Ik heb een verrassing gepland voor mijn stiefzoon. In dit geval gaat het om een theater voorstelling (Peter Pan in Ahoy). Kaartjes zijn al in huis. ja, Peter Pan is zijn grote held. Waar gaat het om, hij vind dit soort dingen er spannend (veel mensen, harde geluiden, niet weten wat hij kan verwachten), maar uit ervaring weten we dat als hij eenmaal in de zaal zit, hij het super gaaf vindt.
Zijn moeder wil hem alvast voorbereiden omdat hij dingen vaak eng vind, maar ervaring leert juist dat hij zich dan juist zorgen gaat maken en vaak ook niet wil omdat hij het spannend vind, en daar geeft zij hem dan keuze vrijheid in met als gevolg dat hij vaak niet wil en zij voert dat gevoel door ook behoorlijk ruimte daarvoor te laten (schatje, als je echt niet wil, hoeft het niet hoor). Ook zegt ze dat hij al zoveel moet wat hij niet leuk vindt (het enige wat ik kan bedenken is school… 
) en dat zij dus niet wil dat hij onnodig dingen moet doen die hij niet leuk vindt… (daarmee gaat zij er al vanuit dat hij het niet leuk vindt of op zijn minst voed ze het hem al min of meer met een negatief gevoel)…
Wij vinden juist dat wij de beslissing voor hem horen te nemen, en om het allemaal niet te moeilijk en te groot te maken, kiezen wij ervoor hem het pas op het laatste moment te vertellen, ook omdat het anders een verrassing mee is. Zo doen we dat eigenlijk altijd met dagjes uit.
We erkennen dat hij een theatervoorstelling spannend vindt (harde geluiden, veel mensen), maar weten ook uit ervaring dat hij het heel erg leuk vindt. (Ravelijn in de Efteling heeft hij het nu nog over, terwijl hij eerste niet naar binnen durfde)
Ik weet gewoon dat als we het hem nu al vertellen en hem zelf de keuze geven, dat hij niet wil, wel wil, niet wel, wel wil etc. etc. etc. en dat een halve maand lang. Omdat zijn moeder er schijnbaar een negatief gevoel bij heeft, ben ik bang dat hij dan uiteindelijk niet wil, terwijl Peter Pan zijn grote held is. Ontzettend onrustig vind ik dat en ook helemaal niet in zijn belang.
Zo heeft zijn moeder hem ook een keer de keuze gegeven of hij wel of niet in de meivakantie met ons mee wilde op vakantie. Hij heeft maanden getwijfeld met gevolg dat het eeuwen duurde voordat een appartement konden boeken en dat we ook niet wisten of er nou wel of niet een plekje in de auto zou zijn om ook opa mee te nemen.
Al met al, ik geloof er in om hierin duidelijk de leiding te nemen, vanzelfsprekend natuurlijk altijd in het belang van het kind.
Oja, het is een jongen van 8 jaar, wel wat gevoelig, maar wel flexibel en hij past zich makkelijk aan.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier in staan en hoe jullie dit soort zaken thuis aanpakken.
Ik zou het niet nu al vertellen. Je krijgt dan inderdaad de situatie dat hij wel wil, niet wil. Volgens mij levert dat alleen maar meer stress op en zo te lezen gaat zijn moeder daar heel erg in mee. Ik denk dat je het hem daar alleen maar moeilijker mee maakt, omdat hij bang wordt en zenuwachtig, waardoor de lol er van tevoren al af is. Ik zou het dus hooguit een dag van tevoren zeggen. Ook omdat je weet dat hij het uiteindelijk toch wel heel erg leuk vindt.
Even los van hoe wij dit aanpakken (want ben het deels met je eens, ondanks dat ik zo’n kind heb en me ook wel in moeder kan inleven die achter de schermen met de reactie moet dealen), ik vraag me af of dit niet iets is, wat jouw partner met zijn ex zou moeten bespreken.
Onder het mom “wij gaan dit doen (vaststaand gegeven, dus er is geen wil je wel of niet voor zienlief) en hoe kunnen WIJ (hij en zij) hem voorbereiden?”
Zou er zeker bij aangeven dat het een verrassing betreft, die je tijdig wilt vertellen, maar niet een halve maand vooraf. Eerder een dag of 2 vooraf, zodat er geen twijfelruimte meer is.
Je zou (of jullie beide) vast kunnen nadenken over het meenemen van een veiligheidskoptelefoon meenemen. Daarmee geef je moeder ook het idee dat je zijn angsten wel serieus neemt en over oplossingen nadenkt, zodat hij er toch van kan genieten.
Hier bepalen wij zeker wel wat wel en niet doorgaat, maar voor de echte spannende dingen hebben wij een afspraak met zoon Als wij zeker weten dat hij het leuk vindt, maar op het laatste moment iets te spannend gaat vinden, dan melden we hem dat er een Plan B is, maar wij in de eerste instantie hem gaan ‘dwingen’ door te zetten. Dit uiteraard met uitleg over wat gewenst en ongewenst is en dat wij het nu alleen doen omdat hij NU toestemming geeft hem te dwingen iets te doen, wat hij zelf graag wil (bijv. hij wilde al 1,5 jaar op een bepaalde sport, mocht dat op een gegeven moment en blokkeerde volledig tijdens de eerste training, heb hem 6 x opgepakt en teruggezet bij de trainster tot ze hem een duidelijke opdracht geeft).
Hij is nu ook 8 overigens.
Ik vind het erg lastig moet ik eerlijk zeggen,omdat wij zelf de ‘hou ze in hun comfortzone’ aanpak niet zo goed vinden. Juist een kind wat moeite heeft met veranderingen moet je leren omgaan met dit soort dingen (gecontroleerd).
(dit heb ik wel eens gehoord op een informatiebijeenkomst, niet letterlijk, maar betrapte mezelf er op dit ook te doen, was best een eye opener, maar best moeilijk in te zien).
Kinderen die teveel in hun rituelen zitten, kunnen juist ook uit gewoonte bepaalde emoties in stand houden (ook al is de oorzaak al lang verholpen), omdat de reactie (medelijden, gehoord worden, genegenheid/troost ontvangen) de beloning begint te worden op het ‘ongewenste’ gedrag. Het feit dat ze troost ontvangen is de bevestiging dat hun twijfel of angst terrecht is.
Dit moet je inderdaad doorbreken. Zo kan hij leren zichzelf gerust te stellen en de emotie ‘angst voor spanning’ zelf te reguleren. De ervaring dat dealen met angst beloond gaat worden met een leuk uitje krijgt anders geen kans.
Maar nogmaals, zoiets doorbreek je niet eventjes. Soms gaat daar tijd overheen. Misschien iets wat zijn vader met zijn moeder samen over na moeten denken.
Hoi Mandy, je legt het eigenlijk precies uit zoals mijn man en ik het ook zien.
Overigens, je hebt gelijk, mijn man en zijn ex moeten er samen uitkomen, en ik hou me buiten het gesprek tussen hun, maar goed ik heb natuurlijk wel een duidelijk mening, ook omdat ik hem al mede-opvoed vanaf dat hij een baby was.
Vooral het laatste stukje in jouw post, daar kan ik me helemaal in vinden. Het is ook typisch dat bepaald gedrag bij zijn moeder heel erg naar voren komt en bij ons niet, omdat zij veel meer mee gaat in zijn angsten (denk ik), terwijl wij het allemaal veel luchtiger benaderen (zonder hem af te vallen natuurlijk). Ik kan daar nog wel tig voorstellen over geven, maar dat leidt te veel af van dit stuk.
Het meenemen van oordopjes doen we inderdaad ook altijd in dit soort gevallen.
Het is gewoon in mijn optiek letterlijk zo dat we hem moeten helpen om over drempels heen te stappen, om hem zo aan de hand de wereld te laten verkennen, die hij niet zou verkennen, als we hem te veel zouden beschermen.
Hoe zouden jullie de communicatie met moeder aanpakken? Dit is dan met name een tip voor mijn man. Met name omdat moeder nogal, eh… snel aangebrand is
's morgens melden dat jullie msiddags naar de voorstelling gaan… verrassing :mrgreen:
Verder ben ik het eens met MandyD hoor, ik heb ook zo’n knul en al zou hij bij ziets leuks niet snel zeggen dat hij niet meer wil, hij gaat wel ongelooflijk stressen. Toen wij naar Disney gingen heb ik hem dus om 4u smorgens wakker gemaakt en gezegd dat hij zich moest aankleden omdat we naar Disney gaan… Dan gaat ie even flink hyperen (maar daar had ik dan ook een uur extra voor gerekend) en dan gaat het prima.
Ik denk idd dat als wij hem de ruimte zouden geven hij tot weinig meer zou komen… iets wat ik ook wel bij mn man zie. Ook gevoelig voor prikkels en daarin gevoed en die blijft dus liefst altijd thuis. Met elkaar, geen visite. Echt lastig voor hemzelf ook.
haha, Lune, helaas weet ze het al. Stom hoor, nu vertellen we het haar dus voortaan ook niet meer Ik bedoel meer, hoe vertellen we haar dat we het pas op het laatste moment gaan vertellen, en dat we aan haar wensen voorbij gaan. (ik zeg ‘we’, ik bedoel mijn man).
Lune, heel herkenbaar. zo hebben wij het zelfs een keer helemaal niet verteld (Efteling). We hebben ze in de auto gezet, en gezegd dat we op visite gingen. Op het parkeerterrein van de Efteling zei L nog, wat een leuk park, gaan we hier picknicken, dus toen zeiden we, kijk eens even voor je uit… hihihihihi… WHAAAAAA EFTELING!!! Even in de auto zitten uit hijgen en gaan met die banaan. Overigens vindt ie dat niet eng hoor. De reden dat we dat pas laat vertellen, is omdat we hem dan ook niet kunnen teleurstellen, als het om wat voor reden niet doorgaat.
Ik denk dat HET grote verschil tussen ons en zijn moeder is, is dat zij alles als een mogelijk probleem/obstakel ziet en ik alles als een mogelijke uitdaging/feest. Mijn man gaat daarin met mij mee, dus wij staan op een heel andere manier in het leven.
@meisje1974 wrote:
Hoi Mandy, je legt het eigenlijk precies uit zoals mijn man en ik het ook zien.
Overigens, je hebt gelijk, mijn man en zijn ex moeten er samen uitkomen, en ik hou me buiten het gesprek tussen hun, maar goed ik heb natuurlijk wel een duidelijk mening, ook omdat ik hem al mede-opvoed vanaf dat hij een baby was.
Vooral het laatste stukje in jouw post, daar kan ik me helemaal in vinden. Het is ook typisch dat bepaald gedrag bij zijn moeder heel erg naar voren komt en bij ons niet, omdat zij veel meer mee gaat in zijn angsten (denk ik), terwijl wij het allemaal veel luchtiger benaderen (zonder hem af te vallen natuurlijk). Ik kan daar nog wel tig voorstellen over geven, maar dat leidt te veel af van dit stuk.
Het meenemen van oordopjes doen we inderdaad ook altijd in dit soort gevallen.
Het is gewoon in mijn optiek letterlijk zo dat we hem moeten helpen om over drempels heen te stappen, om hem zo aan de hand de wereld te laten verkennen, die hij niet zou verkennen, als we hem te veel zouden beschermen.
Hoe zouden jullie de communicatie met moeder aanpakken? Dit is dan met name een tip voor mijn man. Met name omdat moeder nogal, eh… snel aangebrand is
:thumbup:
Hoe met moeder te praten? Geen idee. Ik ken jullie niet, moeder niet en ook jullie verhouding niet. Hoor nu een klein stukje vanuit jullie, maar in tot hoeverre dat beleving is, dat weet ik niet natuurlijk.
IK ben zelf ook niet gescheiden,dus zeker al geen ervaringsdeskundige. Kan alleen meedenken m.b.t. de gevoeligheid van het kind…onze oudste heeft Asperger, maar inmiddels (eigenlijk zat dat er altijd wel in), heeft hij wel een enorme durf. Hij moet alleen ALTIJD door dat eerste moment heen geholpen worden, omdat hij aan de hand genomen wil worden en opdrachten wil krijgen. Zelf tijd invullen of aanvoelen dat straks iets begint, is moeilijk.
Maar op vrijwel alles wat hem aangeboden wordt zegt hij JA.
Het praten met moeder, zou ik ook inderdaad even los van dit uitje doen. Niet dit als aanleiding gebruiken in ieder geval, maar meer als algemeen gemeenschappelijke zorg (jullie zijn het kennelijk eens over de gevoeligheid, maar niet perse over hoe aan te pakken). Dan kan je misschien (denk even hardop) beide neerleggen wat jullie al geprobeerd hebben en wat bijv. zichtbaar heeft gewerkt, zonder daarbij aan te geven dat haar aanpak niet werkt. Hou het bij julliezelf. Jullie uitjes/acties en dat je zelf ook verrast was hoe hij 360 graden om is gedraaid van angst naar plezier. Zoiets misschien?
Maar over dit uitje, ik neem aan dat jullie dit doen tijdens jullie tijd? Ik bedoel i.h.k.v. de omgang? Dan kan moeder nog zo lang op hem inpraten, als hij bij jullie is en het moment is daar, dan hebben jullie toch het laatste woord. Of ligt dat anders?
Zou hem zeker nooit het gevoel geven dat hij zich aanstelt, dus super dat je hem daarin wel serieus neemt. Lef en doorzettingsvermogen kan hij zeker opbouwen, maar bij sommige kinderen gaat daar zeer lang overheen…
nou ja, zij kan het hem wel al vertellen als hij bij haar is dacht ik te begrijpen, klopt dat? Zou ik niet erg netjes vinden… maar het kan dus wel, als zij echt denkt dat dat het beste is.
Ik denk dat je man gewoon echt zal moeten gaan bespreken dat jullie hem niet willen voorbereiden erop, met het verzoek dat zij dat dus ook niet doet. Misschien zelfs een afspraak maken dat dit jullie uitje is dus jullie keuze, haar uitje = haar keuze.
Manlief heeft het met haar besproken.
Eerst was ze nogal aangebrand, want ze ziet het anders en voelt zich buitengesloten en heeft het idee dat wij haar inbreng niet serieus nemen. Manlief heeft wel aangegeven dat ik in principe hier niks over te zeggen heb, dus dat hij samen met haar beslist, en dat ze zich niet buiten gesloten hoeft te voelen. Maar ze zien het anders. Daar zijn ze nu wel relaxed over en zij legt zich neer bij onze keuze, aangezien het inderdaad in onze tijd plaatsvindt en het tenslotte niet over een grote beslissing gaat die langdurig invloed heeft op L. (zoals schoolkeuze en dat soort dingen). Dus nu is het weer goed.
Feit blijft wel dat we het gevoel hebben dat L in het algemeen gezien niet geholpen als hij te veel beschermd wordt of zelfs weg wordt gehouden van dingen die mogelijk heel leuk voor hem zijn. Dat is een onderwerp van gesprek voor een rustig overleg tussen manlief en zijn ex. Daar moeten ze maar eens goed voor gaan zitten tijdens een etentje. En wellicht zelfs wel expert vragen wat werkt en wat niet werkt voor een kind zoals L. (tenslotte kunnen wij het ook mis hebben he… :mrgreen: )
Ik denk dat je dat gevoel niet kwijt gaat raken, want het is misschien niet aan jullie haar daarin te veranderen. Zou het hoofddoel ook nooit mogen zijn.
Haar tijd, invulling en relatie met haar zoon is hun pakkie an. Zo lang de basis goed is denk ik niet dat er strijd moet zijn over visie.
Hem gedoseerd ervaringen mee laten maken, dingen laten zien, ergens mee naar toe nemen, dat is dan misschien iets wat alleen in jullie tijd gebeurt.
Je kan het hooguit bespreekbaar maken in de zin, dat als jullie in jullie tijd iets gedaan hebben, dan je hem niet structureel zwaar overprikkeld bij moeder aflevert, zodat zij met de reactie zit.
Misschien als ze over een tijdje merkt, dat hij leuke ervaringen heeft gehad en da achteraf goed heeft kunnen verwerken, dat dit een prikkel is om zelf grenzen te verleggen. Misschien ligt haar angst voor hem wel niet alleen VOOR hem…misschien zit er bij haar evenveel angst voor het onbekende…
Maar dat zou maar mijn gedachten zijn. Zou in ieder geval niet uitjes in jullie tijd door zoon zelf af laten ketsen…veel plezier in ieder geval.
Hi Mandy, wat je zegt is een feit hoor. Bij zijn moeder is de opvoedingsstijl voor een deel parallel aan die van ons, maar voor een groot deel ook totaal anders. Zij doet wat voor haar heel goed voelt, en dat is vooral heel erg beschermen. Hoewel ze in gesprekken overigens wel aangeeft dat ze gelooft dat dit ook niet de manier is, maar ik heb het gevoel dat ze het van zichzelf niet door heeft. Echter, het maakt niet uit, het is haar tijd, en wij kunnen haar niet veranderen, dus het gaat zoals het gaat.
Feit is wel dat L al vanaf dat hij klein is allerlei gedrag (soms zelfs probleem gedrag) vertoont bij haar, wat wij niet herkennen. Daar klaagt ze wel over (begrijpelijk), maar het stapje verder, werkelijk kijken wat de oorzaak kan zijn, dat doet ze dus eigenlijk niet. (is natuurlijk ook best moeilijk en confronterend).
Verder wil ik niet zeggen dat wij alles goed doen he, aan elke keuze zitten altijd 2 kanten, dus onze manier zal ook vast en zeker nadelen hebben.
Wat je zegt over overprikkeld raken bij ons, en de reactie bij zijn moeder, dat zit wel goed hoor. Ons leventje is eigenlijk vooral heel erg rustig. We ondernemen niet bijzonder heftige dingen. Op zaterdagavond gaat hij altijd weer naar zijn moeder na 3 dagen bij ons, en de dagen bij ons zijn vooral gevuld met school, buitenspelen, binnen spelen en een beetje tv/gamen en qua uitjes moet je denken aan bezoekje opa/oma, bezoekje bieb, wandelen in het bos etc. Daar houden we natuurlijk wel rekening mee. Overigens, we hebben ook geen geld om constant ontzettende wilde dingen te doen
Wanneer is het uitje? Alvast veel plezier.
Ik bedoelde trouwens niet dat hij bij jullie vast overprikkeld raakt, juist niet, maar misschien meer als tip om als hij na een leuk uitje bij jullie weer rustig bij moeder aankomt, moeder ook kan zien dat het hem goed doet. Wie weet gaat ze er met de tijd zelf ook wat ruimer mee om. Het is niet alleen zoonlief over een grens trekken, maar wie weet beetje bij beetje moeders ook…
Als ik het zo hoor zit dat wel goed…
Het zou best kunnen dat moeder werkelijk ergens tegenaan loopt, wat bij jullie ofwel niet opvalt ofwel echt niet voorkomt.
Dat speelt hier evengoed tussen mijn man en mij. Het zou ook gewoon kunnen dat ik deels zaken meer binnen laat komen dan mijn man of juist dat dat nou eenmaal de verschillen in type band zijn. Ik toch meer degene die iets meer bezig is met de problematiek, dus zit er misschien wat sneller bovenop, terwijl mijn man die evenvaak met de kids alleen zit, andere situaties met ze meemaakt.
Hoe dan ook…ik heb het idee dat het wel goed zit bij jullie…zo lang er verder geen strijd is, zijn dit soort kleine dingen als ‘hoe bereid je voor’ misschien een leuk onderwerp als je merkt dat het jullie uitjes echt gaat verpesten, maar anders…door ervaring wijzer laten worden. Uiteindelijk bepalen jullie de regels tijdens jullie moment.
Nogmaals…veel plezier!