Ons kleintje is niet meer zo klein, hij is nu ruim 2 en ik herken hem af en toe gewoon niet meer.
het is echt een ontzettend lief kereltje en ik hou zou vreselijk veel van hem maar pfoe af en toe is die rol behang niet dik genoeg.
hij is altijd redelijk driftig geweest. zijn sirene staat heel snel aan. en is het niet van verdriet dan is het wel van nijd.
het kost me zoveel moeite om rustig te blijven en hem niet zijn zin te geven.
ook naar andere kindjes kan hij soms zo lelijk doen. dan roept hij met een gromstem: nee, afblijven! (ook naar vreemde mensen in een winkel :oops: ) hij duwt, trekt speelgoed uit de handjes van andere kinderen, of maakt slabewegingen.
als hij het doet straffen we hem wel, hij wordt weg gehaald uit de situatie, we vertellen hem dat het niet mag enz…
hij weet ook dat het niet mag, want hij zegt heel vaak: mama, aardig doen tegen de kindjes he? dus hij weet het wel, maar doet het niet.
ook claimt hij mij heel erg. hij zegt ook vaak als iemand maar naar me kijkt: MIJN MAMA! op zich heel erg schattig natuurlijk, maar af en toe best vermoeiend.
ook hoor ik dus echt continue: mama, mama, mama, mama en dat de hele dag door echt non stop achter elkaar.
verleden keer deed hij dat ook toen ik hem kwam halen van het kdv, de juf maakte toen zelfs de opmerking: zo, dat je daar tegen kan, als ik dat de hele dag zou horen zou ik helemaal gek worden.
toen ben ik eens gaan nadenken, en het is ook inderdaad om gek van te worden. ik heb geen 5 minuten voor mezelf.
zolang ik in het huishouden bezig ben, kan hij prima alleen spelen. maar zodra ik ga zitten ben ik de pineut. ik heb al geprobeerd eerst met hem te spelen en nadien te gaan zitten. ik heb het al aan hem geprobeerd uit te leggen dat ik even wat wil drinken of wil zitten en dat hij even alleen moet spelen. maar hij klimt gewoon boven op me en gaat dan kusjes geven, slijmen enz (ook wel weer :inlove: )
ik zit er echt een beetje doorheen…
corrigeren vind ik lastig. mede omdat hij zo aan mij hangt. op het moment dat hij echt te ver gaat en ik dat laat merken dan kijkt hij me heel verschrikt aan, trekt de pruillip en gaat dan zo hartverscheurend huilen 
echt mijn hart breekt in duizend stukken als ik dat zie.
je ziet gewoon dat hij zich dan vreselijk afgewezen voelt door mij
ik heb nooit een normale thuissituatie meegemaakt, en mede daardoor vind ik het moeilijk om hem heel streng aan te pakken (ik heb zeker wel regels, en daar houdt hij zich ook wel aan met af en toe een uitzondering).
ik mis denk ik gewoon de tools om hem goed te kunnen corrigeren zonder dat ik me gelijk een hele slechte mama voel…
het is een heel verhaal, sorry. maar ik vind het af en toe gewoon een hele moeilijke leeftijd en ik merk dat sommige mensen ons kleintje gewoon niet leuk vinden en dat doet me zo vreselijk zeer! in mijn omgeving zijn er zoveel kinderen die nooit driftig zijn, die altijd lief met andere kindjes spelen, waarom kan die van mij dat niet?
ben ik nou echt de enige met een moeilijk kind?
@fluppie wrote:
ben ik nou echt de enige met een moeilijk kind?
Nee, al denk je soms van wel maar dat is niet zo.
Mijn schoonzus heeft twee kinderen met dit (soort) karakter. De 1e paar jaren was voor haar echt niet leuk.
Nu gaat het stukken beter met die twee. Al gaat soms de sirene echt nog wel eens af. Maar steeds minder.
Positief blijven benaderen. :-*
Wat goed dat je zo open er over durft te schrijven.
Heb je dit gedrag al eens met de juf op het kdv besproken? Herkennen zijn de dingen die jij opnoemt of reageert hij alleen naar jou zo?
Ik herinner me nog dat hier vanuit het CB peuter-trainingen gegeven werden. Bedoeld voor ouders die beter met hun peuter willen leren omgaan (klinkt zwaar maar ik denk dat we allemaal af en toe wel tips kunnen gebruiken). Het prettige van dit soort trainingen lijkt mij ook dat je ontdekt dat je niet de enige bent met een lastige peuter (terwijl het soms lijkt of de wereld uit ideale kinderen en gezinnen bestaat).
Gaat hij uberhaupt naar een KDV of PSZ? Echt ik kan je zoooo aanraden om als het mogelijk is voor je een PSZ te zoeken. Hij heeft nu ‘mama’ als speelkameraadje, als aanspreekpunt, als tja zijn ‘alles’. :-*
Omgaan met andere kinderen kan hij ook leren, het kost alleen tijd. Zijn hele wereldje bestaat uit mama en hemzelf in de zin dat hij wel ‘weet’ dat bv dingen afpakken van andere kindjes niet leuk is voor andere kindjes maar zijn ‘ikje’ wil NU dat autootje bv en er is dan geen andere manier dan het autootje af te pakken. Is niet omdat je nu een supervervelende peuter hebt maar omdat het nu eenmaal ‘de manier’ is hoe peuters reageren. Je hebt echt ongelofelijk veel keren corrigeren daarvoor nodig om dat tij te keren. En hij moet simpelweg groter groeien en meer ‘sociaal’ worden.
Hier had ik ook 1 zoontje lange tijd, ik was ook zijn wereldje, zijn alles al kon hij zichzelf ook prima vermaken. Maar sociaal nee dat was hij niet. Daarom heel bewust ook gekozen voor een PSZ. Even een soort van time out voor mama (ongelofelijk wat een uurtje voor jezelf doet!) en ook voor hem. Tegelijkertijd ook leerde hij meer sociaal te worden. Voor jezelf heb je ook gelijk een aanspreekpunt voor hints en tips mbt de opvoeding. :thumbup:
@ rhiannon, hij gaat 2 hele dagen naar het KDV. hij is ook best sociaal, maar dan ineens gaat er een knop om en is het bal.
@DKAN ik heb gister een heel gesprek met zijn juffen gehad en nu gaat hij het mep gedrag inderdaad ook doorzetten op het KDV. er is nog een jongetje wat zo doet (toevallig het kindje van de juf) en die 2 zoeken elkaar constant op :wall:
zij zegt ook dat het een fase is en dat je gewoon moet blijven corrigeren.
dat doen we dus ook, want we tolereren het absoluut niet.
maar wat mij gewoon zo dwarszit is dat andere kindjes er schijnbaar geen last van hebben en altijd lief en schattig zijn naar andere kindjes en dat als mijn kind dat niet is, dat er dan altijd zo gekeken wordt.
ik voel me er gewoon zo rot onder…
en hoe kan ik zorgen dat ik ook af en toe eens rust van hem krijg 
Meppen doet de mijne niet, maar zich met veel gevoel voor drama op de grond gooien en krijsen wel! Het is gewoon echt een lastige leeftijd. Meestal probeer ik het te negeren en vraag later of hij weer lief is en dan geeft hij mij een knuffel en is het weer over. Claimen herken ik ook heel erg, niet zozeer dat hij mij claimt maar elk spul dat hij te pakken krijgt. Laatst pakte hij mijn horloge en riep gelijk VAN MIJ!!! En dan moet ik gelijk corrigeren want anders ben ik mijn horloge kwijt (nee, het horloge is van mama, het speelgoed is van Sean). Op Kdv hoeft een kindje alleen maar zijn kant op te kijken en hij gaat gelijk zijn speelgoed beschermen door er half op te liggen en roept dan ikke, mijn, Sean!
Nadat hij vervelend is geweest (bv driftbui omdat hij iets niet mocht, of hij wil wat en ik heb niet in 1x door wat hij wil :roll: ) probeer ik wel terug te koppelen. In de zin dat ik vraag waarom hij zo lelijk doet en hem uitleg waarom iets niet mag (daarvoor hoort hij mijn uitleg niet meer door zijn gegil) en dat hij niet zo ongeduldig moet zijn als ik hem niet gelijk begrijp. Het gaat nu iets beter, maar vooral als hij moe is wil hij nog wel driftig worden. Andere ouders die ik spreek herkennen het ook wel in hun kinderen en op cb werd gezegd dat het normaal peutergedrag is. Maar dat kan wel heel vermoeiend zijn. Nu is mijn peuter gelukkig het merendeel vd tijd wel heel erg lief en troost kleine kindjes als ze huilen. Dus soms moet ik rustig blijven doorademen en tegen mezelf zeggen dat dit een fase is waar hij doorheen moet.
Wat Rainbow doet, doe ik ook. IN een driftbui (de mijne bonkte zelfs een tijdje met zijn hoofd op de grond… :silenced: ) horen ze nietssss helaas. De eerste tijd konden we het nog af met negeren en dan na de driftbui vragen wat er toch was waarom hij zo boos werd. Kwam niet altijd een antwoord op (soms was ie geloof ik ook boos om het boos zijn of zo iets van ontladen) maar we hebben stug volgehouden. En soms vertelde hij dan dat hij met dit of dat wilde spelen of dat iets niet lukte zoals hij het wilde. Handvaten gegeven om het op een andere manier op te lossen dan met een driftbui. Want als hij zooooo boos is dan kan mama hem niet verstaan. Mss helpt het jouw kereltje ook wanneer je hem handvaten blijft aangeven (1 consequent kiezen overigens voor niet slaan bv; naar de juf of mama gaan en vertellen wat hij wil of wie weet helpt zelfs een time out wel!)
En hier gebruik ik heeeeel vaak een methode van Gordon; mama luistert naar je (betekend niet dat ik ook toegeef!!), dus wil mama ook graag dat je naar mama luistert! Daar is hij best gevoelig voor en soms zie ik hem zelfs denken. Lekkere denkrimpeltjes op zijn hoofd. :lol:
Kijk samen met de juf(fen) van de KDV wat een manier is om een alternatief voor je mannetje te geven en houdt daar met zijn allen aan vast. Echt ze snappen meer dan je zo af en toe denkt voordat het linkje in zijn hoofd aangemaakt is duurt helaas even. :-* En echt voel je niet te rot om wat hij doet, kijk maar eens rond in een gemiddelde supermarkt en speeltuin en dan zul je zien dat hij niet de enige is die zich kan misdragen.
Ik vind het eerlijk gezegd heel normaal peutergedrag hoor, als ik het zo lees 
Misschien helpt het je om wat te lezen over de ontwikkeling van kleintjes; begrip van waarom hij zich zo gedraagt maakt het makkelijker om het te handelen en om juist te reageren. Dat hij zo verdrietig wordt als jij bijvoorbeeld boos wordt, is omdat hij het niet begrijpt en omdat het niet leuk is als mama boos is. Dat is iets heel nieuws, al die emoties overspoelen zo’n klein ventje en dat kan veel frustratie geven. Natuurlijk moet je wel duidelijk grenzen aangeven, maar straffen heeft naar mijn mening echt geen zin. Daarnaast bestaat de wereld van een peuter uit mama mama mama en ikke ikke ikke… zo egocentrisch zijn ze, en dat is heel normaal.
hij gaat al twee dagen naar de psz, heb jij dan ook tijd om even lekker niks te doen? Wel belangrijk hoor, het vreet energie zo’n peuter!
Toevallig las ik je bericht gisteravond, toen V.era op de bank zat af te koelen omdat ze helemaal uithaar dak ging in bed. IK kroop even achter de pc om zelf af te koelen omdat het stoom inmiddels uit mijn oren kwam. Ik wilde wat lezen over peutergedrag en toen las ik jouw vraag, wat een “feest” der herkenning Ik heb er ook zo een hier! Het zal de meimaand zijn denk ik
Maar goed, ik herken dus vrijwel alles wat je schrijft en ook ik zit af en toe met mijn handen in mijn haar en voel me dan een waardeloze moeder. Maar wat Lune ook al schrijft, volgens mij is het normaal peutergedrag. Ik heb inmiddels heel wat rondgevraagd in mijn omgeving en alle moeders die ik ken hebben zo’n fase met hun kinderen.
Wat ik trouwens echt mega irritant vind is dat mijn schoonouders zo enorm opgeven over hoe goed ze wel niet luistert en dat ze zich ALTIJD zo goed kan vermaken en dan denk ik, je moet haar eens zien als ik met haar alleen ben :roll:
Oftewel ik heb niet echt tips voor je, maar wel een dikke :hug: hou vol, het gaat voorbij. En ga af en toe de deur even uit, dat helpt!
dank jullie wel voor de lieve woorden :-*
wat fijn dat jullie het herkennen! echt ik hoor in mijn omgeving inderdaad niks anders dan: oh, nee die van mij doet dat niet, die is altijd zo lief!
echt wanhopig word je daarvan!
dit weekend ging het alweer een stuk beter. hij heeft in het zwembad maar 1 kindje een beetje geduwd. en na een correctie is het de hele dag goed gegaan!
echt hele hefitige driftbuien heeft hij nog niet gehad. het is bij hem meer drift in de vorm van huilen en stampvoeten.
Als mensen zeggen " die van mij doet dat niet" moet je altijd een beetje wantrouwig zijn Natuurlijk zijn er peuters die zich altijd voorbeeldig gedragen, maar dat zijn er volgens mij maar heeeeeel weinig. Ik ken er geen een!
Herkenning helpt al he Flup, dat je weet dat je niet de enige bent die regelmatig met de handen in het haar zit. Relax, het komt goed :hug:
Oh dat van dat doet die van mij niet is ook leuk ja. Ok ok die van jou bijt niet maar schopt, of duwt niet maar knijpt… 
tssss. Ik denk zelfs dat het wel iets is dat ‘moet’ bij peuters dat grenzen verkennen. Dat is ‘gezond’ gedrag want dan weet je dan ze bezig zijn met zelfstandiger worden. 8) Maakt het niet leuker maar soms wel net iets makkelijker te hanteren. En ja tuuuurlijk gaat het bij iemand anders thuis beter! Het speelgoed daar is ‘nieuw’ de vreemde ogen die dwingen en er mag vast meer dan thuis. Plus ze voelen zich vaak niet zo vertrouwd dat ze daar de grenzen proberen op te zoeken. Mijn eigen vader vroeg zich wel eens af waar ik het over had mbt driftbuien bij zoonlief. Nou hij kreeg hem dus te logeren en na verloop van 2 nachtjes was meneer daar zo op zijn gemak dat hij daar ook een driftbui kreeg. :lol: Ze doen het allemaal, alle kids hebben zo hun eigen manier maar denk niet dat er kids zijn die helemaal zonder misdragingen hun peuterpubertijd door komen. De mijne kwam noooooit aan DVD spelers en zulks dus heerlijk kind maar daarentegen ging hij lekker bonken met zijn koppie op de vloer als hem iets niet zinde. :wall:
hier ook een handenbindertje hoor! en idd het zal de mei maand wel zijn…
momenteel is het slaan en gooien…en stampvoeten als ze haar zin niet krijgt!
wij gebruiken nu een tijdje een bepaalde plek in de gang waar ze moet zitten als ze stout is geweest. daarna roep ik haar bij me geeft ze me een knuffel en kus en leg ik het (althans probeer) uit.
paar weken geleden gingen we voor wat kleding kijken en ze was het er echt niet mee eens ze was moe, en wilde naar huis. moord en brand gillen in die winkel manlief kon haar bijna niet houden! dus na het afrekenen zijn wij maar snel beschaamd naar huis gegaan.
anderzijds kan ze zoooo lief zijn! ook op het kdv waar de leidsters gek op haar zijn (ondanks haar kuren hi) en ze 80% van de tijd heerlijk aan het zingen en dansen is!
nu ik thuis ben fulltime merk ik wel dat ze aan me gaat hangen en ik ook wel echt mijn tijd nodig heb! gelukkig kan ze nog 1 dag naar kdv tot december en dan gaat ze naar de peuterschool. dus uitleven kan ze!
het zijn fases, ik merk wel dat we nu het hoogtepunt hebben gehad!want afgelopen zaterdag waren we dagje winkelen en ze vond het geweldig!