ik ben verdrietig omdat Laura een papa’s kindjes is.
Maar niet gewoon dat ze papa leuker vind,nee…ze huilt als ze bij mij op de arm zit en papa de kamer uit gaat,ze wil alleen maar met papa spelen,als ze alleen met me is gaat het goed,tot papa thuis komt,dan wordt ik weg geduwd of begint ze te krijsen todat ze bij haar papa is.
Ik voel me zo stom maar het kwetst wel. Heb al een paar keer lopen huilen…
En ja,mijn mechanisme zit nu zo ineen dat ik haar nu afstoot ofzo,als ze weer eens zo doet dan hoeft het niet meer,heb ik zelfs geen zin om der een badje te geven ofzo En natuurlijk voel ik me dan nog slechter.
Volgens mannetje liggen de verhoudingen niet zo goed,ik doe alles van de verzorging en speel er minder mee omdat ik ook vind dat ze zich alleen moet leren vermaken…Maar mannetje heeft haar van in het begin gewoon gemaakt om mee op de grond te gaan liggen,hij kijkt dan een filmpje en zij speelt rond hem. Als hij bv achter de pc zit en ze komt aan zen been trekken dan pakt hij haar…Terwijl ik er strenger in ben.
Dus nu ga ik proberen om mijn woensdagen wat meer in haar teken te zetten,ze is wel altijd bij “mij” maar we zijn nooit thuis.
Eitherway,er moet iets veranderen want ik ben er verdrietig om en stoot haar alleen maar meer af…
Als er nog iemand tips heeft,je mag ze gerust geven hoor! 
Je schetst zelf al dat je niet heel erg met je kleine bezig bent als jullie samen zijn, maar buiten dat maken alle kindjes wel een periode door dat ze ineens heel erg naar de andere ouder gaan trekken hoor :hug: Hier is het ook met periodes dat mijn kleine mama’s jochie ineens niets van mij moet weten en als hij pijn heeft gaat ie mij bewust voorbij (echt om mij heen lopen!) om naar papa te gaan :shifty: En ook toen ze allebei nog veel kleiner waren hebben ze die periodes gehad. Ik ben fulltime thuisblijfmoeder en doe wel veel met mijn kinderen, maar heb ook de instelling dat ze ook moeten leren om zichzelf te vermaken, ik ben geen fulltime entertainmentset :silenced: Dat wil niet zeggen dat ik ze maar laat aanrommelen en zelf lekker met mijn eigen ding bezig ben, maar zo door de dag heen moeten ze ook wel even zelf bezig zijn, zonder hulp van mama.
Mede doordat ik een TBM ben, ben ik voor de kinderen “gewoongoed” en is het soort van bijzonder als papa er dan na werktijd weer is en dus is hij op dat moment leuker om naar toe te gaan en met hem te dollen en te doen. Mij zien ze de hele dag al 
Weet van jezelf of je echt betrokken genoeg bent bij je kind en als dat zo is, neem het jezelf dan niet teveel kwalijk, het draait heus wel weer bij :hug: En probeer voor jezelf het gevoel opzij te zetten dat je niks meer wilt doen met haar omdat ze zo naar papa trekt. Je kweekt alleen maar een naar gevoel bij jezelf en zij doet dit niet om jou te pesten ofzo. Ze zit nu juist in een leeftijd van eventuele verlatingsangst en op het moment dat jij haar van je “wegduwt” kweek je misschien juist alleen maar meer verwijdering :hug:
Succes meis :-*
Dat had mijn oudste meisje ook heel erg, alleen papa was goed. Soms vond ik dat best erg.
Maar was gelukkig na een tijdje weer over.
Sterkte want het is echt niet leuk :-*
Hier hebben wij deze fase ook gehad met onze oudste, ik herken je gevoelens hierin wel .
Het gaat echt over, ik hoop dat je er iets aan hebt :hug:
Lijkt me lastig.
Ik denk dat je zelf al goed aangeeft wat het probleem is en je man daar zeker een sterk punt in heeft.
Ik begrijp helemaal dat je het belangrijk vind dat ze zichzelf leert vermaken en dat kan ook,maar misschien is de balans een beetje zoek.
Heel eerlijk, ik neem aan dat je het over je dochter van 10 maanden hebt, denk ik dat ze gewoon nog te jong is (veel te jong eerlijk gezegd) voor zulke “strenge” lessen. Ik lees dat je het over je vrije woensdag hebt en je dus 4 dagen werkt. Dan juist kan ik me voorstellen dat ze die dag veel aandacht opeist en omdat kinderen niet weten hoe,doen ze dat vaak op een negatieve manier.
De nuance in de afwijzing snappen ze denk ik nog niet. Lijkt me ook niet haalbaar met 10 maanden. Het leren zelf vermaken komt echt nog wel zodra ze echt gaat spelen,maar voor nu heeft een baby gewoon andere behoeften.
Het is wel Kimmie zegt, je hoeft haar niet de hele dag te entertainen,maar misschien af en toe even meedoen, iets opstarten of haar betrekken bij wat jij aan het doen bent.
Vaak zullen ze na enkele minuten zelf weer iets oppakken en kan jij verder.
Ik snap wel dat ze naar je man trekt als hij wel meegaat in het spel.
Positieve aandacht pikken ze op, pedagogische lessen (wat voor haar als afwijzing aanvoelt) nog niet.
Hoop dat je hier de gouden tip krijgt. Dit is slechts mijn eerste gevoel. Ik neem aan dat het over je kind in de banner hebt en niet nog een oudere hebt. Rond de 10 maanden is een vorm van verlatingsangst en hechting heel normaal. Je hoeft niet bang te zijn dat als je haar nu wat meer aandacht geeft,je daarmee de hele opvoeding verpest. Er komen nog grotere hobbels dan deze…
Sterkte.
Mijn dochtertje is 21 maanden en wil vaak ook alleen maar papa, vooral als hij een hele dag vrij is (zaterdag/ zondag/ feestdagen). Gaat hij even naar de wc is het bleren. Gaan we met de auto en wil ik haar uit de auto helpen, is het gillen, papa, papa! Papa moet haar brood klaarmaken, papa moet warm eten opscheppen, naar bed brengen, voorlezen enz enz… Het is niet leuk, voor hem niet, maar ook voor mij niet. Maar als papa niet thuis is, is er niets aan de hand. We gaan er maar vanuit dat het een fase is.
Maar als ik ben begonnen met bijvoorbeeld haar aan te kleden, maak ik het ook af, dan maar gillend, maar we geven niet toe aan haar fratsen.
erg vervelend is dat…
maar zoals de andere zeggen…het is een fase…
ook voelt jullie mupke het aan… jij benaderd haar al met het gevoel van ze stoot mij af… kinderen voelen dit aan en reageren hier dan juist op…
Wij hebben het ook gehad, maar dan omkeren. Omdat hij zo aan mij hing, kwam ik dan bijvoorbeeld bewust nÃet naar beneden als hij huilde zodat hij ook leerde dat papa hem ook kan troosten. Ik heb een keer een artikel gelezen waarin stond dat je niet teveel in het gedrag mee moet gaan door het kind meteen af te staan, maar ik snap wel dat het heel moeilijk is.
Ik voelde me juist heel vaak schuldig tegenover mijn man hierdoor…
Nu is het trouwens helemaal weg, maar het scheelde wel toen mijn man een papadag kreeg.
Overigens, ik ben ook meer van het verzorgen, eten geven en in bed leggen (juist omdát ik strenger ben) en papa meer van het spelen op de grond.
Ik denk dat dat helemaal niet erg is, want allebei besteed je zo directe aandacht aan je kind. Ik geniet ook echt van het naar bed brengen en in bad doen, lekker insmeren enz. En papa stoeit.
bedankt voor jullie tips!
Het gaat inderdaad om mijn dochtertje van 10 maand.
Ik ben dus ook bewust bezig met haar en niet met mijn gevoel hoor.
Waarschijnlijk is het inderdaad een fase en heb ik gewoon wat geduld nodig 
Misschien is ze inderdaad te jong om te leren dat ze ook zichzelf moet bezig houden :oops:
We gaan nu als papa thuis is terug meer balans zoeken in verzorgen/spelen.
Denk dat dit ook wel belangrijk is.
En begrijp me niet verkeerd hoor,ik hou zielsveel van haar maar als ze zo loopt te huilen bij me heb ik het soms erg moeilijk om haar niet gewoon aan papa te geven…
Ik ga nu maar even met haar spelen ik kom later nog wel terug!
Hier ook een papa die een papa dag heeft en veel zorgtaken op zich neemt, 's avonds in bad en naar bed, de kdv dagen kids klaarmaken en wegbrengen ( ik ben dan al aant werk) waardoor (denk ik) de verdeling tussen “zorgouder” en “speelouder” niet zo sterk is.
Misschien is t idd een idee je man wat meer zorgdingen te laten doen zodat jij wat meer rust krijgt en zelf op je vrije dag(en) lekker met je dochter te spelen (het huishouden, computeren e.d. kan ook wel als zij op bed ligt)
Ik denk ook dat ze nog een beetje te klein is voor het alleen leren spelen.
Succes ermee.
Wat al gezegt is hierboven, kun je mss ook bewust even papa wat zorgtaken geven? Als ie zo populair is kun je er evt ook ‘gebruik’ van maken als aankleden bv een drama is maar wanneer papa het doet ineens niet…voilaaaa dan doet papa het. 8) Dan is het maar toegeven, er zullen heus dagen zijn dat het echt even niet anders kan en jij het bv moet doen. Lost zich wel weer op. Hier toevallig een kindje wat niet een dergelijke fase heeft doorgemaakt. Die is nooit helemaal pro mama of pro papa geweest. Deels mss wel doordat ik juist graag wilde dat er een stukje verdeling in de zorgtaken kwam. Hoorde wel eens dat sommige kids bv echt helemaal niet door de papa naar bed gebracht wilden worden. Nou zit je dan wanneer jij bv een keer een afspraak hebt.
De meeste voorkeuren bij kids wisselen. De ene dag willen ze een appel, de andere dag alleen maar een mandarijn…en zo willen ze alleen maar papa en zo hoppa is alleen mama goed genoeg.
En voel je overigens niet schuldig wanneer jij bv wilt stofzuigen dat je kindlief even in de box zet om zichzelf te vermaken! Sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren en ook daar went ze aan. Zolang je ook voor je gevoel lekker wat met haar hebt gedaan bv een half uur voor het stofzuigen is even kindertijd met een leuk spelletje dan krijgt ze daar echt geen problemen door.
Petatje, vergis je ook niet ze zijn heeeel slim al hoor…
Laura weet vast al dat als papa komt en ze gaat brullen ze bij hem mag en ze dan gaan spelen, Esmay heeft dat zelfs bij mijn zwager, die is nu tijdelijk in between jobs zeg maar en op donderdag past mijn schoonzusje op, Esmay weet gewoon dat als hij de kamer binnenkomt en ze met haar handjes omhoog gaat zitten hij haar wel uit de box pakt…
echt hoor, het zijn indd fases, ik lees wel veeel herkenbare dingen hier, zoals bij Lilly en Mandy.
Het komt goed schatje :-*
bedankt voor de reacties dames.
Heb deze week wat meer de zorg overgedragen aan papa en merk nu zelfs al kleine veranderingen hoor.
Het is natuurlijk wel zo dat tegen ik thuis ben van me werk (18u30 of later) ons mupke al moe is en niet echt veel zin meer heeft om te spelen/knuffeln etc. dus zeurt ze wel wat meer :lol:
Komt inderdaad wel goed hoor,ben nu een weekje thuis,ga ik maar lekker genieten van men gezinnetje! :-*
hier precies hetzelfde maar dan andersom.
daimen is een mamakindje, moet niet veel van papa hebben tot ik weg ben. En wij spelen beide met hem, maar hij is meer mama.
Gaat wel weer over, maar vervelend is het wel.
Hier ook andersom. Sean is echt een mama’s kindje en o wee als papa in de buurt komt, die wordt dan hard weggeduwd. Huilen als ik weg ga, of als hij zelf weggaat en ik thuis blijf. Vindt het wel zielig voor hub, want het is al sinds Sean 9 maanden is zo. Als hij alleen met Sean is gaat het volgens hem wel goed en is hij verder lief. Hier doe ik echter alle zorgtaken…
Hier ook andersom… En ook ik speel weinig met Katie omdat ze zichzelf kan vermaken… En als ik met haar speel, dan zijn we echt een stelletje :inlove:
Ik ben benieuwd hoe het nu gaat bij Laura?
het gaat al veel beter,op vakantie bijvoorbeeld was ik weer de enigste die ze nodig had en papa bleef wat achter…soms is het mooi verdeeld maar er zijn nog steeds dagen dat papa haar god is.
Ach ja,kan het ondertussen beter relativeren hoor
Oow gelukkig meid.
Hier is het ook wel eens zo dat papa voorop staat als ie thuis komt omdat ie mij dan al de hele dag heeft gezien haha, ik vind het wel prima, verder maakt het Roan niks uit gelukkig :inlove:
vandaag zit ik er weer even doorheen.
Laura is zelfs liever bij anderen dan bij mij.
En het is niet zo dat ik mij iets inbeeld,iedereen ziet het. Mijn schoonmoeder voelt zich zelfs ambetant. Mijn beste vriendin voelde zich vorige keer ongemakkelijk omdat Laura zo huilde op mijn schoot tot ze bij haar zat.
Ik schaamde me rot :oops:
Het kan best een fase zijn hoor maar ze duurt nu wel erg lang.
Denk dat we ondertussen wel ergens een tijdelijke oorzaak en oplossing hebben.
Allereerst moet ik afstand nemen van de gedachte dat mijn kind een hekel aan me heeft :oops: want dat is niet zo.
Verder gaan we nu ook eens duidelijk met de grootouders praten. Vooral met schoonmoeder en haar vriend. Die zijn er continu met bezig! ze laten dat kind geen seconde alleen spelen.
En van mij moet ze af en toe alleen spelen,soms is het even mama tijd (als ik bv een telefoontje moet doen of aan het koken ben ofzo).
Andrew is nu ook al geminderd met continu spelen en aandacht geven en toegeven aan haar grillen :roll:
bv gisteren zaten we met schoonmoeder in de zetel,aan het praten. Als Laura dan aan zijn hand trekt gaat die er met wandelen of spelen. Ze weet dus ook wel bij wie ze alles gedaan krijgt.
Verder gaan we ook een beetje de rollen omdraaien. Ik ben nogal de “strenge” als ze iets doet dat niet mag zal ik altijd de “boze” zijn.
Dus vanaf nu gaat andrew haar wat meer corrigeren en ik ga enkel positieve aandacht geven.
Volgens mijn moeder was het inderdaad een fase maar duurt die nu al zo lang omdat ik zwanger was,miskraam heb gehad en nu weer zwanger ben. Ze zal aanvoelen dat mama lichamelijk aan het veranderen is.
Die misselijkheid,de vermoeidheid en nu de bedrust zullen voor haar niet zo leuk zijn denk ik,ze zal wel aanvoelen dat mama niet zo best is.
ik heb het zelf niet gemakkelijk met al die hormonale schommelingen,dan die ongemakken er boven op en ik zal dat op de een of andere manier wel doorgeven aan haar ofzo :eh:
igg,emotioneel heb ik af en toe nog altijd heel moeilijk.
ik weet ook wel dat het nog een baby is en ze dus ook niet beseft wat ze doet,of dat ze mama er verdriet mee doet. Dat kan ze echt nog niet beseffen.
Ik weet ook dat ze geen hekel aan me heeft,ik ben haar mama.
Maar momenteel is iedereen beter dan mama en door die fase moeten we door.
Laura slaapt op de moment hoor
:hug: