HELPPPP
Hoe kom je in hemels naam hier door heen. Ik heb er hier een die echt alles nu doet wat NIET mag. Ik word er gek van… Straffen, boos worden, negeren niks helpt gewoon. Soms word ik zo boos en doe ik hem na bed even zonder speen dat vind hij verschrikkelijk en dan gaat t weer even een half uurtje goed erna.
Zelfs in de gang vind hij niet erg :think:
Dus is er iemand met DE tip?
Groetjes een oververmoeide mama
Ik sluit me aan… :mrgreen:
Mijn zoon luistert altijd heel goed. Ligt nu braaf in bed en ik hoef me helemaal niet te ergeren aan zijn gekrijs 
@lydia wrote:
Mijn zoon luistert altijd heel goed. Ligt nu braaf in bed en ik hoef me helemaal niet te ergeren aan zijn gekrijs
Nee idd wat heerlijk dat die zo ontzettend voorbeeldig is :lol:
Ophouden met nee en mag niet zeggen, chillen en proberen vooral naar de leuke kanten van je kind en het moederen te kijken.
Lees ‘Zen mama’ vooral ook en buig vervelend gedrag om, leid af en richt je kamer tijdelijk zo in dat er gewoon niet zo veel is dat niet mag.
Het helpt zoveel als je uit het negatieve stapt en je kind positief benaderd.
Probeer ook te achterhalen waar het gedrag vandaan komt. Is het een vraag om aandacht, vind je kind die mooie plant waar hij af moet blijven misschien gewoon ontzettend mooi en interessant? Hij doet het echt niet om jou dwars te zitten in elk geval.
Ik was ook altijd gewoon veel met ze bezig; ontbijten, aankleden, daarna even zelf spelen> Zodra dat niet leuk meer was/ kind op ontdekkingstocht ging en dingen doen die niet mag, lekker oppakken en meenemen; tijd om naar buiten te gaan, of een activiteit als broodjes bakken, verven of weet ik het wat te gaan doen. Daarna fruit eten, weer even spelen, maar niet te lang verwachten dat een kind zichzelf vermaakt. Dan krijgt hij veel te veel kans op strooptocht te gaan.
Buiten dat denk ik echt dat het volslagen zinloos is om zo;n klein kind zo te straffen> Een bedje hoort een veilige plek te zijn en is als je dan al straft op die manier helemaal niet geschikt als strafplekje.
Hier kan je wat meer lezen over het straffen en belonen;
http://www.kiind.nl/articles/188/Het_breken_van_de_weerbarstige_kinderwil.html
@Lune wrote:
Ophouden met nee en mag niet zeggen, chillen en proberen vooral naar de leuke kanten van je kind en het moederen te kijken.
Lees ‘Zen mama’ vooral ook en buig vervelend gedrag om, leid af en richt je kamer tijdelijk zo in dat er gewoon niet zo veel is dat niet mag.
Het helpt zoveel als je uit het negatieve stapt en je kind positief benaderd.
Probeer ook te achterhalen waar het gedrag vandaan komt. Is het een vraag om aandacht, vind je kind die mooie plant waar hij af moet blijven misschien gewoon ontzettend mooi en interessant? Hij doet het echt niet om jou dwars te zitten in elk geval.
Ik was ook altijd gewoon veel met ze bezig; ontbijten, aankleden, daarna even zelf spelen> Zodra dat niet leuk meer was/ kind op ontdekkingstocht ging en dingen doen die niet mag, lekker oppakken en meenemen; tijd om naar buiten te gaan, of een activiteit als broodjes bakken, verven of weet ik het wat te gaan doen. Daarna fruit eten, weer even spelen, maar niet te lang verwachten dat een kind zichzelf vermaakt. Dan krijgt hij veel te veel kans op strooptocht te gaan.
Buiten dat denk ik echt dat het volslagen zinloos is om zo;n klein kind zo te straffen> Een bedje hoort een veilige plek te zijn en is als je dan al straft op die manier helemaal niet geschikt als strafplekje.
Hier kan je wat meer lezen over het straffen en belonen;
http://www.kiind.nl/articles/188/Het_breken_van_de_weerbarstige_kinderwil.html
Nou ik heb echt heel veel gedult hoor maar op ee gegeven moment dan word ik helemaal gek van hem.
Alleen spelen kan hij op het moment helemaal niet zelfs niet 5 min.
Wat betreft zijn kamer weet ik hoor en dat is ook echt mijn laatste strohalm laat maar zeggen maar soms weet ik het gewoon even niet.
IK las idd ook over negeren als ik dat doe breekt hij echt ons huis af :oops:
En ja het is verder zon lieverd dus zal wel weer overwaaien en soms is het fijn te lezen dat we niet de enige zijn laat maar zeggen :mrgreen:
Nee, tuurlijk niet en ik denk dat iedereen weleens iets doet waarvan je achteraf denkt… goh dat was nou niet echt pedagogisch verantwoord :shifty: Het is gewoon een lastige fase. Maar je eigen houding erin is wel van grote invloed. Peuters bootsen continu jou na, dus als ze veel gemopper zien van jou… krijg je veel gemopper terug 
Hij kan je ook helpen met zn eigen emmer met doekje met schoonmaken, dat vinden de meeste peuters geweldig. En dan toch maar bezig met hem zijn veel, en lekker naar buiten. Flink bewegen, daarna binnen ook wat rustiger.
Misschien kun je hem dan ook een beetje gaan leren even zelf te spelen? Ik was op die leeftijd wel heel veel met ze bezig, maar door mee te spelen lukte het vaak ook om dan even weg te lopen, dan speelden ze toch weer even zelf en dat bouwde ik dan op. Ik zei dan ook van nu mag je even zelf spelen, ik kom zo weer. En dat moet je dan echt oefenen, maar hij is er groot genoeg voor.
Ik volg dit ook even en zie nuttige dingen tussen staan, dank!
Hij is even oud als 't zoontje van Dyfaine. Vandaag was een bad day en denk nu dat het zijn roep om aandacht is alhoewel ik zelf van overtuigd ben dat hij die genoeg krijgt.
Voorbeeld: Hij heeft een zusje van 1 jaar en alles wat zij pakt verandert in goud in zijn ogen en pakt dan weer af, ook dingen die hij al maanden niet naar omkeek. Dan corrigeren we. Ja negatieve aandacht is ook aandacht… Maar hoe dan. Grml.
Of als er iets gebeurt wat hem niet aanstaat: brullen en huilen. Dat mot toch inmiddels voorbij zijn, die fase…?
@salt wrote:
Ik volg dit ook even en zie nuttige dingen tussen staan, dank!
Hij is even oud als 't zoontje van Dyfaine. Vandaag was een bad day en denk nu dat het zijn roep om aandacht is alhoewel ik zelf van overtuigd ben dat hij die genoeg krijgt.
Voorbeeld: Hij heeft een zusje van 1 jaar en alles wat zij pakt verandert in goud in zijn ogen en pakt dan weer af, ook dingen die hij al maanden niet naar omkeek. Dan corrigeren we. Ja negatieve aandacht is ook aandacht… Maar hoe dan. Grml.
Of als er iets gebeurt wat hem niet aanstaat: brullen en huilen. Dat mot toch inmiddels voorbij zijn, die fase…?
Nou wat jij omschrijft doet mijn zoontje van bijna vijf nog steeds - dus ik zou niet verwachten dat het al bijna over is :shifty:
Strijd tussen broer en zus zal je ws altijd houden los van een peuterpubertijd en de ene brult loeit nu eenmaal meer als tie zijn zin krijgt als een ander, vind ik ookniet specifiek iets voor peuterpuberen.
Meer het nee zeggen tegen van alles en het vervolgens toch willen. Om van alles de strijd aan te gaan en uiteindelijk weer bij je begin punt uit komen.
Dat is ook gewoon normaal gedrag, passend bij de leeftijd ook. Op die leeftijd zijn ze nog zo opzichzelf gericht, ze kunnen nog helemaal geen rekening houden met dat kleine broertje of zusje.
Lastig, maar het wordt echtwel wat minder en als ze dan een jaar of vier zijn kun je ze ook makkelijker leren hoe ze eendergelijke situatie wel goed op kunnen lossen.
Ja het blijft frustrerend voor de ouders.
De vraag blijft ook hoe we ermee moeten omgaan. Gewoon negeren…? Werkt soms, niet altijd.
Opvoeden is met vallen en opstaan, maar het lijkt soms wel of ik alleen maar val.
Maar vandaag gaat het juist weer goed, heel raar, boah…
Je komt er door, echt waar. Bedenk je dat kinderen op die leeftijd nooit iets doen om jou te plagen. Dat kunnen ze nog niet eens bedenken. Hun concentratieboog is ook nog kort, waardoor ze niet lang zelf kunnen spelen. En het ene kind kan dat beter dan de ander. Onze oudste stond na 5 minuten al weer bij me, de jongste kon zich best lang alleen vermaken. Ik heb heel veel met ze samen gedaan. Samen schoonmaken, samen koken, samen boodschappen doen en samen spelen. Ook bewust geleerd alleen te leren spelen. Op gang helpen, zeggen dat ik zo weer terugkom (wekkertje kan soms handig zijn) en ook echt terug komen om weer even te spelen. Straffen had en heeft hier heel weinig zin. Als het niet heel erg nodig is gebruik ik ook geen straf. Soms kun je er niet onderuit, maar ook hier werk ik liever met beloning als het wel goed gaat. Uiteindelijk het zelfde effect, maar de sfeer is veel prettiger. Wat overigens niet wil zeggen dat ik nooit boos word, want ik kan aardig uit mijn slof schieten :oops:
Bedenk ook dat een peuter nog geen geweten heeft, jij bent dat geweten. Als hij niet aan de plant mag komen zal dat alleen gelden als jij in de buurt bent. Daarna is hij het kwijt. Pas als jij weer in beeld komt zal hij zich bedenken dat dat niet mocht. Dus een schuldig gezicht betekent niet dat hij het best weet, maar dat hij zich het ineens weer bedenkt. Een heel groot verschil. En ze hebben dit nu eenmaal nodig. Het is een periode waarin ze hun eigen identiteit ontdekken, leren om voor zichzelf op te komen, leren om een eigen mening te hebben. Het gaat allemaal nog heel onbeholpen. Leer ze hoe ze dingen wél moeten doen en niet hoe ze het niet moeten doen.
Probeer de dingen positief te benaderen. Ik weet het, dat is niet altijd makkelijk maar het helpt enorm. Je kan dingen verbieden (en soms moet dat ook ivm bijv veiligheid). Je kan het ook anders brengen. In de trant van ‘vind je dat zo mooi, maar dat kan heel gemakkelijk stuk zullen we samen iets zoeken waar je wel mee kan spelen’. Zoals Lune ook al schrijft is je eigen houding van crusiaal belang. Ik weet dat het moeilijk is, mijn kinderen hebben zelf ook zo’n fase gehad. En er komen nog een heleboel fases aan waar je doorheen moet en waar je je kinderen doorheen moet helpen.
Ik heb vooral met mijn oudste ook wel met mijn handen in mijn haren gezeten hoor. En nog wel eens. Want ook als ze ouder worden kunnen ze nog steeds het bloed onder je nagels vandaan halen. Opvoeden is nu eenmaal niet makkelijk. Het is een leerweg en helaas zijn geen twee kinderen hetzelfde. De jongste heeft een andere aanpak nodig dan de oudste. Zucht. Gelukkig vind ik het wel een hele leuke leerweg waar ik ontzettend van kan genieten.
ik lees ook eventjes mee…,
Het is schijnbaar iets waar we met z’n allen doorheen moeten komen.
Bianca68, bedankt voor je opbouwende motivatie. :thumbup: