Onze dochter (van 2 jaar en 3 maanden) is bang voor insecten.
Naar mijn weten heeft ze nooit een vervelende ervaring gehad met een insect.
En wij als ouders reageren normaal, niet panisch op insecten.
Waarschijnlijk heeft ze op de kinderopvang iets gezien of beleefd.
Vorige zomer, toen ze nog een dreumes was liep ze al paniekerig in een grote boog om een plant in de tuin waar nogal wat bijen en wespen in zaten. Confrontatie met een spin werd ook gillen en huilen. Maar ach, dat is te overzien. Er is nog iets bij voor te stellen. En op zich ook geen ramp.
Maar nu hebben we een mierenprobleem in huis. (wordt aan gewerkt) Dus in de keuken lopen soms een stuk of 5 rond.
Maar ze gaat dus krijsen als ze die ziet en weet niet hoe snel ze opgetild moet worden. Ze durft niet meer zelf van haar kinderstoel af. Groot drama.
Ik dacht misschien helpt het als ik zo’n miertje over mijn handen laat lopen.
Maar nee, het drama werd alleen maar groter.
Moet ik hier iets mee doen? Of juist niet?
Is het een fase?
Heeft iemand tips over hoe wij als ouders hier het beste mee om kunnen gaan?
Of vooral: hoe je eigenlijk met angst (waarvoor dan ook) van je kind om moet gaan?
Ach toch, wat sneu eigenlijk dat ze zo in paniek raakt :hug:
Ik herken het niet wat betreft kleine beestjes, maar onze oudste heeft wel een angst, nl voor honden/katten.
Als we naar hub z’n zus toe gaan (heeft 2 katten) dan begint hij in de auto al te zeggen dat hij de kat niet zo leuk vindt en dat hij wel in de auto blijft zitten terwijl wij daar op visite zijn 
Ik moet dan echt praten als brugman om hem mee uit de auto naar binnen te krijgen.
Sz zet de katten altijd meteen in de garage of buiten, dus hij wordt er niet mee geconfronteerd.
Lopen we over straat en komt er iemand aangelopen met een hond (ook al is het aan de andere kant van de straat), dan raakt hij ook al redelijk in paniek en roept dat hij die hond niet leuk vindt.
Het liefst wil hij dat ik hem optil, maar ja, meneer weegt intussen ook een kleine 20 kilo, dus dat is nou ook niet echt meer zo makkelijk… 
Als we hier naar de winkel gaan, dan lopen we langs een huis waar zo’n klein keffertje in de tuin zit zit, die draait helemaal door als je langs komt lopen.:roll:
Vond hij in het begin echt dood- en doodeng en hij wou elke keer omlopen.
Ik heb hem verteld dat het hondje eigenlijk een beetje bang van óns was, en dat hij graag wilde weten wie er langs zijn huisje kwam lopen.
Sinds kort begint hij, bij het eerste kefje, al te vertellen wie er langs komen gelopen (“Niks aan de hand hondje, wees maar niet bang. Het zijn mama en Lars en Jens maar” :inlove: )
Maar hij houdt dan nog wel even gauw mijn hand vast en zorgt ervoor dat ik tussen hem en de hond in loop
Ik neem zijn angst wel serieus, maar probeer het maar een beetje luchtig te houden (“de hond is met het baasje aan het wandelen, net als wij. En het baasje heeft de hond vast”)
Succes ermee!
hier ook hoor, hij is al bang voor een mier… onze oudste had het ook. Ik denk dat het komt omdat ze er zo plotseling zijn, kriebelen en overal in en op kunnen 
M is doooodsbang voor spinnen, terwijl ik ze zo pak met mijn hadn, ik ben er niet bang voor…
T gaat wel weer over. hoop ik.
Bedankt voor de reacties.
@ Marieke ik probeer de angst ook inderdaad wel serieus te nemen.
Maar uitleg dat het miertje banger is voor haar dan zij voor hem, dat zal er nog niet ingaan bij haar denk ik. Daarvoor is ze denk ik nog te klein.
Zo te lezen dus wel meer mama’s met bange kinderen.
En misschien gaat het ook wel vanzelf over.
Maar als er nog mensen zijn met tips houd ik me aanbevolen.
Zojuist zat ze heel fijn in de zandbak te spelen.
Ineens gegil! Paniek!!!
Voor een lieveheersbeestje. :roll:
Dit wordt nog een leuke zomer :liar:
J. is ook bang voor insecten. Bij haar heeft het er volgens mij mee te maken dat ze onvoorspelbaar zijn. Het is een tijd zo geweest dat ze inderdaad keihard begon te gillen ed (ik weet niet meer precies hoe oud ze toen was, maar het zou best zo rond de leeftijd van jouw dochter nu geweest kunnen zijn), inmiddels is dat grotendeels voorbij, maar ze vindt ze nog steeds eng en kan er met een heel vies gezicht naar kijken en er met een grote bocht om heen lopen. En in het speelhuisje weigert ze te spelen, want: ‘daar wonen spinnen in, mama, en daar houd ik niet van’.
Hoe ik er mee om ga: ik probeer zo luchtig mogelijk te doen. Ik laat haar dingen zien, vertel er over, laat zien dat ik er niet bang voor ben, maar dwing haar tot niets.
onze oudste is sinds kort ook bang voor allerlei insecten…
Vorig jaar is ze gestoken door een wesp, zomaar vanuit het niets toen ze een eindje voor ons liep tijdens een wandelingetje. Van de winter weinig insecten, dus geen probleem, maar nu is ze bang voor muggen, spinnen, bijen en wespen. Terwijl ze dat altijd leuke beestjes vond, bijen wilde ze zelfs aaien (want die maken honing, dus die zijn lief)… Spinnen vond ze al langer eng, maar dat wordt ook erger. Ik ga er niet zo op in, vertel wel dat spinnen niets doen, alleen kriebelen en vliegen ook niet. Bijen en wespen kunnen steken. Nu vraagt ze ook bij ieder beestje kan di prikken? En onze jongste loopt achter haar aan en zegt: noa, beestjes doen niks :inlove:
Voor honden daarentegen is ze niet bang, terwijl ze een maandje terug gebeten is. Haar liefde is wat minder geworden, maar ze is niet bang. Ze wilde altijd alle hondjes aaien, heb haar geleerd om het eerst aan de baasjes te vragen. Doet ze ook keurig. Deze man zei ja hoor, hondje is kindjes gewend, doet niets! Wel dus… :x Nu vraagt ze: mag ik aaien, is jouw hondje lief? :inlove:
Hier is de angst toch iets minder geworden.
Eerst begon ze de mieren ‘huismuisjes’ :inlove: te noemen.
En dan zei ze: Hallo huismuisje!!!
Inmiddels weet ze wel dat het mieren zijn en zegt ze: Hallo mier!!!
En nu vindt ze die in ieder geval niet eng meer.
Maar hoe het met de andere beestjes gaat zijn deze zomer, is nog even afwachten.
Wat fijn om te horen. :thumbup: Hopelijk blijft het goed gaan.
Hier 1 die totaal geen angst heeft voor alles wat kruipt en vliegt. Hij had pas zelfs een slak in z’n mond… bbrr.
Dochter is hier nog altijd bang voor van die grote (van de gemeente of een tuinder) grasmaaiers. Toen ze een jaar of 2 a 3 was reed er een keer eentje recht op haar af en achtervolgde haar (in haar beleving). Sindsdien gaat ze ze uit de weg, in het begin hoefde ze 'm nog maar te horen of ze rende huilend/gillend naar binnen, nu gaat ze altijd achter ons tuinhekje staan omdat ze weet dat ze daar niet komen.
Tja, ik doe er eigelijk niet zo veel mee, alleen door zelf niet weg te rennen als er een grasmaaier aan komt en ik vertel wel eens dat er altijd een meneer in zit die goed om zich heen kijkt of er niet toevallig iemand staat. 8)
Misschien boekjes bij de bieb halen met een insect in de hoofdrol?
vooral Vlinder vlinder lijkt me een goeie!