Ik weet niet zo goed waar het onderwerp hoort, dus ik hoop dat hij hier goed staat. Wij hebben enige tijd geleden video begeleiding aangeboden gekregen voor ons kindje. We twijfelen of we hier wat aan hebben. Het is vanuit het CB, dus het zal ook wel in het dossier komen te staan?
Zijn er mensen die er ervaring mee hebben? Had je er wat aan en waarom wel of niet? Ben heel erg benieuwd. Kom het voornamelijk tegen bij “moeilijke” kinderen en niet bij kinderen die wat later op gang komen zeg maar 
Ik ken het ook alleen bij ‘moeilijke kinderen’ (via mn werk).
Misschien eens aan het CB vragen wat hun bedoeling is met deze begeleiding (als ze dat nog niet verteld hebben)?
En ja, het zal allicht wel in t dossier komen, staat vast ook al wel in dat ze het aangeboden hebben. Succes met maken van de keuze.
het zal hoe dan ook in het dossier komen…
ik zou het alleen doen als jullie het willen, niet omdat zij het nodig vinden!
Daarom ben ik ook benieuwd naar ervaringen van mensen die dit wel gehad hebben. Hoe het verloop is, hoe het aangepakt wordt enz. Worden er enkel handvaten gegeven, of zijn het verplichtingen e.d?
Wij krijgen erg veel begeleiding van het cb. Elke maand belt onze wijkverpleegkundige ons en elke maand krijgen we een huisbezoek.
Onze kinderen zijn veel ziek. We gaan ziekenhuis in en uit (wekelijks).
Onze oudste is nu 4 en in principe cb af, maar toch kan ik nog steeds terugvallen op hen, onze jongste is net 1. Ik sta er heel positief tegenover. Het geeft mij het steuntje in de rug die ik ontzettend nodig heb!
:-* Vierge
Ligt er maar net aan wat jullie zelf willen en vinden!
Waarvoor is het eigenlijk precies (als je dat kwijt wilt in ieder geval)?
Wij hebben bij Aniek, onze oudste videotraining gehad, ze was nog net 2 en ik had geen schik meer in mijn moederschap want ik had elke dag ruzie met haar.
Ik stond en sta er nog steeds heel positief in. Dat het in haar dossier komt… ja en? Je kan het ook zien als " kom maar filmen, ik heb niets te verbergen en als ik als ouders iets kan verbeteren hoor ik dat ook graag"
Het heeft bij ons ook gewerkt, er een dame met videocamera 3x komen filmen. 1x 3 uur in de ochtend, 1x 3 uur in de middag en ook een keer een uurtje s’ avonds.
Aniek had hooguit de eerste 5 minuten erg in die camera en daarna ging ze haar eigen gang.
Ik was ook al snel meer bezig weer met mijn kinderen dan met die onopvallend, niets zeggende dame met camera.
We kregen niet direct feed-back… de film werd eerst binnen een klein team van 1 kinderpsycholoog en 2 pedagogen bekeken.
De uitkomst was dat Aniek behoefte leek te hebben aan structuur, duidelijkheid en dat ze niet kan en kon omgaan met ad-hoc beslissingen om dingen te gaan doen. Kortom… ze houd niet van verrassingen en wil van alles het liefst vooraf goed weten hoe en wat en wanneer.
In die tijd was ik eigelijk alleen maaaaaar ad-hoc… we ontbeten zelfs niet op dezelfde tijd en de ene dag moest ze meteen aangekleed en de andere dag mocht ze tot 11 uur in pyama blijven.
We zijn toen begonnen met vaste tijden en momenten voor alles, geen ad-hoc beslissingen meer tenzij niet anders kon en veel meer uitleggen.
Nouja, het hele verhaal is natuurlijk nog uitgebreider en veelomvattender dan deze beknopte versie, maar het heeft ons WEL geholpen en ik ben er daarna nooit meer op aangesproken of iets.
Zelf vind ik het altijd sierend voor ouders als ze zelf optijd voor hulp gaan. Juist mensen die dat niet doen en hardnekkig zelf gaan lopen modderen, vallen volgens mij meer op. Dus ik denk zelf dat de angst voor videotraining en het opnemen in het dossier onterecht is hoor.
Maar goed, dat is mijn ervaring dus.
We lopen nu ook met de 1 na oudste bij het jeugd GGZ, hij was thuis onhoudbaar en ook als wij als ouders de plank mis sloegen (wat school wel dacht en OOK heeft ingevuld in de papieren) wilden wij dat graag weten en dan ook de handvatten krijgen hoe wij het beter kunnen doen.
Er is serieus naar alle kanten gekeken en de uitkomst is verrassend anders.
Het blijkt een complex plaatje van hechtingsproblematiek door ziekte, hogerintelligent en onderprestatie door onzekerheid en faalangst.
Hij gaat dus na de vakantie een traject in van weerbaarheidstraining, intelligentietesten zodat ze evt op school extra leerstof kunnen aanbieden en wij als ouders hebben een oudercursus aangeboden gekregen die specifiek de punten van onzekerheid en onderpresteren naar boven haalt.
Ik ben er nog steeds blij mee dat we de stap hebben gezet en zie het absoluut niet als negatief.
Hartstikke bedankt voor de reacties!
Opzich is het niet zo wereldschokkend waar het voor aangeboden is hoor! Het is onze jongste waar het om gaat, we worstelen soms met wat opvoedingsvraagstukken en het CB gaf als antwoord aan dat ze dan video begeleiding konden doen, zodat ze een beter en op hem gericht advies konden geven.
Omdat de oudste erg behoefte heeft aan ritme en regelmaat, gaat de rest er al in mee, dus gelukkig genoeg structuur hier. Dat het in het dossier komt is overigens niet eens een reden om het niet te doen hoor, maar het lijkt mij niet leuk om iets vrijblijvend te doen en het dan over 3 jaar nog steeds te moeten horen op het CB. (oftwel: dan is het dus niet zo vrijblijvend geweest ze kunnen hier best miepen over dingen…)
Maar ik begrijp uit het verhaal van Cell dat je er dus degelijk baat bij hebt gehad? Dat klinkt alvast positief :thumbup:
Ik ben overigens ook van mening dat er altijd van valt te leren :thumbup:
hier wel ja.
Ik heb zelf ADD en spring dus enorm van de hak op de tak. Hier dus geen ritme en regelmaat… tenminste, niet meer dan noodzakelijk in mijn ogen.
Maar bij haar werkte dat dus niet. Ze is nogal gevoelig voor prikkels en werd gillend gek van mijn hak op de tak.
Dan was ze net lekker aan het spelen en zei ik out of the blue… kom we gaan naar de winkel… en dan was ze dus zo enorm dwars dat we alleen maar ruzie hadden.
Ik moest daar echt even op gewezen worden want zelf zag ik het echt niet.
Nadien zijn we vaste momenten per dag gaan aanwijzen waarop we " iets" gaan doen… alleen al dat ze wist dat er dus " iets" komen ging gaf haar genoeg houvast en mij alsnog genoeg ruimte om zelf te bepalen wat dat iets dan zou zijn… naar de winkel, naar oma, naar de speeltuin, naar t bos enz.
Verder moet je er denk ik ook boven staan. In Utrecht hadden we een super CB, hier in zwolle zijn het ook van die " mierenn…" Ze vallen over alles waar ze maar mogelijkerwijs over zouden kunnen vallen en mijn commentaar is steevast… het is MIJN kind, er word goed voor gezorgd, veel van gehouden en ze doen het allemaal goed en dat dit misschien hier en daar anders gaat dan dat jullie graag zien volgens jullie boekje, boeit me in geen opzicht…
Anders zou ik al in huilen kunnen uitbarsten als ik enkel een prik kom halen want het is echt nooit goed of t deugd niet.
overigens…
Voor Peter lopen we dus bij het GGZ en onderdeel van hun " onderzoek" was ook 3 uur videoopnames…
Toen was ik veel huiveriger dan destijds met Aniek. Zeker ook omdat de problemen met Peter een stuk heftiger zijn.
We zijn er niet trots op, maar we hebben Peter wel eens echt een behoorlijk pak op zijn billen verkocht uit pure onmacht en daarna zaten zowel ik als Peter te janken en was Papa ook helemaal van zijn aprospos.
Peter kan dan ook enorme woedeaanvallen uit het niets hebben of nergens om.
Alle boeken ten spijt, zelfs " how to talk to kids" (die ik overigens wel kan aanraden want het heeft wel zeker 40 tot 50% verbeteringen te weeg gebracht in de interactie tussen ons en hem) kon hier niet alles oplossen.
Ze kwamen Peter filmen onder schooltijd thuis, dus Peter uit zijn ritme, het ging anders dan anders en dus ze kreeg precies waar wij over klaagden… een Peter die de kluts finaal kwijt was en die niet meer te sturen was.
Een heel ander kind dan dat ze in de gesprekssessies had gezien.
Dus ook dat heeft heel goed uitgepakt want ze zag hem dus precies zoals hij veelvuldig thuis is.
Peter is dan een kind wat zelf kan praten, die kan vertellen hoe wij met hem omgaan en dan denk je wellicht ten onrechte dat dit heel negatief kan gaan uitpakken. Immers, als je hulp vraagt is er vaak toch al wel het 1 en ander misgegaan en gebeurt.
Maar Peter was heel eerlijk, hij vertelde dat wij best vaak boos op hem waren, maar ook dat we dat altijd uitpraatten en goed maakten en dat hij ons de liefste papa en mama van de wereld vond.
En dat hij ook niet goed wist waarom hij altijd zo boos werd, maar dat dit uit zijn buik kwam en hij kon het niet tegenhouden.
We stonden versteld over zijn openhartigheid en dat stukje film heeft zeker bijgedragen aan het totaalplaatje.
Zonder die film waren ze bijvoorbeeld niet op een hechtingsprobleem gekomen.
Dus hoewel ik er tegenop zag, heeft ook dat goed uitgepakt. :thumbup:
Ik heb voor Sem toen hij een baby was via het zkh begeleiding gehad en dat vond ik dus heel moeilijk, Sem was een huilbaby, ik zat absoluut niet goed in mijn vel (ppd) en gelukkig was wat ik deed en hoe hij reageerde op mij heel goed, want daar was ik best zenuwachtig voor.
Toen Sem een maand of 8 was nog een keer videohometraining via het CB en ondanks dat de pedagoge zei dat het eigenlijk niet goed is dat te doen bij een ppd hebben we het gedaan, zij dacht wel dat ik het aankon. Het was thuis, we deden Sem in bed, dede Sem in bad dat soort dingen. Het gaat ook echt maar om korte stukjes filmen gewoon om te kijken hoe de interactie tussen mij en hem was. Sem reageerde ook toen weer helemaal volgens het boekje op mij, vrat me helemaal op als ik met hem bezig was, daar lag het allemaal niet aan, het ligt aan Sem, hij zat en zit nog steeds niet goed in zijn vel, hij heeft sinds zijn geboorte maag/darmklachten en daardoor zit er heel veel onrust in hem. Ik heb er dus wat dat betreft niet veel aan gehad aan de andere kant word je er wel op gewezen hoe jij met je kind omgaat, en het is niet om je kritiek te geven maar om je handvatten te geven hoe met bepaalde situaties om te gaan.
Op het CB hebben we het uiteraard wel over Sem maar eigenlijk meer over hoe het nu gaat en is dat hele hoofdstuk eigenlijk niet meer ter sprake gekomen, dat deed de pedagoge en die heeft dat ook afgesloten.