K.imberly huilt vrij snel. Als een kindje zegt dat ze een stomme rok aan heeft, is het al brullen. Ik heb haar natuurlijk uitgelegd dat jongetjes rokjes niet leuk vinden, blabla. Toen begreep ze het wel.
Thuis huilt ze ook snel, en dat heeft ze al een tijdje. En nu met de spanning van de basisschool is het natuurlijk nog een tikje erger.
Hoe kan ik ze wat sterker maken, zodat niet meteen de tranen zo heftig vloeien?
(Helaas is ze ërfelijk belast" want ik kan er zelf ook wat van, vooral met bijv. een zielige film ofzo. :oops: )
Herken veel, Y.eline is net zo ze huilt om de kleinste dingen (als ze een rood vlekje op de hand heeft (wat er al dagenlang op zit bijv.) is het al huilen omdat het volgens haar bloed is :roll: :lol: ).
Als het op school druk is dan is ze ook helemaal van slag.
Heb al veel geprobeerd maar weet echt niet hoe ik dr emotioneel sterker kan krijgen.
Hopelijk komen hier nog meer reactie’s
:hug:
Ik denk dat ze vooral moet leren om zich anders te uiten, het mag haar natuurlijk best raken, maar het is niet nodig om zo overstuur te raken van zo’n stomme opmerking. Ik zei tegen mijn meisje (volgens mij hebben veel meisjes van die leeftijd er last van hoor) vaak dat ze tegen dat kindje dan kon zeggen dat dat niet zo aardig was, of dat ze dat niet leuk vindt, of dat dat kindje op moet houden. Het was wel even volhouden, maar heeft wel geholpen.
Ik herken het ook.
Hier heeft het goed geholpen om het gevoel te benoemen. “Ik zie dat je erg verdrietig bent, balablabla”.
Zelf ben ik iemand die nogal snel zoiets heeft van: hup, nu klaar, geen gezeur…Of: nou, daar hoef je niet om te huilen joh!
.Op school gaven ze aan dat dat niet zo handig is. Want het kind vindt het wel iets om over te huilen.
Alleen al door het te benoemen en serieus te nemen werd het toen heel snel minder, en nu is het over. We zeggen nu bijvoorbeeld: je vindt het niet zo aardig he, dat hij dat zegt. Gelukkig vind jij zelf de rok wel erg mooi! (iets in die trant) Alleen al die bevestiging en het benoemen van het gevoel helpt het kind al.
Ik was bang dat ze dan dus over alles zou gaan huilen, omdat wij het serieus namen, maar het tegendeel is waar 
@hanneke wrote:
Ik herken het ook.
Hier heeft het goed geholpen om het gevoel te benoemen. “Ik zie dat je erg verdrietig bent, balablabla”.
Zelf ben ik iemand die nogal snel zoiets heeft van: hup, nu klaar, geen gezeur…Of: nou, daar hoef je niet om te huilen joh!.Op school gaven ze aan dat dat niet zo handig is. Want het kind vindt het wel iets om over te huilen.
Alleen al door het te benoemen en serieus te nemen werd het toen heel snel minder, en nu is het over. We zeggen nu bijvoorbeeld: je vindt het niet zo aardig he, dat hij dat zegt. Gelukkig vind jij zelf de rok wel erg mooi! (iets in die trant) Alleen al die bevestiging en het benoemen van het gevoel helpt het kind al.
Ik was bang dat ze dan dus over alles zou gaan huilen, omdat wij het serieus namen, maar het tegendeel is waar
Mmm weer wat geleerd, heb wel moeten lachen om het deel wat ik rood heb gemaakt.
Het is helemaal waar wat je schrijft, maar herken mezelf er ook in
je hebt ook weerbaarheids trainingen voor kinderen.
en trainingen voor ouders om te leren hiermee om te gaan.
toevallig gaat het dochtertje van een vriendin zoiets doen.
Je hebt diverse trainingen hiervoor.
Wij hebben morgen intake bij Intraverte, zij hebben meerder kantoren in Nederland geloof ik.
Zij gaan op basis van sport en spel onze oudste begeleiden in o.a. meer zelfvertrouwen krijgen, weerbaarder worden en ze zal ondersteund worden in haar extra gevoeligheid.
ik denk dat vooral praten op haar niveau belangrijk blijft. Of zoek boeken in de bibliotheek die daar over gaan, lees het voor en praat dan over de hoofdpersoon. Aan de hand daarvan kan je dingen uitleggen. boeken doen het vaak ook wel goed.
Ik heb inmiddels een afspraak met de juf gemaakt. Die merkt ook dat er dingen “anders” zijn.
Ze is wel bij de pinken, is slim, pakt dingen snel op, maar op sociaal/emotioneel gebied is er toch iets aan de hand.
Eerlijk gezegd ben ik blij met die bevestiging, ik weet nu dat ik het me niet inbeeld. Ik ben wel erg benieuwd wat de juf nog meer wil vertellen, misschien kan ze ook wat tips geven.
Mijn zoon is ook gevoelig en we hij is van oktober en we hebben er voor gekozen om hem lang in groep 1 te houden. Hij kon na de zomer qua kennis best naar groep 2, maar emotioneel gezien dus echt niet. Hij is nu 5 en we zijn zo blij dat hij in groep 1 zit. Hij is emotioneel ontzettend gegroeid en een stuk weerbaarder geworden.
We hebben het advies van de juf gevolgd:
-laat hem lekker lang in groep 1 zitten
-accepteer dat hij zo is (het is een karaktertrek en dat kan je niet veranderen. Je kunt hem er hooguit mee om leren laten gaan)
-geef het de tijd; het komt wel goed
-probeer hem aan te moedigen om zoveel mogelijk te spelen na schooltijd (hij kende hier nog niemand, dus dat was best moeilijk voor hem. In het begin was het altijd hier spelen, maar nu wisselt hij prima af).
En tot nu toe moet ik haar gelijk geven. Het komt wel goed, ook al zal hij altijd gevoeliger zijn dan gemiddeld.
Geef het de tijd is mijn advies.
Na de cursus"opvoeden doe je zo" te hebben gevolgd, kwam ik in gesprek met de cursusleidster en de stagiaire. En wat blijkt: de stagiaire heeft een afstudeerproject over Hoog sensitieve (gevoelige) kinderen. En inderdaad, bijna alle dingen zijn herkenbaar! Aangezien er hier meerdere moeders zijn die mijn verhaal herkenden, hierbij een link naar een site die bij ons veel duidelijkheid heeft gegeven:
http://www.weguitchronischevermoeidheid.com/hooggevoeligkind.html
Als de link niet mag, dan pb maar, dan stuur ik hem alsnog even door!