(weet niet zeker of die hier goed staat, verplaatsen mag, maar het gaat sowieso om kinderen in meerdere leeftijdscategorieen, dus vond hem niet bij 1 bepaalde leeftijd/school categorie passen).
Heel kort eigenlijk: wat zijn goede boeken/titels om een kind van 3, een kind van bijna 6 en een kind van 7,5 op een duidelijke manier voor te bereiden op een overlijden en het stuk na het overlijden (uitvaart ed)?
Verder zijn ook andere allerhande tips om hiermee om te gaan welkom.
ieg het boek van kikker en de vogel
en volgens mij staat er bij peuter/kleuter ene heel stuk over rouwverwerking
Wij hebben van de uitvaartvereinging een boekje gekregen toen mijn schoonvader was overleden. Daarin was plaats voor foto’s verhaaltjes en herinneringen maar ook stond er heel duidelijk in beschreven hoe de uitvaart zou gaan, met plaatjes. We hebben er veel aan gehad.
Mijn jongens waren toen 4 en 8.
Verder is mijn persoonlijke ervaring dat je het niet uit een boekje kunt doen. je kunt het wel als ondersteuning gebruiken maar het loopt altijd anders dan je verwacht. Go with the flow en kijk goed naar je kinderen. Heb iemand achter de hand voor als het niet meer gaat en jullie niet weg kunnen. ( in ons geval waren dat mijn ouders. Immers bij de crematie van je vader en schoonvader kun je niet weg. )
Het belangrijkste is goed naar je kind kijken en doen wat hij kan. Niet meer maar ook zeker niet minder doen.
Voor je 3-jarige is ‘‘Oma Pluis is dood’’ misschien iets? Ik weet niet of hij Nijntje leuk vindt. Mijn 4- en 6- jarige vonden het afgelopen augustus zelfs nog prima om te lezen toen hun oma was overleden.
Verder heb ik toen alles heel duidelijk benoemd. En henzelf laten reageren. Mijn schoonzusje had de neiging om haar oudste (bijna 3) wat te pushen en was zo verbaasd dat hij helemaal niet moest huilen. Ik denk dat kinderen vaak op een heel andere manier bezig zijn met de dood dan volwassenen. Soms reageerden ze helemaal niet. Ja oma is dood ja. Haalden hun schouders op en speelden verder.
Ze hebben oma nog gezien in haar laatste week. Dat was eventjes schrikken, want oma had haar hoofddoekje niet meer op en had nu dus ineens kort haar. Maar ik ben blij dat we er nog 2 keer geweest zijn, voor oma natuurlijk maar ook voor de meiden. Het begrip ‘‘oma is erg ziek’’ werd voor hun nu echt concreet. Maar ook in het hospice hebben ze lekker gespeeld, er was wat speelgoed en ze hebben in de tuin lopen rennen.
Tijdens de crematie heb ik alles benoemd. Zachtjes fluisterend heb ik ze uitgelegd wat er gebeurde en ging gebeuren. Ik had dat van te voren ook al verteld. En toen onze oudste riep: ‘‘Hé, daar zijn opa en oma’’ en naar ze zwaaide (mijn ouders waren ook bij de crematie) heb ik haar lekker laten gaan. Niks geen gesus ofzo, ik kan daar zo slecht tegen. Ja, opa en oma zijn er ook.
En onze oudste zag een meneer, bij het verlaten van de aula, een kleine buiging maken in de richting van de kist. Dat vond ze zo hilarisch, dat zij dat ook graag wilde. Ik moet zeggen dat ik dat een enigzins spannend moment vond, want ik was een beetje gespannen voor de reactie van mijn schoonvader. Maar ze heeft, toen we als familie nog even alleen in de aula achterbleven, haar zeer diepe buiging voor de kist gemaakt en gelukkig kwam er geen commentaar.
Heel veel sterkte de komende tijd voor jullie :-*
Mijn ervaring is dat als je er zelf natuurlijk mee omgaat, je kinderen het ook makkelijker vinden om te begrijpen.
Ik zelf heb mijn kinderen vrij weinig uit mezelf uitgelegd.
Heb ze natuurlijk wel verteld wat er aan de hand was, maar daarna hun vragen afgewacht en daar eerlijk antwoord opgegeven.
het boek derk das blijft altijd bij ons is voor je oudste twee een mooie.
Heel veel sterkte :hug:
Ik lees mee voor tips…
Ligt ook echt aan je kind of die wel een boekje iets vind.
Ik heb toen begin dit jaar voor L. ook een boekje geleent etc. maar hij vond er dus werkelijk niks aan.
Het uitleggen hier, en hem begeleiden en zijn vragen beantwoorden werkte veel beter dan met behulp van een boek.
Hij was 3 jaar en 2 maanden.
Nu heeft hij het er nog soms over, weet nog alles wat er toen uitlegt is aan hem.
Sterkte meid :hug:
@Lune wrote:
het boek derk das blijft altijd bij ons is voor je oudste twee een mooie.
Heb hem opgezocht en op basis van de beschrijving besteld. Denk dat met name onze 2e hier heel veel mee kan de benadering.
Verder gaan we nu mee in de dingen waar zij mee komen. Als zij iets zeggen/ vragen dan hebben we het er over en daarna gaan we samen de schoen zetten (wat een rare overgangen kan je dan hebben op 1 avond).
Voor nu gaat het overigens behoorlijk goed naar omstandigheden.
De stootkuur heeft het door de artsen max. gehoopte resultaat behaald :thumbup: .
De longfoto van gister liet geen ander beeld zien als vorige week en dus is er geen verdere achteruit gang. Doordat die kuur nu afgelopen is kon het infuus ed er ook allemaal af (nu alleen nog onderhoudsdosering, maar dat kan gewoon oraal), zijn kleur is nu weer normaal (vrijdagavond voor de keur werd hij blauwig in zijn gezicht en had hij blauwe vingers en dat trok helemaal op door zijn vingers heen en dat terwijl die aan 15 liter zuurstof lag en door de prednison werd hij knalrood) en hij kan nu eigenlijk continu met 5 a 6 liter goed functioneren.
Nou ja, hij ligt natuurlijk 99% van de tijd op bed, maar gister hebben ze het bed bijna tegen de deur van de badkamer geparkeerd en nu kan hij in die andere 1% van de tijd in elk geval naar het toilet en even zelf snel (zittend) wassen.
Knalt zijn saturatie wel direct terug van zo’n 92% naar onder de 75% overigens, maar binnen een halfuur loopt dat wel weer omhoog en na een uur zit hij weer boven de 90%.
En het is het mijn vader meer dan waard. Gewoon zelf naar het toilet kunnen ipv en postoel, je zelf kunnen wassen ipv je laten wassen etc etc.
Gisterochtend was ik er net toen de longarts (met ervaring in een fibrosekliniek) langskwam en hij is blij, maar verbaasd over het toch wel grote effect vooral ook in mijn vader zelf (zoals hij het zei: die longfoto zegt me nu minder dan uw toestand en zoals u er nu bijzit). Het is nu wel even afwachten hoe het gaat verlopen op die onderhoudsdosering… het kan zijn dat zijn lijf het nu een week of 3 kan uitzingen op dit effect en waarbij hij langzaam weer minder zal worden, maar hij kan ook de komende dagen alweer keihard onderuit knallen.
De arts gaf aan dat dat gewoon het meest vervelende is van dit soort dingen + maatregelen… het zijn noodgrepen en dus weet je nooit precies wat er gaat gebeuren.
Wij hopen natuurlijk dat hij het hier dus een paar week op redt op dit niveau.
Mocht dat de komende dagen goed zijn dan zal er uitgezocht gaan worden of het met deze hoeveelheden zuurstof mogelijk is om naar huis te gaan of niet…
En mocht hij het doortrekken… dan krijgt hij over 3 weken weer zo’n stootkuur met prednison.
Nog heel veel mitsen en maren en eigenlijk dus nog heel onzeker allemaal, maar voor nu is mijn vader er nog EN in een veel betere toestand dan wij vrijdag en zaterdag ooit hadden durven hopen. Het uiteindelijke resultaat blijft dat hij een zieke man is die niet meer te genezen is, maar hij heeft er wel een heel stuk tijd bijgekregen.
Merk wel dat dat een grote wissel op mijn hoofd en lijf trekt hoor.
Tot gisterochtend stond ik stijf als een snaar, het minste deed me ‘ontploffen’ en na gister komt er toch een soort rust over me heen door de voor nu gewoon goede berichten… en dat voelt weer als valse rust ofzo… want ik weet ook wel dat je met nog 10% gezonde longen en continue zuurstofbehoefte gewoon echt heel erg ziek bent en gezien de progressie tot nog toe (vorig jaar bij een ‘standaard’ onderzoek voor zijn myelofibrose waren zijn longen helemaal gezonde longen op de foto’s, dikke maand terug met die longontsteking was ongeveer een kwart van de longen grijs en dat bleken na onderzoek dode longcellen/blaasjes te zijn en bij de foto van vorige week maandag was dat gebied zo’n 90% van de longen) is de rust die ik nu voel waarschijnlijk niet heel erg terecht.
En mijn ouders hebben hetzelfde hoor… vrijdag ben je eigenlijk al afscheid aan het nemen, want toen was het echt aan te zien dat er een letterlijk doodzieke man in dat bed lag. Liggen de uitvaartpolis ed allemaal klaar op het bureau bij mijn ouders thuis etc en dan nu heeft mijn vader zoiets: als ik naar huis mag, dan ben ik natuurlijk met pakjesavond thuis!
En is kerst misschien ook wel haalbare kaart!
Je merkt aan mijn vader ook dat hij dit heel moeilijk kan verwerken en net als ik toch wel ondanks de rust op zijn hoede blijft.
mamaMarije, ik wil je heel veel sterkte toewensen, het is wel heel heftig… :hug:
wbt de jongens, geef eerlijk antwoord op hun vragen, maar niet te veel/te diepe info, als ze vragen hebben zullen ze die wel stellen.
sterkte, gr L
Fijn dat er nu relatief goed nieuws is, dat hij zich een stukje beter voelt. Wel een hoop onzekerheid dus nog :hug:
Hopelijk lukt het jou om je wat meer ontspannen te voelen :-*
Geen tips n.a.v. je oorspronkelijke vraag, maar ik zou je wel heel graag een hart onder de riem willen steken in deze vreselijk moeilijke periode 
Ik hoop van harte dat jullie samen nog veel mooie momenten zijn gegund en wens je heel veel sterkte en kracht toe…
:hug:
Oh meid wat een, in deze situatie, “goede” update. Ik heb helaas geen tips, wees gewoon eerlijk naar je kinderen, maar jou kennende zul je dat ook doen. Hebben wij ook gedaan toen ons neefje overleed. Sterkte, klinkt zo zwak maar ik weet niet hoe ik het beter kan schrijven. :hug: