Hallo allemaal…
Ik zit met het volgende:
Mijn zoontje is bijna 6 maanden oud en natuurlijk hebben we hierbij ook een sociaal leven.
Maar nu ben ik eigenlijk altijd bang dat er iets met hem gebeurt als anderen hem vast hebben of met hem spelen. Nu niet meer zo erg als eerst, omdat hij nu zijn hoofdje goed omhoog kan houden, maar nog steeds ben ik bang dat anderen hem laten vallen of zijn hoofd stoten ed.
Is dit normaal en gaat het ooit weer over of ben ik gewoon een overbezorgde mama die een beetje moet leren haar kind los te laten?
Groetjes Noor
Zijn dit mensen die je op de een of andere manier vertrouwd of zijn dit alle mensen buiten jou en je man?
Is het het laatste dan vind ik het niet helemaal normaal eigenlijk…
Ik denk dat je bij jezelf te raden moet gaan waarom je dat voelt.
Nee niet iedereen, eigenlijk alleen mensen die zelf geen kinderen hebben of al heeeel oud zijn en al lang geen kleine kinderen meer vast hebben gehad.
Die mensen worden bij mij ook goed in de gaten gehouden 8) Tot grote ergenis van mijn broertje die onze dochter nog maar ong. 4x heeft gezien en dus niet blij is dat ik hem in de gaten hou met dochterlief 
Tot ik zie trouwens dat het goed gaat, dan is het prima en nu ze een jaar is ben ik ook wel veel makkelijker!
Ach ik ben ook zo’n muts… Hij is gewoon mijn allesie en wil hem beschermen voor alles en iedereen… Wat natuurlijk helemaal niet gaat… Ik herken dus je gevoel… Begin nu gelukkig beetje meer los te laten… maar in het begin!!! het heeft heel lang geduurt denk wel 3 maanden eer andere hem mochten vast houden… Bij godsgratie mijn schoonmoeder, omdat ik me daar toe verplicht voelde en dan nog maar heel even, maar verder niemand dat mijn man en ikzelf :oops:
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb trouwens een vriendin zonder kinderen maar zij pakt hem op alsof ze al een heel elftal heeft opgevoed en bij haar heb ik ook een gerust gevoel. Het is dus niet zo dat echt iedereen zo in de gaten wordt gehouden. Binnenkort gaat ie naar het KDV en dat is dus stress voor deze mama (niet voor de leidsters, maar de andere kindjes die daar rond lopen).
Ben trouwens blij te lezen dat ik niet de enige ben:)
Ik moet zeggen dat ik net zo ben hoor.
Misschien nog wel een tikkeltje erger.
Mijn dochter is bijna 10 maanden en is nog nooit ergens geweest zonder papa of mama.
Nog nooit een half uurtje ergens zonder ons geweest.
Als mensen naar mijn idee druk doen of gevaarlijk of wat dan ook,dan zeg ik daar altijd wat van !!
Ga ook bij sommige mensen niet met mijn dochter op bezoek puur omdat ik er niet tegen kan hoe ze met mijn dochter omgaan.
En na 10 maanden ben ik daar nog steeds niet makkelijker in geworden.
Hoop dat het makkelijker word als ze loopt en niet meer zo op schoot hoeft te zitten.
Ik herken het ook wel.
Nu is het niet zozeer met het vasthouden maar meer met het oppassen.
Daar heb ik het nog niet zo op.
Nu moest het laatst een paar keer, oma was thuis met Robin (waterpokken) en toen belde het KDV dat Lucas koorts had en opgehaald moest worden. Dus dat ging oma doen.
Nou, oma met de wandelwagen, jasjes aandoen, Robin ook nog in de gaten houden, een koortsige baby verzorgen…
Ik was blij toen de dag om was en ik weer naar huis mocht… :oops:
Maar ik vind het nu wel makkelijker. Hij leeft nog, hij heeft al zijn vingers en tenen nog dus het komt wel goed.
Ik kan er beter niet bij zijn (‘Nee mam dat moet zo, Neeheeee, zoo zei ik toch?!’), verstand op nul en gaan.
Je moet er echt even doorheen.
En het voordeel is, het geeft jezelf meer rust en mogelijkheden.
Maar dat het gevoel er is, is buiten lastig alleen maar goed.
Dat zijn nu je moedergevoelens… :inlove: