Heb een enorme drempel overwonnen om hier iets neer te zetten.
Heb inmiddels de nodige opmerkingen weggekauwd, sommigen uitgespuugd, sommigen ter harte genomen en sommigen kan ik maar niet loslaten.
Wij hebben 2 prachtige kinderen, 4 en 6 jaar oud. Mijn droomgezin bestaat uit 3 kindjes en zoals iedereen wil je graag je droom nastreven. De wens voor de derde is inmiddels ZO groot, dat het mij fysiek pijn doet wanneer iemand zegt, ach je hebt er toch twee, wees blij met wat je hebt.
Volgende maand word ik 39,… de eindstreep is idd in zicht. Al zegt de gyn dat hij mij wel begeleid tot 43, maar dan is mijn gevoelsmatige grens al gepasseerd. Inmiddels gaan wij op voor zwangerschap nummer 11,… dus zwanger raken betekend niet dat er ook echt een (levende) baby komt.
Nu zijn mijn man en ik al een paar jaar bezig voor dit derde kindje en het wil maar niet lukken of stand houden. Toen er vorig jaar oktober tumoren in mijn borsten bleken te zitten gingen we de molen in en begonnen er hele heftige tijden. Natuurlijk heeft dit een enorme weerslag gehad op ons gezin. Inmiddels ben ik borstbesparend geopereerd, omdat ik borstvoeding wilde geven in de toekomst en daarin ging de chirurg met ons mee. We dachten het snel af te kunnen ronden. Dat ik me weer kon gaan richten op ons derde kindje. Maar het herstel ging heel slecht (zit er nog middenin) Er hebben zich weer nieuwe tumoren gevormd en de chirurg spreekt nu van een deelamputatie. Hierdoor is borstvoeding onmogelijk.
En daar zit je dan met je dilemma. Vanwege de aard van de tumoren (in de melkgangen) hoef ik niet te vrezen voor mijn leven. Ze controleren goed en zodra het bedreigend wordt zijn ze er direct bij. Het is dus geen belemmering om voor nog een kindje te gaan.
Voorop staat dat het spontaan moet komen. Daarin ga ik ver mee met sommige mensen die zeggen dat ik blij moet zijn met wat we hebben. Ik vind niet dat IK het recht heb op medische hulpmiddelen, dat vind ik het recht van mensen zonder kinderen of met 1 kindje waarvan de tweede niet wil.
Ik merk dat ik er veel verdriet van heb dat het derde kindje maar niet komt. Sex is pijnlijk momenteel en mijn man vind het erg moeilijk vanwege mijn borsten. Toen ik dit bespreekbaar wilde maken bij de huisarts (een vervanger) zei hij dat het ook wel tijd werd om te stoppen. Dat vond ik een ongepaste opmerking, het maakte me ook onzeker.
Dilemma is dus,… ik stel mijn operatie uit omdat BV zo belangrijk is voor mij, dat is zelfs onlosmakelijk verbonden aan het krijgen van een baby (voor MIJ) we zijn actief bezig om dit mensje te realiseren. Maar waar moeten we die grens gaan leggen? Ik kan die knop niet zomaar omzetten, de wens is ENORM groot, ik plan alles eromheen. Dat kun je niet zomaar aan de kant zetten omdat de omgeving dit wil. Veel tranen rollen erdoor. Durf er niet eens meer over te praten met de buitenwereld vanwege de angst voor oordelen. Er wordt soms wel heel erg makkelijk over gesproken. Mijn vriendin doet IVF en snapt mij volledig,… die onvervulde wens. Maar niet iedereen denkt er zo over.
Mijn man laat zich soms beinvloeden door de situatie en zegt steeds bang te zijn alleen achter te blijven met 3 kindjes, terwijl ik het juist zie als 3 geweldige kinderen die ons leven verrijken.
De chirurg, de gyn. en onze eigen huisarts zeggen dat we ervoor moeten gaan, maar met kanttekeningen. Wij hebben zelf geen ouders meer om het mee te bespreken, we moeten het samen doen, maar het is inmiddels zooooo lastig. Het lukt me maar niet om de droom te laten varen, dat heb ik echt geprobeerd. Ik wil ECHT HEEL GRAAG een derde kindje. Ik ben bewust full time moeder. Moeder zijn is helemaal mijn ding.
Onze kindjes willen ook graag een broertje of zusje erbij, terwijl wij dit nooit met hun bespreken. Ze vragen er zelf steeds spontaan naar. Dan moet het toch zo zijn? of niet?
Waar leg je de grens, wanneer je er zelf emotioneel zo in verwikkelt zit. Wanneer je wens je objectiviteit misschien vertroebeld?
Voor mijn 40e moet het er zijn wat mij betreft,… daarna is het leeftijdsverschil met de kindjes te groot vind ik en word ik te oud.
Actief ervoor gaan? of dit kruis dragen?
Goedemorgen ,
Wow wat een verhaal :hug: :hug: :hug: :hug: ik kan je helaas niet echt helpen een keuze te maken . ik zelf ben ook bezig met nog een kindje krijgen en ben inmiddels 2 jaar bezig ben nu 40 en ik vind me zelf alles behalve te oud 38 -40 scheelt maar 2 jaar … hier wel in de MMM omdat ik pcos heb , ik heb al meerdere kinderen en leeftijd verschil heb ik al een keer mee gemaakt en dat gaat heel prima moet ik zeggen .
Voor me zelf heb ik ik probeer tot het niet meer kan dan heb ik achteraf er alles aan gedaan en kan ik me dat zeker me zelf niet kwalijk nemen met had ik toe toch maar …
ja het is een moeilijke keus dat snap ik , ik hoop dat je snel de knoop kan doorhakken en wat rust daar in kan vinden wat dat ook mag zijn .
liefs Natas :-*
Ook ik kan je niet helpen een keuze te maken, maar wil je toch even een knuf geven… :hug: :hug: :hug:
Heel veel sterkte met het nemen van een beslissing meis!! :-*
:hug: Dikke knuffel voor jouw, wat een nare situatie
@ellendekker wrote:
Ook ik kan je niet helpen een keuze te maken, maar wil je toch even een knuf geven… :hug: :hug: :hug:
Heel veel sterkte met het nemen van een beslissing meis!! :-*
Dank je Ellen, dat is lief van je. Moet zeggen dat ik van jouw mannetje altijd enorm geniet hoor hihihi maakt het NOG groter die wens.
Tja het is zo’n lastige kwestie. Gisteren avond vroeg ik aan mijn man of hij nu WEL of NIET die derde wil en hij zei gelijk volmondig JA,… heel graag! maar hij vind het moeilijk. Het IS natuurlijk ook erg moeilijk. we zitten niet in een ideale situatie nu,… maar ja die klok!
en als je nu geen 39 was geweest… was je er dan met alle andere omstandigheden waarin je zit wel voor gegaan?
Want als dat antwoord ja is… dan zou ik zeggen… doen.
Ik ken zat moeders die moeder werden met 41, 43, 46 en zelfs 1 met 49 (spontaan allemaal) nog een kindje hebben gekregen en het zijn stuk voor stuk hele relaxte moeders die erg genieten nog van hun kleine spruitje.
Mijn eigen oma was 54 toen er spontaan nog een baby kwam… zij zat er niet meer op te wachten en omdat ze er niet op zat te wachten heeft mijn tante een niet zo leuke jeugd gehad. Maar als je erg uitkijkt naar nog een kindje, dan zal dat zijn wat dat kindje meekrijgt, dat het heeeeeeel erg gewenst is.
qua gezondheid… ja lastig… ik besef door allerlei omstandigheden dat we feitelijk allemaal mensen van 1 dag zijn.
Zo gaat alles goed en zo word je klemgereden onder 2 vrachtwagens… zo gaat het goed en ziet de bus je niet en lig je eronder… zo ga je slapen en krijg je een hersenaneurysma en ben je er niet meer… Er zijn zoveel mensen in onze omgeving heel plots komen te ontvallen dat ik leef bij de dag, plan voor morgen, geniet van alles wat er nog komt. Maar ik maak geen keuzes afgaand op de mogelijkheid dat… straks leef je gewoon nog 30 jaar en dan zeg je tegen je man… waarom zijn we zo voorzichtig geweest… nu hebben we niet onze droom waargemaakt…
Het gaat hier om een hartekeus, jullie willen beide en waar de grens ligt… nou misschien ligt die grens wel verder dan wat jullie jezelf nu opleggen.
een risico met betrekking tot een gezond kindje heb je al vanaf je 36e… en als 40 jarige een kind krijgen betekent 60 zijn als dat kind 20 is… op je 42e een kind krijgen betekent 62 zijn als dat kind 20 is… zo groot is dat verschil nu ook weer niet… :-*
Ik sluit me aan bij Cell.
Ik ben zelf mijn moeder verloren toen ik 9 jaar oud was, mijn moeder is maar 37 geworden (ongeluk). Nu mijn vader er ook niet meer is besef ik dat ik moet genieten van ieder moment, en niet teveel over de toekomst nadenken en wat anderen ervan zouden denken.
Ik leef nu!
En ik geniet nu nog meer van de kleine dingen in het leven en van mijn grote kerel, hopende dat er nog een kleintje bij mag komen.
Als het goed voelt, zeg ik ga ervoor.
Liefs Moon
Lastig voor je! Ik vraag me af of je vraag door iemand anders te beantwoorden is.
Iedereen denkt er weer anders over en zit in een andere leeftijdsfase, etc. Maar ik lees in je bericht het verlangen zo door, dat ik me afvraag of dat wat je tegen houd in verhouding staat met je verlangen… ik denk dat alleen jij antwoord op je vraag kan geven en als ik je bericht zo lees, wil je het heel graag, en heb je voor jezelf al een leeftijdsgrens gesteld, toch?
Zelf (en dan ben ik heel eerlijk), zou ik voor mezelf de leeftijd van richting 40 echt te oud vinden. Mijn ouders zijn ook wat ouder, zelf verhouding ongeveer, bijna 40 jaar verschil, en ik heb dat wel degelijk gemerkt vroeger. Zelf ben ik begin 20, en voor mij zou -zwanger raken ging hier ook niet 1, 2, 3 - 35 echt de grens zijn. Maar dat is dus persoonlijk denk ik…
Bedankt voor jullie reacties.
Cell, wat jij zegt klopt, het leven kan maar zo voorbij zijn en in mijn denklijn van WEL nog een kindje is dat ook een veelvuldig passerend punt. Wij leven al jaren met de dag en dat helpt ons het leven prima door.
Qua leeftijdsgrens zie ik meer het leeftijdsverschil ook van de kindjes. Vera is nu 4 en wordt in maart 5. Op zich maakt het voor mij natuurlijk niet uit hoe oud ik ben, al denk ik er wel over na en vind ik 40 een symbolische grens. Eerlijk gezegd weet ik niet eens weet ik niet of ik wel die “grens” kan trekken als ik die magische 40 gepasseerd ben en er nog geen kleine in aantocht is. Die wens blijft denk ik wel.
Vandaag stond ik op en voel me flink ziek, verkouden, kop vol watten en spierpijn in mijn hele lijf… dat zijn de momenten dat ik denk,… jeetje stel je voor dat er nu nog een kleine zou zijn. Maar al snel veegde ik dit weg en dacht, ja hallo die andere twee zijn er ook daar meot ik toch ook voor opstaan.
Tot nu toe heeft altijd alles een oplossing gekregen. Heb ik geleerd mijn beeld ergens van gewoon bij te stellen en is iedere situatie weer hanteerbaar. Ons huis draagt al jaren lang een MEGA kruis,… maar het huis staat nog wel, onze relatie is sterker als ooit en de kinderen zijn onze zonnetjes. Geen echte reden om het niet te doen dus.
Toch blijk ik veel te gevoelig voor die ellendige mening van de omgeving (ik weet het zou me geen donder moeten interesseren) maar omdat wij geen ouders meer hebben, zijn we erg afhankelijk van diezelfde omgeving. Mijn man zegt, ach als die kleine er is accepteren ze het allemaal vanzelf. Maar ja zodra het woord Kanker valt, zijn we ineens oneerlijk tegen de kinderen in de zin van “wat doe je zo’n kind aan” en zo zijn er nog veel meer misplaatste goed bedoelde opmerkingen die me wel parten spelen. Alsof ik “toestemming” nodig heb om ons gezin uit te breiden.
>>zucht<< dilemma,… maar de wens groeit en groeit, dus als het aan mij ligt komt die kleine er en zien we wel hoe het gaat,… carpe diem.
In zekere zin zijn we allemaal wel ontvankelijk voor de mening van de mensen om ons heen… wij hebben er 4 en zijn bezig om een hond in huis te nemen… toen ik me liet ontvallen dat ik omwille van 1 rustmoment in de week van plan was de kinderen 1 dag te laten overblijven op school terwijl ik thuis ben… was het eerste wat er werd gezegd “jemig waarom? en dan wil je ook nog een hond?” Ja, dat trek ik me dan in eerste instantie wel aan ja… tot ik weer denk… en wat dan nog… zij voelen niet wat ik voel, weten alleen van ons leven dat wat ze aan de buitenkant zien en wat er hier besproken word en wat wij voelen en denken, daar hebben ze weinig weet van, niet veel meer dan wat wij loslaten.
En dan leg ik dat dus na enig gepieker naast me neer en vul de formulieren voor de TSO in…
Mijn leven, mijn man, mijn gezin, mijn keuzes.
Een goede vriendin heeft in februari haar 4e kindje gekregen… de andere 3 zijn 10-8 en 6… yep en genieten dat ze met zijn allen doen! Stel dat je zegt… nu 39, 40 is de grens… leg er voor de jus 1 jaartje bij en dan heb je nog 2 jaar voor je om een kindje te krijgen… do-able lijkt me.
En kanker… ja, wat doe je je kinderen aan… nou eh… niets meer dan ik…
Ik heb zwaar overgewicht, loopt verhoogd risico op een vroegtijdig hartinfarct, tia’s zodra de overgang zijn intrede doet en diabetes met alle gevolgen van dien… In wezen dus ook een “risico”
Niets meer dan de schoonverklaarde mama die er nog 1 krijgt en 7 jaar later weer behandeld moet worden… maar ze is er nog.
wat als wat als… wat als de hemel instort, dan zijn mijn bonenstaken stuk.
Ik kan ook morgen iets ernstigs onder de leden blijken te hebben en dan heb ik er al 4… sta je dan.
We hebben het nu steeds over jou als mama… wat als jij toch weer ziek raakt en het is ernstig… wat als
Maar wat wel ook een afweging kan zijn is… wat als het 3e kindje iets ergs blijkt te hebben… stel dat jullie een kindje krijgen met down… of met zuurstofgebrek… stel dat er iets mis gaat bij de bevalling. Heb je dan de draagkracht in jezelf en bij je man en kinderen om ook zo’n kindje erbij te krijgen? Het antwoord daarop kan enorm meewegen.
En leeftijdsverschil tussen jouzelf en het kindje… nouja… ik denk dat dit vroeger veel opvallender was dan nu. Als ik kijk naar mijn oma, die was met 60 al echt een “oude dame” maar als ik kijk naar mijn schoonmoeder en moeder… dat zijn zeer jong ogende en actieve zestigers… de generatie 50er en 60ers die in de jaren 80 rondliep waren emotioneel veel ouder dan die generatie van nu.
Dat zou mij denk ik allemaal niet weerhouden… wel de vraag of ik het aan zou kunnen om met alle omstandigheden een kindje te krijgen en wat als daar dan wat mee is…
Ik wens je in elk geval heel veel wijsheid toe en rust in je emoties… een keuze van het hart is zelden een slechte keuze…
:-*
Kaboutertje ik kan je maar 1 tip geven, luister naar jezelf, naar je partner en laat de buitenwereld de buitenwereld. IEDEREEN vind wel iets, iedereen vind ook blijkbaar dat iedereen ergens een oordeel over moet hebben, maar er is NIEMAND anders die jullie leven ‘overneemt’ of leidt. Jullie zijn de enige twee die zo’n besluit kunnen nemen.
Mijn motto is dan ook; is je lijf in staat een kindje gezond te dragen en baren, jullie gezin heeft plek voor nog een kindje dan is dat het enige dat telt. :-* Enneuh wat betreft medische hulp mbt verwekken ed ook daarbij geldt dat die weg voor iedereen open staat! Heus niet enkel voor mensen die nog geen enkel kindje hebben! Er zullen zelfs altijd stellen zijn die ondanks alle mogelijke medisch ingrijpen geen kindje zullen krijgen. Staar je daar dus ook niet blind op. Een gyn of ferti die geen mogelijkheden ziet je te helpen zal ook niet gaan helpen, als ze aangeven dat er hulp mogelijk is en voor jou is het ook geen onoverkomelijke drempel mbt nog meer medische dingen in je leven voel je dan niet geremd om die hulp aan te nemen. :thumbup:
Heel veel sterkte met jullie beslissing…heel moeilijk lijkt me,kom ik aan, dat ik het al moelijk heb,met mn 37 jr bijna 38 en wil het ook voor mn 40ste.
En heb al een dochter van 16jr, dus veel leeftijdsverschil.
Jullie moeten het samen doen…succes