Ik zit in het traject voor eiceldonatie, als donor.
@Bella wrote:
Ik vind het ook een raar idee. Ik ben niet voor anonieme zaadcel donoren omdat ik vind dat iedereen het recht moet hebben of te weten waar zijn of haar genen vandaan komen. Als het enigszins mogelijk is.
Dus gaan die eicellen dan anoniem gedoneerd worden of niet anoniem?
Tegenwoordig is het in NL helemaal niet meer anoniem. Belgie doet nog wel kruisdonatie. Als je dus doneert moet je er rekening mee houden dat er 16 jaar later een nieuwsgierige puber bij je op de stoep kan staan.
Om die reden doe ik gekende donatie.
@mandy_d. wrote:
Natuurlijk is het niet betaald,maar vind een onkostenvergoeding van 1000 euro niet bepaald een schijntje…kan me voorstellen dat vrouwen dit toch om verkeerde redenen gaan doen.
Weet iemand wat de criteria is?
Het is max 900 euro en alleen qua reiskosten ga je die kant al heel vlug op. Het wenspaar woont bijv in de buurt van Utrecht en ik woon in het noorden van NL.
De criteria zijn; dat je als donor niet ouder mag zijn dan een bepaalde leeftijd (37 volgens mij, ivm vergrote kans op afwijkingen) en zonder bekende genetisch overdraagbare aandoeningen.
Samen een kindje krijgen heeft natuurlijk altijd iets onverwachts, dus hier selecteren ze niet op. Je krijgt geen uitvoerige genetische scan ofzo.
Je eierstokken worden bekeken (inwendige echo) om te zien of er voldoende eiblaasjes zijn. Als je zelf verminderd vruchtbaar bent heeft het niet zo heel veel zin om te gaan doneren natuurlijk. En er wordt gekeken of er andere afwijkingen zijn, hoe de eierstokken in de buik liggen etc.
Je krijgt een psycholosch onderzoek, om te kijken of je het niet uit dwang doet, je terdege beseft dat je een stuk DNA weggeeft, maar ook dat als er een kindje uit komt die NIET jouw kind is.
@Duimelijntje wrote:
Ik vind de leeftijd nog best vrij hoog, tot 45 jaar :think:
Daarbij weet ik gewoon heel zeker dat ik mijn eitjes niet zou willen doneren, alleen als het voor mijn eigen dochter zou zijn, zou ik dat willen doen, anders echt niet .
Ik zou er nog niet eens over nadenken eigenlijk :think:
Juist als je aan je eigen dochter zou doneren, zou dit onethisch zijn. Ze zou zwanger worden van haar eigen broer of zus.
De leeftijd van 45 jaar gaat over de acceptor, niet over de donor, dat is tot 37 jr.
@WoLa wrote:
Maar een kindje gaan verwekken wat helemaal niet van jezelf is klinkt mij erg als over de grenzen van de wetenschap gaan om je eigen kind te kunnen ‘maken’
Nee, ik ben er dus tegen :shifty:
Gelukkig kreeg je er zelf 3, plus nog 1 binnenkort. Zonder problemen? Wat een zegen dat je die door merg en been gaande pijn van een onvervulde kinderwens nooit hebt hoeven voelen!
Een kinderwens is niet iets wat je zomaar ‘effe’ opzij zet. Je neemt het je hele leven mee. En ik vind het eerlijk gezegd heel onaangenaam dat je zo durft te oordelen. Ik word er zelfs gewoon boos van!
Ik vind het prima als het geen optie voor jou is om te doneren of te ontvangen. Maar waarom jouw persoonlijke keuze aan anderen opdringen en het hun ‘verbieden’?
Kinderen in deze situaties zijn juist heel erg gewenst. Ik ben er niet bang voor dat ze slecht behandeld zouden worden. Nee, 100% weet je het nooit, maar mensen met zo’n sterke kinderwens, die er zo bewust voor kiezen, dat lijken mij de laatsten die zoiets hun kind aan zouden doen.
Natuurlijk is het kindje uiteindelijk wel van haar. Mijn eicelletje is niet een kind. Daar moet een spermacel bij, van haar man. En dan heeft het nog 9 maanden groeitijd, in háár lichaam, met háár placenta. Daarna evt een periode borstvoeding. Het kindje kent háár geur, niet de mijne. Háár hartslag, niet de mijne.
Ik ben ook van mening dat zwanger zijn (van je eigen materiaal) je niet alleen een moeder maakt. Er zijn meer manieren om moeder te zijn. Dit is er één van.
Net 32 jaar is de vrouw waaraan ik wil doneren. Vervroegde overgang, al jaren bezig. Wat voor kans heeft zij nu gehad? Zij is niet 45 of zelfs 60 jaar. Ze is gewoon een normale vrouw met een normaal leven en een kinderwens.
De verhalen zijn schrijnend, adoptie is niet gemakkelijk en heel erg duur en zonder echte garanties. Ook is het steeds duidelijker dat geadopteerd zijn (psychische) problemen kan opleveren, zeker als kinderen in een heel andere cultuur opgroeien dan waar ze vandaan komen. Steeds meer landen brengen daarom kinderen het liefst in eigen land onder.
Het stel waar ik voor doneren ga kijkt met zoveel liefde naar mijn meiden, gaan zo ontzettend leuk met ze om. Zonder jaloezie, zonder verwijten, met veel hoop op de behandeling en zo zo veel angst dat het zou kunnen mislukken.
Want de kans dat het echt tot een zwangerschap komt is maar 30%. Net zoveel als bij een spontane zwangerschap bij normale vruchtbaarheid. Zo maakbaar is het allemaal dus niet.
, ze geeft enkel aan dat zij er zeker geen onderdeel van zou uitmaken zowel qua ontvangen alswel het doneren.