Discussie: dreumessen weten/kunnen meer dan we denken...

[loekie]

Niek, ik heb maar even een apart topic geopend…dan houden we het tenminsten overzichtelijk!



@niek1 wrote:

Wat bedoel je met dat dreumussen meer kunnen dan gedacht, heb je een leuk voorbeeld

Ik wil hier best een boompje met je over opzetten.

Daar gaan we dan…

Wat ik hiermee bedoel is dat dreumessen ontdekt hebben dat ze eerst fysiek en vervolgens emotioneel afhankelijk kunnen zijn van hun ouders. (Vaak is dat de mama…dus ik praat even vanuit de mama-kant)

Juist omdat ze tot deze ontdekking gekomen zijn, ben ik er van overtuigd dat er meer in het koppie omgaat dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Ze gaan experimenteren en kijken hoe consequent hun mama is. Vervolgens hebben ze ook rete-snel door dat ze bij papa/de oppas/opa of oma dingen sneller/moeilijker voor elkaar krijgen. Dit is altijd afhankelijk van de situatie. Omdat het dan bijvoorbeeld bij papa wel mag, maar bij mama niet…gaan ze kijken of ze het ook voor elkaar kunnen krijgen bij mama. Nu geloof ik niet dat dreumessen in volzinnen denken zoals: zo…nu ga ik eens even proberen of ik van mama, net als bij papa, ook met mn handen mag eten ipv met de vork.

Het is meer het gevoel wat een dreumes heeft bij een bepaald verbod. Als dat gevoel niet goed voelt, dan gaan ze kijken of ze dat om kunnen buigen naar de andere kant.



Een concreet voorbeeld is bijvoorbeeld dit:

Als mijn moeder zegt dat hij niet bij de salontafel moet spelen…dan zie je hem heel taxerend kijken…hij probeert het wel maar krijgt na de 3e keer (met mijn toestemming) een tik op de vingers. Een uur later probeert hij het weer en dan zegt mijn moeder niets…Ik herhaal het zelfde principe en mij negeert hij volkomen…ook na de tik op de vingers.

Waarom bij mijn moeder wel en bij mij niet? Omdat ik vertrouwd ben en makkelijker te negeren ben. Dit lees je in geen een boek…maar het is wel dagelijkse praktijk.



Verder vind ik ook dat we niet alles moeten vergoeilijkken wat dreumessen doen. Ik vind het een beetje slap om te zeggen dat kinderen je een spiegel van je eigen gedrag voorhouden. Waar wij in deze fase mee bezig zijn is de basis te leggen voor het geweten. Onderscheid tussen goed en kwaad. Als we daar geen duidelijke regels in zetten, dan heb je in mijn ogen straks een etterbakkie van een kind, wat alles doet wat jij niet wil en regels consequent negeert. Een kind moet leren dat zijn daden consequenties hebben…en dat is een van de eerste belangrijke levenslessen die je je kind mee dient te geven.

Inderdaad…dreumessen weten nog niet het onderscheid tussen bijvoorbeeld onkruid en goede planten. Maar als we daar nu niets aan doen…trekt hij straks per definitie alle planten uit de tuin. Dan kunnen we wel zeggen…hij ziet het verschil niet…nee natuurlijk niet! Maar hij moet gewoon leren dat bepaalde zaken niet voor kinderhandjes bestemt zijn. Er ligt genoeg speelgoed in de tuin/kamer waar je wel mee mag spelen. In het verlengde daarop kan ik noemen: niet spelen in de keuken als mama aan het eten koken is, niet zelf boodschappen in de winkelkar doen etc etc.



Nou…ik heb even genoeg gezegd.

Het podium is voor jou!

[miepmuis]

Hi,



Mag ik ook ff snel inbreken voordat Niek het podium bestijgt?? :mrgreen:



Het eerste dat je ze uitproberen…zeker bekend! Wim en ik staan vrijwel altijd op 1 lijn. Hij probeert wel als hij iets niet van mij mag of dat ik boos ben op hem om naar Wim te gaan, maar die zegt precies t zelfde als mij en trapt er niet in. Gelukkig maar. Al merk ik wel dat hij meer naar Wim hangt dan naar mij. Ik ben zegmaar zn kroel en bij Wim doet hij leuke dingen. En tja…wat is voor een jongen geweldiger dan papa ‘helpen’ in de de tuin.

Bij mijn ouders laten mijn ouders de opvoeding helemaal aan ons over. Bij alles toetsen ze onze mening en ze laten de correcties aan ons over. Heeeeeeel prettig. Bijvoorbeeld…hij weet waar de koekjes liggen bij mn moeder. Mijn moeder meldt bij mij als hij er zomaar een pakt en ik kan dan corrigerend optreden. Zo weet hij dat hij niet zomaar mn moeder kan manipuleren als je begrijpt wat ik bedoel. Bij mn schoonouders moeten we wel eens zeggen…willen jullie aub dat niet met hem doen etc. etc. en dan komt het ook nogal eens voor dat hij idd niet naar ons luistert.



Wat betreft het 2e deel ben ik het met je eens dat niet alles moeten vergoeilijkken wat we doen. Tuurlijk moeten ze weten wat wel en niet mag, maar aan de andere kant zijn we natuurlijk een spiegel voor ze. Dat betekent voor ouders (en volgens mij is dat tegenwoordig het moeilijkste) dat je creatief moet zijn in je denken.

Je kan namelijk iets verbieden of toelaten, maar het moeilijkste is de creatieve tussenweg, zodat je en corrigeert en het leren stimuleert. Dat was ook wat ik bedoel het moelijkste.



Voorbeeld: Weer de tuin. Kris zat dus overal met een schepje in te graaien, terwijl ik met de plantjes bezig was.

Heb dit opgelost, door 1 klein hoekje aan te wijzen waar hij met zn schepje mag spelen (zandbak is nog niet klaar :mrgreen: ). Als hij ergens anders gaat rommelen, spreek ik hem aan met de gebruikelijke waarschuwingen enzo.



Zelfde met de keuken. Hij mag van ons beslist niet zomaar in de kastjes rommelen, maar aan de andere kant is het goed om te leren dat sommige dingen in en uit kastjes (stimuleren opruimen e.d.). Dus mag hij zelf zijn slab pakken als het etens tijd is etc. Vaak vallen alle slabben eruit en dan ruimt hij ze allemaal ‘netjes’ weer op en gaat de deur dicht.



Al met al volgens mij is dat een beetje een probleem tegenwoordig. Ken een voorbeeld van iemand die veel werkte. Als ze thuis kwamen mochten de kinderen ineens alles, want mama was zo blij ze weer te zien. Oftewel alles wat overdag ze aangeleerd was werd teniet gedaan door het gedrag van de ouders. Denk daarom ook dat het belangrijk is dat je als ouders goed weet wat je doet en idd niet alles toelaten, maar zeker niet alles verbieden maar veel tijd en energie steken in creatief en consequent opvoeden en dat kost meer energie, tijd etc. dan je af en toe hebt. En tja…tijd…dat probleem kent iedereeen…en daarom is opvoeden zoooooooooooooo moeilijk :mrgreen:



owkay…podium is weer vrij



groet,

Marieke

[niek1]

Ik kan een heel eind in je ideeen meegaan en dan zeker in het feit dat kinderen respect, verantwoodelijkheid ed moet leren maar in hoe verre kan je dat van je dreumus al eissen?

Jij hebt het over een geweten kweken maar die ontwikkelen ze pas echt rond hun derde jaar dus kan je ze nu nog niet op aanspreken.

Dat het lijkt dat hij dat wel heeft door bij je moeder anders te reageren dan bij jouw ligt meer aan jouw reactie en gedrag op hem dan dat hij daadwerkelijk een geweten ontwikkelt en weet dat hij iets fout doet,

Hij is waarschijnlijk op dat moment gewoon meer onder de indruk van jouw nonverbale houding, stem geluid en actie door bv die tik.l

Hij leert dan meer actie is reactie dan dat hij er een gewetenskwestie van maakt.



Ik ben zeker geen expert en loop ook vaak tegen zaken aan bij Luca dat ik echt ff niet weet wat ik er mee moet maar door mijn werk ben ik gewend geraakt om heel creatief te denken.

Ik werk namelijk met personen die op hetzelfde ontwikkelings niveau werken als onze kleine mannen hoewel dat dan volwassene zijn maar het principe is hetzelfde en bij hun is een pedagogische tik natuurlijk uitgesloten dus moet je wel anders gaan denken.

Ik merk dat het soms makkelijk is om af te leiden en de aandacht op iets anders te laten richten dan er een strijd van maken door bv nee te zeggen terwijl je weet dat je dreumus toch niet zal reageren zoals jij wenst op dat moment.

Als je dus iets anders kan aanbieden of de situatie zo kan ombuigen dat het ipv een negatieve ervaring een positieve word dan win je daar volgens mij meer respect mee bij je kind dan je zou denken,



Even een paar voorbeelden.

Als Luca ziet dat ik de vaatwasser uit ruim dan wil hij altijd helpen en dat is niet echt handig want sommige dingen zijn gewoon gevaarlijk.

Ik kan dan de strijd aangaan door nee te zeggen en hem weg te zetten waarbij ik al lang weet dat hij dan constant terug zal komen omdat hij gewoon bij mama wil zijn en doen wat zij doet.

Ipv van dus die strijd aan te gaan probeer ik het om te buigen.

Bestek rek zet ik gelijk uit de weg zodat het grootste gevaar al geweken is en dan laat ik Luca de deksel en pannen aangeven en/of in de pannenla leggen en daarbij krijgt hij een groot compliment als hij dit netjes uitvoert,

Je ziet hem dan groeien en daar geniet ik dan ook weer van.



Zo ook als hij bv de theezakjes uit de kast trekt.

Ik ga dan door mijn knieeen en kijk hem aan laat dan door mijn nonverbale houding en stem horen dat ik dat niet leuk vind.

Vervolgens vraag ik dan met een gewone stem of hij helpt met opruimen waarna hij maar wat graag zijn best wil doen om te helpen.

Dit bedoel ik met respect geven en krijgen door negatief een positieve draai te geven en zowel op mijn werk als met Luca merk ik gewoon dat dat voor beide partijen erg prettig is.





Verder wil ik over een pedagogische tik nog wel iets zeggen.

Ik heb in mijn kindertijd ook zo nu een dan een “pedagogische” tik gehad en ipv dat ik daar van leerde dat ik iets niet mocht schrok het mij juist af omdat de gene waarvan ik hield, die mij moest beschermen en lief hebben degene was die mij pijn deed en dat was een erg verwarrend gevoel en hoe ouder ik werd hoe meer ik me juist tegen dat gevoel ging afzetten en ik kan wel zeggen dat dat juist de verhoudingen tussen mijn ouders en mij juist schever dan recht heeft gemaakt en het respect juist verloren ging ipv dat het ze dat opleverden.



Zo ben ff uitgelult nu

[arrianne]

Ik ben geen discussiemens, dus ik zal me er verder niet in mengen, maar ik ben toch wel nieuwsgierig naar het volgende:



@niek1 wrote:

Als Luca ziet dat ik de vaatwasser uit ruim dan wil hij altijd helpen en dat is niet echt handig want sommige dingen zijn gewoon gevaarlijk.

Ik kan dan de strijd aangaan door nee te zeggen en hem weg te zetten waarbij ik al lang weet dat hij dan constant terug zal komen omdat hij gewoon bij mama wil zijn en doen wat zij doet.

Ipv van dus die strijd aan te gaan probeer ik het om te buigen.

Bestek rek zet ik gelijk uit de weg zodat het grootste gevaar al geweken is en dan laat ik Luca de deksel en pannen aangeven en/of in de pannenla leggen en daarbij krijgt hij een groot compliment als hij dit netjes uitvoert,

Je ziet hem dan groeien en daar geniet ik dan ook weer van.

Xavier is hier ook helemaal wild van. De gevaarlijke dingen haal ik er nu ook meteen uit.
Maar hoe zou je het aanpakken als je kindje de vieze vaatwasser gaat leegruimen :think:. Toevallig lopen wij tegen dit euvel aan en Rogier werd dus lekker boos op hem, maar ja...... :roll:
Volgens mij weet Xavier dus niet dat een vieze vaatwasser niet uitgeruimd dient te worden. Ik ben daarin heel geduldig en zeg dat het niet kan omdat het 'bah' is, alleen zeg ik dit nu wel al een paar maanden.
Iemand tips?? :P Rogier zijn tik heeft trouwens tot nu toe ook nergens toe geleid.

[loekie]

Niek, als eerste even over het geweten vormen:

Ik heb gezegd dat we in deze dreumesfase de basis leggen voor het geweten. Ik heb niet gesuggereerd dat ze nu al een geweten hebben. Vergelijk dat met het feit dat de eerste wankele stapjes nog lang geen rennen genoemd mag worden.

Hij is dus inderdaad nog niet staat om in conflict met zijn geweten te komen. Want dat is zich net aan het vormen. Het geweten is min of meer klaar met ontwikkelen in het derde levensjaar. Maar goed…als we er vanuit gaan dat het nu vergeefse moeite is…waarom corrigeren we onze kinderen dan vóórdat ze drie zijn? Dan kun je toch net zo goed dan pas beginnen met dingen verbieden etc? Eerder zou blijkbaar geen zin hebben…



@niek1 wrote:

Dat het lijkt dat hij dat wel heeft door bij je moeder anders te reageren dan bij jouw ligt meer aan jouw reactie en gedrag op hem dan dat hij daadwerkelijk een geweten ontwikkelt en weet dat hij iets fout doet,

Hij is waarschijnlijk op dat moment gewoon meer onder de indruk van jouw nonverbale houding, stem geluid en actie door bv die tik.l

Kun je mij dan verklaren waarom hij na een aantal keren gecorrigeerd te zijn, bepaalde dingen niet meer doet? Hij heeft bijv. totaal geen interesse meer in de glimmende kettingen van de klok. Of waarom staat hij mij dan heel uitdagend aan te kijken als iets nog niet helemaal ingezonken is? BV bij het net ingezaaide gras waar een draadjeshekje om heen gespannen is…

Volgens mij is dat echt een kwestie van uitproberen tot hoever hij kan gaan.



@niek1 wrote:

Ik merk dat het soms makkelijk is om af te leiden en de aandacht op iets anders te laten richten dan er een strijd van maken door bv nee te zeggen terwijl je weet dat je dreumus toch niet zal reageren zoals jij wenst op dat moment.

Als je dus iets anders kan aanbieden of de situatie zo kan ombuigen dat het ipv een negatieve ervaring een positieve word dan win je daar volgens mij meer respect mee bij je kind dan je zou denken,

Tja…ik ben geen type die de weg van de minste weerstand neemt. Natuurlijk gebruikt ik de afleidingsmanouvres ook…maar niet als hij moet luisteren en doen wat ik zeg. Wanneer ik de afleidingstactiek gebruik is bv als ik aan de telefoon zit en hij met een stuk luidruchtig speelgoed loopt. Dan vraag ik het aan mij te geven en bied ik hem iets anders en leg het herrie-ding tijdelijk buiten zijn bereik. Maar met zaken als de klok en het pas ingezaaide gras…dan ga ik hem echt niet op een lieve manier vragen of hij alsjeblieft zo vriendelijk wil zijn er vanaf te blijven. Nee…sorry…dan krijg hij 3 waarschuwingen…bij elke waarschuwing gaat mijn toon zwaarder klinken en mijn ogen strakker. Ik wend mijn blik ook niet meer af, na de derde keer…De vierde keer is echt het tijdstip voor de sanctie die ik aan die bepaalde overtreding verbonden heb. Dus dat kan de box zijn, in de hoek of op de gang zetten, misschien ook wel die tik op de vinger.



Voor wat betreft je voorbeeld over de vaatwasser…

Is Luca dan zo voorbeeldig dat hij niet keihard heen en weer ragt met de laadbakken? Zo hard dat ze uit de rails springen en het servies door de vaatwasser heen vliegt? Dan kunnen we het bestek wel veilig zetten…maar dit soort akties vind ik ook gevaarlijk. Wat dacht je van vingers tussen de laadbakken en de rails???

Ik heb mijn les met de vaatwasser en Bart geleerd…ik ruim dat ding op als Bart op bed ligt, in de kinderstoel of box zit… Dat noem ik nu creatief denken! :mrgreen:



@niek1 wrote:

Verder wil ik over een pedagogische tik nog wel iets zeggen.

Ik heb in mijn kindertijd ook zo nu een dan een “pedagogische” tik gehad en ipv dat ik daar van leerde dat ik iets niet mocht schrok het mij juist af omdat de gene waarvan ik hield, die mij moest beschermen en lief hebben degene was die mij pijn deed en dat was een erg verwarrend gevoel en hoe ouder ik werd hoe meer ik me juist tegen dat gevoel ging afzetten en ik kan wel zeggen dat dat juist de verhoudingen tussen mijn ouders en mij juist schever dan recht heeft gemaakt en het respect juist verloren ging ipv dat het ze dat opleverden.

Mijn opvoeding is bijna spartaans te noemen…

Ik kreeg vroeger bijvoorbeeld altijd met de pollepel op mn blote reet als ik iets had uitgevroten. Het erge daarbij was nog wel dat ik zelf de pollepel moest gaan halen, die aan mn moeder moest geven en vervolgens zelf ijn broek naar beneden moest doen… :evil: :naughty:

KIJK…DIT ZAL IK DUS NOOIT MIJN KIND AAN DOEN!!!

Want dit is gewoon vreselijk!

Maar ondanks dat…heb ik wel op een harde manier geleerd dat mijn daden gevolgen hadden en dat die ook zeker weten volgen. Opzich heb ik daar dus geen problemen mee (ik neem het mijn moeder dus ook niet kwalijk, alleen zou ik het nooit op die manier gedaan hebben)…ik zoek alleen bij Bart naar een manier die niet vernederend is maar wel constructief.

Aan de andere kant moet gezegd worden dat mijn ouders altijd voor me klaar stonden en staan met een antwoord op al mijn vragen. Er was ook veel ruimte voor genegenheid en gezelligheid.

Dat vind ik gewoon essentieel in de opvoeding van je kind(eren).

Duidelijke regels, verantwoording dragen voor je daden en veel ruimte voor genegenheid, openheid en gezelligheid.



Zoooooooooooooo…het podium is weer voor jou!

[niek1]

Arianne kan Xavier jullie vaatwasser zelf open maken.

Luca kan dat niet want als de vaatwasser dicht is klikt hij echt vast.

Misschien moet je anders eens kijken of daar geen beveiliging ofzo voor te krijgen is.

[niek1]

Esther je geeft zelf een mooi voorbeeld met het telefoneren en hem dan een ander speelgoedje aanbieden maar je zegt dan dat dat de weg van de minste weerstand is.

Ik vind dat zelf namelijk helemaal niet…

Ik heb heel wat meer creativiteit nodig om dingen positief om te buigen dan de strijd aan te gaan met uiteindelijk een boos of verdrietig kind en een mama die zich op dat moment ook niet echt fijn voelt.

Je geeft als vb dat hij niet op het ingezaaide gras mag komen maar als het zoveel strijd oplevert waarom maak er dan zo’n punt van.

Houdt hem dan een tijdje binnen en/of ga andere leuke dingen doen buiten.

Ga naar een speeltuin in de buurt of een eindje fietsen, ik noem maar wat, maar ik zou dan gewoon ff niet in die tuin gaan.

Tuurlijk kan je zeggen “hij moet het maar leren” maar waarom zou je het jezelf zo moeilijk maken?

Tis maar net hoe je het bekijkt.



Je vraagt ook nog over die vaatwasser en of Luca dan nooit aan de lades zit en de glazen eruit wil pakken.

Tuurlijk heeft Luca dat ook gedaan, hij ging er zelfs inzitten :roll: met een natte broek tot gevolg.

Ook trok hij de lades eruit en zaten zijn vingers er weleens tussen maar juist dan ben ik begonnen met hem mij te laten helpen en te complimenteren en ik kan heel eerlijk zeggen dat hij nu dus die dingen niet meer doet.

Als hij nog wel eens aan die lades komt hoef ik alleen maar te zeggen dat dat niet mag en geef ik hem bv een deksel om op te ruimen en gaat hij daarmee aan de slag.

Juist omdat ik hem op dat moment laat helpen en complimenteer ben ik er van overtuigd dat ik hem meer laat leren en ervaren dan hem weg gezet te hebben in de box met veel gekrijs en frustratie van zijn kant.

Nu leert hij dat dingen opgeruimd moeten worden, dat je soms op je beurt moet wachten, dat mama het fijn vindt als je helpt en dat je daar zelf ook een fijn gevoel van kan krijgen,…lijkt mij een stuk waardevoller en een stevigere basis dan iets niet doen ivm straf of sanctie die er boven hangt.

Je leert alleen maar dat je bepaalde dingen beter kan laten maar de meerwaarde zie ik er verder niet van.



Op mijn werk moet ik ook zo denken want doe ik dat niet en word de frustratie te hoog dan krijg ik de tik dus denk je wel 2x na hoe je een situatie die negatief dreigt te geraken kan ombuigen naar het positieve.

En zoals ik al eerder zei wil ik zeker niet beweren dat ik de waarheid in pacht heb maar ik weet wel uit ervaring van mijn werk en mijn eigen jeugd dat je veel meer leert van positieve benadering dan van negatieve.

[cell]

interessante materie hoor… kan in beide verhalen/motieven wel iets vinden waarvan ik denk… ja precies.



Ik weet ook dat een kind pas een geweten ontwikkeld met ongeveer 3 jaar. Dat betekent dat ze dan pas “weten” welke handeling valt onder goed en welke onder (katte)kwaad. Maar toch kun je een kind al wel leren dat een handeling van hem/haar een gevolg heeft.



Een baby leert feilloos de vorm van de zuigfels herkennen omdat deze hem dagelijks voorziet in de voldoening van zijn honger.



Een dreumes weet feilloos welke knuffel van hem is en dat deze mee naar bed moet omdat hij anders niet kan slapen.



Als mama vraagt, wil je een koekje dan rent zo een kleine opdonder feilloos naar de koekla en begint een vreugdedans uit te voeren (die van mij wel althans :inlove: )



Dus waarom zou het niet kunnen leren dat het woord “stoppen” betekent dat ze moeten staken waar ze mee bezig zijn?

Waarom zou het niet kunnen leren dat “klaar nu” betekent dat hetgeen ze aan het doen zijn, bijna afgelopen is?

enz enz enz.



Het 1 sluit het ander niet uit. Het “waarom” erachter dat zullen ze pas gaan leren als hun geweten ontwikkelt, maar ze kunnen wel oorzaken en gevolgen aan elkaar koppelen. Dat is ook wat ze nu leren he…



“als ik dat blokje door dat gat prop, past het niet, maar door dat gat past het wel”



Dus hier gebruik ik duidelijke bewoordingen in het verbieden, ik zeg niet alleen maar “Aniek nee” want zo kan NEE wel van alles gaan betekenen en worden ze “NEE” moe. Maar ik zeg bv wel tegen Aniek als ze bezig is de blaadjes van de mooi plant te plukken “Aniek stoppen!”

Ik heb nu zo vaak gezegd dat ze moet stoppen met blaadjes plukken dat ze er niet meer aan begint.



Verder ben ik zeer consequent, ik waarschuw 2 x, waarbij de 2e keer al meer informatie word verschaft dan de 1e keer en dus versterkend werkt en de 3e keer voer ik uit wat ik de 2e keer heb gezegd.



Vanmorgen was Aniek bv steeds aan het huilen omdat ze met een stuk gereedschap van papa wilde spelen en dit net buiten haar bereik (uiteraard) was weggelegd. De eerste keer zei ik alleen maar "Aniek, klaar nu met huilen, dat is van papa, niet van Niek.

Ze stopte even, ging kort erna weer vrolijk verder, toen was het dus : "Aniek, klaar nu, is van papa niet van jou, anders ga je op de gang.

Weer stopte ze even, om kort erna weer verder te gaan, dus dan zeg ik, prima, dan ga je naar de gang, net als normaal stopte ze meteen met huilen maar alsnog gaat ze naar de gang, simpelweg omdat ik al heb gezegd dat ze gaat. Zou ik het niet doen, dan neemt ze me al snel niet meer serieus en zou ze binnen no-time gewoon weer verder gaan.

Nu ging ze dus op de gang, heeft ze daar 2 minuten heel boos zitten doen, toen was ze stil, dan laat ik haar direct binnen, krijgt ze een dikke knuffel, zeg ik dat ze heel lief is, maar naar mama moet luisteren en verder taalt ze dan niet meer naar dat gereedschap. Ook later niet, dan kijkt ze wel, maar schud al nee naar mij en staat dan te kijken wat ik zeg met haar handjes op de rug… zo van… waarom weet ik niet, maar dat is niet van mij.



dat begrijpen waarom komt later wel.



Het werkt hier prima, maar ze weet inmiddels ook wel dat ik haar echt de 3e keer op de gang zet als ik dat heb voorspeld zeg maar. Maakt me niet uit of we op visite zijn of wat dan ook.

[cell]

ow en dat is trouwens een situatie waarin afleiden met bv het wel geven van iets anders om mee te spelen niet hielp omdat ze zeeeeeer gefocussed was op precies dat ene stuk gereedschap.



In andere situaties werkt idd het negatieve naar het positieve ombuigen heel goed. Dus idd als ze jaloers doet naar Peter omdat hij de fles krijgt en zij geen fles krijgt, dan neem ik haar EN peter op schoot en mag zij de fles geven met mijn hulp… zo gaat het bijna altijd goed en ik heb dus idd een dochter die over het algemeen goed luisterd en het mega leuk vind om mama van alles aan te geven. Ze geeft Peter zijn speen als ik zeg “geef peter zijn speentje maar” en verder vind ik altijd de aandacht die mijn kinderen vragen belangrijker dan een vloer die gestofzuigd moet, maar wat later ook nog kan.

[niek1]

Je geeft een paar mooie voorbeelden marcella waar ik me ook wel in kan vinden tot op zekere hoogte.

Ik wil met mijn verhaal ook absoluut niet zeggen dat je niet mag straffen of terecht wijzen.

Maar waardoor deze discussie tussen mij en Esther begon was dat zij haar zoon na een aantal waarschuwingen een tik had gegeven waarop haar zoon haar een tik had terug gegeven

Ik heb haar toen gevraagd waarom ze daarover verbaasd was want immers houden onze kinderen ons vaak een spiegel voor en kunnen ze nu nog niet altijd begrijpen waarom mama bv wel een tik mag geven en hij niet.



Daarom ben ik van het zo veel mogelijk positief proberen om te buigen zodat je die strijd met waarschuwingen en het daarop volgende sanctie kan vermijden en ze er dan misschien nog meer van leren dan dat ze alleen dat bepaalde ding of iets in een situatie niet mogen.



Verder ben ik er van overtuigd dat als je een kind ipv bijv weg zet en daardoor frustratie kweekt je hem of haar erbij betrekt je veel mee bereikt op de lange termijn.

Zoals jij bv doet met het flesje geven of als je een kind laat helpen opruimen nadat hij iets heeft omgegooid.

Dat hij dan leert dat je er voor andere kan zijn, dat je een helpende hand kan toesteken, dat je je goed kan voelen daardoor, dat je je gewaardeerd voelt en gemotiveerd om dat geaccepteerde gedrag te blijven laten zien.

Terwijl ik bij straffen vaak het idee heb dat ze leren dat ze een bepaald iets niet mogen maar daar blijft het dan ook bij.

Het heeft wat mij betreft weinig waarde verder.

Tuurlijk zet ik Luca ook weleens opzij in de box of pak ik hem eens bij zijn armpje om iets extra kracht bij te zetten maar mijn voorkeur en mijn hoofdzakelijke handelen doe ik dus op de manier van positieve benadering .

En wat jullie zeggen over dat je nu al de basis vormt ondanks dat het geweten er nog niet eens dat ben ik met je eens en daarom ben ik me er van bewust dat Luca mijn manier van handelen ook niet altijd zal begrijpen maar dan is hij deze methode wel al gewend en ik dus ook als hij later echt kwaad gaat uitsteken en me gaat uittesten.



Zijn jullie trouwens niet bang dat je met een machtstrijd aangaan en de houding van “hij moet het maar leren” (niet gezegd dat jullie dat perse zo doen) dat je dan kinderen krijgt die bang zijn om dingen te ondernemen, die faalangst kunnen ontwikkelen, die het gevoel hebben dat ze nooit niks goed kunnen doen omdat er meer naar het negatieve dan het postieve gekeken word.

Niet speciaal op jullie gericht maar voor iedereen die mee wil praten!

[loekie]

Aha…het podium is weer vrij! :mrgreen: :mrgreen:

Ik sta alweer te trappelen!



(ik ga ff een paar stukken quoteren…vind ik iets makkelijker met reageren.)



@niek1 wrote:

Esther je geeft zelf een mooi voorbeeld met het telefoneren en hem dan een ander speelgoedje aanbieden maar je zegt dan dat dat de weg van de minste weerstand is.

Dit heb je verkeerd begrepen. Ik noem de afleidingstaktiek niet de weg van de minste weerstand. Zuiver vanwege het feit dat je inderdaad niet overla een machtstrijd van moet maken. Een kind heeft ook ruimte nodig om zichzelf te kunnen zijn en te kunnen spelen. Alleen gaan ze soms zo in hun spel op, dat het voor de omgeving storend wordt. Deze situatie vallen in mijn ogen niet onder “je kind leren te luisteren”. Nee…want je kind is niet fout bezig…hij speelt; en dat is heel normaal.

In deze situaties gebruik ik de afleidingsmanouvres.

Wat ik echter wél de weg van de minste weerstand vind is het ALTIJD gebruiken van afleidingsmanouvres.



@niek1 wrote:

Je geeft als vb dat hij niet op het ingezaaide gras mag komen maar als het zoveel strijd oplevert waarom maak er dan zo’n punt van.Houdt hem dan een tijdje binnen en/of ga andere leuke dingen doen buiten.Ga naar een speeltuin in de buurt of een eindje fietsen, ik noem maar wat, maar ik zou dan gewoon ff niet in die tuin gaan.

Sorry, daar kan ik niet aan beginnen. Simpel vanwege het feit dat het ongeveer 4-6 weken duurt voor je op ingezaaid gras mag lopen. Ik kan natuurlijk niet Bart al die tijd binnen houden, of steeds weg gaan. Jij weet ook dat er in en om huis genoeg moet gebeuren en dat we ook nog werken…

Naar mijn mening kan ik Bart leren niet aan die draden te komen en niet over het gras te lopen. Net zo goed als ik hem kan leren dat bepaalde dingen niet voor zijn handjes bestemt zijn. Natuurlijk zal hij niet begrijpen dat het gras kapot gaat omdat hij er over heen loopt in dit stadium. Dreumessen zijn idd nog niet in staat de zogenaamde waarom-vragen te begrijpen. Dat komt idd pas als zijn geweten “gerijpt” is, zo rond het 3e levensjaar. Maar hij kan wel leren dat hij er gewoon niet aan mag komen. Net zoals hij dat met de klok geleerd heeft…



@niek1 wrote:

Juist omdat ik hem op dat moment laat helpen en complimenteer ben ik er van overtuigd dat ik hem meer laat leren en ervaren dan hem weg gezet te hebben in de box met veel gekrijs en frustratie van zijn kant.

Nu leert hij dat dingen opgeruimd moeten worden, dat je soms op je beurt moet wachten, dat mama het fijn vindt als je helpt en dat je daar zelf ook een fijn gevoel van kan krijgen,…lijkt mij een stuk waardevoller en een stevigere basis dan iets niet doen ivm straf of sanctie die er boven hangt. Je leert alleen maar dat je bepaalde dingen beter kan laten maar de meerwaarde zie ik er verder niet van.

Natuurlijk ben ik het met je eens dat dit eveneens een taak is voor goede ouders. Zorgen dat je kind zelfvertrouwen krijgt dmv complimenten en stimulatie. Alleen denk ik nog steeds dat je een goede balans moet zien te vinden tussen enerzijds discipline/verantwoordelijkheid en anderszijds opbouwen van een positief zelfbeeld. Zodra je door gaat slaan naar een van beide zijdes, ben je op het verkeerde pad…

De balans vinden is oh zo moeilijk…maar niet onhaalbaar!

En naar die balans streef ik!



@marcella wrote:

Vanmorgen was Aniek bv steeds aan het huilen omdat ze met een stuk gereedschap van papa wilde spelen en dit net buiten haar bereik (uiteraard) was weggelegd. De eerste keer zei ik alleen maar "Aniek, klaar nu met huilen, dat is van papa, niet van Niek.

Ze stopte even, ging kort erna weer vrolijk verder, toen was het dus : "Aniek, klaar nu, is van papa niet van jou, anders ga je op de gang.

Weer stopte ze even, om kort erna weer verder te gaan, dus dan zeg ik, prima, dan ga je naar de gang, net als normaal stopte ze meteen met huilen maar alsnog gaat ze naar de gang, simpelweg omdat ik al heb gezegd dat ze gaat. Zou ik het niet doen, dan neemt ze me al snel niet meer serieus en zou ze binnen no-time gewoon weer verder gaan.

Nu ging ze dus op de gang, heeft ze daar 2 minuten heel boos zitten doen, toen was ze stil, dan laat ik haar direct binnen, krijgt ze een dikke knuffel, zeg ik dat ze heel lief is, maar naar mama moet luisteren en verder taalt ze dan niet meer naar dat gereedschap. Ook later niet, dan kijkt ze wel, maar schud al nee naar mij en staat dan te kijken wat ik zeg met haar handjes op de rug… zo van… waarom weet ik niet, maar dat is niet van mij.



dat begrijpen waarom komt later wel.

Kijk…dit vind ik nu een goed voorbeeld! Ik vind het prachtig om te lezen hoe je Aniek duidelijke regels mee geeft, zonder haar zelfvertrouwen te ondermijnen! Chapeau! :thumbup: Je houd rekening met de “verstandelijke beperking” (dit bedoel ik niet in de zin van gehandicapt zijn!!!) van een dreumes en zorgt toch voor duidelijkheid en betrokkenheid!!



@niek1 wrote:

Dat hij dan leert dat je er voor andere kan zijn, dat je een helpende hand kan toesteken, dat je je goed kan voelen daardoor, dat je je gewaardeerd voelt en gemotiveerd om dat geaccepteerde gedrag te blijven laten zien.

Niek, door mijn ervaring met jong-volwassen (oftewel adolescenten genoemd) in het rijles geven. Is me een ding duidelijk geworden. Met de intreding van de vrije opvoeding en het wegvallen van discipline…zijn de jongeren tegenwoordig overdreven overtuigd van hun eigen kunnen en zijn ze niet meer in staat om te gaan met kritiek. Het maakt niet uit wat je zegt; je dringt niet door…want zij weten dat ze bepaalde dingen wél kunnen. Ze zijn alleen niet in staat kritisch naar zichzelf te kijken en te analyseren waar ze de fout in gaan. Ze zijn niet in staat om verantwoording te dragen voor zichzelf en zeker niet voor anderen. En dan praat ik in dit laatste over hun verkeersdeelname. Voor wat betreft hunzelf geld maar al te vaak dat zij denken wél op examen te kunnen, terwijl ze zich niet veilig door het verkeer kunnen bewegen. Zuiver omdat ze alleen aan zichzelf denken en niet aan hun medeweggebruikers. Kortom ze kennen geen grenzen.

Als ik dit nu terugbreng naar onze discussie…

Als je je kind geen discipline bij brengt en alleen maar vrij laat…heeft dat grote gevolgen in de rest van leven.

Probeer te zoeken naar de balans…want dan zijn je kinderen in de rest van hun leven ook in balans.

[niek1]

Esther ik denk dat we op heel veel punten hetzelfde denken en zeker hetzelfde willen bereiken dus wat dat betreft zitten we op 1 lijn.

Alleen is de aanpak of manier van handelen wat anders.



Het zal waarschijnlijk ook deels door mijn achtergrond komen waarin ik me vaak niet gewaardeerd voelde en te horen kreeg dat ik iets niet goed deed.

Ook die pedagogische tikken die ik gekregen hebt maakt dat ik naar andere manieren zoek om met bepaalde dingen om te gaan.

En tuurlijk krijgt Luca ook weleens straf, verhef ik mijn stem oid maar ik probeer altijd eerst te kijken of het op een positieve manier kan en dan bedoel ik niet alleen het ombuigen.

Het voorbeeld van Marcella kan ik me wat dat betreft ook wel in vinden zeker als je het daarna ook maar weer goed maakt met een knuffel en als ze wat ouder zijn door er even kort over te praten.

[cell]

ik denk zelf ook dat wanneer een kind nooit een “negatieve” consequentie ervaat en alles om zou worden gebogen (alles is even gechargeert) naar het positieve het later grote problemen zal krijgen in het accepteren van negatieve besluiten die betrekking hebben op het kind later.

Bv een leraar die besluit een kind niet te laten overgaan naar de hogere klas omdat het er met de pet naar heeft gegooid. Of een baas die de werknemer (je kind als volwassene) een reprimande geeft voor een fikse fout.



Zulke dingen gaan gebeuren, dat weet iedereen (niet persee die voorbeelden, maar soortgelijke dingen) Het zou toch wat zijn als een kind dan altijd heeft meegekregen dat hij er met goed gedrag nog weer wat goeds van kan maken… dat gaat gewoon niet altijd op.



Voor mij is er scheiding tussen dingen die Aniek doet om mij te kopieren terwijl ze nog niet bij machte is dit zonder gevaar of irritatie mijnerzijds te doen. Omdat ze de dingen erachter nog niet begrijpt (vaatwasser uitruimen, stofzuigen, huishoudelijk werk, in de tuin bezig zijn, Peter de fles geven enz) en dingen die ze doet uit haarzelf die gewoon echt vierkant niet mogen, die niks te maken hebben met… als ik het positief ombuig leert ze er mee omgaan. Dingen die direct gevaar opleveren of vernieling aanrichten.



De laatste groep moet ze gewoon leren dat het niet mag, het waarom komt later wel als ze dan kan gaan begrijpen.



Nou moet ik zeggen dat ik het grasvoorbeeld eigelijk een onmogelijkheid vind. Het is namelijk alleen jullie eigen stuk gras waar hij niet op mag lopen, zou je hem afleren om op dat gras te lopen, dan loop je kans dat hij straks op geen enkel gras meer wil omdat hij natuurlijk ook zal zien dat er straks gras ligt maar mama hem heeft verboden om daar op te komen.

Ik ben het dan met Niek eens dat ik dat dan weer een onredelijke verwachtinig vind bij een dreumes. Ik zou dan idd toch ervoor kiezen om de kleine geheel uit de tuin te houden en elders te gaan spelen en dat lijkt me echt niet zo moeilijk. Alle andere dingen die echt echt moeten in de tuin, kun je ook doen als de dreumes slaapt of op een ander moment waarop papa er bv ook is om de kleine te vermaken.

Zo strijk ik bv nooit in het bijzijn van Aniek, het is gevaarlijk en ik kan haar met geen mogelijkheid uitleggen waarom zij niet aan de strijkplank mag komen. Zou ik het haar alleen verbieden dan geld dat verbod zo lang achter elkaar (strijken is niet met 5 minuten klaar) dat het voor haar een frustrerende eeuwigheid word. Dat vind ik niet reeel, dus strijk ik s’avonds als ze op bed is.



Overigens zou ik nooit voor zaaigras hebben gekozen als ik al kinderen had, zoden zijn direct beloopbaar

[cell]

daarbij… als hij nu NIET op het gras mag en straks WEL als het is volgroeit… wat voor boodschap geef je dan? Dat jij als ouder ook niet weet wat je nou precies wil… dus misschien is mama wel bespeelbaar. Om over de onduidelijkheid van het geheel maar te zwijgen…



De klok mag hij gewoon nooit niet aankomen, dus dat ik duidelijk…

[loekie]

Hahaha…ondanks dat jullie het grasvoorbeeld misschien onmogelijk vinden. Toch blijkt Bart in staat te zijn het touwtje en dus het gras voorlopig (want het is en “blijft” een dreumes hè! :mrgreen: ) met rust te laten. Terwijl hij op weg naar de supermarkt wel op zn dooie gemak door het gras heen banjert.



Oh ja…even off-topic…en nog even ter verduidelijking. We hebben voor zaaigras gekozen omdat het kunstgras veel te duur werd. En de bodem zo hard/klei-achtig (het watert heel slecht af…) is dat graszoden gelijk zouden sterven. Het is maar de vraag of het zaaigras het wel gaat doen…we kunnen dit zien als de laatste poging voor we alles gaan betegelen. Maar mijn man moet nog naar dat moment toegroeien…van mij mag het al dichtgegooid worden…maak een paar leuke borders met groenblijvende planten en klaar…



@marcella wrote:

Alle andere dingen die echt echt moeten in de tuin, kun je ook doen als de dreumes slaapt of op een ander moment waarop papa er bv ook is om de kleine te vermaken.

Kijk, in principe probeer ik dat ook. Zo stofzuig ik niet als Bart op bed ligt…waarom zou ik met dat herrie-ding aan de gang gaan als hij zijn rust nodig heeft? Genoeg andere uren over, zou ik zeggen. Strijken doe ik (of mijn oppas) inderdaad als hij op bed ligt op in de box zit…vanwege ht gevaar…



Maar in hoeverre laten wij ons leven bepalen door de aanwezigheid van onze kind(eren)? Waarin hebben ze inspraak en waarin niet? In hoeverre laten we hun onze dag indelen? Denk bij dit laatste voorbeeld aan bv spelen terwijl jij boodschappen moet doen…

Mijn man en ik hebben echt het motto: “Bart draait mee in ons leven, ons leven draait niet om Bart.”

Voor de goede orde…“ons leven” staat voor ons leven NU mét Bart en niet van de periode vóór we Bart hadden!



Misschien een leuk vervolg om onze discussie? Want volgens mij waren we het inmiddels aardig met elkaar eens of in ieder geval waren de standpunten duidelijk gemaakt!