Hallo allemaal,
Ik begin richting de bevalling te gaan van onze tweede dochter. Bij de vorige bevalling heb ik coccygodynie overgehouden. Onze dochter was niet klein (56 cm en 4400 gram) en is met de vacuumpomp gehaald. Na 9 maanden begonnen de klachten; heel veel pijn aan mijn stuit, ik heb een speciaal kussen om op te zitten, een speciaal fietszadel en heb heel wat artsen en therapeuten gezien. Sinds zo’n twee jaar gaat het eigenlijk beter, toen een fysiotherapie mij iedere week ging behandelen.
Nu komt nr. 2 er dus aan. Volgens de gynaecoloog maakt het niet zoveel uit of de baby er op de natuurlijke weg uitkomt of niet, maar ik verschil toch enigzins van mening met hem. Een manueel therapeut heeft een paar weken nodig gehad om mijn bekken weer recht te zetten, dus ik denk dat er toch flink wat scheef is gegaan daar beneden.
Ik huiver en wil ook weer geen watje zijn en zit dus vreselijk te wikken en te wegen. Voor de kleine zou ik het ook veel beter vinden om op de natuurlijke weg op de wereld te komen, maar die jarenlange weg naar herstel, daar zie ik ook tegenop. Zijn er onder jullie mensen met ervaring? Wat zouden jullie doen?
Groetjes, Carenza
Ik wil je met klem aanraden een second opinion te nemen bij een andere gyn/ziekenhuis. Zoals ik jouw situatie lees, lijkt een vaginale bevalling me absoluut niet bevorderlijk voor je onderkant/bekken.
Ik denk weleens dat sommige gyns vrouwen koste wat het kost een natuurlijke bevalling in willen praten om te voorkomen dat ze gezeik krijgen met de gezondheidsinspectie (die vindt dat er teveel keizersneden worden uitgevoerd).
Mijn eerste kind was een sterrenkijker van 7 pond, bij het persen pastte hij niet door m’n bekken dus ik kreeg een ks. Mijn 2e werd groter ingeschat: zeker 8 pond. Maar hij lag goed dus ik moest het gewoon proberen, keizersnede was absoluut onbespreekbaar, terwijl ik gewoon ‘wist’ dat dit weer in een ks zou eindigen omdat het niet zou passen. En ik had gelijk: na 1 uur persen bleef mijn zoon steken, hij paste gewoon niet door het geboortekanaal.
Mijn zus heeft een dramabevalling gehad van haar eerste (6 ponder die niet wilde indalen) en uiteindelijk een ks gehad. Zij mag dus wel kiezen bij de 2e wat zij wil (ander ziekenhuis).
Natuurlijk heeft mijn medische verhaal weinig met dat van jou te maken, maar ik vertel wel mijn ervaring omdat dit mij doet bevestigen dat de ene gyn zus zegt en de andere zo, en dat voor beide opties voors en tegens zijn, maar dat jij degene bent die de klus moet klaren. Ook ben ik ervan overtuigd dat de patient zelf vaak wel goed zit met zijn gevoel hierover.
Jouw ernstige bekkenproblematiek die jij beschrijft, lijkt mij genoeg indicatie om dit niet nog een keer te moeten willen. Ik zou dus echt vertrouwen op je gevoel, en op zoek gaan naar een gyn die jouw gevoel bevestigt en geen moeite heeft met het doen van keizersnedes.
Oh, begrijp me niet verkeerd. Mijn gyn heeft wel gezegd dat als ik een keizersnede wil, ik die kan krijgen, maar voor nu is de knoop nog niet definitief doorgehakt. Ik ben bang, maar angst is ook geen goede raadgever. Er zijn gewoon zoveel factoren die mijn angst voeden (vacuumpomp, getromboseerde aambeien, scheef bekken, hypermobiliteit, coccygodynie) dat ik niet erg realistisch een keuze kan maken. Mijn gevoel overheerst, zeg maar. Maar als ik dan aan een keizersnee denk, en het feit dat ik dan een paar dagen in het ziekenhuis moet blijven en dat je moet herstellen van een operatie, vind ik dan ook weer minder.
Dus, vandaar mijn dilemma. Hoe maak ik weloverwogen een keuze?
ik had na de eerste ook last gekregen van mijn stuit. WQ was een sterretje en ondanks dat de bevalling vrij snel ging heb ik 1.5 uur geperst waardoor mijn stuitje is gaan scheefstaan (en dus nog steeds doet)
Ik ben met nummero 2 en 3 ook gewoon bevallen maar zo lang mogelijk op mijn zij gelegen en zelfs gedeeltelijk de uitdrijving op mijn zij en dit ging heel goed.
Dus ik zou het in de groep gooien bij je gyn en je angsten goed bespreken