Ik vind het anders als een kind zegt dat iemand dik is en dus een constatering doet of zegt dat iemand een monster is (omdat ze een burka draagt)…
Dat betekent niet dat ik het ok vind als ze een van beide dingen hardop schreeuwe.
Dat het beide kwetsend kan zijn, snap ik.
Ik leer mijn kinderen dat het niet netjes is om over uiterlijk of lichamelijke dingen te praten omdat dat niet belangrijk is in het leven.
Iedereen is anders en iedereen is net zo waardevol als zij zijn.
ah okee, ik snap beter wat je bedoelt nu
bedankt voor je verduidelijking :thumbup:
je hebt gelijk dat ze het moeten leren, alleen voor ze t weten flappen ze er nu eenmaal een hoop uit he.
ik vind het ook wel verschil maken hoe t wordt gezegd.
laatst riep een jochie van een jaar of negen vetzak tegen me…daar heb ik zelf wel wat van gezegd…dat ik dat erg onaardig vond en of hij het leuk zou vinden als ik flapoor of hazetand tegen em ging staan te roepen op straat
maar als een kind van vier zegt, mama die mevrouw is heeel dik he
nou dat vind ik helemaal niet zo erg…dat is meer een vaststelling van een feit, ik zie wat ik zie en dat benoem ik zonder er verder lading aan te geven
ook de leeftijd maakt een verschil…een kind van negen mag redelijkerwijs weten dat je dat niet doet
een kind van vier is dat aan t leren dus die mag je wel wat meer ruimte geven daarin
en dan komt er bij , hoe gevoelig is de volwassene op dat punt, ik dus niet zo heeel erg gevoelig, en…dat vind ik dan wel…als je er voor kiest je punk te kleden, een burka te dragen, of op ander wijze erg opvallend te zijn kun je ook een beetje verwachten dat dit gebeurt en moet je daar ook weerbaar in zijn als volwassene
je kunt zo n kind uiteraard zeggen dat je geen monster mag zeggen
maar ja,als ze zo n draakjesbui hebben valt t niet altijd mee he :lol:
Ik heb ook wel eens meegemaakt dat een jongetje op straat aan me vroeg of ik een baby in mijn buik had :oops:
Nou nee, ik ben gewoon te dik omdat ik te veel eet. ‘Oh ok’ zei hij toen, zijn vraag was weer beantwoord.
Nooit leuk om te horen, maar ik van een klein kind snap ik dat heel goed, die zeggen gewoon wat ze denken, en zijn nieuwsgierig genoeg om vragen te stellen. Het hoort er een beetje bij he.
(al zijn dat wel de momenten dat ik me ernstig voorneem om maar snel op dieet te gaan)
Als Laura echt iets zegt wat mensen als kwetsend kunnen opvatten, dan vertel ik haar wel dat het niet zo aardig is om dat te zeggen. Maar goed, zij is ook al bijna 5 nu, dus dat is wel een leeftijd waarop ze dat kunnen leren zo langzamerhand.
We waren trouwens een paar weken geleden op een camping, en op ons veldje stond een gezin met een meisje in een rolstoel. Laura wilde daar wel eens meer van weten, en die is zelf erop af gestapt en heeft gevraagd waarom ze in een rolstoel zit, en of het pijn doet, of ze wel kan lopen. Gewoon uit belangstelling, en eigenlijk vond ik het wel heel goed dat ze dat deed. De andere kinderen waren alleen maar van een afstandje een beetje aan het staren. Dan kun je misschien maar beter gewoon zeggen wat je denkt. Het meisje weet zelf natuurlijk ook wel dat ze anders is.
En vervolgens heeft Laura wel de hele middag met dat meisje spelletjes gedaan, dat vond ik echt super om te zien.
Ik lees dat mijn kind gelukkig niet de enige is die dat soort opmerkingen eruit flapt.
Het zwartepietenverhaal is hier ook al gepasseerd en met Sint Maarten liepen we langs een deur waar een man met lange ruige baard in de opening stond en mijn zoon riep keihard: MAM!!! Ik weet waar Piet Piraat woont!! Al wijzend naar de man :roll: " Ik wasa blij dat het al donker was.
Ook bij het zien van een burka heeft hij mij gevraagd: Mama is dat een spook? :oops:
Ik heb gewoon een erg nieuwsgierig mannetje zullen we maar zeggen.
Ik heb ook wel eens meegemaakt dat een jongetje op straat aan me vroeg of ik een baby in mijn buik had
Zo stond er in de thuiszorgwinkel een hoogbejaarde man voor mij op uit de enige stoel en bood die mij aan want; voor een zwangere vrouw staan we op"............... Ik kwam de steek terugbrengen en was al 5 weken ervoor bevallen :lol:
Riep mijn kleine draak toen er een mevrouw voor ons net had afgerekend bij de kassa. Ze hoorde het gelukkig niet. (tenminste, ze gaf geen krimp… :eh: )
Ze zag er inderdaad wel zo uit. Lang, kroezerig grijs, grauw haar en ze liep ook nog eens krom :roll:
Ik heb haar uitgelegd dat dat echt geen heks is en dat het niet erg netjes is om te zeggen, omdat die mevrouw er ook niets aan kan doen dat ze er zo uitziet (alhoewel… een kapperafspraak en een verfje doen wonderen ) Voortaan zou ze dit soort dingen zachtjes tegen mij of pappa zeggen hebben we toen afgesproken…het kind moet het toch kwijt hè :mrgreen:
We kregen wel een heleboel glimlachende reacties van andere wachtende klanten… het was ook wel een klein beetje grappig :mrgreen:
Met een dik persoon ala, die zijn natuurlijk ook dik (om welke reden dan ook) en dat weten die mensen zelf ook wel. Vaak vinden ze het inderdaad niet zo schokkend als een kind dit door de winkel roept.
Maar ik stond een keer in de rij bij de kassa (en dan kan je niet zomaar even weglopen) en voor ons stond een mevrouw met een burka. Micah was in een rotbui en bleef zeggen dat het een monster was. Twee vrouwen daar voor begonnen daar heel hard om te lachen en zeiden ook heel hard: ‘hoor je wat dat jongetje zegt, een monster hahahaha’…
En Micah ging er ook gewoon mee door.
Tja, dat zijn toch geen leuke dingen. En ik wist ook niet goed wat ik moest doen. Heb op normale toon gezegd dat het een mevrouw is met een hele lange jurk aan, maar Micah had dus een rotbui en ging door.
Ik glimlachte nog naar de mevrouw, een beetje veronschuldigend, maar ik weet niet wat ze er van vond, of ze het sowieso heeft verstaan, maar IK vond het vreselijk onprettig daar in de rij met meerdere mensen erom heen.
Wat erg!! En wat erg dat andere vrouwen daar zo hard om moesten lachen en er dan ook nog eens de nadruk op leggen.
Ik zou er in eerste instantie ook om kunnen glimlachen, maar als het kind, na de terechtwijzing of uitleg van de ouders gewoon doorgaat, vind ik dat heel kwalijk en zou ik daar helemaal niet meer om kunnen lachen.
Ik weet ook wel, het is een kind en kinderen floepen er in hun onschuld wel eens dingen uit. (daar heb ik ook ervaring mee) Ik heb daar alle begrip voor, maar rotbui of niet, mensen moedwillig kwetsen of beledigen wil ik echt niet hebben.
Ik heb trouwens wel makkelijk praten, dat realiseer ik me ook hoor. Zulke momenten plan je ook niet van tevoren…
Maar als die mevrouw in die Burka het wel heeft begrepen en verstaan is dat wel een hele vernederende ervaring voor haar. Ik heb genoeg voorbeelden gehoord van burka dragende vrouwen die ik in feilloos nederlands met elkaar hoorde praten. Dus er is echt een kans dat ze dit heeft gehoord.
Nou mijn kind is 3 en hij weet natuurlijk niet dat hij moedwillig iemand aan het kwetsen is he. Hij zei 10 keer niet ‘hahaha een monster’, maar hij zei het een paar keer angstig. Ook toen ik dus zei dat dat niet netjes was.
Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn en hoe ze zijn in een rotbui.
Het is echt niet zo dat ik mijn kinderen andere maar gewoon laat kwetsen als ze niet lekker in hun vel zitten ofzo.
Nou, omdat dit onderwerp in het onderdeel basisschool groep 1&2 staat ging ik ervan uit dat Micah 4 jaar of ouder was.
Ik realiseer me dat kinderen van 3 jaar niet moedwillig iemand kwetsen… maar Maaike heeft met haar vier jaar heel goed door dat ze iemand pijn of verdriet kan doen.
Zij kan ook echt medelijden met iemand hebben die het moeilijk heeft of zwaar heeft. Als ik haar zou zeggen dat die mevrouw het heel erg naar vind als ze haar “monster” noemt en daar verdrietig van wordt, komt er gegarandeerd een sorrie en kan ze er een paar uur later nog een keer op terugkomen… het maakt echt indruk.
Ik wilde je niet bekritiseren hoor. Maar ik was echt geschokt door de reactie van de omstanders. En je verhaaltje gaf mij de indruk dat hij het echt een beetje rot (ipv angstig) bedoelde.
Maaike heeft uiteraard ook rotbuien, dan is de rede ook ver te zoeken.
Maar ik ben best streng met dit soort dingen. Ook al zou ze het misschien niet eens begrijpen waarom, als ik zeg dat ze dit soort dingen niet mag zeggen verwacht ik ook echt dat ze dit dan niet nog een keertje doet. (en dan luistert ze ook)
Het gebeurt niet snel dat ik zo kort door de bocht en strikt ben met haar, maar als ze merkt dat ik het meen, dan is ze erg gehoorzaam. (rotbui of niet…)
Ik moest erg aan dit topic denken gisteren in de AH. Lasse zei ineens kijk eens wat een grappig mannetje en wees met zijn vingertje naar een mijnheer. Het was een man van een jaar of 50 die nogal klein was en mank liep - maar ws nog extra aandacht van mijn zoon trok daar hij een knal oranje t-shirt aan had. Al met al vond Lasse het grappig. Gelukkig hoorde die man het niet (vermoed ik van niet) en ik vroeg lasse wat er zo grappig was. Hij liep zo grappig. Maar uitgelegd dat die mijnheer iets aan zijn benen had en dit niet voor de grap deed.
En tav die Burka’s - lasse zou ook zoiets kunnen zeggen. En mijn kind is ook geen rot kind maar in een bepaalde bui (neem een vrijdagmiddag na een week school ofzo) zou hij dat ook weleens kunnen benadrukken.
Tja ik denk dat net als dikke mensen, mensen in een rolstoel, iedereen die er niet doorsnee uitziet, je op een dag weleens wat kan verwachten van een kind. Voor Lasse zou een Burka ook iets van associaties emt een spook opleveren. Maar dat kunnen die mensen dan toch zelf ook wel een beetje inschatten.
Lasse had een keer gevraagd aan de moeder van een klasgenootje of ze een heks was :oops: Ze had nogal een grote neus en een centenbak en ze is nogal groot - en lasse had omhoog gekeken en haar aangekeken en dat gevraagd. Roel was erbij, ik niet maar die middag mocht hij bij haar kinderen komen spelen en maakte hij er wel een grapje over en toen heb ik echt heel duidelijk gezegd dat dit op moest houden. En dat ik echt niet wilde dat hij nog op die manier over die hele aardige mevrouw zou praten. Bij haar huis aangekomen bracht ze het zelf te sprake en dat ze er om moest lachen en het zich wel voor kon stellen. Lasse er daarna nooit meer over gehoord.
Zij kan ook echt medelijden met iemand hebben die het moeilijk heeft of zwaar heeft. Als ik haar zou zeggen dat die mevrouw het heel erg naar vind als ze haar “monster” noemt en daar verdrietig van wordt, komt er gegarandeerd een sorrie en kan ze er een paar uur later nog een keer op terugkomen… het maakt echt indruk.
Ik wilde je niet bekritiseren hoor. Maar ik was echt geschokt door de reactie van de omstanders. En je verhaaltje gaf mij de indruk dat hij het echt een beetje rot (ipv angstig) bedoelde.
. (rotbui of niet…)
Maar je weet toch niet of die mevrouw heel verdrietig wordt om voor ‘monster’ door een kind van drie uitgemaakt te worden. Misschien lag ze wel in een deuk onder die burka. En hoe weet jij of iemand het moeilijk en zwaar heeft.
Ik vind dat jij het onderwerp dan heel zwaar maakt naar het kind toe.
en haar bij onnodig een schuldgevoel zit aan te praten.
Ik vind de reactie van de omstanders in het geval van Madre wel vele malen erger dan die van het kind.
Zij kan ook echt medelijden met iemand hebben die het moeilijk heeft of zwaar heeft. Als ik haar zou zeggen dat die mevrouw het heel erg naar vind als ze haar “monster” noemt en daar verdrietig van wordt, komt er gegarandeerd een sorrie en kan ze er een paar uur later nog een keer op terugkomen… het maakt echt indruk.
Ik wilde je niet bekritiseren hoor. Maar ik was echt geschokt door de reactie van de omstanders. En je verhaaltje gaf mij de indruk dat hij het echt een beetje rot (ipv angstig) bedoelde.
. (rotbui of niet…)
Maar je weet toch niet of die mevrouw heel verdrietig wordt om voor ‘monster’ door een kind van drie uitgemaakt te worden. Misschien lag ze wel in een deuk onder die burka. En hoe weet jij of iemand het moeilijk en zwaar heeft.
Ik vind dat jij het onderwerp dan heel zwaar maakt naar het kind toe.
en haar bij onnodig een schuldgevoel zit aan te praten.
Ik vind de reactie van de omstanders in het geval van Madre wel vele malen erger dan die van het kind.
Ik ook Bella, die heb ik ook niet aangekeken.
Ik vind ook dat je het heel zwaar maakt, ook al vond ik het heeeeeeeel vervelend, het blijft een kind he…Als een kind iets naars over mij zegt kan ik best gekwetst zijn, maar dat is echt veel minder erg dan een volwassen die iets naars zegt.
Daarbij heb ik er ook nog een van 5 en die weet niet of hij wel of niet mensen kwetst.
Hij weet natuurlijk wel dat als hij zegt: wat een vieze dikke man hahahaha, hij aan het kwetsen is.
Maar als hij een constatering maakt ziet hij er geen kwaad in en dat is misschien maar goed ook. De onschuldigheid van kinderen.
Snap wel dat dat dus kwetsend kan voelen, maar dit is bij jonge kinderen bijna nooit de bedoeling.
Ik ben de laatste die ontkent dat haar kind niet dit soort opmerkingen maakt.
Dat zie je aan mijn “heks-verhaaltje” in deze topic.
Ik vind dat ook hardstikke leuk en lief als een kind zo eerlijk uit de hoek komt en uit onschuld zo’n onhandige opmerking maakt.
Mijn punt is alleen dat ik het niet meer zo grappig vind als een kind ermee door blijft gaan, ondanks dat ik heb benadrukt dat ik het niet meer wil horen en dat de opmerking kwetsend kan zijn voor die andere persoon.
Bella, jij zei;
Maar je weet toch niet of die mevrouw heel verdrietig wordt om voor 'monster' door een kind van drie uitgemaakt te worden. Misschien lag ze wel in een deuk onder die burka. En hoe weet jij of iemand het moeilijk en zwaar heeft.
Ik vind dat jij het onderwerp dan heel zwaar maakt naar het kind toe.
en haar bij onnodig een schuldgevoel zit aan te praten.
Ik vind de reactie van de omstanders in het geval van Madre wel vele malen erger dan die van het kind.
Persoonlijk denk ik dat in deze tijden, waarin vrouwen die een Burka dragen al door vele mensen met de nek aangekeken worden, de humor van Micah zijn opmerking nog wel ingezien wordt door de mevrouw in kwestie. Maar de omstanders die er ook nog eens heel erg om lachen en er de nadruk op leggen...en dan Micah die niet wil stoppen en het maar blijft herhalen........ laat ik zeggen.... het zou mij erg verbazen als ze daarover in een deuk ligt onder de burka.
Het moeilijk en zwaar verhaal staat los van de mevrouw in de burka hoor. Misschien had ik dat een beetje ongelukkig opgeschreven. Daarmee gaf ik een algemeen voorbeeld, om aan te geven dat Maaike ondanks dat ze nog maar 4 jaar oud is een erg groot inlevingsvermogen heeft met mensen die het moeilijk en zwaar hebben..... en dus ook wel degelijk kan begrijpen (na uitleg van mijn kant) dat een opmerking kwetsend kan zijn.
Als Noa een opmerking maakt over iemand die dikker is of er anders uit ziet dan anderen, zeg ik dat niet iedereen hetzelfde is. Sommige mensen zijn dikker en sommige zijn dunner. Als ik hier in de buurt in een dorp een ijsje ga eten komen er geregeld meervoudig gehandicapten ook een ijsje eten. Noa vindt het natuurlijk heel interessant om te zien dat grote mensen een slabber om hebben of helemaal onder het ijs zitten. Noa heeft zelf een zuurstoftekort gehad waardoor ze minder controle heeft over haar beentjes. Zij herkent het dat armen of benen niet doen wat zij wil. Zo leg ik dat dan ook maar uit over de mensen die daar dan een ijsje eten. Noa kan r niet zo goed lopen en zij kunnen niet zo goed ijsjes eten.
Als iemand zoiets kwetsend vindt, snap ik dat best. Vind ik ook rot voor ze. Maar ja, zo zijn kinderen, daar doe je net zo min iets aan als aan dat sommige mensen nu eenmaal dik zijn en anderen nu eenmaal klein. Ik leg het gewoon uit, in kindertaal en op een zo neutraal mogelijke manier. “Die mevrouw is geen spook, die wil gewoon graag zo’n lange jurk aan. Waarom? Die vindt het niet fijn als iedereen haar gezicht kan zien.” “Ja, dat is inderdaad een kleine meneer.” “Ja, die mevrouw is dikker dan mama.”
Ik snap dat het niet leuk is als het gaat over een eigenschap die je zelf niet prettig vindt, maar dan lijkt gesmoes achter je rug of een moeder die gegeneerd haar kind het zwijgen oplegt me ook niet leuk.
Tijdje geleden zaten we op een terras en iemand rookte. De rook waaide in ons gezicht en Lara gaf luidkeels te kennen dat ze dat vies vond. Ze bleef het herhalen en vroeg waarom die mevrouw dat toch deed (‘zij vindt het wel lekker’ ‘maar het IS vies, ik vind het vies, vind jij dat niet vies mama?’). We zijn vertrokken van het terras en toen heb ik haar later uitgelegd dat mensen wel eens iets doen dat een beetje dom is, en dat ze dat zelf ook wel weten, maar dat ze het dan toch niet leuk vinden als iemand dat heel hard roept. Dat zij bijvoorbeeld in haar neus peutert en dat ze wel weet dat dat vies is, maar dat ze het soms toch doet en dat zij het ook niet leuk zou vinden als iemand dan heel hard zou roepen dat zij een vies meisje is. Nou ja, dat draaide dan weer uit op een gesprek over vrije meningsuiting :mrgreen: - je hoeft niet altijd luidkeels te zeggen wat je vindt, vooral niet als dat voor anderen kwetsend is, zelfs niet als je wel gelijk hebt :lol: . Ze snapte het wel zo’n beetje, want sindsdien fluistert ze af en toe narigheden over vieze, stomme of gekke mensen in mijn oor :lol: .
Mijn schoonmoeder is zwaar gehandicapt en mijn dochter noemt haar steevast “oma rolstoel”. Ik vind het niet leuk maar mijn schoonmoeder vind het niet erg. Op de vraag of oma een beetje ziek is, antwoordde ze heel lief dat oma inderdaad een beetje ziek is, en daarom in de rolstoel zit.
Waarop ze dan zegt, ‘gelukkig oma, dan is het niet erg he’
Ze had de betamelijkheid om in de te krappe,overvolle bakkerij ineens te roepen: Mijn papa heeft een hele grote piemel! Om daarbij netjes de afmetingen van een vlaggestok te laten zien. Tja, ze vind de stilte niet leuk en weet dat iets beschamends altijd reactie heeft. Waarop een andere meneer heel droog zei dat het fijn was dat iedereen het nu wist en dat mama echt niet zo’n rood hoefde te hebben, en er maar trots op moet zijn.
Tja, dan leg je dat idd netjes uit en meer kan je er niet aan doen, in het geval van de bakker kreeg de dame en nette doch dringende uitbrander.
Hier ook een dikke mevrouw en ook ik kan het prima hebben.
Maar als mijn kinderen uberhaupt iets zeggen wat minder vriendelijk is, al bedoelen zij er geen kwaad mee, dan beaam ik dat ze gelijk hebben en zeg er meteen bij dat dit toch helemaal niet erg is, dat de wereld vol is met heel verschillende mensen, dik, dun, lang kort, in een rolstoel en lopend enz.
Dat dit de wereld mooi en kleurrijk maakt en ja dat zeg ik ook in bijzijn van de mensen in kwestie.
Eigelijk word het altijd erg goed opgepakt dan…
Heb zelfs al eens een keer gehad dat een man in een rolstoel zei " dat heeft jullie mama mooi uitgelegd, zou je ook willen weten waarom ik in een rolstoel zit? en de kinderen mochten toen alles vragen aan hem over zijn rolstoel en waarom hij een been miste…
Soms komen er kinderen naar me toe die dan zeggen " jij bent de mama van Aniek/Peter he? en dan zeg ik ja… dan zeggen zij… jij bent wel dik he? en dan zeg ik… " ja, maar die moeten er toch ook zijn vind je niet?" en dan komen er vaak leuke antwoorden hoor. Zoals " jahoor, mijn papa is nog veel dikker dan jij!" whahahaha…
