Nou, ik voelde hem al aankomen, boze buien, snel beledigd opeens, maar vandaag vind ik dat ie officieel begonnen is hoor!
Ze vertelde me vanmiddag dat ze ‘bijna verkering’ heeft, wat ik geweldig leuk vind voor haar, ze heeft niet veel zelfvertrouwen, en dat er een jongen verliefd op haar is, dat doet goed!
Helaas kwam ze vanmiddag onze afspraak niet na, voor de zoveelste keer en was voor mij de maat vol; derest van de week geen tv voor de jongedame. Oei oei, wat was ze boos!
Vervolgens een gesprek met haar vader (haar vader en ik zijn gescheiden) over het aankomende weekend. Ze mag naar een verjaardagsfeestje, maar eigenlijk zou ze naar haar vader gaan, en die had ook al iets leuks gepland. Nou, helemaal verdrietig, want ze wist niet wat ze moest kiezen.
Gelukkig hebben ze fijn gepraat, en zij en ik net ook even, dus nu is ze (zonder GTST) naar bed, om te lezen. Poeh, ik vond het een vermoeiende dag, laat staan hoe het voor haar was!
What’s next?
Hoe gaan jullie om met zoveel heftige emoties?
vooral rustig blijven. Maar dat is o zo moeilijk, want ze kiezen natuurlijk net die tijden uit dat je zelf ook niet lekker in je vel zit .
En inderdaad een straf die op hun van toepassing is. Geen tv, eindelijk de kamer opruimen, geen paardrijden, niet shoppen.
En een keer uitflippen is ook niet erg hoor, maakt meestal wel indruk.
Nou, het apparte aan mijn dochter, is dat ze juist tijden uit lijkt te kiezen dat ik wél goed in mijn vel zit! Ze heeft rondom de scheiding heel wat voor d’r kiezen gekregen toen ik overspannen was en het lijkt wel of ze me veel heeft ontzien. Nu is de situatie al een aantal jaar stabiel en nu is zij aan de beurt. Dat zal ze niet echt bewust allemaal uitkienen, maar zo komt het op mij over. Voor mij een teken dat ze zich op haar gemak voelt, als ze zich thuis lekker uit.
Nu ik zwanger ben kan ze heel lief helpen, zolang het maar van haar zelf uit gaat, als ik vraag of ze iets voor me wil doen dan krijg ik van die puber antwoorden 
bv: jahaa! mag ik niet eerst even opstaan?!
Rustig blijven lukt me heel aardig, ik vind het vaak grappig omdat ik mezelf zie zoveel jaar geleden. Had ik al verteld dat ik laatst de verkeerde liga mee had gegeven? Op straat ging ze me toch tekeer! Ik had geen tijd en zin om het om te gaan ruilen, zeker niet als ze zich zo verwend gedraagt :snooty:
Ik vond het wel wat genant, maar heb haar maar laten razen en het aangekeken terwijl ik bij de bushalte stond, toen droop ze af, de school weer in :shifty: :lol:
:mrgreen: leuk he als je jezelf terugziet in je kinderen. Mijn dochter is precies mij en ik herken dan ook heel veel in haar. Dus weet ik ook hoe ze zich voelt. En dan toch weer steeds net het verkeerde zeggen… :lol:
hahahaha, tja, dat is moeders eigen he?
Hier ook veel herkenning. Met humor bereik je veel. Of uitleggen dat je de gevoelens wel herkent omdat je het zelf nog zo goed weet. Dat helpt ook vaak enorm!