Mijn zoontje van bijna 2,5 begint ineens een levendige fantasie te krijgen en hele verhalen te vertellen, maar helaas wordt hij nu ook bang voor dingen.
In zijn kamertje roept hij ons de laatste tijd geregeld omdat er een draak, olifant of koekiemonster onder zijn bedje of in de kast zit. We spelen zijn spel tot op bepaalde hoogte mee en nemen zijn angst wel serieus, maar we vinden het lastig om hem duidelijk te maken dat hij er niet bang voor moet zijn. We hebben het al met een knuffelbeest geprobeerd, die ze allemaal wel weg kan jagen, maar die is nu dus ook bang voor dezelfde draak, olifant of koekiemonster :? En mama moet niet komen, maar papa, want die is sterker en kan het monster wel weg jagen.
Het is nu ook niet alleen meer in zijn slaapkamer. Vanmorgen in de supermarkt was hij opeens ook “heel bang” zoals hij dat dan zegt want er liep een draak in de supermarkt. Waar dan? Daar ging hij de hoek hem … volgens hem. Mama zogenaamd zoeken, nee ze zag hem niet, nou hij had hem toch echt gezien en hij was heel eng. Ja … en dan sta ik met mijn mond vol tanden…
Tips om hem hiermee te helpen?
Ik vind het geweldig om te zien hoe hard het nu met de fantasie gaat! Brigitte heeft dat met krokodillen.
Wij gaan idd wel mee met de angst, tot bepaalde hoogte uiteraard. Ik zeg ook altijd dat ik de krokodil ook zie. We hebben nu samen de truuk om ze weg te blazen. Op haar kamer voor het slapen, blazen we in alle hoekjes en gaatjes. Ook als we ze niet zien, want dan blijven ze weg!
En hetzelfde doen we dus als we elders zijn.
Hier helpt het voor 99%!
Welicht een tip om zoiets te doen?
Of monsterwegjaag spray? (een spuitbus met water)
Succes!
Ik vind het ook prachtig hoor die ontwikkeling. Die verhalen … hoe komt ie erbij…prachtig, maar ja 's nachts vind ik ze toch wat minder 
.
Hmm… ja ik kan zijn levendige fantasie natuurlijk ook gebruiken om hem te helpen. Een tover-iets om ze weg te jagen :think: Een toverstok vind ik te gevaarlijk omdat hij daar dan ook mee gaat rennen.
Ik ga vanavond maar weer eens meespelen en dan drie keer in mijn handen klappen en dan verbaasd reageren dat mama hem zo heeft weggejaagd en dat hij dat dan ook kan doen. Duim even mee dat het gaat werken 
Ik weet niet of het goed is maar ik heb juist nooit met het “spel” meegedaan. Ik heb nooit wat weggejaag oid omdat er niks weg te jagen viel… Ik wilde er niet aan medoen omdat ik dan bang was juist die angst groter te maken omdat tigo dan misschien het idee kon krijgen dat er dus echt monsters waren (die mama dan wel weg kan jagen maar toch)
Ik heb wel altijd zijn angsten serieus genomen en gezegd dat ik snap dat hij bang is, maar ook verteld dat het echt onmogelijk is dat er een krokodil onder zijn bed zit. Ik ging dan wel samen met hem kijken zodat hij kon zien dat er echt niks zat.
Nu moet ik wel toegeven dat tigo maar heel kort zo’n fase heeft gehad, en ik er dus weinig “last” van had…
Nu is hij panisch voor muggen, echt doodsbang… ik zie al met angst en beven de zomer tegemoet, ondanks zijn klamboe en hor :?
Maaike is op het moment heel erg bang voor de wind…want die heeft een keer een papiertje meegenomen en nu denk ze dat de wind haar ook komt pakken 
.
Ik troost haar steeds en ga kijken met haar op de arm.
En ik zeg dat de wind je niet pakt maar alleen maar blaast en dan doe ik dat voor. Met draken wordt dat wat lastiger natuurlijk :mrgreen: .
Maar ik herken de fase wel.
Ze is ineens veel meer bang voor dingen; de wereld wordt groter ofzo. Dus ineens vaak ineens zo’n angstaanval. Op het KDV ook.
Hier loopt er ook eentje rond die alles: ‘beetje eng mama’ vindt.
Ik neem hem wel serieus en vertel hem wat het is, maar ga er niet te diep op in. Op het moment dat ik hem dat vertel is hij meestal wel gerustgesteld.
Hoewel hij van de week de slaapkamer in kwam en riep: beetje eng mama… en ik kijk een joekel van een spin :)…toen moest mama ook doen of het niet eng was. Maar als kinderen echt zo goed aanvoelen dat er wat is, dan heeft Lars vast gevoeld dat mama die spin een beetje heel erg eng vindt :). Nu bij elk pluisje roept hij: innetje mama. Dus ik loop de hele dag spinnen op te ruimen :mrgreen:
Milan is de laatste tijd bijna overal bang voor… hij durft niet alleen naar boven om zn schoenen op te halen, want dan komt er “rook”?? en savonds wil hij niet op bed… hij zit dan helemaal te trillen… springt zn bed uit… want in zn bed komt “vuurwerk”… dat had hij bij mn zus ook gehad… hij klemt zich dan helemaal aan je vast en wil echt zn bed niet meer in… "nee komt vuurwerk daar… komt vuurwerk… " of er komt een vliegtuig in zn bed… hij is dan zooooo angstig… zoo zielig… hij wil dan juist perse zn lamp uit… zn licht moet absoluut niet aan… want dan wordt hij nog banger… ??? heel apart… snachts heeft hij het dan soms nog een keer… :eh: :?
Laura heeft soms ook wel van die dingen waar ze heel paniekerig op reageert. Zo hadden we laatst een keer dat het heel hard waaide, en bij het boodschappen doen waaide er een lege doos uit ons karretje. Zij huilen en in paniek, echt heel zielig.
Wat bij haar wel helpt in dit soort gevallen, is om daar vervolgens een soort van spannend verhaal van te maken met Laura zelf in een heldenrol. Ze zit nu middenin de periode dat ze het liefst de hele dag voorgelezen wordt, en dan ook nog het liefst 10x achter elkaar hetzelfde verhaal. Dus daar maak ik mooi gebruik van dan.
In dit geval vertelde ik een verhaal over een heel dapper meisje Laura dat heel goed alle spullen vast kon houden, en dat de wind eromheen loeide, maar Laura was supersterk, en die liet mooi niets wegwaaien - zoiets. Dat vond ze echt geweldig om te horen, en moest ik tot vervelens toe vertellen en weer opnieuw vertellen. En een volgende keer dat het weer waaide, vond ze het juist hartstikke leuk en begon meteen zelf heel enthousiast te zeggen hoe sterk ze was, en dat de wind mooi niets kon afpakken.
Zo hebben we al een aantal ‘heldenverhalen’: Laura en de wind, Laura en de zware kast (die opa bijna uit zijn handen liet vallen, grote paniek), Laura en de brommers, Laura en het grote vuurwerk, Laura en de hoge glijbaan…
Hier ook een meisje die nu overal bang voor kan zijn.
Ze is de laatste week heel erg bang, en wil niet meer slapen. Het is elke avond weer een drama. Nu gaat ze bij ons op bed liggen en als wij naar bed gaan leggen we haar over. Dat vind ze dan wel weer goed.
Nou ja, niet ideaal en goed, maar jah ooit gaat het ook weer over,
Psz is ook een ramp, want alle kindjes pesten haar. Is niet waar hoor, maar ze wil er gewoon niet naar toe. En als ik haar dan weer kom halen dan wil ze weer niet mee naar huis.
Charity was net aant huilen in bed
kwam ik op haar kamer zei ze dat er een kip en kuikens buiten waren die waren aant piepen in de tuin ze was helemaal overstuur.
Eerst heb ik geprobeerd om te zeggen dat er niks was en dat het niet echt was maar ze was zo overstuur en pakte me vast en vroeg of ik ze deed weg jagen,
dat heb ik dan ook maar gedaan het was zo zielig…