Onze oudste is een hele lieve jongen, die goed kan samenspelen en meestal ook goed kan delen. MAAR de laatste tijd valt mij op dat hij erg houdt van vergelijken, wedstrijdjes en alles beter kunnen. Zo kan hij beter kleuren, harder rennen en beter bouwen dan z’n broertje. Moeten auto’s constant met elkaar racen om te kijken wie er verder kan rijden en praten z’n beestje alleen nog maar over wie er beter kan rennen/vliegen/zwemmen etc.
Begrijp me niet verkeerd: niks mis met een beetje competitie, maar dit begint toch een beetje irritant te worden :shifty: Vooral omdat ik niet zo goed weet wat ik ermee moet: het gewoon negeren, hem vaker bevestigen, hem meer uitdagen…? Wie van jullie herkent dit en nog belangrijker hoe gaan jullie hiermee om? (En, gaat het ook weer over :shifty: ?)
herken het helemaaaaaal niet :liar:
En onze oudste van (net) 7 doet het ook echt niet meer :liar:
En onze 2e doet exact hetzelfde dus ook echt niet bij nummer 3 :liar:
Weet je zo genoeg? 
een leeftijdsgebonden onhebbelijkheid…
zeer herkenbaar!
Dat doet die van ons nou nooit :lol:
(echt een vreselijk iets :silenced: )
Doen ouders dit ook niet weleens, :think: dus of het helemaal overgaat 
Fijn dat jullie het herkennen, was al bang dat er hier een klein draakje opgroeit :? Maar wat doen jullie ermee? Gewoon niks?
hier doet de oudste het ook
ik vind het prima tot een bepaalde hoogte, als hij bij vriendjes of zijn broer contineu een strijd aan wil gaan grijp ik in. Als hij zelf met iets speelt en zijn auto’s bijv. de strijd met elkaar aan gaan vind ik het prima
Het ligt eraan bij wie anne het doet en hoe ver ze erin gaat of ik er wel of niks van zeg. We leggen haar wel eens in de zoveel tijd uit dat andere kindjes dat echt niet leuk vinden en of zij het leuk ziu vinden als ze zo tegen haar zouden doen…tja het is een moeilijk iets, Anne doet het al een hele tijd en tot nog toe gaat het maar niet over. Haar ‘beste’ vriendinnetjes doen het ook, dus dat gaat mooi gelijk op
Ik herken het grdrag bij onze buurkindjes. Op zich hoort het erbij, maar ik zou soms wel ingrijpen als het een lekker puh gehalte krijgt…(ik heb lekker dit en jij niet…ik ben veel sterker en jij niet enz).
Ik irriteer me er wel aan en vind het niet bevordelijk voor de sfeer.
Je hoeft er niet altijd bovenop te zittten, maar er mag best iets van gezegd worden af en toe vind ik.
Het word wel minder…
maar pas rond de 7 a 8 jaar…
Ons buurmeisje deed het op de lekker puh manier, maar sinds een half jaar is het echt stukken minder… ze word 8.
Hier hebben mijn kinderen er echt geen last van :liar:
En ik leg ze ook echt nooit uit dat het gewoon niet leuk is om het gevoel te krijgen dat je minder kan, minder mag en minder hebt :liar:
We hoeven ook nooooit te zeggen… hoe zou jij het vinden als… :liar:
Maar ik heb hoop, het word bij Niek al minder, ze word 7 binnenkort.
Echt overgaan doet het niet.
Overigens kap ik het soms ook af… midden in hun vergelijking roep ik dan ineens “ja, dat weten we wel en mama heeft lekker veel dikkere billen dan jij”
Die koppies zijn dan nog steeds goud waard :lol:
ga er niet altijd wat van zeggen, want dan is het hier nooit meer gezellig in huis denk ik :roll: (want ze zijn al zo gezellig naar de vakantie toe… ontzettend moe en zelfs het niet krijgen van het kapje is al garant voor een jankbui :thumbdown: ).
Over het algemeen zijn het meer constateringen … als 1 iets zegt iets te kunnen/ hebben/ krijgen/ mogen ‘oh maar dat kan ik/ mijn papa/ mama ook’ of ‘ja maar ik kan ook heel snel/ nog sneller’ etc etc.
Als het gehalte te nehnehnehenehheeee wordt grijp ik sowieso wel in, daar heb ik geen zin in.
Wij proberen onze oudste heel goed duidelijk te maken dat hij alles als eerste doet en kan en dat hij al een 1,5 jaar heeft kunnen oefenen voor zijn broertje het gaat doen en dat het dan logisch is dat hij al wel bepaalde dingen kan of sneller is etc etc, ook omdat hij fysiek gewoon al groter is.
Dat toen hij 5 was hij dat ook nog niet kon of niet zo snel was als nu, maar wij toen ook niet tegen hem zeiden dat wij het al veel beter konden… dat je beter iemand kan zeggen ‘wat goed/knap’ van je. Dan mag hij later best als zijn broertje/vriendje er niet is even tegen ons zeggen dat hij het ook al kan/ beter kan of weet ik het, maar dat het gewoon niet leuk is voor andere kinderen om steeds te horen dat iemand anders beter is.
Bij de 2e is het al lastiger… want daar kunnen we dus niet tegen zeggen ‘er is ook niemand die het bij jou doet, dus doe het niet bij een ander’ 
.
Bij hem gebruiken we dus ‘je vindt het zelf niet leuk als T. dat bij jou doet, dus zou J. het wel leuk vinden als jij het bij hem doet?’.
En soms laat ik het ze gewoon uitvechten. Nummer 2 en 3 moeten ook leren voor zichzelf op te komen, ook verbaal.
Gezellig is het alleen niet altijd.
Ik gebruik het in mijn eigen voordeel :oops:
Wij wonen 4 hoog zonder lift, best een klim dus.
Onderaan roep ik dus al wie het eerste boven is heeft gewonnen.
Yari is altijd eerst en roept dan “GEWONNEN” en dan gaat die de rest aanmoedigen en die hebben bij aankomst boven aan de trap ook gewonnen, zooh lief :inlove:
Dus hier nog niet zo heel erg veel last van gehad, Sharon was natuurlijk heel lang alleen, dus van haar herken ik dit ook niet.
Ik herken het wel bij mijn vriend en zijn broer, zij waren (zwager is inmiddels overleden) heel erg met elkaar.
Wat de èèn had moest de ander ook hebben en het liefst nog duurder en zgn beter.
Dat vond en vind ik trouwens nog steeds zo kinderachtig gedrag, dat kon ik ook niet goed hebben.
Het is niet zo zeer het ‘lekker puh’ wat jullie omschrijven, maar meer een constatering.
- Zo van mama kijk wat ik kan, dat kan die kleine nog niet hé? OF
-“Ik kan veel harder rennen dan jij!” OF
-“Chick kan veel beter racen dan Lightning McQueen… Hij heeft gewonnen!”
Ik zeg meestal iets in de trant van: “wat knap van je! Laat je broetje maar zien hoe dit moet.” Of, als het wel een beetje lekker puh is, : “Ja, maar jij bent ook al een grote jongen en je broertje is nog klein. Zou hij dat straks ook zo goed kunnen als jij?”
Ik begrijp uit jullie reacties dat jullie het ook een beetje zo aanpakken en dat het verder gewoon een kwestie van VEEEEEEEEEEEEEEEL geduld is :lol: 8) (mijn sterkste kant :liar: )