Zie titel. Dat zeg ik altijd tegen mensen (lees: (schoon)moeders) die vinden dat ik harder moet zijn. Hem moet laten huilen etc. Ik wil hem alle zekerheid geven die een baby maar kan wensen, en bovendien doet het me veel te veel pijn, hem laten huilen.
Maar… ik wil natuurlijk niet straks met een huilende puber in mijn armen rondlopen. Bijwijze van spreken. Wanneer begint het echte opvoeden? Wanneer werden jullie harder? Wanneer wordt ‘onmacht’ van zo’n kleintje ‘uittesten’? Met een half jaar? een jaar? Vijf jaar? Ik heb werkelijk geen flauw idee.
Kunnen jullie me vertellen hoe/wanneer jullie het doen / deden, opvoeden dus?
Dank!!!
Groetjes,
Femke
hoi!
Ik heb een keer iemand horen zeggen: een baby kun je niet verwennen, maar wel gewennen aan iets. Dit vond ik wel mooi gezegd.
Mijn schoonmoeder zei ook vaak tegen mij: hij mag best even huilen hoor. Ik heb me er weinig van aangetrokken. Dit ook omdat alex een hele tevreden baby is, en weinig huilt. Als hij dan huilt dan is er vaak ook wat, en troost ik hem.
maar in welke situatie bedoel jij? bij het slapen gaan? bij het spelen?
op een gegeven moment kom je er zelf achter wanneer het echte opvoeden begint.
ik denk zelf dat het onder 1jr nog niet echt begint, dan begin je meer met opbouwen en zoeken wat je zou kunnen doen qua opvoeden.
bij mijn eerste begon het echte opvoeden pas na 2jr. voor die tijd was het 2jr lang een baby, heel rustig en zeer tevreden.
bij mijn 2de begon het wat eerder met 1jr ongeveer.
het is niet erg als je over iets advies krijgt, maar je moet het pas opvolgen als het ook daad werkelijk bij je past en bij je kind.
en als het ook van iemand komt die het beste met jou en je kind voor hebt. en niet omdat het zo hoort.
elk kind is anders en elk kind voed je in bepaalde dingen anders op.
bovendien is het huilen van je eigen kind heel anders als het een kind van een ander is. je krijgt een gevoel door je lichaam die door merg en been gaat en dan kan je hem toch niet laten huilen.
je groeit erin als het toch anders wordt en ze je gaan uittesten. en dan ga je zelf uittesten of het ook echt uittesten is vanuit je kind.
ik werd ook doodmoe van schoonouders die dat steeds zeiden.
Senna was bv nog geen eens 2 maanden toen zeiden ze dat al :?
Ik trok me er niets van aan als 1 van de kinderen huilen ga ik er na toe
Nu is Maris 6 maanden en ik weet nu wat voor huiltje ze heeft.
Vaak huilt ze even in haar slaap en na bv 1 min is dat weer over ik denk dat dat haar verwerking van de dag is.
Dan ga ik niet na haar toe.
Maar als het echt brullen is kijk ik wel even en troost ik haar ook.
Ze is nu aan het testen ofzo want als ze overdag lekker in de box ligt kan ze uit het niets in 1 keer keihard brullen.
Ik schrik me dan steeds een ongeluk en ga gelijk kijken en dan is er gewoon niets aan de hand en heeft ze een dikke lach op haar gezicht als ze mij ziet
Senna is nu 2 jaar maar als hij s’nachts wakker wordt en hij huilt ga ik altijd na hem toe.
ik neem hem even mee in bed en als hij wat rustiger is breng ik hem weer na zijn eigen bedje en dan slaapt hij gewoon weer verder
Vertrouw op je moedergevoel en luister na je kind je merkt vanzelf wel welk huiltje wat betekend
ik heb een zeer bijzondere houding in opvoeden: ik geloof niet in uitproberenop zo’n jonge leeftijd. en in laten huilen al helemaal niet. :shifty:
wij hebben in alles de houding “hij wil op zijn manier iets duidelijk maken” en door te zoeken naar het hoe/wat/waarom hebben we hier -bijna- nooit strijd. ( ook niet nu hij zelf om alles nee roept 
)
wel denk ik dat het uitproberen NU pas een beetje begint…eerder ook wel eens, maar dat waren korte momenten, nu is het meer dagen…
opvoeden begon hier rond 1 jaar echt: toen hij ging lopen en alles wilde voelen/pakken enz. Toen zijn we heel klein begonnen met het woord “nee” en dan alleen bij dingen die écht gevaarlijk waren.(stekker uit de tv trekken bv) de rest hebben we gewoon veilig gemaakt en/of aan de kant gezet zodat je niet de hele dag loopt de corrigeren en je pruts lekker kan ontdekken.
tot die tijd werkt weghalen en/of afleiden prima.
het is maar net waar jij je fijn bij voelt, welke ideeen je hebt over opvoeden en grenzen stellen…
dus wat al eerder gezegd werd: volg je moederhart :thumbup: en laat je niks voorschrijven door wie dan ook 
nee hoor baby’s kun je niet verwennen! met het laten huilen bijv. bereik je alleen maar dat ze zich niet meer veilig voelen en alleen nog aar meer gaan huilen dus inderdaad vertrouw op jezelf dan komt het helemaaal goed!
Dank jullie!!! Dat was even een hart onder de riem.
Friso huilt vaak, ik kan hem nauwelijks alleen laten. Maar ookal vind ik het soms erg vermoeiend om hem zoveel bij me te hebben en geniet ik echt van de momenten dat hij wel alleen ligt te spelen, het voelt voor mij wel goed hem bij me te hebben. Zo van, ‘zo hoort het’. Een soort basisgevoel zegmaar. Ben blij te begrijpen dat dat niet ‘verwennen’ is… En idd, ik herken zijn ‘huiltjes’ ook wel, inmiddels, dat scheelt. Als hij gewoon ‘zeurt’ en ik wacht een halve minuut is hij soms weer stil. Dan heeft 'ie een nieuw speeltje ontdekt ofzo.
In elk geval, dank voor jullie antwoorden en ik ga gewoon lekker door, zo.
Groetjes,
Femke
Sluit me aan bij de rest. Wij zitten nu vooral in de fase waar Guusje het over heeft. :roll: :lol:
En voor wat ‘wetenschappelijke feitjes en argumenten’ om (schoon)moeders stil te kijgen zie deze link(wel in het Engels :mrgreen: ), en dan vooral het kopje
LETTING BABY “CRY-IT-OUT” YES, NO!
en
4 WAYS TO TEACH YOUR BABY TO CRY BETTER
Eisblume, dank je wel!!! Wat een nuttige site!
Groetjes,
Femke
Ach ja, je pikt nog eens wat op als je naar Dr. Phil kijkt :oops:
Herkenbaar. Ik heb ook zo’n schoonmoeder én vader die zo’n beetje bij alles zeggen…dat moet je niet zus of zo doen, want dan verwen je ze…grrr… Ik trek me er niks van aan, maar irriteer me er wel aan.
In t begin had ik wel moeite met het huiltje te herkennen. Maar nu, na 4 maanden, laat ik hem dus wat vaker liggen, met als resultaat dat ie in slaap valt. Heerlijk…en ja, doe het wel een beetje met pijn in t hart. Want als je kleintje huilt, wil je m toch t liefste troosten. :inlove:
Ik heb altijd gereageerd op het huilen van de kinderen, altijd gestroost. Voor het jaar maar ook na die tijd. Periodes van onrustig slapen gingen net zo plots voorbij dan dat ze verschenen waren. Maar intussen was ik er gewoon voor de kinderen als ze me om wat voor reden nodig hadden. (en die reden me niet altijd duidelijk was).
De oudste 3 zijn nu beginnende pubers van 10,12, en 13 jaar en nee hoor ik hoef ze al jaaaaren niet meer in slaap te wiegen.
Opvoeden en er zijn voor je kindje als het 's nacht of wanneer dan ook huilt om wat voor reden gaat prima samen.
daan wil ook wel eens midden in de nacht wakker worden en ontroostbaar beginnen te huilen. Ik hoef er dan alleen maar ff naartoe, heel ff op schoot te nemen, hem over zijn bolleke te aaien en zachtjes te fluisteren, en binnen 5 minuten kan ik hem terug leggen en slaapt ie gerustgesteld verder…
wat iemand eerder hier beschrijft (dat de baby ineens zomaar in de box begint te krijsen om vervolgens breeduit te lachen als je je gezicht laat zien) heeft volgens mij te maken met het plotselinge besef dat mamma er niet meer is(niet zien is er niet zijn)… door heel even te laten weten dat je er bent is het kindje gerustgesteld…
Ik denk dat dat ook bij Daan zo is, in het donker wakker worden(in het begin van de avond laat ik het licht op de overloop aan), en even gedesorienteerd zijn… even bij mama zijn stelt hem dan gerust en laat hem rustig verder slapen… 's ochtends heeft hij dit overigens minder, dan gaat hij eerst op zijn gemak liggen spelen… :think:
Laten huilen… (om ff on-topic te blijven :mrgreen: ) toen daan heel klein was deed ik dit niet, maar hij lag toen negen van de tien keer binnen drie meter van me vandaan… (box of in wagenbak naast mijn bed) Nou huilde hij niet zo gek vaak… maar goed. Nu is het zo dat als hij begint te krijsen ik wel ga, maar als hij ligt te murmelen(niet echt huilen maar beetje zeuren) laat ik hem liggen. Vaak valt hij dan of in slaap, of gaat het over in krijsen en dan ga ik wel. Overdag wil hij wel eens ineens beginnen te huilen omdat ik net ff niet doe wat hij wil(niet bij hem komen zitten ofzo) Dat negeerik of ik zeg hem dat mama nu even iets anders moet doen… Anders is het als hij omvalt(gebeurt nogal vaak) en hij zich pijn doet… dan ben ik er als de kippen bij, en is het vaak ook zo weer goed…
Sja… ieder kind is anders, maar bij lucas werkte die aanpak in het begin niet, die huilde ook stukken meer dan daan… Die heb ik dus af en toe wel even laten huillen, omdat troosten ook niet werkte
Ik denk dat je gewoon moet doen waar je je goed bij voelt, allereerst!
Ik heb even opgeduikeld uit mijn studieboek:
Het ik-besef ontstaat langszaamaan vanaf de leeftijd van 9 maanden maar is echter pas volledig voltooid rond de leeftijd van 18 maanden. Vanaf dit moment wordt het kind niet meer aangeduid als baby maar als peuter.
en
Voor baby’s is het van vitaal belang dat zij kunnen rekenen op een responsieve verzorger. Veilige hechting met minimaal één persoon gedurende het eerste levensjaar is essentieel om op te groeien tot een evenwichtige volwassene