch verschrikkelijk fijn! En vanacht natuurlijk niet gestoord tijdens het ‘bedrijven van de liefde’
En die aanbieding:‘2 pakken luiers voor 12 euro’, nou dat geld doe ik lekker bij mijn nieuwe laarzen! hahaha.
Ik vind het alleen al een emotioele belasting dat je constant moet wachten… wachten op je nod, wachten in de wachtkamer van de gyn, wachten op een verwijzing, wachten op je IUI/IVF/klusdag, weer wachten op je nod… Er is maar zo’n klein gedeelte van de maand dat je daadwerkelijk wat kan doen.
Voordelen van het niet hebben van kinderen:
- het is niet jouw kind wat huilt (lees schreeuwt) in de supermarkt
- je kan zo alles winkels inlopen, zonder er rekening mee te houden, of er een lift is.
- je kan makkelijk door de Kruidvat (meestal heel smal)
- je kan al je geld aan jezelf uitgeven
- extra kamers in je huis voor eigen gebruik. Computerkamer, kamer voor de zonnebank etc…
meer weet ik er even niet… En voor alle duidelijk, ik zet mijn computer graag ergens anders neer, om er een mooi babykamertje in te maken :shock:
Angelbaby: wachten, wachten, wachten…inderdaad, wat heb ik daar inmiddels een gruwelijke hekel aan! En dan vooral het wachten in de wachtkamer. Regelmatig zit ik daar een half uur. Tussen vrouwen waar je niks aan ziet en denkt: goh, wat zouden zij hebben. Maar erger nog: tussen vrouwen die zo’n mooie bolle buik hebben (ik heb ook wel een bolle buik, maar zo mooi vind ik die dan weer niet :lol: ). Of vrouwen die hun wonder mee hebben genomen naar het ziekenhuis. Op dat moment vind ik het echt heel zwaar! Gelukkig is mijn liefste er vaak bij, dus dan hoeven we elkaar alleen maar aan te kijken. Maar eigenlijk zouden ze het moeten verbieden. Iets regelen dat je daar vooral niet mee geconfronteerd wordt.
Zo kwam ik trouwens ook huilend het ziekenhuis uit, toen ik hoorde dat mijn, zo verschrikkelijk aardige, gynaecoloog zwanger was. Helemaal leuk voor haar, maar wie bedenkt er nou dat je fertiliteitsarts zelf zwanger wordt (hahahaha, heel onredelijk, ik weet het, ik weet het)
En Ineke, ik ben de afgelopen jaren heel erg bedreven worden in feelgoodshoppen. Retail therapy is de beste die er is. Alles onder het excuus dat ik het nu nog aan mezelf uit kan geven ipv aan een kind.
Heb je een leuke dag gehad gisteren?
Hoi allemaal,
Ik ben gisteren naar de gyn. geweest, en de echo zag er heel goed uit, baarmoeder niks mis mee, eileiders zagen er goed uit. Kyste was weg, en mijn ei stond op 13 mm. 3 dagen zei de gyn. dat springt hij wel.
Verder ben ik bloed moeten gaan prikken op een heleboel dingen, 10 buisjes!!! Bij het diagnostisch centrum AZM een afspraak gemaakt voor 4 oktober as. Dit onderzoek heeft te maken met de stofwisseling.
Het ochtendgedeelte bestaat uit: bloedprikken nuchter, daarna gesprek, dan krijg ik een ontbijt, en een lunchpakket mee. Daarna heb ik eventjes tijd om bij te komen, en om 14.30 uur begint het middaggedeelte.
Dit bestaat uit: bloedprikken en een eindgesprek. OP 5 november as. krijg ik alle uitslagen van de onderzoeken naar de oorzaak van mijn miskramen. Mijn man gaat 4 oktober mee naar het AZM, omdat het mogelijk is dat je je misselijk voelt of gewoon duizelig. Ik mag vanaf 3 oktober geen melkproducten meer gebruiken, geen zuivel etc.
Bij het ontbijt krijg ik jus 'd orange met medicijn in. Ik mag koffie en thee en water drinken, maar zonder melk. Ik mag alleen gebruik maken van het ontbijt en lunchpakket van het ziekenhuis, daar zitten geen eiwitten in. Die mag ik namelijk niet innemen.
Herbalife gebruiken is wel goed volgens de gyn. Foliumzuur ben ik vanaf vandaag mee gestopt, tot na 4 oktober. Dit vertroebelt het beeld van de test. De rest omega 3,6 en 9 mag wel, anti-oxidant mag, vitamine B+C mag. Dat is volgens de gyn. heel erg goed, zeker om je lichaam zo optimaal gezond mogelijk te maken. Anti-oxidant en omega zorgen ook dat je je wat prettiger voelt, minder vermoeid, minder stress, en tegen luchtvervuiling etc.
Ik heb gevraagd wat er gebeurd verder als er niks uit de onderzoeken komt. Want die kans zit er in.
Het schijnt heel moeilijk te zijn om alle oorzaken te achterhalen, omdat het tal van factoren zijn die bij mk’s een rol spelen.
Maar in elk geval kun je wel dingen lichamelijk uitsluiten.
Mocht er niks uit komen, alles mocht goed zijn, dan wachten ze nog heel even af. Niet te lang, en gaan ze kijken of ze ons toch kunnen helpen met vruchtbaarheidsbehandelingen.
5 november as. weet ik meer, en dan weet ik waarschijnlijk hoe we verder gaan in de mmm.
Verder jullie reacties: niet aan denken aan die mooie kinderwens, inderdaad hoe doe je dat. Ik vind dat ook zo’n dooddoener.
Wat heb ik daar nu aan? Mensen horen iets via anderen of lezen dingen, en dan zeggen ze dat je je minder moet focussen op die grote wens.
Dit zijn dan overigens altijd mensen die zelf geen problemen hebben met zwangerschappen. Dan is het makkelijk gezegd.
Maar sta er zelf maar eens voor, dan denk je toch wel anders. Het is ontzettend confronterend en frustrerend. Telkens die onzekerheden, wachten op ongi, wachten of hij wel of niet komt, hopen, wachten bij de gyn. weer zwangere vrouwen die tussen je zitten. Het maakt je wel emotioneler op die momenten.
Kortom: het is gewoon heel moeilijk hiermee om te gaan, loslaten is erg moeilijk omdat je er mee bezig bent. Laten we realistisch zijn, als je een grote kinderwens hebt ga je door het vuur om dat toch te kunnen bereiken uiteindelijk. En je gaat net zolang door als er behandelingen zijn, en zolang je niet uitbehandeld bent. Je hebt er zoveel voor over, je hele leven richt je er op in. Je leefwijze pas je al aan, etc.
Dus uiteraard heeft een kinderwens wel degelijk impact emotioneel als steeds blijkt dat het niet lukt of mis gaat.
Iedereen veel suc6, en ik duim en bid voor iedereen en mezelf uiteraard dat onze vurigste wens ooit in vervulling mag gaan.
Groetjes Wilma32
Hoop dan voor jou meer duidelijkheid Wilma!! Suc6…