Je verteld me, het komt vast vanzelf goed
Vanzelf? Hoe kun je dat nou zeggen?
begrijp je dan écht niet wat het met me doet?
Ik heb het zo vaak geprobeerd uit te leggen…
Van “vanzelf� is echter geen enkele sprake
Of het goed komt daarvoor geeft niemand een garantie
We moeten er heel veel voor doen, én veel voor laten
Het volgende advies luid; ga eens lekker op vakantie !
Je bent er teveel mee bezig word me verteld.
Elke dag temperaturen en doktersbezoeken met regelmaat
Hoe zou ik het kunnen negeren, dat vooropgesteld.
Bij dit soort adviezen ben ik echt niet gebaat!
Erken ons angst en begrijp ons verdriet.
Probeer er niet aan voor bij te gaan of te bagatelliseren.
Er gaat veel leed schuil achter de glimlach die je ziet
bovenstaande adviezen zijn louter kwetsend wil je je dát realiseren
Sluit je ogen, plaats je in ons positie en voel……
Hoe het is; onze angst, onzekerheden en de pijn
De nare onderzoeken, het onbegrip…. dát is wat ik bedoel
Probeer te voelen hoe het is om ongewenst kinderloos te zijn.
Een beetje begrip, een uitreikende hand of een vriendelijk woord
Het is veel gevraagd maar dit is alles wat ik van je verlang.
Luister naar mij, laat me voelen dat ik door jou word gehoord
Ik ben niet sterk ik ben niet stoer, eerder kwetsbaar en bang.
Door jou begrip deel je op een positieve wijze met ons deze strijd
De slagingspercentages van de aanstaande behandelingen maken mij bang
Of wij ooit ons kindje in ons armen mogen sluiten zullen we weten met de tijd.
Met jou empathie is de moeilijke weg daartoe misschien niet zo lang.
als iemand anders ook zijn harteschrijfselen wilt delen … :thumbup:
Duidelijk omschreven en zeker herkenbaar. (ookal krijg ik ook veel positieve, empathische reacties vanuit mijn omgeving…).
Het is een lange frustrerende weg maar ik hoop dat hij ons brengt waar zo graag naar toe willen. Ik reis met je mee.
wat een prachtig gedicht 
en engzins voel ik me erg aangetrokken door dit gedicht in een hele andere situatie(maar daar gaat het nu niet om)
ik hoop, wens en bid dat jullie ooit het wondertje in jullie arm mogen sluiten.
ik leef enorm met jullie mee :hug: :hug:
@Ineke wrote:
Duidelijk omschreven en zeker herkenbaar. (ookal krijg ik ook veel positieve, empathische reacties vanuit mijn omgeving…).
Het is een lange frustrerende weg maar ik hoop dat hij ons brengt waar zo graag naar toe willen. Ik reis met je mee.
het is niet louter kommer en kwel.
dit gedicht is ontsproten na de zoveelste aanvaring met een vriend wiens vriendin 8 maanden zwanger is. Zonder ergens bij stil te staan stort hij keer op keer emmers vol babyinspé-geluk over mij uit. Riant uitgemeten word hun geluk me keer op keer in mijn gezicht uigesmeerd. Als je dan niet blij genoeg voor ze reageert omdat je net weer uit het ziekenhuis komt dan krijg ik steevast te horen ; jou tijd komt nog wel, komt vanzelf goed , je bent er gewoon teveel mee bezig, laat het los, ga eens lekker op vakantie, ik kan er ook niks aan doen dat ik zulk turbozaad heb…
terwijl hij weet dat het bij mij en bij mijn partner niet in orde is …
ik mag mij ook heel gelukkig prijzen met mensen om mij heen die wel heel lief en meelevend zijn.
mensen die het licht aan doen als het donker word.
mensen die met raad en daad helpen.
lieve mensen die me met hun warmte omringen en me vangen als ik val.
Vedim :-* mooi verwoord. Het is zo pijnlijk maar voor een ander zo onbegrijpelijk en dat is dan ook weer zo ongrijpbaar.
Niemand weet wat ooit op iemands pad komt, blijven geloven zij mijn man gister nog, geloof en hoop en liefde laat ons dat vasthouden.
natas
mooi gedicht :thumbup:
Tja, en dan het cliche ‘probeer je op iets anders te richten…’, alsof mensen met kinderen (nu even heel zwart wit gezegd hoor!!) zich nog op andere dingen richten dan alleen hun kinderen!..
Ach ja, het is altijd makkelijker om een adner adviezen enzo te geven dan om te werken aan jezelf (eens kritisch naar jezelf te kijken).
Maar ja, het is nu eenmaal zo dat wanneer je zelf iets heel graag wilt je dit ook alleen maar om je heen ziet en daar super gevoelig voor bent, ookal bedoeld een ander het misschien helemaal niet zo of is een ander alleen maar blij wat hem/haar over komt en dat moet natuurlijk ook.
Hoop dat je reis snel ten einde is…(positief natuurlijk!).
Ik krijg ook de kriebels als anderen mij zeggen dat ik ‘er niet teveel mee bezig moet zijn’…
Volgens mij bedoelen ze het goed, maar verwoorden ze het fout.
Dit gedicht vond ik wel passend:
Koester de mooie momenten
ze geven je kracht
in tijden dat het leven even
anders is dan verwacht.
Probeer te genieten van
die mooie momenten
het zijn belangrijke fundamenten
Ze maken je sterker
en vormen een wapen tegen de pijn
probeer ondanks alles te genieten
en laat dan al die mooie momenten
als een pleister op de wonden zijn.
Ook mooi!
Ook gisteren weer een collega (stak van wal tegen een andere collega die voor ICSI gaat… ‘volgens mij ben jij er veel te veel mee bezig, laat het op je af komen en ga gewoon je leven leven en zien wat er komt…’ zucht, zucht, zucht. Prachtige woorden voor in een gedichtenbundel maar komt er ook een gebruiksaanwijzing bij? Hoe doe je dat dan?
Tuurlijk genieten wij echt wel maar op de achtergrond is het nu eenmaal altijd aanwezig, soms weer iets meer op de voorgrond en dan weer wat meer naar de achtergrond.
mooi gedicht “ikke”! :thumbup:
Mooie gedichten alletwee hoor!
En inderdaad, ik zou ook wel willen weten hoe je eenmaal in de mmm het nog van je af kan zetten. Je gaat van afspraak naar afspraak en nu in aanloop op onze IVF met de dagelijkse spuiten lukt het mij echt niet om er niet aan te denken…
prachtig gedicht en ook zo herkenbaar
hoihoi
Ik schrijf zelf ook gedichten ,
1 van mijn gedichten schreef ik zo toen het heellang duurde,
hier is hij als volgt :
Als zwanger worden langer duurt…als het lijkt alsof het nooit je zal overkomen.
Soms ben ik het ineens helemaal zat.
dan denk ik: “heb ik het nu eens allemaal gehad ?”
dan denk ik: “wat is nu het doel om om te gaan met dit gevoel ?”
Als ik in bed lig en denk en woel… of vraag :“HOUDEN WE HET HOOFD WEL KOEL?”
vragen en onduidelijkheid : “soms ben ik even de leidraad kwijt…”
Waar zal het einde zijn en tot hoever kunnen we gaan: …“zullen we hierin samen staan?”
Is dit nu echt wat we willen? Of moeten we er niet te zwaar aan tillen?
Laat het allemaal gebeuren…mensen doen hun best ons op te fleuren…
Denken en leven mee in de strijd…ms wel tot in de “eeuwigheid”…
Dan denk ik we staan niet alleen …want hebben zo velen om ons heen
sommige die weten wat wij voelen , en helaas wat we bedoelen.
Hetzelfde hebben meegemaakt,verwikkled en in dilemma geraakt…
Over een nieuw leven wat je zo wordt gegunt…soms is het iets wat je niet zo maar kunt.
Dan heb je hulp nodig daar waar kan… en raak je er nog meer van in de ban.
Maar weet je hulp dat komt er aan…en nooit zullen we alleen meer staan.
Medische wetenschap is al zo ver…dat bied mogelijkheden her en der…
Ook familie en vrienden zijn er nog…en dat is wel het belangrijkste toch…
Knokken en vechten…we gaan er voor…samen nog “even” verder hoor…
Bianca.
DE rest van mnijn gecihten staan er ook volledig,
de link daarheen is
http://www.kindjeopkomstforum.nl/viewtopic.php?t=11879
Deze schreef ik , en vind ik ook erg mooi
Wij…
Zijn we wijzer nu geworden…
Is het nu voorbij ?
Uit al die onderzoeken ontstaan
Dat we verder kunnen gaan.
Dat het goed is met jouw en mij?
Alle onzekerheden voorbij.
Dat gezond zijn zo hard aan kon komen
Want gezond zijn hoort bij dromen…
Wouden we nu soms anders zien
dat er toch iets aan de hand was misschien
Dat er iets aan kon worden gedaan
om niet nu stil te moeten blijven staan.
Maar voor nu is dé uitslag daar
Is het niet meer vragen: Hoe Wat Waar?
Gezond en onaangetast…zo fysiek
Toch vallen we binnen een grafiek…
Die procenten van wel of niet
Niemand die gevoelswaarde ziet.
Maar toch de kans die is zo groot…
vallen we niet binnen de boot
Niet onmogelijk om zwanger te raken
Dus moeten we in ons eigen vertrouwen maken
Het komt wel goed niet getreurt
Wees blij hoopvol opgebeurt…
De kans zo als in een loterij
Zo als bij élk ander: “zo ook ik en jij”.
We gaan er voor een kindje te verwachten
Blijven naar dat intens gevoel smachten.
Nu is het aan de natuur die we laten gaan
Die moet zorgen voor een nieuw bestaan
Van wonderlijk leven in mij gedragen.
Van geluk vertedering en bestaan,
Dat ons is gegeven zonder vragen
en voor áltijd mag voortbestaan .
Liefs bianca.
OH Bianca, doet me een beetje pijn om ze van jou te lezen…te weten dat je nu in een hele andere fase zit. Hoop zo dat je in de toekomst weer met je kinderwens aan de slag zult gaan en dat het dan zonder al deze ellende mag gaan!
liefs
Ineke
Hey Lieve Ineke dank voor jee reactie,
komt wel goed hoor,
ooit wel es, ik heb de gedichten geplaatst omdat er zeker iets in zit waar ook anderen iets bij voelen en herkenbaars in zien
Komt goed :-* bianca
Tuurlijk komt het goed wanneer de tijd daar is…alles heeft een reden he? En zoals het nu lijkt was het jouw tijd nog niet met Andre, dus nog niet de tijd voor een kindje.
liefs
Ineke