Hebben jullie een grens gesteld voor jezelf en wederhelft natuurlijk, wanneer jullie het bijltje erbij neergooien? Wat betreft het zwanger worden. Ga je door totdat je alle behandelingen hebt gehad die voor jullie een mogelijkheid zouden zijn om zwanger te worden of heb je eerder al zoiets van, dat hoeft voor mij niet en we geven het op?
Ben benieuwd. Wij zijn nu bijna anderhalf bezig voor een tweede en wil het bijltje er nog niet bij neergooien maar wordt ook echt moe van die maandelijkse onzekerheid. En vind het ook wel een hele stap om de mm in te gaan. Zeker omdat we weten dat het wel kan op een natuurlijke manier.
Hoi Miepel,
Balen dat het zwanger worden van een tweede kindje niet op de natuurlijke manier lijkt te lukken. Ik kan me voorstellen dat je terughoudend bent om de medische molen in te gaan. Ben je al naar de huisarts of de gyn geweest, of dat ook nog niet?
Voor ons eerste kindje zijn we bijna 5 jaar bezig geweest met zwanger worden en we hebben in totaal 12 behandelingen gedaan, waarvan 10x IUI, een keer IVF en een keer ICSI. De ICSI is gelukt en heeft een prachtige dochter opgeleverd. In januari dit jaar zijn we opnieuw met ICSI begonnen en dat lukte meteen. Maar helaas bleek bij de tweede echo dat het kindje rond 8 weken gestopt was met groeien en het hartje klopte ook niet meer. Anderhalve week geleden heb ik de curretage gehad, dus nu eerst herstellen en bijkomen van alles. In juni gaat er een cryo (ingevroren embryootje) teruggeplaatst worden en voor eind september staan we op de wachtlijst voor een nieuwe ICSI-behandeling. Hopelijk mogen we nog een keer zwanger worden en zal dan wel alles goed gaan.
Onze kinderwens is altijd zo groot geweest, dat het voor ons logisch was om de medische molen in te stappen toen we hoorden dat het niet zo zou lukken. Gaandeweg verleg je je grenzen ook steeds meer, dat gaat vanzelf. Als het ene niet lukt, ga je toch een stap verder. Het is allemaal ontzettend zwaar geweest en we hebben ook een hoop meegemaakt, ook nu weer. Maar als alle moeite dan uiteindelijk beloond wordt, is het het allemaal waard geweest. Alleen is het moeilijke natuurlijk, dat je van tevoren niet weet of het ooit gaat lukken. Voor ons is stoppen met de behandelingen nooit een optie geweest. Wij wilden alle kansen benutten die we kregen. En ook nu denken we er weer zo over. We willen niet alleen voor onszelf een tweede kindje, maar misschien nog wel meer een broertje of zusje voor onze meid. Alleen is ook maar alleen, dan heeft ze iemand om op terug te vallen als wij er niet meer zijn.
Heel veel succes met jullie beslissing!
Hoi Miepel. Jippie zegt het ook al, je verlegt je grenzen.
Net als jij raakt ik van ons dochtertje redelijk snel zwanger zonder mmm.
Nu na bijna 2.5 jaar proberen voor een tweede nog geen resultaat helaas.
Wij zijn intussen zover dat we, mocht het in juli nog steeds niet gelukt zijn, voor IUI gaan. (Wij zijn na ruim een jaar proberen naar de gyn gegaan trouwens). Wat ik in elk geval NIET wil is later spijt krijgen dat we geen IUI of andere behandelingen geprobeerd hebben.
Wat Jippie ook zegt, we zouden zo graag een broertje/zusje willen voor onze dochter.
Toen we nog geen kinderen hadden leek het me wel leuk omer minimaal twee te hebben. Als het ons gegund zou zijn. Die vlieger gaat voor mij nog steeds wel op maar het lijkt me nu vooral leuk voor Jasmijn om een broertje of zusje te krijgen. Ze is altijd helemaal in haar element tussen andere kinderen en op het kdv gaat het dus ook supergoed. Nu is een broertje of zusje wel anders natuurlijk maar toch…lijkt me zo leuk voor haar. We geven nog niet op hoor :snooty: .
Hier stond ik ook op het puntje om de handdoek in de ring te gooien,
maar juist mijn partner gaf mij de kracht om door te gaan,.
Hij zei alleen maar: wil je helemaal stoppen? of wil je gewoon even laten rusten? of wil je toch doorgaan. bij alle 3e keuzes zal ik achter je staan.
L.yann was voor ons een verassing,
en nu zijn we al 3 jaar bezig voor een 2e omdat onze wens er zo is.
Inderdaad verleg je je grenzen, je hebt soms ook niet zoveel keus eigenlijk. Ja, de keus om te stoppen…maar is dat een keus?
Wij hebben altijd gezegd (en zeggen nog…) dat wanneer 1 van ons 2 het niet meer ziet zitten we stoppen. Zo bespreken we ook elke keer weer of we de grens weer gaan verleggen of niet. Bijv. wel voor ivf gaan of nog niet?
Nu was er bij ons nog steeds de kans op een natuurlijke zwangerschap maar door complicaties hebben we daar eigenlijk niet meer ‘de tijd’, voor en noemde de arts dat we toch voor ivf moesten gaan, als we dit wilden. Tja, dan is het eigenlijk een duidelijk verhaal en ga je er dan toch maar voor…ookal hadden we het er eigenlijk nog niet aan toe.
Heel veel suc6 en luister vooral naar jezelf en je gevoel!
dat is een moeilijke beslissing, ik had ook nooit gedacht dat ik zover zou gaan terwijl ik nog maar bij de hormoonbehandelingen ben waarbij ik mezelf injecteer had echt nooit gedacht dat ik dat zou durven want ben een held op sokken in die dingen :silenced:
maar goed je verlegt idd steeds meer je grenzen ik zou nu echt alle stappen nemen die me worden aangeboden zeker omdat ik ook weet dat ik niet spontaan zwanger zal worden 
zo denkt mijn vriend er ook over en veel praten blijf je scherp ziet de ene het even niet meer zitten dan moet je er samen wel uit kunnen komen hij staat altijd achter mijn beslissingen en dat is wel fijn!
wens je veel sterkte en succes toe! :-*
Volgens mij is het onmogelijk om van tevoren al te bepalen hoever je zult gaan. Toen wij begonnen dachten we ook dat we alle kansen aan zouden grijpen om voor een kindje te gaan. Bij ons was het immers ook niet mogelijk op de natuurlijke manier. Maar als je een paar keer de enorme stress hebt meegemaakt die het met zich meebrengt komen je grenzen wel duidelijker in beeld. Ivf is gewoon niet gezond, niet voor je lijf, niet voor je geest en niet voor je sociale contacten. Dan ga je je op den duur wel afvragen of het het allemaal waard is (natuurlijk is het antwoord daarop ja als je een kindje krijgt, maar dat weet je nu eenmaal niet van tevoren). Wij zitten in ieder geval dicht tegen onze grens aan. Dat is niet leuk nee, maar ik ben in ieder geval blij dat wij er allebei zo tegenover staan. Dus: kijk het per stap aan, wordt het je teveel neem dan even pauze en praat er veel over met elkaar! succes! :thumbup:
liefs maya
Hier inmiddels weer ongi. Ga er met hub vanavond toch eens over hebben om stappen te ondernemen naar het ziekenhuis. Weet dat hij er geen voorstander van is maar goed…zo is het ook niks :wall: .
:hug:
Heb het er met hub over gehad en we gaan nu idd een afspraak maken bij de gyn. Weet iemand of dat traject een beetje snel gaat. :think: Iedereen wil dat natuurlijk zo snel mogelijk maar heb geen idee of er echt weken tussen gaat zitten tussen de verschillende afspraken en onderzoeken die je dan krijgt.
bij je eerste afspraak krijg je eerst een intakingsgesprek en misschien ook al wat onderzoeken het kan idd wel even duren voordat je uitslag hebt maar goed dat is per zkh vast verschillend
Als je bij de gyn onder behandeling bent, dan bestaat het grotendeels steeds uit wachten. :? Soms duurt het weken voordat je op gesprek kunt komen of voor je bepaalde onderzoeken kunt laten doen, uitslagen duren vaak behoorlijk lang en soms zit je met wachtlijsten. Ze hanteren ook bepaalde regels en protocollen voordat je verder mag met bepaalde medicijnen of behandelingen, waardoor er vaak minder schot in de zaak zit dan je zou willen. Helaas is dat in elk ziekenhuis zo.
Ben je al bij de huisarts geweest? Want je moet eerst bij de huisarts een doorverwijzing vragen voor de gyn, daarvoor kun je niet zelf zomaar een afspraak maken.
eerst een dikke knuffel voor jou :hug: :hug:
en andere meiden die er ook behoefte aan hebben :hug: :hug:
Mijn ervaring is dat er voor nieuwe patienten wel een wachtlijst van een paar maanden is. Dit zal niet in elk ziekenhuis hetzelfde zijn.
Hier zijn we ook alweer bijna 2 jaar bezig. Maar ik word niet regelmatig ongesteld. Hier hebben we er veel gesprekken over. Hub wou eerst niet naar de gyn. Hij wou dat het spontaan gebeurt en wou eerst niets weten van de mmm. Maar nu na bijna 2 jaar begint hij toch wel in te zien dat het zonder hulp niet of nauwelijks kan lukken.
Vorig jaar december heb ik een hele vroege miskraam gehad, dus het kan wel. Hij had ook meteen: zie je wel, we hoeven niet naar de gyn. Maar ik wil nu wel weer die stap nemen. Ik vind dat ons geduld nu al lang genoeg op de proef is gesteld.
Al vind ik het allemaal dood en dood eng.
Vorig jaar ben ik al eens naar de gyn geweest en ben ik getest op PCO. Dat heb ik gelukkig niet en ben nu al wel vaker ongesteld dan toen. Dus er is zeker wel verbetering in gekomen, maar helaas, nog niet zoals het hoort te zijn.
De eerste keer dat we zwanger wilden worden en het na bijna een jaar nog niet gelukt was ben ik ook naar de huisarts geweest. Hij gaf me meteen een doorverwijzing en ik weet nog dat we toen vrij snel aan de beurt waren. Alleen hebben we die afspraak toen af kunnen bellen omdat ik plotseling toch zwanger bleek 
. Dus verder dan dat zijn we toen niet gekomen. Weet wel van iemand die in datzelfde ziekenhuis is geweest voor ivf behandelingen in een klein jaar zwanger is geworden daarmee. En dan had ze twee keer een ivf behandeling gehad.Dus dat ging wel weer snel. Nou ja…wat heet snel :roll: . Zij kwamen wel direct in aanmerking daarvoor omdat haar man slecht zaad had.
Hoop maar dat het bij ons ook een beetje opschiet. En misschien gaat het wel net als de eerste keer, kunnen we de afspraak weer afbellen :lol: .
Zoals al gezegd is verleg je je grenzen gaandeweg. Ik zei eerst steeds dat ik niet toe was aan hormoonbehandelingen, maar toen het eenmaal voorgesteld werd, zijn we ze meteen op gaan halen en ook meteen begonnen. Toen weer afgesproken, voorlopig geen IVF, dat is te zwaar. Toen we ons echter aan mochten gaan melden waren we er al zo klaar voor dat we echt baalden van de wachtlijst.
Je kan vooraf niet echt inschatten waar het mmm pad naartoe gaat en ook niet hoe je je hierbij gaat voelen. Neem het dus stapje voor stapje en bespreek steeds met elkaar hoe je je erbij voelt.
Hoe snel de mmm gaat is ook niet te zeggen. Dat hangt er erg vanaf wat ze eventueel vinden aan oorzaken. Bij ons vonden ze niets, dus dan gaat alles vrij traag. Word je steeds voor langere tijd weer naar huis gestuurd. Vinden ze wel meteen allerlei oorzaken, dan sla je een aantal stappen over.
Succes in ieder geval!
:thumbup:
@angelbaby wrote:
Zoals al gezegd is verleg je je grenzen gaandeweg. Ik zei eerst steeds dat ik niet toe was aan hormoonbehandelingen, maar toen het eenmaal voorgesteld werd, zijn we ze meteen op gaan halen en ook meteen begonnen. Toen weer afgesproken, voorlopig geen IVF, dat is te zwaar. Toen we ons echter aan mochten gaan melden waren we er al zo klaar voor dat we echt baalden van de wachtlijst.
Je kan vooraf niet echt inschatten waar het mmm pad naartoe gaat en ook niet hoe je je hierbij gaat voelen. Neem het dus stapje voor stapje en bespreek steeds met elkaar hoe je je erbij voelt.
Hoe snel de mmm gaat is ook niet te zeggen. Dat hangt er erg vanaf wat ze eventueel vinden aan oorzaken. Bij ons vonden ze niets, dus dan gaat alles vrij traag. Word je steeds voor langere tijd weer naar huis gestuurd. Vinden ze wel meteen allerlei oorzaken, dan sla je een aantal stappen over.
Succes in ieder geval!
En twee nog wel! Super leuk zeg :mrgreen: ! Of moest je wel even wennen aan het idee?
:thumbup:
Wij hebben ook onze grenzen verlegd.
Eerst naar boven, we gingen mee in de flow. We hebben goed nagedacht en gesproken over behandelingen.
Toen we er voor stonden was het vanzelfsprekend om verder te gaan. Wij wilden nl een kind.
Nu 2 / 3 jaar later staan we op een punt dat we het echt hebben losgelaten. We moeten niet perse en genieten van de kinderen om ons heen. Het heeft ons bijna onze relatie gekost en zover laten we het nooit meer komen.
Onze grens is beduidend naar beneden afgesteld. Géén IVF meer (2x was genoeg, niet lichamelijk, maar sociaal), misschien IUI, maar zelfs daar voel ik nu helemaal niks voor. Het niet meer moeten is zo’n heerlijk gevoel, zo’n bevrijding 
Als jij de eerste afspraak bij een gyn krijgt, dan zullen er bij jou wat onderzoekjes gedaan worden. Uitstrijkje, inwendig onderzoekje, echo, bloedonderzoek. Waarschijnlijk zal jouw man een zaadonderzoek moeten laten doen. Daaruit kunnen ze nl al behoorlijk wat info halen.
Ook zal de gyn waarschijnlijk vragen een dagboekje bij te houden, een temperatuurlijst. Om te kijken of en wanneer je eisprong hebt.
Het klink allemaal heel eng, maar ik vond het reuze meevallen.
We hebben er zelf wel om moeten lachen. Weet wel dat iedereen er anders mee omgaat. Humor houdt ons op de been, dus dat is ons ding.
Heb je zelf inzicht in jouw cyclus? Weet je wanneer je eisprong hebt, wanneer je vruchtbaar bent. In mijn omgeving waren er mensen die bij de 1e zo zwanger waren en bij nummer 2 lang bezig. Bleek dat ze niet precies wisten hoe of wat. Na een korte uitleg van ons, kwam nummer 2 er zo :mrgreen:
Heel veel succes in ieder geval.
Nicje, dan heb je al goed werk verricht hoor. Door wat info te geven aan die mensen wanneer ze moeten klussen .Geloof niet dat wij uitleg nodig hebben daarover. Weet precies wanneer ik mijn eisprong heb dus daar ligt het niet aan. De eerste heeft ook een jaar geduurd dus toen he ik al eens een paar maanden mijn temp.bijgehouden en daar bleek al uit wanneer ik mijn ei had en ook de ovulatietesten gaven hetzelfde aan.
We hebben nu een vragenlijst van het zkh die we hebben ingevuld en terug moeten sturen. Dan krijgen we een oproep wanneer we langs moeten komen.
We wachten maar af en geniet ondertussen van die kleine aap die wel al hebben. Vind daarom dat ik ook eigenlijk niet mag klagen. Er zijn er een hoop die nog maar moeten afwachten of ze uberhaupt wel zwanger worden.