hoi allemaal,
Ik kan er helaas niets meer aan veranderen maar wil toch graag eventjes mijn verhaal en verdrietjes kwijt…
Ik ben de trotse mamma van twee mooie dochters!
Mijn eerste dochtertje heeft geen BV gehad. Ik heb toen bewust gekozen voor de fles. Ook uberhaupt nooit BV overwogen. Was er niet klaar voor om BV te gaan geven, voelde niet goed en nog meer van die dingen. Ze doet het geweldig trouwens, is nooit ziek en heb dan ook geen spijt gehad van de fles. Echter na haar geboorte zijn er toch momenten geweest waarop ik stiekem toch wel eens dacht aan BV geven. Had ik het niet toch moeten proberen??
Toen voorgenomen het bij een tweede zeker te gaan proberen.
Toen ik na 9 maanden weer zwanger bleek, wist ik vanaf het eerste moment: Ik zou BV gaan geven. Ik droomde erover, ging naar voorlichtingen, las er veel over enz. Had een prachtige schommelstoel gekocht voor op de babykamer en zag mezelf daar heerlijk gezellig intiem voeden. Overdag maar ook s’avonds of s’;nachts, heerlijk knus!
Kortom ik was er helemaal klaar voor!
Toen ze begin januari werd geboren in het ziekenhuis, moesten we 24 uur blijven ter observatie.
Ze hebben haar wel gelijk na de bevalling bij me aangelegd binnen het uur, en me erna nog twee keer of zo mee geholpen maar helaas heb ik het de rest van de 24 alleen moeten doen. Het was druk op de afdeling en ik voelde me toch een beetje bezwaard om elke keer als ik haar moest aanleggen iemand te bellen.
Vond het in de loop van de dag wel steeds pijnlijker… maar mijn dochtertje wou eten, en de BV moest op gang dus ze zeiden maar gewoon steeds aanleggen. Heb haar wel 24 uur continu aan de borst gehad, wel honderd keer aanhappen enz.
Tja en toen is er blijkbaar al iets misgegaan… Tja ik wist ook nog niet goed hoe het moest voelen an wanneer ik het goed deed 
Na 24 mochten we naar huis en toen deden mijn tepels al zoooo zeer dat ik al steeds opzag tegen de volgende voeding…
De kraamhulp stelde voor die nacht niet aan te leggen maar de volgende ochtend verder te proberen…
Vier dagen hebben we geprobeerd, maar zeer dat het deed!! Veel mensen zeiden, ja dat doet nou eenmaal zeer in het begin maar ik kon me niet voorstellen dat het normaal was. Had ook een beetje blaasjes op mijn tepels… Mijn voeding kwam ook niet zo goed op gang. N. werd steeds geler en had geen ontlasting meer gehad na de geboorte… Mede daarom besloten iom verloskundige om wat bijvoeding te gaan geven, om ontlasting te stimuleren, waardoor ze minder geel zou worden. Ze was ondertussen heeel erg geel.
Verder tepelhoedjes, kolven enz… alles geprobeerd. Na 4 dagen besloten te stoppen. Op dag 7 was de pijn minder en wilde ik nog een keertje proberen aan te leggen… dit ging al beter. Het hoefde dus geen pijn te doen! Maar ik had de beslissing voor mijn gevoel al genomen… Liep 2 dagen achter, moest anders behoorlijk aan de bak, en had al het gevoel dat ik mijn oudste meisje sinds de geboorte nog helemaal niet gezien had, mede door het voeden.
Later toch een beetje stuwing gaan wegkolven en toen de kraamhulp weg was toch maar besloten om de voeding die ik nog had toch gewoon maar te geven. Ben maar gewoon gaan aanleggen op de voedingsmomenten en verder aangevuld met de fles… Wilde haar eigenlijk half Bv en half Fv gaan geven, maar kon haar geen volledig voeding met BV geven. Ze had altijd nog honger. Toen extra gaan kolven tussendoor enz (had haar eigenlijk steeds moeten aanleggen, maar ik zag niet hoe ik dat moest combineren met mijn oudste meisje), maar het mocht niet baten. Mijn voeding liep snel achteruit en na zes weken was het afgelopen… Ik had geen voeding meer.
De fles is prima, brengt veel rust en regelmaat maar toch…
Het blijft vreselijk knagen. Vind het zooo jammer dat het zo gelopen is. Was er de hele zwangerschap al mee bezig…
Ik genoot wel intens van de voedingsmomentjes die ik met haar had…
Maar toch had haar zooo graag volledig gevoed, minimaal drie a 4 maanden…Ik heb zo erg het gevoel dat ik het te snel heb opgegeven… Ik weet gewoon zeker dat als ik het twee dagen langer had volgehouden, dan was mijn productie goed op gang geweest en was het goed gekomen.
Ik vind mezelf zo slap, was het dan allemaal echt zo pijnlijk denk ik nu of stelde ik me aan… (mijn vriend stond erg achter het stoppen en overgaan op de fles. hij zag mijn tranen tijdens het voeden)
Van mijn BV-droom is dus niets uitgekomen en het voelt zo mijn eigen schuld… Bah krijg nog tranen terwijl ik dit schrijf…
Had ik misschien betere begeleiding moeten krijgen (had een schat van een kraamhulp) ik weet het niet…
Vind het gewoon erg verdrietig en ben erg jaloers op zwangeren in mijn omgeving omdat zij er nog aan moeten beginnen (slaat toch nergens op, maar het voelt wel zo…) en het bij mij zo is gelopen.
Een kleine troost is misschien dat mijn vriend en ik allebei gek zijn op de kindjes en zowieso graag drie of misschien wel vier kindjes zouden willen (als het ons gegeven is), dus misschien kan ik het nog eens overdoen in de toekomst.
Al lijkt me BV geven met twee kleintje die er al rondlopen ook niet makkelijk :think:
Jemig wat een lang verhaal zeg, maar misschien herkenbaar voor sommigen?..
Liefs
Voor mij is je verhaal (gelukkig) niet herkenbaar, maar toch een dikke :hug:
Je hebt het goed gedaan!!
Hoi hoi,
Jammer dat het niet zo is gegaan als dat je zelf wilt. Je kunt je dit zelf niet aanschrijven. Als ze verkeerd aanhappen doet dit erg zeer.
Ik hoop dat het jullie is gegeven dat je het nog een keer mag proberen.
Ik het Elin 6 weken bv gegeven. Ook gestopt omdat ze niet voldoende kreeg en waarschijnlijk een allergie die ook meespeelt. Aan de ene kant vind ik het ook jammer, maar aan de andere kant ben ik blij dat ze 6 weken heeft gehad. Die pakken ze niet meer af.
wat balen dat het niet is gegaan zoals jullie het wilden wel ontzettend slecht van het ziekenhuis :naughty:
Als je nog heel graag wilt zou je kunnen relacteren :think: Sweet Love heeft dat volgens mij ook gedaan
Wat onwijs rot zeg!
Bij mijn eerste mocht ik niet geven, melk had ik wel maar medicijnen helaas ook. Ik heb na aantal weken gerelacteerd.
http://www.borstvoeding.com/zijkolom/verhaal-van-de-week/stoppen2.html
Daar staan meer verhalen, mocht je het willen.
Maar je moet wel heel veel energie er in steken…
Verder, :hug: :hug: :hug:
Kan me voorstellen dat je je rot voelt. :hug: je hebt zo je best gedaan, alles gegeven.
Ik heb bij beide mannen de eerste 3 weken veel pijn gehad bij het voeden, lag niet aan het aanhappen ofzo, met een tepelhoedje was het minder pijnlijk en pas na 3 weken ging de pijn weg. Bij Steven 5 maanden moeten voeden met hoedje, bleef pijn doen zonder. Bij Dennis kon het tepelhoedje na 3weken weg en dat gaat nu erg goed.
Maar de eerst 24uur wat je beschreef dat je er alleen voor stond, dat raakte mij. Bij Steven stond ik er de eerste 24 uur ook alleen voor. Ze hebben geholpen met hem aanleggen vlak na de geboorte de eerste keer dus en dat ging zo makkelijk. Daarna gingen verloskundige en kraamhulp naar huis en daar lag ik thuis. Het deed zo’n pijn zat ook te huilen op bed. En zo het gevoel van ik kan het niet. Paar keer kramzorgburo gebeld, maar ze konden niemand vinden. Dus de eerste 24uur zat ik als onervaren moeder, heel alleen te prutsen en er was geen kraamhulp beschikbaar. Toen er eindelijk iemand kwam, had ik al flinke kloven en veel pijn, de kraamhulp die ik die dag had hielp me op weg en raadde mij tepelhoedjes aan. Ook toen zei weer weg was vond ik het zo moeilijk, de dag daarna opweg geholpen door een lactatiedeskundige en tepelhoedjes en het was te doen nog steeds pijnlijk maar wel uit te houden. De kraamhulp die we de rest van de week kregen was erg slecht maar goed, en ze wist niks van borstvoeding.
Tja borstvoeding het is mooi als het lukt.
Maar ik kan me je teleurstelling goed voorstellen.
Loesje,
Ach arme meid… Goed van je dat je het even van je af hebt geschreven, maar je hoeft jezelf niet schuldig te voelen… Ze hadden je gewoon beter moeten begeleiden…
Ik weet hoe je je voelt…laatst hadden we het er nog over in ons eigen forum, weet je nog! De weken dat ze het wel heeft gekregen is mooi meegenomen toch…
Ik had ook het idee dat ik alleen maar bezig was met voeden en kolven en had voor Justin ook minder tijd… Zo herkenbaar en zo vervelend…
Voelde me ook zo schuldig dat ik met de bv ging stoppen…
Nu met de fles hebben we meer rust en tijd voor onze andere kids.
Geniet van alle andere momentjes! Je mag trots op jezelf zijn!
Een dikke knuffel van je mede januari 2011 mama :hug:
@loesje101 wrote:
Van mijn BV-droom is dus niets uitgekomen en het voelt zo mijn eigen schuld… Bah krijg nog tranen terwijl ik dit schrijf…
Dit raakt me zo!
Meid voel je a.u.b. niet schuldig. Ik lees alleen maar hoe ontzettend goed jij je best hebt gedaan en hoe erg je het hebt geprobeerd. :hug:
Het ging mis in die eerste 24 uur in het ziekenhuis. Als je daar beter begeleid was (ze hadden gewoon tegen je moeten zeggen: ook al hebben we het druk, gewoon bellen als we je moeten helpen bij het aanleggen) was de bv goed op gang gekomen en had je geen of nauwelijks pijnlijke tepels gehad.
Want wat je schreef
Veel mensen zeiden, ja dat doet nou eenmaal zeer in het beginklopt naar mijn mening niet. Ik heb nog nooit pijn gehad namelijk, ook niet in het begin.
En dat heb je zelf ook wel gemerkt denk ik, toen je haar na de kraamweek wel aangelegd kreeg. Dat het geen pijn hoeft te doen.
Probeer het naast je neer te leggen. Je hebt alles gedaan wat mogelijk was. Je hebt er van geleerd. Het zal je niet nog een keer op deze manier overkomen.
:hug:
Thanx meiden! Doet me goed
@Sweet-love… jemig meid, wat goed van je! Ik heb idd over relacteren gelezen, maar ik denk niet dat ik de tijd die ervoor nodig is kan opbrengen…Niet omdat ik het niet wil, als ze mijn eerste was geweest had ik het wrs geprobeerd, maar heb mijn oudste ook nog rondlopen… :?
Maar heb je verhaal gelezen, diep respect dat je het hebt gedaan en dat het is gelukt, wat fijn!!
Doet me zeker goed om jullie reacties te lezen… Ik ga ook proberen het achter me te laten…
En
@Mallivy… idd het is mooi als het lukt… helaas lukt het blijkbaar nog wel eens niet. weet ook niet waarom je je vervolgens er zo ellendig onder voelt, ondanks het feit dat de flesvoeding van superkwaliteit is.
Is het de buitenwereld die zo’n nadruk op BV legt? Ik weet het niet, het is ook zeker heel erg mijn eigen gevoel dat ik het zo jammer vind dat iets zo natuurlijks blijkbaar toch nog zo moeilijk kan zijn…