Ik zit er een beetje doorheen, mijn dochtertje van 20 maanden is heel heftig in haar reacties.
Ik probeer het goed aan te pakken maar vraag me af of ik dingen nog anders/beter kan doen, waardoor het beter vol te houden is.
Bijvoorbeeld vandaag, het regende de hele dag en mevrouw wou naar buiten. Ik heb gezegd, nee we gaan niet naar buiten want het regent en je bent al een beetje ziek. Heel drama, ik zei toen; zullen we samen met de blokken gaan spelen? Maar ook dat was niet goed.
Ze blijft dan gewoon helemaal overstuur huilen. Dus probeer ik nogmaals om samen te gaan spelen.
Dat werkt dan gewoon niet, dus geef ik haar een waarschuwing dat ze niet moet zeuren als iets niet gaat zoals ze wil en probeer nogmaals te gaan spelen.
Uiteindelijk zet ik haar dan maar in de hoek zodat ze even uit kan razen, maar het lijkt wel alsof ze dan vergeet waar het allemaal om gaat. Ze blijft gewoon doorhuilen.
Na een halve minuut kom ik dan naar haar toe, op mijn knieën en zeg; Het is alweer goed, maar als mama zegt dat iets niet mag, dan hoef je er niet om te gaan huilen. Ze geeft me dan wel een knuffel en dan gaan we samen spelen, maar nog geen 10 minuten later begint het eigenlijk alweer opnieuw.
Pfff… sorry voor het hele verhaal, maar merk dat ik er echt een beetje doorheen zit, dat gekrijs is gewoon zo heftig dat ik het moeilijk vind om het te negeren.
Voor de rest heeft ze ook echt veel vrolijke dagen, maar ze is gewoon echt een hittepit!
Ik hoop dat jullie wat tips hebben
Als mijn peuter dat doet, en dat is nogal eens ;), dan laat ik haar lekker een poosje in haar sop gaar koken. Als ze dan afgekoeld is, vraagt ze uit zichzelf of ze bij me mag komen, en maken we het goed samen.
Soms hebben ze, vind ik, gewoon even een poosje nodig om echt uit te kunnen razen. Alsof ze dan iets kwijt moeten, maar dat niet lukt, zolang je aan ze blijft ‘trekken’. Snap je wat ik bedoel?
:hug: Lastig, die helse meiden, hè? 
Ik merk ook vaak dat ze gefrustreerd is (of dat denk ik dan) en dat ze het helemaal erg vind dat ze het nog niet kan zeggen.
Maar het probleem bij haar is dat ze niet kan afkoelen/uitrazen, het komt er gewoon op neer dat ze al die tijd (hoe lang dan ook) huilt/jankt/krijst.
Het is pas weer goed als je haar komt halen/een knuffel geeft.
Daardoor weet ik niet goed of het zin heeft en is het misschien ook wel zo vermoeiend. Maar lastig is het zeker…
Herkenbaar hoor… hier ook zo’n driftige tante en die moet dan ook nog opboksen tegen 3 grote broers/zusje… “neeeheeee mij mij mij!” is veel gehoord… er word gegrist en gemept door dreumeslief en als het haar niet zint zet ze het op een hartverscheurend gillen… of krijsen… Nee… is favoriete woord.
Hier zeg ik toch rustig “Nee, Suus, dit gaan we niet doen, je luistert naar mama en anders brul je maar even op de trap” en als ze dan blijft hangen… dan zet ik haar daadwerkelijk op de trap… ik “plemp” haar daar ook wel duidelijk op zeg maar… zeg dan " zitten, huil maar, als je rustig kan zijn, mag je weer in de kamer" en dan loop ik weg, sluit de deur en wacht tot ik hoor dat ze meer adem haalt tussen haar uithalen… en dan doe ik de deur weer los en zeg “ben je klaar nu?” Ze zegt nu ook “ja kaar mama” en dan komt ze weer vrolijk spelen of doen.
Ze is gewoon haar grenzen aan het bepalen… hoever kan ze gaan.
Vind het de meest vermoeiende tijd van de dreumesperiode… begint meestal rond de 18 a 20 maanden en duurt vaak tot circa 2,5 jaar.
Volgens mij doe je het verder hartstikke goed, je biedt een alternatief om te doen enz.
Anderzijds had ik Suus gewoon in de regen laten spelen… regenlaarzen aan, regenjas aan of pak en hup… is niks leukers dan plassen stampen en met je ogen knipperen in de regen en voelen hoe het is om nat te worden… met goede regenkleding aan word ze er verder niet ziek van hoor… ook niet als ze al wat snottert… gewoon niet te lang en daarna lekker warm worden… drinken, eten enz.
Pick your battles zeggen we dan…
hier een pittige jongen als hin driftig is laat ik em.ligen en stap er overheen. gezellig doen is aandacht, krijsen is geen aandacht.
als ik hem moet terechtwijzen… dan doe ik dat door.het te noemen en.direct te gaan spelen. of.gewoon noemen. hoek of trap gebruik ik niet.
Misschien moet ik ook maar eens de gang proberen inderdaad, zitten er toch weer muren tussen en houdt ik het misschien ook gemakkelijker vol.
Gelukkig zegt ze nog geen nee; wel ja en heel wat andere woorden, maar dat is toch nog wel fijn… hoeft van mij ook niet zo nodig.
Toch fijn om te horen dat het ‘normaal’ is… Morgen maar weer eens met hernieuwde energie proberen.
… in de tuin spelen is deze week niet zo handig, omdat deze verbouwd wordt met manlief: vallende takken/bomen, stenen overal en meer…
Straffen vind ik nogal voor zo’n klein kindje. Mijn dochtertje is 21 maanden en heeft meerdere malen per dag deze buien, die vaak overgaan is woedeaanvallen (maar dat heeft ze al sinds ze kan kruipen, waarschijnlijk door een niet zo leuke babytijd en dat ze elke keer weer iets heeft). Maar dan kan ik mijn dochtertje niet aankijken of raken, ze gaat op de grond liggen, en gaat als een razende tekeer soms hoofd tegen de grond/muur alles wat ze tegen komt smijt ze mee op dat moment (alleen als het zover komt grijp ik in)
Als er iets gebeurd dat niet mag, leg ik haar uit waarom het niet mag. Daarna is het altijd huilen, vaak zorg ik dan dat we gewoon iets anders gaan doen. Wil ze dit niet mag ze het even lekker zelf uitzoeken. Vaak rent ze dan een beetje boos rond, en als ze weer rustig is komt ze vrijwel altijd bij mij knuffelen.
Wij zullen hier nooit zeggen dat ze om zoiets niet hoeven te huilen. Ze zijn nog zo klein, als ze verdrietig willen zijn mag dat best. En je merkt zelf wel of ze zich aanstellen. (Mijn dochtertje kan bijvoorbeeld ontzettend verdrietig zijn als ze niet nog een stukje ontbijtkoek krijgt ofzo. Zal dan nooit zeggen je hoeft daar toch niet om te huilen). Zeg altijd iets in de trant van: Ik snap best dat je verdrietig bent, het is ook vervelend dat je niet naar buiten kunt maar je bent een beetje ziekjes, laten we iets anders gaan doen.
Straffen? ik neem aan dat je dan doelt op het gebruik van de hoek (vraagstelster) of de trap (die ik gebruik)
Ik ben het eens met de gedachtengang dat je een kind niet hoeft te conditioneren omtrent waarom het huilt. Wij zeggen ook nooit “daar hoef je niet om te huilen” Het kind huilt, dus hoeft het blijkbaar wel te huilen. Waarom… is aan henzelf.
Hoewel onze oudste van bijna 8 echt overal om huilt en haar houden we nu wel voor dat het in haar nadeel kan werken. Dat mensen haar ook minder serieus kunnen gaan nemen als ze overal om huilt. Ze is erg gevoelig en haar emoties zitten hoog. Dus zij krijgt nu wel begeleiding om ook alternatief haar emoties de baas te worden. Dat terzijde.
Wel geef ik aan dat ze best mag huilen, maar ik dat niet hoef te horen… in die zin gaat ze bij doorzetten van een driftbui/huil/gil bui… dus op de trap met het idee dat ze daar de ruimte krijgt uit te razen, zonder dat ik daarvan mee hoef te genieten. Dat trek ik namelijk niet. Ze gilt nogal hard.
Ik zie het ook niet als straf, ik zet haar niet op de trap omdat ik boos ben, of omdat ik vind dat ze straf “verdient”
Maar ik geef wel aan dat mama buikpijn krijgt van haar gehuil en dat we dit of dat kunnen gaan doen… maar dan is het “nee!” en nog harder brullen… dan zeg ik wel… Oke, prima, jij wil huilen, gillen en boos zijn, mama wil dat niet hoeven aanhoren, dus ga je even op de trap. Dan zet ik haar daar neer en zo krijgt zij de ruimte om gecontroleerd te huilen… ik sta aan de andere kant van de deur, gespitst te luisteren naar de veranderingen in haar gehuil en zodra ik hoor dat het minder word, ze meer ademhaalt enz… dan ga ik het gesprek al weer aan… dan is het klaar, knuffelen en hupp…
Over een kind heen stappen moet ook maar net werken… dat werkte bij de jongens… maar Suus klemt zich aan mijn been vast als ze driftig is… die probeert letterlijk af te dwingen dat ik haar d’r zin alsnog geeft.
T is een pienter en pittig ding.
Het ene kind is dus duidelijk het andere niet.
Persoonlijk heb ik dan weer niks met kindjes die boos door de woonkamer stampen en onderwijl tegen de deur, de bank of de meubels aanschoppen of ertegen slaan… Bij een ander kan dat ook niet altijd, terwijl ze wel overal een hal of trap hebben…na 18 maanden neemt het begrip van oorzaak en gevolg enorm toe. Geweten ben ik nog voor hen, maar ze snapt ook dat ze haar schoenen moet pakken als ik zeg dat we naar buiten gaan… dus kan ze ook snappen dat als ze driftig is en gaat gillen en niet reageert op een alternatief, de trap de plek is om je boosheid eruit te gooien…
Geen straf in mijn opinie, wel een aangeleerde plek waar ze boos MAG zijn… net als dat ze slaapt in bed, eet aan tafel zittend in de kinderstoel… ben je heel erg boos en verdrietig, dan krijg je een plekje om even alleen te zijn… op de trap… andere insteek en intentie.
Vind dat een mooie insteek Cell!
Hier al een meid die nu langzaamaan dit gedrag al begint te vertonen. Als ze haar zin niet krijgt is het gillen, krijsen, brullen noem maar op. Alleen wegzetten is de komende tijd nog geen optie (te klein gehuisd en wil haar niet in bed zetten, vind ik niet kloppen). Maar in het nieuwe huis kan ik haar dat inderdaad vertellen over een tijdje.
Ik herken ook het vastklampen en nooit meer los willen laten.
Wat wij wel doen (Keira kan een enorme drama queen zijn) is haar zeggen “nee, dat doet geen pijn” als ze op haar billen terecht komt. Als ze valt mag ze huilen, gillen wat ze wil, dat doet pijn. Maar ze kan dat ook doen als ze amper valt maar haar zin niet krijgt.
Wij gebruiken hier de mat in de gang, maar dan als time out plek. Zo is het ons ook geleerd op de peutercursus. Het is geen straf, maar ik haal mijn kind uit de situatie waarin ze haar boosheid niet onder controle krijgt.
Daar krijgt ze de gelegenheid om uit te hulen, ik zeg net als Cell ook dat ze mag terugkomen als ze klaar is. Daarna begin ik er niet meer over, maar soms heeft ze zelf nog behoefte om het even te benoemen. Mama, mijne huilen zegt ze dan. Ik zeg dan vaak, ja je moest even huilen maar nu gaan we weer lekker spelen.
Maar het is lastig hoor, ik voel me iedere keer een slecht moeder als ik haar op de mat hoor huilen. Maar als ze terugkomt, weet ik weer dat het toch goed is geweest…
Grappig om te lezen wel.
Een aantal jaren terug was het heel normaal om je dreumes/peuter te straffen. Een time out, strafstoeltje, strafmatje… Allemaal plekjes waar je kind voor straf werd neergezet.
Nu men (de pedagogen en psychologen) daar toch wat van terugkomen, is het opeens neee geen straf hoor, gewoon even apart, even een eigen plekje etc.
In de aanpak is er niets veranderd
Ik vind het niet oke om een kind van 20 mnd te zeggen dat je geen zin hebt om zn verdriet te horen en dat ie dus maar apart moet. Dat doe ik met mijn negenjarige als het echt niet anders op te lossen is, maar zeker niet met een driftige dreumes die niet weet wat ie met zichzelf en zn emoties aanmoet.
Benoemen, alternatieven bieden; ik zie dat je boos bent, maar als je slaat heb ik pijn, zullen we in het kussen slaan? Die kant op…
Je kunt er natuurlijk je eigen draai aan geven, maar vind het persoonlijk nog steeds straffen. Ik zou het vreselijk vinden om 1 van mijn meisjes op de gang te moeten zetten huilend. Er zijn zoveel andere manieren om het op te lossen.
Het invullen voor een kindje of iets wel of niet pijn doet kijk ik een beetje raar van op. Al lijkt het voor jou meevallen misschien vind jou kindje het wel pijnlijk, of moet hij/zij huilen van schrik.
En ben het ook met Lune eens :thumbup:
Beetje jammer wel dat er dan weer alleen gevallen word over de uiterste maatregel… Ik bied EERST alternatieven aan, probeer af te leiden, stuur haar in een richting waarvan ik denk… dat leid af en dan is d’r focus op wat anders. Maar als dat niet werkt, ja, dan ben ik er wel klaar mee ja.
Iets met “wanneer gaan we weer gewoon opvoeden”
En pedagogen die er van terug komen… nou, ik geef de kinderen geen van alleen eigenlijk ooit straf. Ben meestal niet eens boos. Maar Peter sturen we naar zijn kamer VOOR de boel escaleert en leggen daarbij uit dat we dit doen om te voorkomen dat wij boos op hem en hij boos op ons word. Niek sturen we om dezelfde reden naar haar kamer indien nodig (gebeurt 3x per jaar) en Michel gaat net als suus op de trap als we alle registers verder al hebben opengetrokken.
Je kunt zonder straf, toch echt wel gebruik maken van een trap of stoel of weet ik t wat. Persoonlijk ervaar ik juist dat het mijn kinderen een zekere rust geeft. Ze weten precies wat de trap inhoud. De trap betekent, zo hard mogen brullen en huilen tot je uitgeraast ben, mama verder niet boos en wel duidelijk dat ze over de grenzen zijn gegaan van wat word getolereerd.
Dit is trouwens een insteek en aanpak die wij hebben meegekregen bij een oudercursus voor een kind met autisme… duidelijkheid, altijd dezelfde aanpak en ruimte maken om ook te razen en tieren.
En dat mag een ander niet oke vinden… ik vind ook zoveel niet oke… 
Wat Cell zegt. :thumbup:
Overigens vind ik het altijd toch apart hoe dingen al snel in nuances “verdraait” worden geinterpreteerd als het niet helemaal past in de eigen ideeën en ook ik zal me daar vast aan schuldig maken.
Ik zeg dat ik daar niet naar HOEF te luisteren, dat waar Ik behoefte aan heb ook belangrijk is, zeker om te voorkomen dat ik aan het eind van de dag ben afgedraaid en dan echt een kort lontje heb. Lune maakt daar van dat ik geen “zin” heb om er naar te luisteren…
Bij de oudercursus van Mee, kregen we juist de opdracht om naast het ouders zijn, ook onze eigen behoefte in het oog te houden. Dat er balans moet zijn tussen de behoeften van de kinderen, en de behoefte van papa en mama.
En dat we ook prima kunnen en mogen aangeven waar wij wel of niet mee om wensen te gaan of kunnen gaan.
Heel veel word sinds die tijd in de “ik wil” vorm gezegd tegen de kinderen.
Ik zeg niet “doe niet zo vervelend” maar “mama wil niet dat je speelt met je mes” En bij driftbuien… en dan heb ik het dus niet over een oprecht verdrietje van suus omdat ze zich heeft gestoten of iets… maar echt drift… zij wil een duplo auto, Mies wil hem niet geven, ze gilt een keer, krijgt hem nog niet en zet hem dan op brullen… dan leid ik haar af, lukt dat niet (roept ze dus gewoon neee neee neee) dan zeg ik iets in de trant “mama wil dat Suus rustig doet, ze krijgt de duplo auto niet, die is van Michel” en so on… en pas als ik echt denk… nu is het eind zoek… ze blijft erin… dan is het " mama hoeft niet naar jou driftbui te luisteren, maar jij mag driftig zijn, dan wel op de trap…
Overigens deden we dit ook al wel met Michel en hij zocht op een gegeven moment zelfs zelf al de trap op als hij boos was… dan vroeg ik verbaast, wat ga je doen… even tjap zittuh, ik is boos… zei hij dan.
Je kan mij dus niet wijs maken dat het schadelijk is voor een kind als het onder de juiste conditie gewoon een rustige plek krijgt toegewezen alwaar het ook gewoon boos en schreeuwerig mag zijn en nogmaals… als ik zie dat mijn 22 maanden oude dochter bij het woord “eten” aan tafel gaat zitten, bij het woord “tanden poetsen” zelf al “bovuh!” uitroept en ook snapt dat in bed gelegd worden betekent dat ze gaat slapen. Dan kan ze ook stap voor stap leren dat de gang de plek is waar je in dit huis mag gillen, schreeuwen en frustraties eruit mag laten als je daar behoefte aan hebt.
Het word wat anders als je zelf heel boos bent en echt tegen je kind dreigt en schreeuwt van “als je nou niet ophoud, ga je op de trap, ik ben het zat enz…” Dan word de trap de plek om je kind te lozen als JIJ gefrustreerd bent. Dat vind ik ook niet oke… dat is je kind afwijzen.
Maar geloof me, dan komen er andere reacties bij je kind weg nadien hoor. Dan word je kind wantrouwend, zal het eerst proberen te peilen of JIJ niet boos meer bent en word de trap bij voorbaat een dreigement… oei… als mama boos word, dan moet ik op de trap… zoiets. Nee, dat is niet de bedoeling nee.
Maar hier komen ze er weg en gaan fluitend door met wat ze aan het doen waren. Zeggen zelf ook dingen als " zo klaar… ben opgelucht nu mama" of " ik ga nu weer gewoon rustig spelen hoor"
En verder denk ik wel dat menig dreumes onderschat word, net als dat menig dreumes overschat word.
Cell: ik denk dat jou kids blij mogen zijn met jou als moeder!!
Moet zeggen, elk kind is weer anders. Marijn kan ik niet snel o pde gang zetten omdat hij door vele oorontstekingen of last van koemelkallergie daar ook last van kan hebben. Kijk als ik zelf nie tlekker in mijn vel zit tja… dan snauw en grauw ik ook :oops: Dus ach… ik kan het niet over mijn hart verkrijgen!
Juul heb ik een tijdje consequent op de gang gezet vanwege drammen. Mama… nu wil ik een koekje… mamaaahaaa… koekjeeeee huil huil drama drama! Tja… na een week consequent ff aangepakt en dat is wel weg! maar dti vind ik wel lastig! en op een gegeven moment na tien keer zeggen drie dagen achtereen. Nee julia een koekje krijg je nu niet. We hebben net een half uur het eten op. Je krijgt een koekje als mama gaat koffie drinken oid! tja… zucht!
Koekjes gezeur herken ik hoor… hier hebben we op een gegeven moment koekjes plaatjes uitgeknipt en opgeplakt op een schema met de wijzers van de klok erbij en dat opgehangen NAAST onze grote klok… als ze dan vroegen om een koekje, dan zei ik alleen maar… kijk maar op het schema, staan de wijzers zo als op het schema…
Binnen 1 week liepen ze erheen, keken erop en verzuchtten dan… oh… dan krijgen we zeker nog geen koekje… :lol:
Die periode zal met Suus ook wel weer komen. Nu gaat ze gewoon nog mee met de vaste tijden die wij hebben voor koek… 10.00 uur in de ochtend en 15.30 's middags…
ooh goed idee!!! ga ik ook doen voor zwemles…elke keer als.ze.daar heen moet zit ze.om twaalf.uur te.stressen dat we wel bijna weg moeten. ze zwemt om vijf uur!!
Cell, ik had gisteren dezelfde situatie als jij beschrijft: Marijne ging zelf op de gang staan omdat ze zo boos op mij was :shifty:
Ik vond het vervelend en ging achter haar aan maar ze kreeg een nieuwe woedeaanval en riep ‘nee!! jij niet!!’ Oftewel, ga weg, ik wil alleen zijn en boos zijn’
Nou toen ben ik maar gaan opruimen :shifty: en na een paar minuten kwam ze zelf weer tevoorschijn, nog wel een beetje boos maar weer redelijk rustig.
Nou ja dat is dus ook oké, denk ik dan maar.