Ik heb tijdens de zwangerschap van Lianne een depressie gehad, die heb ik toen zelf niet als zodanig erkend/ herkend en heb er daardoor veeeeel te lang mee aan lopen modderen.
Na de bevalling is dat doorgelopen en ben ik aan de AD gegaan.
Nou had ik gisteren een gesprek met mijn huisarts en die opperde dat als je positief de zwangerschap in gaat de kans op een depressie dan al kleiner wordt.
Graag zou ik ervaringen willen, dit heeft me namelijk best in de war gemaakt.
Ik sta nu een stuk anders in het leven dan voor/tijdens en na de zwangerschap van Lianne maar heeft dat nou echt zoveel invloed??? :think:
Ik heb tijdens de eerste zwangerschap idd ook een ppd gehad zonder dat ik het zelf in de gaten had. Ik reageer altijd sterk op veranderingen, zeker wanneer ik ergens totaal onervaren in ben. Dat zorgde bij mij tijdens die zwangerschap voor stress.
Mijn tweede zwangerschap was totaal anders. Ik was ontspannen, zelfs sereen en ik zag alles met veel vertrouwen tegemoet. Ik was ervan overtuigd dat de hele toestand tijdens mijn eerste zwangerschap en na de geboorte van onze dochter aan mij lag en ik dacht: ik heb veel geleerd en dat gebeurt me niet nog eens. Mijn tweede ppd kwam voor mij dan ook totaal onverwacht en kondigde zich donderslag bij heldere hemel op dag vijf na de geboorte van onze zoon aan 
Ik kan me voorstellen dat de suggestie van je huisarts voor sommige vrouwen misschien idd zal opgaan. Ik denk echter dat het tegenovergestelde vaker voorkomt. Uit onderzoeken blijkt namelijk, dat de kans op een ppd na een volgende bevalling groter is wanneer er al eerder sprake is geweest van een ppd. Dat klinkt niet echt bemoedigend heh? 
:hug:
Wat jij beschrijft, een depressie die al tijdens de zwangerschap inzet, is eigenlijk een prepartum depressie. Uit de informatie op de site van Eileen Engels begrijp ik, dat een prepartum depressie bijna altijd overgaat in een postpartum depressie.
Eileen geeft op haar site ook mogelijke behandelmethodes die al tijdens de zwangerschap zouden kunnen worden ingezet.
Ik heb tijdens mijn tweede ppd verder veel herkenning gevonden op Geen roze wolk.
M.b.t. bv en ppd zijn deze lezingen en presentaties van Kathy Kendall-Tackett wellicht interessant: borstvoeding.nl-Congres 2008 Kathy.
Edit: ik zie nu ineens de verstopte ‘pre’ in je onderwerpregel, daar had ik overheen gelezen 
Hoi,
Met de zwangerschap van Y.eline en erna heb ik ook last gehad van een ppd ben er een half jaar mee blijven lopen en toen ik geen uitweg meer zag naar de huisarts gegaan en toen is het vast gesteld.
Uiteindelijk kon ik na 2,5 jaar zeggen dat ik eindelijk “beter” was en kon genieten van mn leven en mn meisje.
Ik had ook een slechte relatie en toen Y.eline 1,5 jaar was ben ik alleen komen te staan met dr dat heeft ook mee gespeeld dat ik geen stabiliteit had.
Tijdens de zwangerschap van Indy had/heb ik een hele goede relatie, kreeg in de zwangerschap wel depresieve klachten maar heb er tegen gevochten want de gyn wou geen medicatie voorschrijven ivm Indy die nog in mn buik zat. Het waren loodzware weken en de gyn had gezegt dat zodra ze geboren was ik aan de antidepresivia moest. (heb uiteindelijk een ks gekregen omdat ik geestelijk in de war was en een normale bevalling niet aankon ook omdat ik er heel erg tegenop zag, Y.eline is levenloos geboren en was zo bang dat het nu verkeerd zou gaan)
Uiteindelijk ben ik na de bevalling niet aan de medicatie gegaan omdat ik Bv wou geven, wel hadden de gyn en ik afgesproken als het niet meer wou geestelijk dat ik gelijk zou stoppen met de bv en aan de medicatie moest.
En nu 14 maanden later gaat het super! geen depressie gehad en geen medicatie geslikt en 14 maandenlang bv gegeven :thumbup:
Tuurlijk heb ik soms wel down momentjes maar die zijn hooguit een paar dagen en zijn lang niet zo heftig als met de depressie want toen was alles zwart.
Wij willen graag een 3e en weet gewoon dat dat ook goed gaat, ik sta nu gewoon goed in het leven, super relatie, stabiele thuissituatie dat is gewoon heel belangrijk want als je eenmaal een depressie hebt gehad ben je toch vatbaarder ervoor.
@chantal!! wrote:
Hoi,
Met de zwangerschap van Y.eline en erna heb ik ook last gehad van een ppd ben er een half jaar mee blijven lopen en toen ik geen uitweg meer zag naar de huisarts gegaan en toen is het vast gesteld.
Uiteindelijk kon ik na 2,5 jaar zeggen dat ik eindelijk “beter” was en kon genieten van mn leven en mn meisje.
Ik had ook een slechte relatie en toen Y.eline 1,5 jaar was ben ik alleen komen te staan met dr dat heeft ook mee gespeeld dat ik geen stabiliteit had.
Tijdens de zwangerschap van Indy had/heb ik een hele goede relatie, kreeg in de zwangerschap wel depresieve klachten maar heb er tegen gevochten want de gyn wou geen medicatie voorschrijven ivm Indy die nog in mn buik zat. Het waren loodzware weken en de gyn had gezegt dat zodra ze geboren was ik aan de antidepresivia moest. (heb uiteindelijk een ks gekregen omdat ik geestelijk in de war was en een normale bevalling niet aankon ook omdat ik er heel erg tegenop zag, Y.eline is levenloos geboren en was zo bang dat het nu verkeerd zou gaan)
Uiteindelijk ben ik na de bevalling niet aan de medicatie gegaan omdat ik Bv wou geven, wel hadden de gyn en ik afgesproken als het niet meer wou geestelijk dat ik gelijk zou stoppen met de bv en aan de medicatie moest.
En nu 14 maanden later gaat het super! geen depressie gehad en geen medicatie geslikt en 14 maandenlang bv gegeven :thumbup:
Tuurlijk heb ik soms wel down momentjes maar die zijn hooguit een paar dagen en zijn lang niet zo heftig als met de depressie want toen was alles zwart.
Wij willen graag een 3e en weet gewoon dat dat ook goed gaat, ik sta nu gewoon goed in het leven, super relatie, stabiele thuissituatie dat is gewoon heel belangrijk want als je eenmaal een depressie hebt gehad ben je toch vatbaarder ervoor.
Ik herken veel in dit stukje, ik ben toen Lianne 9 maanden oud was alleen komen te staan.
En merk nu ik een nieuwe relatie heb dat ik krachtiger ben dan toen.
Mn relatie is stabiel etc.
Voor de zwangerschap van lianne was ik al erg gevoelig, dit is tijdens de zwangerschap alleen maar erger geworden.
Het was een beetje een domino effect als ik achteraf kijk.
Voor nu is het echt nog geen tijd voor een nieuwe zwangerschap, daarvoor is alles nog te vers.
Maar het gesprek van gisteren heeft me wel doen nadenken, en dat was natuurlijk ook de bedoeling
Ik ben blij om te lezen dat je met vechten een heel eind kunt komen.
Ik ben een vechter, maar merkte toen dat ik tegen alles moest vechten en het niet meer kon.
Dus misschien bedoelde mn huisarts dat ook wel… :mrgreen:
@Yvonne Z. wrote:
Ik heb tijdens de eerste zwangerschap idd ook een ppd gehad zonder dat ik het zelf in de gaten had. Ik reageer altijd sterk op veranderingen, zeker wanneer ik ergens totaal onervaren in ben. Dat zorgde bij mij tijdens die zwangerschap voor stress.
Mijn tweede zwangerschap was totaal anders. Ik was ontspannen, zelfs sereen en ik zag alles met veel vertrouwen tegemoet. Ik was ervan overtuigd dat de hele toestand tijdens mijn eerste zwangerschap en na de geboorte van onze dochter aan mij lag en ik dacht: ik heb veel geleerd en dat gebeurt me niet nog eens. Mijn tweede ppd kwam voor mij dan ook totaal onverwacht en kondigde zich donderslag bij heldere hemel op dag vijf na de geboorte van onze zoon aan
Ik kan me voorstellen dat de suggestie van je huisarts voor sommige vrouwen misschien idd zal opgaan. Ik denk echter dat het tegenovergestelde vaker voorkomt. Uit onderzoeken blijkt namelijk, dat de kans op een ppd na een volgende bevalling groter is wanneer er al eerder sprake is geweest van een ppd. Dat klinkt niet echt bemoedigend heh?
Wat jij beschrijft, een depressie die al tijdens de zwangerschap inzet, is eigenlijk een prepartum depressie. Uit de informatie op de site van Eileen Engels begrijp ik, dat een prepartum depressie bijna altijd overgaat in een postpartum depressie.
Eileen geeft op haar site ook mogelijke behandelmethodes die al tijdens de zwangerschap zouden kunnen worden ingezet.
Ik heb tijdens mijn tweede ppd verder veel herkenning gevonden op Geen roze wolk.
M.b.t. bv en ppd zijn deze lezingen en presentaties van Kathy Kendall-Tackett wellicht interessant: borstvoeding.nl-Congres 2008 Kathy.
Edit: ik zie nu ineens de verstopte ‘pre’ in je onderwerpregel, daar had ik overheen gelezen
Sowieso denk ik als je gevoelig bent voor een depressie dat een pre/post partum depressie dan ook gevoelig ligt.
Ik ga je links vanavond even lezen!!
Dankjewel!!
Pooh zoals je weet heb ik ook een depressie gehad die begonnen is in de zwangerschap van Jasmijn. Ook pas dik een maand na de bevalling eindelijk aan de ad gegaan en nog steeds.
Nu dus weer zwanger, heb meteen de deuren naar de psych weer geopend voor het geval dat…
Tot nu mag ik absoluut niet klagen, ik heb een super zwangerschap!
Of dit nu komt doordat ik nog aan de ad ben…of dat zoals iedereen zegt iedere zwangerschap gewoon anders is.
1 raad wil ik je wel geven, dat zodra jullie er aan toe zijn, en je eenmaal zwanger bent zet de toegangswegen naar hulp open, dat wanneer je ook maar iets voelt meteen aan de bel kan trekken.
:hug:
@Marieke1978 wrote:
Pooh zoals je weet heb ik ook een depressie gehad die begonnen is in de zwangerschap van Jasmijn. Ook pas dik een maand na de bevalling eindelijk aan de ad gegaan en nog steeds.
Nu dus weer zwanger, heb meteen de deuren naar de psych weer geopend voor het geval dat…
Tot nu mag ik absoluut niet klagen, ik heb een super zwangerschap!
Of dit nu komt doordat ik nog aan de ad ben…of dat zoals iedereen zegt iedere zwangerschap gewoon anders is.
1 raad wil ik je wel geven, dat zodra jullie er aan toe zijn, en je eenmaal zwanger bent zet de toegangswegen naar hulp open, dat wanneer je ook maar iets voelt meteen aan de bel kan trekken.
:hug:
Mn huisarts vond ook dat er extra controles moeten zijn en direct hulp van een psych indien nodig.
Zelf zou ik de klachten snellen erkennen dus eerder aan de bel trekken :mrgreen:
Ik was zoooo bang dat ik een depressie zou krijgen tijdens de zwangerschap van Casper. Heeft werkelijk niets van doen natuurlijk met een PND oid enkel voor een deel met hormonen en trauma. Het enige wat ik zeker wist was dat ik hulp erbij nodig zou hebben. Die heb ik voor ik zwanger werd van Casper al ingeroepen (ik kreeg een enorme last van de ‘donkere dagen voor december’) en ben met spoed bij het RIAGG terecht gekomen. Daar heb ik handvaten gekregen en ik had gelijk dat ‘open lijntje’ voor als er ook maar iets de kop op zou steken mocht ik zwanger worden. Ik had eigenlijk het geluk dat dat al best snel was en heb ook altijd overal over de meest gekke gevoelens gepraat. Niet direct hulp nodig gehad van het Riagg weer (wel nog geweest uiteraard nadat hij geboren was was de mooiste afsluiting denkbaar!) maar heb echt gigantisch veel gehad aan mijn verloskundige. :thumbup: Zij wist ook waar ze extra op kon (of moest?) letten bij mij en als ze merkte dat het echt zou doorslaan naar een depressie (ik kreeg eerst het aanbod van AD van mijn HA maar dit heb ik afgeslagen want dat was voor mij niet de weg ivm de kinderwens en tja de ethische commissie voor de IVF :silenced: ) zodat ik ook echt supersupersnel daar terecht zou kunnen als ik dat nodig zou hebben. Alleen ook al de wetenschap dat ik meerdere opties had heeft mij iig goed gedaan.
Ook voor mijzelf de erkenning van ‘mij’ dat ik wist dat het zwaar zou worden (je zou denken hmmm een pessimistische instelling ) heeft me eigenlijk meer geholpen dan tegengewerkt. Ik ‘moest’ niet overal maar van genieten, er ‘moest’ geen roze wolk zijn ed. dat gaf een ongelovelijk stuk rust. Ervaringen uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst (oef gelukkig niet!) maar wel handvatten waar je zelf wat mee kunt en dus ook hulp bij kunt vragen.
mooi geschreven dank je!
mn luikjes vallen dicht, snel meer
Ook bij mij komt het me erg bekend voor… ik denk dat het bij mij begonnen is al aan het einde van de zwangerschap…ik sliep veel huilde veel en was het echt zat! Had ook mega buik kon geen kant op.
In het verleden heb ik een burn-out gehad en ik was dus ook best bang dat ik in paniek zou raken door alles… na een pittige bevalling die uiteindelijk in een keizersnee resulteerde die echt vreselijk was! ik stukken kwijt was en alles zo snel ging bij thuiskomst eigenlijk al depresief was…ik was mijn huis kwijt kon niks borstvoeding mislukte ik kon niet genieten van mijn dochter etc…
na veel gesprekken en er over praten ga ik nu na bijna 6mnd de goede kant op…maar ook ik ben er nog niet… de lichamelijke klachten komen en gaan…de huilbuien komen en gaan en de dips komen een gaan…
gelukkig heb ik een man die me steunt! (nog wel)
maar wat mij dus op valt is dat er eigenlijk best weinig over verteld word tijdens de bezoeken verloskundige en ook niet na de bevalling…
terwijl en ontzettend veel vrouwen last van hebben!
@lins wrote:
maar wat mij dus op valt is dat er eigenlijk best weinig over verteld word tijdens de bezoeken verloskundige en ook niet na de bevalling…
terwijl en ontzettend veel vrouwen last van hebben!
Er wordt weinig over verteld en het wordt vaak ook niet herkend. Tenminste, dat is mijn ervaring… Toen ik na de geboorte van onze jongste aan de vk vertelde dat ik me weer precies zo voelde als na mijn eerste zwangerschap en ontzettend bang was dat ik een ppd had, wimpelde ze dit af. Ze probeerde me gerust te stellen en ging uit van babyblues. Was dat het idd maar geweest
En nu achteraf, horen we het heel vaak om ons heen. Zo apart is dat.
een taboe?? :thumbdown:
Tja hoevaak ziet je VK je NA de bevalling?? Die kraamtranen zijn standaard?? Ik zal je zeggen dat ik ECHT geen kraamtranen gehad heb! Dus hoe standaard zijn kraamtranen? :wall:
Toen ik uiteindelijk (na alle stress en spanning van de zwangerschap) bevallen was, een gezonde zoon in mijn armen kon ik alleen maar gelukkig zijn ondanks stuwing, voedingen in de nacht en meer van de ‘standaard’ dingen die kraamtranen zouden veroorzaken.
En kraamtranen gaan over…een PND gaat niet ‘zomaar’ over…!
mijn verloskundige vertelde me toen ik weer vertelde dat ik meer als 3x per dag huilde (en dat dus al 5 dagen) dat dit niet goed was…
Toen ben ik dus naar de huisarts gestapt. maar ik moest er zelf mee komen.
Eigenlijk zouden ze bij je 1e bezoek na de bevalling je moeten wijzen op wat normaal is en wat abnormaal …kan me voorstellen dat je er tijdens de zwangerschap niet op zit te wachten op deze uitleg maar ze komen toch paar keer na de bevalling langs…het is eigenlijk wel heel belangrijk dat je weet wanneer je aan de bel moet trekken
het is dat ik een burn-out heb gehad en geen schoonmoeder meer heb omdat het 28 jaar geleden een totale taboe was en er niet eens gezien werd wat het was!anders had ook ik de signalen niet gemerkt…