Hmmm :?
Is dit altijd zo, of geef ik het kleine mannetje teveel aandacht of juist te weinig?
Is hij bij oma of is hij op de psz dan speelt hij super. Hij moppert niet, is vrolijk, nieuwsgierig. Dribbelt babbelend rond.
Is hij thuis, bij mama of bij papa of allebei dan is het om de haverklap even jengelen (omdat een tas niet open wil, omdat een auto omkiept, omdat we gaan eten, omdat hij schone broek gaat krijgen). Met even knuffelen is het dan altijd wel weer goed.
Doen peuters dit altijd bij mama en papa? Is dit het begin van zelfstandig worden en dan weer een soortement sprongetje ofzo?
Of doe ik iets niet helemaal goed? :?
Ik denk dat hij juist vraagt om de knuffel die hij dan krijgt :mrgreen:
Zowiezo is het bij een ander nieuw / anders, dus zijn ze meestal ‘liever’ dan thuis :lol: Maar ik merk ook dat als ik tegen onze dochter zeg: ‘probeer het nog maar even’ (of ze dat nou snapt of niet) dat ze het daarna toch eerst zelf probeert en lukt het echt niet dan hoor je dr pas.
Op de creche zal hij niet bij alles direct de aandacht/knuffel krijgen die hij thuis wel direct krijgt, dus volgens mij is het een kwestie van gewenning/gemak 
ik weet niet of het altijd zo is, maar bij ons is het wel zo :mrgreen: . Kdv en psz allemaal enthousiaste verhalen over hoe super-sociaal en vrolijk en makkelijk ze toch is en wij krijgen thuis het gejengel, de driftbuien en het zich wanhopig ter aarde storten :twisted: .
Komt en gaat met periodes en vaak idd als ze weer een ‘sprong’ maakt. En soms ook zonder dat ik snap waarom ze het nu even moeilijk heeft. Maar duidelijk is dat ze dat thuis makkelijker uiten dan buitenshuis.
Misschien moet je hem die knuffel juist geven als hij niet jengelt? Dan hoeft hij er niet voor te jengelen.
En als je hem buiten het jengelen om al genoeg knuffelt, dan ligt het daar dus niet aan en kun je hem net zo goed wel knuffelen.
Hm. Dat klinkt warrig.
Hoe dan ook, het komt erop neer dat je hem volgens mij veel moet knuffelen 
. Hier helpt een knuffeloffensief (gecombineerd met duidelijke grenzen van wat ik wel en niet pik aan irritant gedrag) vaak uitstekend.
ik werk trouwens in een internaat en daar zijn de kinderen ook véél makkelijker dan thuis :lol:
@Marcella1975 wrote:
Is hij thuis, bij mama of bij papa of allebei dan is het om de haverklap even jengelen (omdat een tas niet open wil, omdat een auto omkiept, omdat we gaan eten, omdat hij schone broek gaat krijgen). Met even knuffelen is het dan altijd wel weer goed.
heel herkenbaar.
heel veel jengelen tot vervelends aan toe.
maar het kwam ook doordat ik als de kar omviel of hij krijgt zijn tas niet open dat ik meteen opsta en help. nu doe ik dat niet meer en is het jengelen uit gegaan tot schreeuwen omdat ik niet achter zijn kont aan kwam. uitgelegd dat hij naar mij toe moest komen en ik hem dan help.
nu is dat gejengel veel minder gewoorden eigenlijk zo goed als over.
hoe vaak per dag wij niet zeggen : NIET PIEPEN!! :roll:
nu probeer ik aan te leren dat hij moet vragen om hulp als iets niet lukt, en dat lijkt beter te gaan.
maar bij opa & oma en creche hoor ik (bijna) nooit van dit soort geluiden, altijd vrolijk altijd spelen.
Het zal dus wel de leeftijd zijn en thuis is het veilig he? :inlove: daar kan je jezelf zijn, als je moe bent, of onzeker of boos of verdrietig of gewoon een peuterpuber die even lekker wil dwarsen!! :wall:
sterkte!
o ja…niet piepen, die heb ik op een gegevenmoment ook maar gewoon op mijn voorhoofd getatoeëerd :mrgreen: .
Nu gaat het wel een stuk beter, als ik nu zeg ‘niet piepen en huilen, gewoon zeggen wat er is’ dan let ik er verder niet op en dan weet ze zich wel te vermannen en met een fatsoenlijke vraag te komen. Meestal dan :lol: .
Probeer het kindje ook positief te benaderen.
Als je de zin al begint met ‘niet’ kan het al meteen averechts werken en boosheid triggeren
Daarbij wordt er op kdv/psz inderdaad veel meer zelfstandigheid gevraagd van een kind. Dat weten ze gewoon, thuis wordt (logisch) sneller geholpen.
De tip om tijdens het lief spelen een extra knuffel te geven werkt inderdaad vaak ook goed. (dan heeft hij aandacht gehad, zonder te vragen)
Ook actief meespelen is voor een kindje vaak ook heel prettig. Vaak ben je thuis druk en vergeet je aandacht te geven. Het kind speelt lief en jij kunt jouw dingen doen. Plan op een dag eens een paar momentjes in dat je meespeelt. Al is het maar 10 minuutjes, lekker op de grond met de kindjes meespelen, vinden ze heerlijk (ook dat proberen we op kdv een aantal keer per dag te doen)
Ik hoor heel vaak van ouders dat kinderen op school/kdv/psz heel geduldig, behulpzaam en lief zijn, maar thuis de draakjes naar boven komen. Dat kan ook een ontlading zijn. Voel je niet slecht, dat gebeurt heel vaak
het is ook een goed teken hoor, thuis voelen ze zich veilig en durven de emoties te laten gaan. Dat is een teken van goeie hechting ( de uitzonderingen en extreme gevallen daar gelaten)
Hier krijgen we ook alleen maar thuis de driftbuien, en hangerigheid. Op het kdv is hij altijd een engeltje, en als we ergens zijn eigenlijk ook
Hier idem :?
@lena3 wrote:
o ja…niet piepen, die heb ik op een gegevenmoment ook maar gewoon op mijn voorhoofd getatoeëerd :mrgreen: .
Kunnen ze al lezen dan :mrgreen:
Inmiddels gaat het ietsje beter (al zitten er nog peuterpuberteitdraken in die ik (nog?) niet kan volgen.
Inderdaad het op de grond erbij gaan spelen gaat super. Dat een poosje doen en dan vragen of hij meehelpt met een klusje. Dat is dan ook alle medewerking. Daarna weer iets samen, expres dingen die hij leuk vindt zoals boekje lezen. Gaat hij een poosje zelf spelen dan mama zelf wat doen.
De afwisseling werkt een stuk beter. Van zelf dingen doen en bewust ‘niksen’ met je kindje. Kwartiertje klusje, kwartiertje op de grond zitten.
En wil ik even time-out dan even tv aan voor 'm :oops: