Hallo allemaal,
Eigenlijk heb ik er nog nooit wat over geleden. Veron was toen hij geboren werd volgens de kraamhulp een schrikkerig kindje. En ik moet zeggen ze had best wel gelijk. Maar nu heb ik het idee dat het steeds erger word. Hij zegt ook auto bang of brommer bang en gaat dan ook heel hard huilen. Maar nu vraag ik me dus af hoe moet ik daar mee om gaan. Negeren of juist niet? Vind het zo moeilijk…
Gr loes
Zoiets is ook heeeeeel lastig.
Yessi was zondag helemaal in paniek om een zwart speelgoedhondje (terwijl hij opgroeit met een Rottweiler in huis).
Ik wilde hem laten zien dat het niet eng was en pakte het hondje terwijl Yes op schoot zat. FOUT!!! Helemaal in paniek.
Ik heb het hondje weggezet en hem getroost. Elke keer dat ik langs het hondje liep, ‘aaide’ ik het om te laten zien dat er niets gebeurde en dat IK het niet eng vond.
Ik zou in ieder geval niet zeggen dat HIJ het niet eng moet vinden of dat het ook eng IS. Zijn angst is voor hem namelijk wel heel echt. Als jij dat benadrukt (niet dat je dat doet hoor), gaat hij het waarschijnlijk enger vinden.
Ik zou mij dus verplaatsen in zijn angst en hem laten zien dat jij het niet eng vindt.
Ehhh snap je het nog???
Niek (14 mnd) werd vanavond onder het eten helemaal panisch omdat er een vlieg op tafel zat. We probeerde het te negeren. Maar iedere keer als hij hem weer zag vliegen zette hij het weer op een brullen! Ben net een uur bezig geweest om dat beest te vangen :lol:
Hopelijk is die angst van korte duur anders wordt het kamperen erg leuk :shock:
Groetjes Anne
loes=ofzo ik had dat van zeggen dat het eng is of niet eng is dat je dat niet moet doen… maar dat maakt t juist lastiger soms. Want als er een brommer voorbij komt scheuren zeg je toch al snel niet bang zijn is niet eng hihi
Vind het ook wel lastig want als hij langs een brommer loopt dan wil hij er het liefst op zitten. Naar als het rijdt ogghhh jee dan gaat hij al flippen als de brommer nog een straat verder is. Maar zal proberen het dan in elk geval niet te zeggen dat het wel of niet eng is.
Lastig is het he?!
Bij Rhodé begon dit toen ze 1,5 was, en nu eindelijk is ze wat minder angstig.
Maarrr…als er nu een brommer voorbij sjeest doet ze nog steeds haar handen voor haar oren, bij harde geluiden zoals straaljagers kan ze nog totaal in paniek raken en honden die opeens gaan blaffen geven haar bijna een hartstilstand…
Hoe het is gekomen weten we echt niet, hoe we er mee om moesten gaan wisten we ook niet omdat ze echt op een gegeven moment voor alles en iedereen bang was (als er aan het eind van de straat iemand aan kwam lopen raakte ze al in paniek en klom ze tegen me op…).
Ik heb altijd benoemd waar ze bang voor was (dus haar het gevoel geven dat je haar begrijpt) maar gewoon verder nuchter gereageerd, haar getroost en verder met de orde van de dag.
Toen het de spuigaten uit ging lopen heb ik een pedagoog ingeschakeld via het cb, en die kon alleen maar zeggen wat we eigenlijk al deden. Laten merken dat je weet waar ze bang voor is, maar niet teveel aandacht aan geven en het zelfs leuk brengen (jaaa…zie/hoor je die brommer…die gaat hard zeg)
Rhodé is hier trouwens echt een uitzondering in, want meestal is het een fase van angstig zijn.
Ik zou zeggen…neem het serieus zodat Veron zich serieus genomen voelt!Ik denk dat dat het belangrijkste is!
Heel erg bedankt vd reactie…
Heb wel echt wat aan jou uitleg, want het is ook zo moeilijk om “goed” te reageren want ja wat is goed!
Ik hoop dat het snel allemaal wat minder word.
Liefs Loes
Lotte heeft sinds een tijdje ook “vreemde” angsten. Nu heb ik wel begrepen dat het bij de leeftijdsfase hoort dus we laten het voor wat het is en kijken per situatie hoe we reageren. De ene keer neem ik het serieuzer dan de andere keer. Een paar voorbeeldjes:
Lotte heeft een fascinatie voor leeuwen. Ze vindt ze prachtig maar ergens is ze er ook angstig voor. Dat uit zich momenteel in het echt OVERAL leeuwen zien. Op de trap, in bed, naast de tafel tijdens het eten… ga zo maar door. De ene keer is ze ook echt angstig en bang, een volgende keer constateert ze alleen dat er een leeuw is en wijst ze ernaar. Wanner de leeuw “gewoon” naast de tafel staat dan vraag ik of de leeuw lacht of boos is, of alleen maar " dag leeuw". Maar vanavond voor het slapen gaan zat ze rechtop in bed met haar knuffels strak in haar armen en schreeuwde ze dat de leeuw er was. Toen heb ik echt tegen de leeuw gepraat en gezegd dat hij weg moest en ook het " weg-leeuw-poeder gebruikt zodat hij vannacht ook niet terug komt. Daarna was ze ook meteen rustig.
Verder kan ze ook panisch zijn voor vliegen. Jeweetwel, gewoon een huis-tuin en keuken vlieg!!! Echt schreeuwen!!! Moesten we wel erg om lachen maar hebben het beest toch maar weggejaagd 
Als ze het over een tijdje nog heeft dan gaan we er wel weer verder naar kijken maar voorlopig houden we het even zo.
Ohh ja idd soms moet je er om lachen maar toch is het soms ook zielig…
Veron was gisteren met papa buiten die bang is voor spinnen en nu liep er een waar hij zat dus papa springt op en roept een spppiinnnn
Nu ziet veron in alles een spin en zegt dan ook weer bang pffff handig he die papa’s :mrgreen: