Ons meisje lijkt af en toe wel “bang’” voor andere kinderen. Ze kijkt dan de kat uit de boom, gaat niet spelen en als er dan bijv een kind achter haar de glijbaan op komt begint ze heel hard te huilen. Met name bij kinderen die dan te dicht in de buurt komen ofzo. Ander voorbeeld; vriendje van kop kleiner wil haar snoepjes pakken,kereltje zelf snapt het amper, niet doen, niet doen zegt ze netjes en daarna is het huilen, als ie maar in de buurt komt daarna, huilen. Prima, denk ik dan, ze is op dat moment wat verlegen, kan zich niet uiten misschien en vervalt dan in huilen, maar soms lijkt de reactie zo extreem. Ze heeft echt van die pieken. KDV, als ik wegga is het tranen met tuiten, kom ik haar halen wil ze niet mee naar huis. Buurtfeest, wil ze niks, alleen bij mij zitten, prima. Ik stimuleer maar forceer niks, dat werkt toch niet, als ze durft gaat ze vanzelf wel spelen. Na een uur bij mij ging ze dan toch zelf even een zakje chips halen, na wat stimulans doet ze dat dan en daarna is ze zo goed als los. Zo los dat ze lekker overal tussendoor gaat, overal gaat kijken, alleen buiten blijft bij een buurtmama als ik even binnen jongste eten ga geven enz. Dan gaat ze een kunstje doen en zegt trots “kijk” tegen de omstanders en is alle verlegenheid weg, zo weg dat ze zelfs vreemde mensen gaat knuffelen :? Dat laatste vind ik dan zo vreemd. Zo’n groot contrast, eerst heel erg verlegen zijn en dan ineens gaan knuffelen met mensen die ze niet kent, ze kruipt er gewoon bij op schoot als ze de kans krijgt.
Herkenbaar? Is dit weer gewoon 1 of andere fase?
Herkenbaar hoor … het zit in het kind en ik geloof dat het net na het tweede jaar ook
extra erg is, lijkt wel.
Olijf heeft t ook. Ook bijv als we gingen boodschappen doen en vreemden haar aanspraken
(of erger: haar krullen willen aanraken).
Hier hielp het om haar voor te bereiden op dingen die komen. "we gaan zo
boodschappen doen. Als iemand iets zegt tegen je, zeg je gewoon vriendelijk
hallo (of je lacht, want ze ging heel erg boos kijken :shifty: ).
Ook feestjes, bezoekjes e.d. werden zo voorbereid. Het ging dan wel makkelijker.
En nu… Nu zit ze op de basisschool en heeft er geloof ik niet zo’n last meer van. Ze
huppelt vrolijk door de school en kletst met moeders en kinderen. Overal
hoor ik altijd: Heeeee Olivia! 
In hele vreemde situaties kijkt ze nog wel de kat uit de boom hoor. Vanochtend sportdag, andere locatie, een vader als begeleider die ze niet kent … dan is
ze weer even een stil meisje. Zal vast wel goed komen…
Probeer idd niet te veel te pushen, benadruk positieve dingen (kijk, op dat
springkussen kun je hoog springen etc). Vertrouwen geven dat t goed komt en is.
Ik herken het verlegen wel heel erg… Veron was ook altijd aanhankelijk en inderdaad als hij stond te wachten voor de glijbaan dan liet hij alle kindjes voor en dan durfde hij pas…
We hebben hem dan weleens geholpen door te zeggen dat hij dan toch wel mocht klimmen alvast maar verder niet echt aandacht aan geschonken…
Nu is hij 4 en hij is een open, vrolijk, lief, en lekker ventje… Hij speelt nu alleen (onder toezicht; wij zitten 50meter verderop) buiten met kindjes van 9 jaar en in de grote speeltuin hier in het dorp zie ik hem heel de middag zowat niet omdat hij druk aan het spelen is met andere kindjes…
Komt volgens mij dus helemaal goed…
grts patricia
Alvast bedankt voor de reacties!
Babylover, ik geloof ook zeker dat het goedkomt, elk kind heeft denk ik verlegen periodes. Zelf ben ik ook wel een kat uit de boom kijker dus ik herken het wel enigszins. Vreemd vind ik alleen dat ze dan ineens zo in huilen uit kan barsten en dan wel bang lijkt te zijn en een uur later vreemde mensen gaat knuffelen, zo extreem zeg maar. Vooral dat laatste, vreemden knuffelen vind ik gewoon gek.
Als ze hier in de speeltuin is, met bekende kinderen speelt ze ook volop lekker alleen, niks aan de hand. Is ze alleen en is er 1 vreemd kind dan is het ook niks. Ik vind vooral het contrast heel groot.
Kroes, hier was het vroeger juist veel minder, juist een ontdek de wereld wel zonder mama kindje. Voorbereiden doe ik ook, eigenlijk altijd gedaan en daar is ze in sommige gevallen wel gevoelig voor. Als ze mensen spannend vind zeg ik ook altijd, ook al vind je het spannend, je kunt wel hallo en dag proberen te zeggen. Juist in de supermarkt ofzo roept ze hallo tegen iedereen, rekent mee af enz. Op kdv op babygroep waar dna op dat moment maar 1leidster is is het dolle pret, op haar eigen groep onbekende leidsters en drukker en dan is het huilen. Ze heeft trouwens wel altijd wat moeite gehad met drukte bedenk ik me nu, dan moet ze ook altijd even ontdooien.
Verder maak ik me ook geen zorgen hoor, verlegen of niet, ze is een vrolijke tante, maar je moet haar gewoon lekker zelf laten loskomen en zeker niet aan haar trekken. Het enige wat ik dus vreemd vindt is dat grote contrast tussen erg verlegen met momenten en dan juist vreemden knuffelen op het volgende moment. Is dat voor iemand herkenbaar?
Ik denk dat dat knuffelen met vreemden gewoon een teken is dat ze zich helemaal op haar gemak voelt.
Mijn dochter kijkt in het begin heel erg de kat uit de boom, ook als we bij haar opa en oma zijn, en moet even wennen maar als ze eenmaal gewend is dan is ze gewoon knuffelerige zelf. Een paar maanden geleden gingen we naar een voorlichtingsochtend op haar toekomstige school en na afloop kreeg de directeur zomaar een knuffel. Mijn tante was een paar weken geleden op bezoek en zij had haar minstens een half jaar niet gezien en daarvoor ook niet vaak. Toen ze binnenkwam dook mijn dochter in me en wilde geen boe of ba zeggen, na een tijdje was ze gewend en kreeg de tante toen ze wegging een grote knuffel van haar.