Hoi dames,
Ik ben heel benieuwd hoe jullie een eventuele carrière combineren met hormoonbehandelingen, regelmatig ziekenhuis bezoeken en de steeds weer te verwerken teleurstellingen.
Ik ben zelf op het punt dat ik een beetje vast zit. We zijn 4 jaar bezig, waarvan de 1e 2 jaar ik bewust parttime ondersteunend werk deed. Het 3e jaar heb een ik een fulltime managers baan aangenomen om minder in de "äfwacht"stand te staan. Het laatste jaar doe ik die baan vol passie en plezier in 4 dagen. Mijn lijf en koppie zijn nu alleen een beetje op. Is ook niet gek van alle verre reizen, de toenemende werkdruk(te), 5 Puregon/pregnyl cyclussen en een recente kijkopratie (die geen wijziging heeft opgeleverd in de "eerst meer iui dan ivf"koers).
Ik heb daarom nu even een pauze ingelast om wat keuzes te maken. Waar ik aan denk is bijvoorbeeld niet elke maand te behandelen, maar om en om. Een maandje rust tussendoor dus, maar twijfel of dat niet negatief uitpakt qua kansen (ook al hebben ze niets kunnen vinden bij ons). Eventueel is een minder zware baan ook een optie of een tijdje niet werken (dat wordt dan wel behelpen financieel en als je dan wel zwanger wordt is het niet handig qua doorbetalingen/verlof). Ik ben daarom benieuwd hoe het zit met arbotrajecten voor mensen met kinderwens via behandelingen. Iemand ervaring mee?
Lief als jullie meedenken!
Dank, grtjs -M
Voor zover ik weet, zijn er niet bepaalde regelingen of trajecten waar je aanspraak op maken kunt als je in de mm zit. Je moet mazzel hebben dat je een flexibele werkgever hebt. Maar helaas heeft niet iedereen die. Ik ken veel te veel verhalen van meiden die grote problemen kregen met hun werkgever, toen ze eenmaal in de mm zaten en zo vaak naar het ziekenhuis moesten. Ook de combinatie werkzoekende & de mm, is niet aan te raden. :?
Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen wat je wel of niet wilt, wat je aankunt, wat zijn de mogelijkheden nu wat betreft je baan, hoe staat je werkgever er tegenover? Stoppen met werken zou ik niet doen. Als werkzoekende weet ik hoe moeilijk solliciteren of een nieuwe baan te combineren is met de mm. Zeker geen aanrader! En je weet natuurlijk ook niet hoe lang je bezig zult zijn met behandelingen. Het is niet te zeggen dat het zomaar gaat lukken. Dan ben je misschien meteen een hele poos uit het arbeidscircuit. En thuis is het soms erg moeilijk om afleiding te zoeken als je met behandelingen bezig bent. Een baan kan dan wel helpen. Dan zou een minder zware baan op zich wel een optie zijn.
hi miki
kan je ook niet echt helpen doordat ik in het buitenland woon en dat soort regelingen niet bestaan. Heb wel altijd fulltime gewerkt tijdens de behandelingen en ondanks dat dit soms wel behoorlijk pittig is en wat jongleren vergt ben ik daar toch wel blij mee geweest. Ik had door mijn werk niet het gevoel dat mijn hele leven om zwanger worden draaide en het gaf ook de welkome afleiding tijdens wachtweken of na teleurstellingen.
Ik moet je wel zeggen dat ik door mijn rol (ik ben eindverantwoordelijke van een bedrijf) wel mijn eigen flexibiliteit kon creeren, prima een uurtje er tussen uit overdag, ook omdat ik savonds vaak genoeg tot 22 nog aan het werk was thuis.
Dank jullie wel Jippie, Corine. Ik heb ook de flexibelheid van eigen baas zijn (zit in het management team en kan ook veel vanuit huis werken). Blijven werken lijkt me ook het allerbeste. Ik zit namelijk nu even thuis ivm herstel van die kijkoperatie. Maar voor zo’n bezige bij als ik, is dat echt killing!
Ik moet echter wel een manier vinden om mezelf niet te verliezen in het werk meer. Ik ga altijd zo hard, dat ik veel verantwoordelijkheden erbij krijg en die ook graag op me neem (maar mezelf dan wel opbrand). Uitblinken geeft me een gevoel dat ik ergens goed voor ben. Ik merk dat het “niet zwanger worden” die behoefte alleen maar vergroot. Hoe harder ik echter werk, hoe meer gestresst ik rondloop en hoe verder ik gevoelsmatig bij zwanger worden vandaan lijk te komen. Kortom, een circel waar ik ff niet uitkom.
Denk dat het goed is dat ik ga praten met een expert over die prestatiedrang met werk en het gevoel van falen als voortplantende vrouw. Maandag zijn we voor een plan van aanpak in het AMC qua behandelen, dinsdag heb ik een gezondheidspsycholoog gepland en woensdag de arbo. Kijken wat daar allemaal uit komt. 
Ervaren jullie hinder van stress? Iedereen heeft daar wel een mening over, maarja welk effect heeft het nou echt?
Dag dames,
Wat een herkenbaar onderwerp. Ik ben juist begonnen met een nieuwe baan en heb daarvoor de IUI-behandelingen waar we mee mochten starten van het ziekenhuis even uitgesteld tot maart.
Omdat ik erg lang werkzoekend ben geweest (waar je dus echt heel erg moedeloos van kan worden) was ik ontzettend blij met deze baan. Nadeel is wel dat mijn nieuwe werkplek op 1,5 uur reizen van mijn woonplaats is. Dan ga je dus niet gemakkelijk even voor een echo naar het ziekenhuis…
Het was zo’n moeilijk besluit om te nemen om wel te gaan werken en de IUI uit te stellen. Maar ik hoop echt dat het verzetten van mijn gedachten van het krijgen van een kindje naar alle nieuwigheden van mijn werk positief zal uitwerken. Ik heb bij mijn sollicitatiegesprekken niet genoemd waar wij in het ziekenhuis mee bezig zijn (was te bang dat ik dan heel erg zou moeten huilen) en ben ook erg benieuwd hoe mijn nieuwe collega’s gaan reageren als ik hen in februari/maart vertel dat ik met een dergelijke behandeling ga starten. Zelf heb ik al wel bedacht dat ik misschien wat meer thuis kan gaan doen (tegen die tijd ben ik wel goed ingewerkt) of dat ik bijvoorbeeld mijn vrije dag per week wel ga werken zodat ik één week per maand wat meer vrij heb voor ziekenhuisbezoeken.
Ik weet niet of het echt zo zal gaan, maar ik hoop gewoon heel erg dat er wel een mouw aan te passen is.
Het voelt desondanks heel tegenstrijding om niet met IUI te beginnen terwijl we zo graag een kindje willen. Maar op dit moment gaat mijn nieuwe werk gewoon even voor, hoe moeilijk dat besluit ook is.We hebben voor onszelf besloten om ‘de natuur’ nog maar weer eens de kans te geven om zelf zwanger te worden (al is die hoop voor mij behoorlijk ver weg na twee jaar proberen). De arts in het ziekenhuis was laatst erg positief dat het toch nog wel op de natuurlijke manier zou moeten lukken, omdat er geen enkele oorzaak voor onze uitblijvende kinderwens is gevonden. Hij vond het ook slim om IUI uit te stellen en om eerst een goede start met mijn baan te maken. Dus toch maar weer proberen…
Hoi Maddis, een begrijpelijk dilemma.
Ik lees dat je ook een kijkoperatie hebt gehad? Ik vorige week! Nog wat gezwollen en blauw van buiten + beurs van binnen, maar verder stukken beter weer. Jij helemaal goed hersteld? Hebben ze de aanpak erdoor veranderd? Wij hebben mogelijk 1 verstopte eileider. Hij was rechts wel bewegelijk, maar niet geheel doorgankelijk. Geen reden om niet door met iui te gaan.
Ik woon ook 1,5 uur rijden van mijn baan, dat maakt het extra onhandig inderdaad. Ik heb gelukkig een secretaresse die mijn agenda een beetje vrij houdt of dingen afzegt indien nodig. Als het moment komt dat je openlijk erover praat, krijg je vaak veel begrip en flexibiliteit hoor. Vertrouw daar maar op!
Welk ziekenhuis zitten jullie? Succes met je nieuwe baan.
Hoi Miki,
We worden in Breda behandeld en ja, eind oktober heb ik een kijkoperatie gehad. Dat wilde de arts graag vóórdat er eventueel gestart zou worden met IUI. Ik heb ook wel eens begrepen dat na een aantal IUI pogingen er dan een kijkoperatie volgt, maar bij mij dus niet. De operatie viel me mee. Wel een paar dagen op de bank doorgebracht en lekker verwend door mijn vriend en mijn moeder. De uitslag was positiever dan ik dacht. Namelijk wat ze gevonden hadden was geen reden waarom het bij ons niet spontaan zou lukken. Er was nog even sprake van endometriose, maar dat bleek niet uit het biopt dat ze hadden genomen, dus dat is alleen maar mooi. Wel een opluchting, alleen dus ook zo frusterend want waarom lukt het dan niet… 
!?
Ik werk nu bij een heel klein bedrijfje (zes medewerkers, waarvan er vijf vrouw zijn) en ik hoop gewoon heel erg dat er enige flexibiliteit mogelijk is. Al denk ik dat er dus best wel wat te regelen moet zijn (zoals ik al schreef; thuiswerken of mijn wekelijkse vrije dag inleveren). Ik probeer me daar gewoon nu nog niet al te veel zorgen om te maken. Nu eerst maar lekker opstarten met mijn werk, dat kost al energie genoeg en dat andere zien we over een aantal maanden wel. Al hoop ik natuurlijk dat het dan niet meer nodig is omdat het toch nog spontaan is gelukt.
Groetjes, Maddis
hi Miki
goed dat je gaat praten, het is inderdaad de kunst om de juiste balans te vinden tussen werk-presteren en wat je prive heel graag wilt. Merk je dat je last hebt van je prestatiedrang met betrekking tot het zwanger willen worden?
Wij hebben vaak over wat we allemaal graag willen bereiken en of meemaken in het leven zodat we daar ook samen echt naartoe werken voor zover mogelijk er zijn natuurlijk genoeg (gelukkig maar) verrassingen in het leven. Ik vond wel prettig om bij de mmm wel even duidelijk te hebben waarom we het deden, tot hoever we wilden gaan, enzovoort. Je gevoelens en mening hierover kunnen natuurlijk veranderen gaande het proces dus daarom vinden wij regelmatig terugkoppelen of we nog op 1 lijn zitten wel ok. (dit klinkt trouwens enorm gepland maar in werkelijkheid gebeurt dit wel spontaan )
Corine
Ja, ik voel het wel als falen in deze. Vooral als het in contact met anderen betreft. Iedereen heeft wel een mening, en stress hoor ik dan wel heel vaak. Ergens denk ik ook dat het meespeelt, en dat ik daar zelf dus wat aan moet doen. Vandaar deze pauze en drang nu. Ervaar jij geen prestatiedruk dan bij het niet zwanger worden/blijven?
Jullie zitten er verder net in als wij Corine (ben je trouwens 33?, ik namelijk ook ;-)). Wij praten ook veel over onze dromen en doelen, plus de stappen die daarvoor nodig zijn. Ook qua behandelingen was het snel duidelijk dat we t/m IVF willen (zo vaak als nodig -en vol te houden- is). Adoptie past niet bij ons. We willen heel sterk een kindje van ons, of niet. Hier op terug komen zal lastig gaan ook! Mijn man wordt in januari 40, en met de wachttijden krijgen we dan nooit meer een baby. En daar is het ons wel om te doen. 
Ook wij dus berekenend, maar niet minder flexibel om te gaan met de wind. :lol:
Waar woon je in het buitenland, als ik vragen mag?
He Miki, kom je ook weer eens langs?
Nu even wat meer tijd i.v.m. je herstel? Ik heb ook al zo’n operatie gehad, vond dat het herstel aardig snel ging.
Wat een dilemma’s he? Ik heb de laatste jaren (immers ook al 4…en…ben ook 33!) wel gemerkt dat juist mijn werk nu zo belangrijk is. Een stuk invulling en me nuttig voelen.
Voldaan gevoel aan het eind van de dag, dat ik toch minder heb op bijv. een vrije dag.
Oh ja, dat gevoel van falen…heb ik ook wel vaak. Kleedt me bijv. de laatste tijd ook iets vrouwlijker, raar he? Alsof je je onbewust toch minder vrouw voelt.
Om de stress hanteerbaar te houden plannen we veel leuke dingen waar we ons op kunnen richten. Verder zijn we nu alvast aan het brainstormen over de vakantie voor volgend jaar enzo. Door gaan he?
Qua behandelingen doen we nu even niets. Gebruik alleen ovu-testen. Theoretisch zou het zo moeten lukken. In maart weer controle i.v.m. mijn afwijking aan mijn eierstok(ken) en dan gaan we het ivf traject misschien in.
We zouden nu al mogen maar we zien het nog niet zitten en ik ben bang dat ik die stress er even niet bij zou kunnen hebben. Kan me nu aardig staande houden. Echt op je gevoel afgaan is hierin belangrijk denk ik want voor mijn operatie in maart dacht ik dat we daarna zo snel mogelijk met ivf zouden gaan beginnen maar nu het mag…wil ik nog niet.
nou ik leef in ontkenning, want ik ben helaas nu al 35, maar doe net of ik nog 33 ben 8)
Ondanks dat ik enorm prestatie gericht ben moet ik zeggen dat ik dat minder had met het hele iui - ivf traject. Op een 1 of andere manier heb ik nooit geloofd dat het zou gaan lukken, en dat lijkt ook zo te zijn. we hebben 6 IUI’s gedaan en 2 IVF-ICSI, ik ben bijna alle keren positief getest maar dit liep redelijk snel af met langste 7-8 weken. Mijn arts denkt dat er chromosomaal (hoe schrijf je dat?) iets mis is met onze embryos en er zijn een paar plekken op de wereld waar je dat kunt checken alvorens terug te plaatsen. We hebben besloten daar niet aan te beginnen. We hebben een geweldige zoon van 2.5 uit Indonesie waar we ook wonen en nu bezig met een broertje en dat is helemaal goed. Misschien heeft het wel zo moeten zijn, we hebben altijd (ver voordat we wisten van enige problematiek met zwanger worden) gezegd dat we ook graag wilden adopteren en daar zijn we blijkbaar beter in
Ineke :hug: voor jou en hoop nog steeds dat het niet tot IVF hoeft te gaan komen
Wat een traject zeg…en dan ook nog positief testen. Dat is ook zo frustrerend, waarom moet dat nu zo zijn??? Ik ook al 3x…en dan gaat het toch 3x weer mis en 3x iets andes. 3x vette pech!!! Nou ja.
Bij ons hebben ze chromosomen ondezoek gedaan vanuit ons bloed. Daar is gelukkig niets mis mee. Kunnen ze dat niet ook bij jullie doen?
wat super dat jullie nu voor een broertje bezig zijn. Wanneer zal hij bij jullie mogen komen? Is ook een heel traject he?
Stom woord eigenlijk, traject…
Heel veel suc6!
liefs
ineke
Hi Miki,
Hier nog een 33-er;). Wij zijn weliswaar iets korter bezig dan de meesten van jullie,nu ongeveer 1,5 jaar. Maar we moesten helaas meteen wel door naar IVF omdat al duidelijk was dat mijn eileiders niets meer deden. Ook drie laparoscopies gehad, waarvan de derde een herstel van de tweede omdat het toen heel erg mis ging, nu een jaar geleden. Maar goed, dat doet er even niet toe.
Wat betreft zwangerschapswens en werk/ carriere zit ik momenteel in een moeilijke periode. Ik vind mijn werk ontzettend leuk en heb ook ontdekt dat het stellen van een doel in mijn werk me erg motiveert. Het werk was tot nu toe ook een fijne afleiding voor alle vervelende behandelingen. Maar de laatste ivf-behandeling (de derde) ging er weer vanalles mis, een paar dagen in het ziekenhuis gelegen met dreigende overstimulatie en mocht ook geen terugplaatsing daardoor. Toen ben ik vrij snel weer aan het werk gegaan, maar ik voelde me helemaal niet fijn. Ik kreeg toen ook weer buikpijn en nadat ik helemaal onderzocht ben in het ziekenhuis is de voorlopige conclusie dat het van de stress en verdriet rondom de behandelingen komt.
Ik heb nu vorige week een gesprek gehad met mijn bedrijfsarts en dat was erg prettig. Hij heeft aangegeven dat het heel belangrijk is dat ik tijd neem om het een en ander te verwerken en me niet verlies in mijn werk. Ik heb nu afgesproken dat ik voorlopig halve dagen werk en ik heb wat taken door kunnen schuiven naar collega’s. Voor nu lijkt dit de beste oplossing, maar ik heb nu wel weer het gevoel dat ik ‘stilsta’. Ik heb gewoon niet de tijd om me te richten op mijn ambities. Het is een beetje dubbel, want ik merk wel dat ik nu langzaamaan wat lekkerder in mijn vel kom te zitten. De buikpijn is grotendeels weg en de huilbuien ook:). In januari mag ik dan naar de klinisch psycholoog van het zh, de wachtlijst daarvoor is hier helaas best lang.
Dus: goed idee van je om bij de psycholoog en de arbo langs te gaan. Die kunnen je goed bij je keuzes ondersteunen. Probeer door te ‘leven’ tijdens je behandelingen, maar verlies je niet in de afleiding. Dat is de balans die we altijd zoeken.
In het nieuwe freya-magazine staat trouwens een stukje over arbeidsverzuim bij vruchtbaarheidsbehandelingen (pagina 12). Mijn leidinggevende maakt er geen probleem van en de laatste poging mocht ik me zelfs helemaal ziek melden in de periode voor en na de punctie, maar het is eigenlijk vreemd dat dit afhangt van de goede wil van je leidinggevende en dit niet wettelijk is geregeld.
liefs maya
Ja, het freya magazine! Hebben jullie mijn intervieuw gelezen? Over kinderloosheid en scheiding. Heftig he?
Mijn volgende stuk gaat over ervaringen rondom ivf, er staat ook in het magazine een oproep daarvoor.
Hoop op reacties zodat ik weer een artikel kan schrijven, moet voor de 9e. (misschien kunnen jullie ook reactie schrijven?)
Ook dit kleine stukje geeft mij afleiding en maatk het iets zinvoller, werken als vrijwilligster voor freya.
Goed van je dat ze goed voor jezelf zorgt maya! Ik heb ook al 2x een tijdje wat minder gewerkt hoor. Werkte ik therapeutisch, kantoorwerkzaamheden zeg maar. Even niet op de groep want dan moet je er toch volledig kunnen zijn en dat kan ik niet altijd. Momenteel gaat dat wel goed gelukkig. (werk in de psychiatrie).
Liefs
ineke
Ja, ik heb het gelezen, echt heftig! ik vond het een erg indrukwekkend artikel. Erg verdrietig als je naast je kinderwens ook nog eens je relatie verliest. Goed dat je dit werk doet Ineke!
Ik zal er eens over nadenken of ik iets op papier kan zetten voor je artikel over ivf. En ik hoop natuurlijk nog steeds dat het bij jullie niet zover hoeft te komen…
liefs maya
tja, ALS het er maar van komt he!
He dames,
@ Ineke, lang geleden ja. Lees nog wel af en toe mee, dus was op de hoogte van jullie keuze. Stoer en heel begrijpelijk. Veel sterkte saampies, jullie kunnen het. :-* Loopt je cyclus een beetje goed?
@ Maya, jij ook een flink gedoe gehad lees ik. Fijn dat jouw werkgever heel flexibel is (de mijne ook gelukkig). 1975 is een top bouwjaar, dus het gaat helemaal goed komen met ons! 
Slim dat ook jij gaat praten, lucht echt zó op. Benieuwd hoe de combi valt met halve dagen werken. Succes ieder geval!
Freya magazine ontvang ik niet thuis. Of is dit digitaal? Leuk dat je daar zo actief bent Ineke! Misschien dat ik ook eens mee ga lezen.
@ Corine, goed dat jullie wel voor adoptie aan. Er zijn zoveel kleintjes in grote behoeften! Je hebt het wel zwaar gehad lees ik, maar klinkt tegelijk ook als een sterke vrouw. Hoe koppel je behandelingen los van je prestatiedrang? Kun je dat wellicht onder woorden brengen?
Hier fysiek aardig hersteld van de operatie (buik platter en wonden vrijwel dicht). Morgen weer naar het AMC voor de finale uitslag en routebepaling. We hebben besloten deze maand even pauze te nemen van het spuiten (rondom kerst). Insemineren zou dan rond Oud en Nieuw zijn, dat vinden we niet echt gezellig. Bovendien houd mijn lijf een beetje rust zo en kunnen we skien begin januari! Daarna gaan we voor iui nr. 5. (en tussendoor wellicht voorzichtig vrijen weer, moet wel zachtjes ivm die kijkoperatie :oops: )
Dinsdag as. naar de psycholoog, heb een A4tje met gevoelens volgeschreven… dus dat wordt “lekker lullen”. Deze woensdag de arbo. Benieuwd waar dat allemaal op uit gaat komen!
Liefs, -M
Heel veel suc6 bij de psych. Lekker joh om van je af te kunnen praten en niet rekening te hoeven houden met de gevoelens van de ander. Dat doe je in een relatie vaak toch wel, je zegt niet altijd alles zoals je het zou willen zeggen, je verpakt je woorden toch een beetje…
En natuurlijk alvast veel plezier met het skien! En daarna weer voor de volgende ronde natuurlijk.
Mijn cyclus is wel oke maar soms vraag ik me wel af hoe het er in mijn buik aan toe gaat. veel ongi-pijn vanaf aantal dagen voor eisprong tot mensturatie enzo. Maar ja, ook zoveel littekenweefsel inmiddels.
We zullen het allemaal wel zien.
liefs
Ineke
Miki, lekker dat je naar de psych gaat, in ieder geval goed om alles even kwijt te kunnen. Ik snap ook dat je IUI even niet doet tijdens feestdagen, fris van start weer in het nieuwe jaar :-*
Maya, ik heb je verhaal wel gevolgd op IVF topic, enorm heftig. Goed dat je even rustiger aandoet ook omdat je lijf (en je koppie) ervan opknappen. Ik begrijp wel je gevoel van stilstaan, maar soms is stilstaan juist goed om te reflecteren en te kijken wat je echt wilt zodat je juist weer vooruit kan. maar heftig is het allemaal wel
Ineke, jij kent de gevoelens maar al te goed. Bij ons zou het chromosomen onderzoek van de embryos moeten zijn voor ze deze terug plaatsen in een ICSI cyclus, dat kan (en mag) niet overal. we vinden het zelf ook wel wat ver gaan vandaar de keuze. Adoptie is inderdaad ook weer een ‘traject’ met heel veel onzekerheden en ups en downs, maar heb toch het gevoel dat ik meer controle heb en er actiever meer aan kan doen. Daarnaast ken je (in indonesie dan) het kindje al dus ben je al een band aan het opbouwen terwijl de bureacratie nog zijn werk doet, dat geeft enorm veel kracht en energie om door te gaan en je niet uit het veld te laten slaan in lastige tijden.
liefs
Nou, mijn ovulatietest is alweer positief, lekker korte cyclus…of een heeeeele lange hoop ik!
Gisteren al even ‘geknuffeld’, en dan morgen ook maar weer even. Dan zijn we 13 jaar bij elkaar en gaan we ook uit eten, mooi moment toch om bevrucht te worden. hahaha.