Ons kleine ventje is de laatste weken van een lief makkelijk jongetje in een vrij driftig mannetje veranderd.
Als hij An zin niet krijgt probeert hij ons te slaan, knijpen of bijten. Maar soms dus ook zomaar vanuit het niets (vooral bijten)
Van de week stond ik met iemand te praten en steeds ging dat handje naar mijn hals toe om dat cast te pakken. Als ik dan zei dat dat niet mag dan keek hij me onschuldig aan en gaf zn grootste ondeugende glimlach op. Na een keer of tien te hebben gezegd dat hij dat niet mocht doen en zijn handje weg haalde heb ik hem maar alvast in de auto gezet.
Het lijkt erop dat dit zijn manier van uiten (frustratie) is. Maar hoe kan ik hem het beste dit gedrag afleren cq ontmoedigen. Wat ik snap best dat hij nog te jong is om gestraft te worden.
Woops, ik straf Sean wel altijd. Hij is wel een half jaar ouder dan jouw zoontje. Ik waarschuw altijd eerst: Nee, dat mag niet! Als je dat nog een keer doet moet je daar (naast het kookeiland) gaan zitten! Soms werkt de waarschuwing en soms niet en zet ik hem daar voor 1 minuut neer. Meestal begint hij dan zielig te huilen en als ik hem na 1 minuut benader, wil hij me gelijk omhelzen en is hij weer lief.
En als hij een driftbui heeft, laat ik hem gewoon uitrazen. Heeft toch geen zin om in te grijpen bij hem (al zo vaak geprobeerd). Daarna is ook alles weer goed, wrsch even frustraties botvieren…
Soms zie ik het overigens al bij Sean aankomen en dan leid ik hem af met iets anders voordat hij driftig wordt.
Succes! Ik weet dat het niet makkelijk is!
Naomi heeft er ook een handje van gehad,het word nu wel steeds minder gelukkig.
Idd slaan als ze haar zin niet krijgt of ergens niet aan mag komen.
Ik wist ook totaal niet wat ik er mee aan moest.
Bij het cb zeiden dat het waarschijnlijk idd uit frustratie is omdat ze zich niet kan verwoorden.
Ik kreeg het advies om d’r handjes vast te houden en duidelijk maken dat het echt niet mag.
Ik denk dat het een fase is.
Van wat ik hoor is het idd een fase, niet alleen bij jongetjes maar ook bij meisjes. Voor straffen vind ik ze op die leeftijd nog echt te jong. Ik pak rustig haar handje en zeg op zachte toon “nee, niet slaan”. Of pak haar bij me en zeg “niet bijten”. Ze ging het steeds minder doen, doet het nu nog amper.
Ik denk niet dat het vanzelf over gaat, volgens mij moet je het wel ontmoedigen. Maar straffen gaat voor mij weer de andere kant op…
hier leg(de) ik altijd rustig uit wat wel gewenst was.
dus; nee niet bijten/ knijpen/ slaan, maar aaien, ja zo dat vind mama wel fijn…
dan consequent vol blijven houden, meestal snel over.
is het probleem nog steeds?
hier dus een 3 jarige die weer in deze fase zit…
en nu is het makkelijk gezegd… dan moet je het zeggen… maar haar probleem is juist het gehoor…
als we haar straffen lijkt het net alsof ze niet eens snapt waarom ze gestraft wordt… (misschien daarom ook dat ik bij dreumes ipv peuters kijk)
wordt hier ook moedeloos van…
Het probleem heeft toen niet lang geduurd gelukkig. Maar inmiddels is het erger dan het was :?
Vooral naar zijn grote broer toe (nou kan die ook behoorlijk uitdagen). Maar D.ean is toch wel de grootste uitdager. Als zijn broer dan iets doet wat hem niet aanstaat (al is het maar een arm om zijn schouders) dan gaat hij gillen/krijsen/huilen, en slaat en-of knijpt hij en soms zelfs bijten. We gaan er maar vanuit dat het weer van tijdelijke aard is.
Hier ook een zeer driftige dreumes.
Meneer gaat gillen als hij zijn zin niet krijgt, het verbaasd me dat mijn trommelvliezen nog heel zijn :roll:
Wat ik eigenlijk erger vind dan het gillen is dat hij met zijn hoofd gaat bonken als hij driftig is, maakt niet uit waar hij op dat moment is, hij doet het op de vloer, op de rand van de eettafel als hij in de kinderstoel zit, op de salontafel, noem maar op. Doodeng vind ik dat. Geen idee hoe ik dat eruit moet krijgen.