Hallo, wist niet goed waar ik dit moest zetten dus maar hier even…
Hebben jullie dat nu ook regelmatig?? Dat je je afvraagt of je het goed doet als moeder? Dat je soms aan het einde van een week zeker weet dat er wat momenten waren waarvan je denkt :wall: dit had niet echt het gewenste effect… hoe had ik zo stom kunnen zijn…
Ik had het met een baby maar heel soms, bij de dreumes af en toe maar nu het een peuter is is het veel vaker…
Dan heb ik echt soms op vrijdagmiddag het idee dat ik van alles fout gedaan heb wanneer ik de week overzie (jaja ik weet het geen weekoverzichten meer doen is een oplossing :mrgreen: )… en soms heel soms wil ik terug. Back in time… nu de deur achter me dichttrekken en naar het cafe lopen, mezelf een stuk in mijn kraag drinken, een pakje sigaretten roken, chansen met een leuke kerel , morgenavond net voor het avondeten pas wakker worden etc etc.
Maar dan dan is het weer de volgende ochtend, kruipt er zo’n heerlijk lief mannetje in mijn bed, mama is het al na 7.00??? mag ik komen kroelen??
Ik vind jou en papa heel lief, de allerliefst evan de wereld :inlove:
En dan vergeet ik het weekoverzicht, weet ik dat ik het zo slecht nog niet doe en wil ik dit graag nog heel lang vasthouden…
Herkenbaar?
natas
Niet echt herkenbaar, al vind ik het wel heel gezond dat je kritisch naar je eigen handelen kijkt en je fouten erkent en wil (proberen te) veranderen… :thumbup:
Hmmm en hoe!! Ik heb hier een kleuter, die papa geweldig vind, en alles wat mama doet is maar zozo. Ik ben te streng enzo. Alles wat ik doe is te warm en te koud, maar als het er op aankomt, dan kan hij absoluut niet zonder mij.
Vandaag haalde hij zijn 2de tand uit zijn mond ( knuffelen en kussen is uit den boze he). Komt hij tegen mij aan zitten, groot ben ik al he mama (en ik maar denken, je moest eens weten grote kleine vent, je blijft mijn manneke).
Het moederschap kan je gekmakend machteloos en klein maken, maar aan de andere kant kan je de wereld aan als het om je kind gaat.
En je weekoverzichten, beter is positieve dingen van de dag opschrijven (elke dag)… Veeeeel leuker voor later 
Dat gevoel heb ik iedere dag… zowel bij die van 20… als bij die van 4 maanden…Volgens mij houdt dat je alert… 
@henriette1309 wrote:
Dat gevoel heb ik iedere dag…
:mrgreen: hier ook iedere dag soms al na de actie dat ik denk ARGH dat was niet zo handig :doh: :lol:
Heel herkenbaar!
Zeker na een avond en nacht vol slaaptraining, waarbij ik Juul in de avond 60 keer en 's nachts 40 keer naar bed heb kunnen brengen. Op zo’n moment raag ik me af waar het mis is gegaan en waarom ze niet gewoon gaat slapen. Maarrr… Als ik dan 's morgens een dikke knuffel van haar krijg en ze haar armpjes heel stevig om mijn nek slaat en zegt: ‘Lekker geslapen mama’, dan denk ik dat het goed is…
@henriette1309 wrote:
Dat gevoel heb ik iedere dag… zowel bij die van 20… als bij die van 4 maanden…Volgens mij houdt dat je alert…
ik snap hem…
En soms denk je even: wow, het gaat super zeg.
En dan ontploft het kind (of haar mama) en dan schiet je direct weer in de twijfelstand.
Of ze is ineens gruwelijk brutaal of onbeleefd.
En een ander moment denk je: mwah, ik doe het eigenlijk heel goed.
@lydia wrote:
@henriette1309 wrote:Dat gevoel heb ik iedere dag… zowel bij die van 20… als bij die van 4 maanden…Volgens mij houdt dat je alert…
ik snap hem…
En soms denk je even: wow, het gaat super zeg.
En dan ontploft het kind (of haar mama) en dan schiet je direct weer in de twijfelstand.
Of ze is ineens gruwelijk brutaal of onbeleefd.
En een ander moment denk je: mwah, ik doe het eigenlijk heel goed.
hehe, ja herkenning hier.
Antwoord is ja dus. Hier regelmatig nadenken / twijfelen / kijken of t
beter kan als moeder. Maar tegelijk weten dat het nooit perfect kan. Tja.
Ik vind het alleen maar erger worden sinds mijn oudste ouder is geworden.Hij is nu 9, en ik merk dat ik veel onzekerder ben over mijn omgang met hem als toen hij 2 was. Soms heb ik er weken bij dat ik zeker weet dat ik zijn kans op een stabiel leven in de volwassen wereld verpest heb door 1 of andere achteraf verkeerde manier van reageren van mij. Maar af en toe krijg ik ook positieve resultaten te zien gelukkig :mrgreen: .
@Soleil wrote:
Ik vind het alleen maar erger worden sinds mijn oudste ouder is geworden.Hij is nu 9, en ik merk dat ik veel onzekerder ben over mijn omgang met hem als toen hij 2 was. Soms heb ik er weken bij dat ik zeker weet dat ik zijn kans op een stabiel leven in de volwassen wereld verpest heb door 1 of andere achteraf verkeerde manier van reageren van mij. Maar af en toe krijg ik ook positieve resultaten te zien gelukkig :mrgreen: .
En uiteindelijk zijn ze oud genoeg om op eigen benen te staan… en wat blijkt??? Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is… En helaas maar waar…Jij als ouder hebt misschien 20% invloed en de rest doet de buitenwereld… tv/internet/vrienden/school/sportscholen…
Ik vond en vind nog steeds de geestelijke verantwoording heeeeeeel groot… en soms is dat zo perminent aanwezig… dat begint voor mijn gevoel vanaf dag 1… en wordt zwaarder namate ze ouder worden…
Het moraal van het verhaal??
Je doet als ouder alles wat in je macht ligt om er lieve/nadenkende/zelfstandige/eerlijke/medemensgevoelige. volwassenen van te maken… En intussentijd bid en hoop je op het beste…