Mijn beide meisjes (5 en bijna 3) hebben hier last van.
Maar vooral de oudste het meest. ze heeft nu binnen 1 week al 4 driftbuien gehad en is hier moeilijk uit te halen. Soms is er niks aan de hand en dan slaat het ineens om. of is het omdat ze iets wil en haar zin niet krijgt. ook vind zij het moeilijk als aan de leuke dingen een eind komt.
Voorheen kon ik haar nog wel eens uit ene driftbui krijgen. door haar bv bij me te nemen of juist op de gang te zetten en af te latne koelen. Maar dit werkt niet meer, ze slaat, schopt schreeuwt, gooid met de deuren, geeft een grote mond etc…en je kan dan niet meer tot haar door dringen. dit duurd echt wel een tijdje voordat ze hier weer uit is en dan vaak eindigd het met heel erg huilen. als ik dan na afloop soms vraag waarom ze zo boos was of zo reageerde dan weet ze het niet meer.
Ik weet mij gewoon geen raad meer met haar. heb al een paar keer tegen haar gezegt als dit aan houd dat we naar de dokter gaan om er over te gaan praten…
vanmiddag had ik het er met een paar collega’s over en die gaven aan dat ik misschien de kleurstoffen uit het eten moet laten bij haar. hebben jullie daar ervaring mee?? heeft ze te veel prikkels?? of andere tips??
het klinkt nu alsof t alleen maar slecht is, maar ze kan ook wel heel lief zijn, als ze dan 's avonds in bed ligt en ze roept mij nog een keer en zegt dan dat ze van me houd en me lief vind tot aan de sterren :inlove:
Zoals je het omschrijft klinkt het als de buien die mijn middelste ook kan hebben, dus wellicht heb je wat aan hoe wij het doen met hem. Ik benoem het eigenlijk niet als driftbui, omdat het geen boosheid of zin doordrammen is, maar echt gewoon geen raad meer weten met zichzelf.
Misschien dat je dat herkent?
Hier zijn triggers voor dat soort dingen veel prikkels; feestjes enzo direct, maar ook de hele gewone dagelijkse prikkels waar niet aan te ontkomen valt.
Na school neem ik hem niet mee naar een winkel omdat dat teveel is voor hem. Als we dan thuiskomen hoeft er maar dit te gebeuren of hij gaat volledig door het lint. Dat is als we direct naar huis gaan iets minder, maar dan nog houden we vast aan een vast ritme. Thuis worden jassen en tassen opgeruimd en gaan we aan tafel. Iedereen eet nog wat en krijgt wat te drinken, ik lees daarna een verhaal voor. Daarna kan er gespeeld worden. Op moeilijke dagen bouwden wij vaak een hutje voor hem in de kamer, gewoon naast de bank een klein hoekje met een lekker kussen, lieve knuffel en evt een dekentje, soms een boekje. Net zo vaak zat hij er gewoon alleen maar te duimen. Broer en zus mogen daar absoluut niet bij, tot hij aangeeft dat het wel mag. Het afgeschermde van de rest, geeft veel rust.
Wol/zijde hemdjes/legging beschermen ook tegen een teveel aan prikkels, hij woont er dan ook in, wil echt niet zonder.
En prikkels beperken dus, vooral tv en muziek ook. Tv niet iedere dag, muziek niet heel de dag maar maar eventjes aan. Kleurstoffen vermijden wij zowiezo wel, dus daar kan ik niets over zeggen. Een gezond voedingspatroon lijkt me zowiezo goed (suiker ook op letten!).
Als hij toch zo door het lint gaat en onbereikbaar is laten we hem met rust. We benoemen hoe hij zich voelt, wat er vervelend is aan de situatie oid. Bevestiging hierin doet goed, dus we zorgen dat hij weet dat wij best begrijpen dat het niet leuk is dat hij niet … mag/dat zn broer idd niet aan zijn … mag komen enz.
Soms helpt het ook om af te reageren door bijv kranten in snippers te scheuren (of in een kussen te stompen) met name als hij erg lichamelijk wordt en wil slaan/schoppen/deuren gooien.
Een handige tip is misschien als er ergens een eind aan komt, het van tevoren al zeggen zodat ze zich daarop kan voorbereiden.
Dus bijv een kwartier van te voren zeggen nog 15 minuten en dan 10 minuten en dan 5 minuten.
Tuurlijk mogen ze teleurgesteld zijn als iets leuks eindigt, maar het hoeft niet te eindigen in zo’n vreselijke driftbui.
Helaas gebeurt het hier met Yari nog steeds weleens, omdat hij het begrip tijd nog niet zo heel goed snapt, maar met een 5 jarige moet dat geen probleem zijn.