@preggie wrote:
Hebben ze zo, lukraak, het huiladvies gegeven… of heb je de situatie uitgelegd en gevraagd “hoelang kan ik hem dan laten huilen”… waarop ze een indicatie geven…
Kan me niet voorstellen… maakt ook niet uit… dat ze “zomaar” adviseren half uur laten huilen.
Preggie, de wijkverpleegkundige kwam hiermee nadat ik aan haar had verteld dat het dag en nachtritme van Yanniek nog niet optimaal was maar zich wel verbeterde. Ook maakte ze de opmerking dat door Yanniek in een draagzak bij me te dragen (had ik toevallig gisteren aan toen zij kwam, om hem uit te proberen) dat hij daardoor niet zou slapen in zijn eigen bed. Hij lag in de draagzak (de babybag van premaxx) heerlijk te slapen, hij was vrijwel meteen weg toen ik hem erin had gelegd en ik heb hem lekker laten slapen.
Ik ben wel meteen het ritueeltje gaan invoeren van naar bed brengen volgens een vast patroon, daar geloof ik zelf ook in dat dat rustgevend werkt. Het is het laten huilen, ik bedoel wees zelf maar eens verdrietig en over je toeren, dan duurt een half uur lang....laat staan voor zo'n wurmpie.
Het zal merendeel op toeval berusten en samenkomen van Yanniek zijn omkeren van het ritme en het aantal keren volgens ritueel naar bed brengen, maar het mannetje heeft vannacht vanaf gisteravond 20.45 heerlijk in zijn bed geslapen tot vanochtend 5.30. Hij is tussendoor alleen voor zijn voeding uit bed gehaald.
Tsja... en als een kindje zich onveilig voelt, dan kan troost, troost zijn... maar kan ook een bevestiging zijn van "inderdaad... het IS onveilig"...
Tja, daar geloof ik niet zo in....als een kindje een onveilig gevoel heeft, heeft het in mijn ogen juist nodig te ervaren door troost dat het niet bang hoeft te zijn en dat mama/papa er is om voor hem te zorgen.
Het blijft kiezen vanuit je eigen gevoel, maar niet met verlies van verstand vind ik altijd.. aangezien je hormonen best wel eens kunnen zorgen voor een "overgevoelige reactie".
Nee hoor.. ook niks mis mee.. maar als je kijkt naar de behoefte van je kindje... ben ik ervan overtuigd dat huilen niet altijd betekent "mama, je moet me oppakken want ik wil bij je zijn"...
Hier ben ik het met je eens. Nu durf ik te zeggen dat ik nu geen last heb van mijn hormonen en overgevoeligheid daarvan, maar ik heb bij mijn eerste wel de andere kant van de hormonen leren kennen in combinatie met onervarenheid als moeder. Idd, het kan soms je gevoel overgevoelig maken. Maar mijn mening blijft wel dat je gevoel de beste graadmeter is, ik merkte vooral dat mijn hormonen bij mijn eerste ervoor zorgden dat ik mijn gevoel nÃet durfde te vertrouwen.
Ik ben het ook met je eens dat huilen niet altijd betekend dat een kindje opgepakt wil worden. Wel denk ik dat een kindje op dat moment bevestiging zoekt dat je er voor hem bent. Ik laat Yanniek in zijn bed, maar praat geruststellend tegen hem, of zit gewoon even naast zijn bedje. Ik pak hem op op het moment dat het huilen hard huilen wordt. Daarbij hebben we ontdekt dat Yanniek voor het in slaap vallen even kort en hard huilt (paar tellen) om dan ineens in slaap te zijn.
Tsja.. en dan Ria Bloem... onze Goera
Ik moet zeggen dat je uit een foldertje alleen.. en uit de informatie "dat ze de kinderen laat huilen" niet de essentie van haar verhaal hebt hoor.
Ik zou dan eens beginnen met het boek rust en regelmaat.... het geeft haar visie op de behoeftes van een baby.
En daar kun je het wel / niet mee eens zijn....
Nee hoor, dat dacht ik ook niet dat ik meteen de hele essentie van haar verhaal zou weten. Het viel me alleen op dat het CB deze methode hanteert en aanraad. En laten huilen is nu eenmaal een advies dat echt niet bij mij als moeder past. Dat is een advies wat wel bij die methode hoort. En natuurlijk horen daar nog tig andere dingen bij. De vrouw van het CB zei ook dat dit een informatiefolder was, maar dat er ook een boek bij hen verkrijgbaar was op het moment dat ik me er meer in zou willen verdiepen. En daar gaat het denk ik bij iedere methode om, als je het een kans van slagen wilt geven, zal het bij je moeten passen. Zoals het bij jou past, zo past het niet bij mij. Ook als moeder zijn we natuurlijk alllemaal verschillend en kiezen we wat het beste bij ons en volgens ons bij onze kinderen past.
Desalniettemin...Met 2 weken kun je inderdaad nog niet spreken van verwennen.... maar in deze eerste weken kun je wel ook zelf aanleren, wat voor jou ook goed is... Ik bedoel.. je kind in z'n eigen bedje laten slapen doet veel met jezelf als moeder. Het is echt loslaten.. en ook dat kan een rol spelen in je mening "ik laat mijn kind niet huilen"... want ik heb toen heel erg gevoeld "dit doet MIJ gewoon te zeer en daarom wil ik het niet..."... vandaar dat "de klok" mij rust gaf...
nou ja.. heel verhaal... Nog van harte gefeliciteerd met je kleintje.. en heel veel geluk..
Het in eigen bedje laten slapen is voor mij eigenlijk niet echt een beproeving, ik vind het eerlijk gezegd wel lekker dat het mannetje dat doet. Het was ook echt wennen dat hij dat in het begin absoluut niet wilde, mijn oudste had van begin af aan een normaal dag-nacht ritme en sliep meteen in zijn eigen bedje. Hoewel ik het ook wel knus vond/vind om met Yanniek op de arm rond te lopen of dat ie bij me ligt, na 2 weken alleen dat, was ik er wel aan toe om mijn armen even voor mezelf te hebben :) . Het losmakingsproces in dat opzicht speelt bij mij persoonlijk geen rol in dat opzicht. Zal ook wel te maken hebben dat zijn wieg naast mijn kant van het bed staat, een eigen kamertje ben ik nog niet aan toe :wink: .
En ook van mijn kant een heel verhaal :D , bedankt voor de felicitaties!
Groetjes, Soleil 8)
. Ik ben zo blij dat ik altijd mijn gevoel gevolgt heb, ondanks dat ik ook regelmatig aan mezelf twijfelde…