Als een plakker op de mond het “plan van aanpak” is, bij de juf, dan zou ik dat toch zeker willen bespreken, voordat het uitgevoerd wordt.
Het gaat om een vierjarig meisje hoor, tegenover een volwassen juf, die beter zou moeten weten en doen.
Hier heeft de jongste ook een tijdje (ze was toen tussen de 2 en 3 geloof ik) de oudste gebeten (en heel soms ook ons neefje) en ook bij haar hielp eigenlijk niets totdat ik via iemand anders de tip kreeg om haar in zeep te laten bijten (zij had hetzelfde probleem gehad , niets hielp maar dit dus wel).
Dus beginnen met waarschuwen, “als je nog een keer bijt dan laat ik je in zeep bijten” en tja toen kwam het moment dat ze dus inderdaad haar zus beet en ik wel moest doorzetten… tranen in mijn ogen maar heb het wel gedaan, dus haar in een stuk zeep laten bijten, ze heeft misschien nog 1 of 2 keer gebeten en dus ook weer in de zeep moeten bijten maar daarna echt nooit meer.
Klinkt gemeen en drastisch maar terugbijten is dat ook(en dat hielp hier niet) en nadat ze in de zeep gebeten had mocht ze haar mond afvegen en spoelen en het hielp wel.
In het geval van je vriendin kan ze dus aangeven dat als ze nog een keer van de juf hoort dat ze gebeten heeft dat ze dan thuis in zeep moet bijten.
Ik zou het dus niet op school laten doen aangezien ik de juf die praat over een plakker op haar mond plakken echt iets aandoen als ze dat zou flikken bij mijn kind.
Hier ook allemaal ‘bijters’ in mijn (schoon) familie.
Mijn schoonmoeder beet vroeger, en ook een paar van hun kleinkinderen doet het: Zij zegt altijd: Bijt ze maar eens één keer ‘goed’ terug, dan weten ze dat dat niet de bedoeling is.
Al mijn schoonzussen hebben dat ook gedaan bij hun kinderen, en inderdaad het werpt vruchten af!
Maar goed… tegenwoordig mag je kind lichamelijk niet meer aanpakken want je hebt zo de kinderbescherming aan de deur, maar zij zijn het hier wel mee eens, het werkt fantastisch.
Ik ben benieuwd of wij ook een ‘bijter’ krijgen… we zullen het zien!